Μάλλον το πρόβλημα διορθώθηκε!

πείτε μου, εσείς βλέπετε κανονικά τη σελίδα και μπορείτε να ποστάρετε κομεντ?

Εγώ πάλι έχω παρασυρθεί απο το καλοκαίρι που με μικρά διαλλείματα είναι εδώ και μου χτυπά καθημερινά την πόρτα...μόλις γύρισα απο τα παράλια της Τουρκίας και περασα πολύ όμορφα...
Καλή μας εβδομάδα!
φιλιά!

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ!

έχω πάρα πολύ καιρό να σας γράψω...υπήρχε μαζί με όλα τα άλλα και ένα τεχνικό πρόβλημα (το έγραψα και στο FB) δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αλλά φαίνεται πως ο Mozzila δεν μου επιτρέπει πια την πρόσβαση στο SweetDecember για να γράψω ή να επεξεργαστώ αναρτήσεις! τελευταία σκέφτηκα τον Internet Explorer και τσουπ, να μαι, είμαι μέσα και σας γράφω. Πρέπει πάντως να λυθεί και το θέλα με τον Mozzila, όποιος γνωρίζει να μας πει...μπορεί κάτι να παίζει με τα google accounts γιατί ο blogger ζητά σύνδεση με google account! Don't know!

Τώρα όμως που σας βρήκα ας σας πω κα 2 κουβέντες! Αυτές τις 10 μέρες+ απουσίας μου έγιναν πολλά! Έκανα 2 μπάνια , πήγα ταξιδάκι στη Λέρο με φίλους (υπέροχα!) υποδέχτηκα τους γονείς μου, εδώ, στο νησί, και έμαθα πως του χρόνου θα είμαι στη στεριά! Επίσης, ήρθε και το καλοκαίρι μεσα σε όλα τα άλλα και πραγματικά δεν μένω σπίτι καθόλου, είμαι όλο βόλτες και απο δω και απο κεί....
φιλάκια, να μου είστε όλοι καλά! σας επιθύμησα τόσες μέρες εκτός SD αλλά θα ξανα βρούμε ρυθμούς!

Να ζεις ξανά!

Πως είναι να παίρνεις τη ζωή απο την αρχή;
Πως είναι να ζεις και πάλι;
Πως είναι σιγά-σιγά να ξανα ονειρεύεσαι;

Είναι ως σε ένα βαθμό κάτι μαγικό!

Σήμερα βγήκα για τρέξιμο σούρουπο, με μια φίλη με την οποία αν και δεν βρισκόμαστε συχνά (για τα δικά μου δεδομένα) επικοινωνούμε απόλυτα σε πολλά και καταλαβαινόμαστε...ξεκινήσαμε να τρέχουμε, η καθεμια άκουγε τα δικά της τραγούδια, στο δικό της mp3. Ο ήλιος βασίλευε σιγά σιγά. ήμουν πολύ χαρούμενη, πολύ χαρούμενη ήταν και η "Κ". Δεν μπορούσε καμια μας να το εξηγήσει, μα και οι δυο χαιρόμασταν σαν τα παιδιά ως που της είπα "είμαι πολύ χαρούμενη" και απάντησε "και εγώ" με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Γιατί οι άνθρωποι συνήθως λέμε "είμαι πολύ down σήμερα" και σπάνια "είμαι χαρούμενη". Εμείς κάναμε την εξαίρεση!
Ναι, η χαρά μπορεί να είναι ένα ηλιοβασίλεμα (όσο και αν γίνομαι ρομαντική...και κλισε) η χαρά μπορεί να βρεθεί μέσα μας, αν ανοίξουμε μια στάλα παραπάνω τα μάτια μας και τεντώσουμε τα αφτιά μας. Δίχως λεφτά, δίχως φαί ή ποτό, δίχως φανταχτερά ρούχα, σήμερα ένιωσα πως κρατάω τον κόσμο στα χέρια μου, πως αυτό είναι ένα απο τα ομορφότερα πρόσφατα απογεύματα της ζωής μου! Γέμισε η ψυχή μου φως!

βλέπω φωτογραφίες

το μυαλό ξανα γύρισε στο καλοκαίρι μιας άλλης ζωής, εκείνης.

Βλέποντας φωτογραφίες απο το 2007, ακούγοντας απο την τηλεόραση το τραγούδι

"ήταν 5 ήταν 6 και έγινε 7, το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό, το ρολόι μου δείχνει 8"

με μια νοσταλγική διάθεση απόψε...ανακαλύπτω πως ο πόνος μου κάπου εδώ τελειώνει...με πρόδωσε η ζωή και το δέχτηκα, με πρόδωσαν οι άνθρωποι και πάλι το δέχτηκα. Τι άλλο να συμβεί πια;Κάπως έτσι... μέρα με τη μέρα ο πόνος σβήνει, ο χρόνος γιατρεύει

"Και που σοκάκι να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις" παίζει στη ΝΕΤ...

Όταν δέχεσαι τόσα πολλά και ανάποδα στη ζωή, κάποια στιγμή, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει βασικά να ευτυχήσει σταματά να πονά. Απο μόνος του δίχως παυσίπονα...ή ίσως με παυσίπονα; Με παυσίπονα τις νέες εικόνες, τις όμορφες αυγές, τα ξενύχτια, την κουβέντα, τους καινούριους ανθρώπους, τους νέους τόπους και τη δροσιά τους;

Γιατρεύονται οι πληγές; Πριν 3 χρόνια δεν ήξερα αλλά τώρα μάλλον βαδίζω στον δρόμο της γνώσης...θα σας πω το τελικό συμπέρασμα σύντομα λοιπόν! φιλιά, καλό βράδυ Σαββάτου!

Πίσω στο νησί...

Γύρισα σήμερα στην βάση μου, δλδ στην βάση της δουλειάς μου. Πως αλλάζουν τα πράγματα, μεγαλώνεις και το συνειδητοποιηθείς ξαφνικά, μεγαλώνεις και πια η "βάση" σου είναι εκεί που εργάζεσαι...
Γύρισα πίσω με ταξίδι σύντομο, αλλά χθες δεν έκλεισα μάτι για πολύ.
Γύρισα, επέστρεψα στο σπίτι που ονομάζω "δικό μου", μόνο "δικό μου". Κοιτάζω απο την ολάνοικτη μπαλκονόπορτα το βουνό και τα σπιτάκια που είναι γαντζωμένα επάνω του, ακούω την καμπάνα που χτυπά απο την διπλανή εκκλησία. Η ώρα είναι 19.00 μα είναι ακόμη μέρα. Ο ήλιος παίζει κρυφτό με κάποια συννεφάκια. Λείπω τρεις βδομάδες απο εδώ...τι άλλαξε; Ψάχνω κάτι στη θέα, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν κρύβεται εκεί η απάντηση. Τι άλλαξε;
Κάθε επιστροφή απο τη γενέτειρα μου κουβαλάει πάντα κάτι, κουβαλάει τις προσδοκίες για όσους και όσα ήθελα να δω, για όλα όσα επιθυμούσα να κάνω εκεί, κατά τις διακοπές μου. Προσδοκίες και πραγματικότητα συνήθως δεν ταυτίζονται. Αρχίζω και πιστεύω πως δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, μα είναι η ίδια η ζωή που μας φέρνει ή μας απομακρύνει τους ανθρώπους μας. Και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που όσο και αν επιμένεις να κρατήσεις κάποιους, αν εκείνοι δεν το θέλουν ή δεν το μπορούν πια, θα βρουν τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν και να σου αφήσουν το χέρι. Μεγαλώσαμε; Αλλάξαμε; Είναι δυο στα δυο "ΝΑΙ"προφανώς η απάντηση εδώ. Κάθε μέρα που περνά προσπαθώ μέσα μου να απλοποιώ τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένω λιγότερα απο τους γύρω μου. Δεν ήμουν έτσι, και αρκετές φορές αναρωτιέμαι, γιατί τελικά καλουπώθηκα σε μια συμπεριφορά που μου «υπέδειξαν» άλλοι; Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι το να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους γύρω μου με έβγαζε σε αδιέξοδα ανεκδιήγητα οπότε η χαμένη ήμουν εγώ. Η άλλη μισή απάντηση δεν ξέρω που βρίσκεται.

Έξω φυσάει, στην λογοτεχνία και στο σινεμά κάθε περιγραφή ή πλάνο ανέμου φέρνει την αλλαγή…Καλό μήνα, ο κόσμος δύσκολα θα αλλάξει, ας αλλάξουμε εμείς την ματιά μας προς αυτόν. Ας χρησιμοποιήσουμε την αρρώστια και ας την μετατρέψουμε σε σοφία που μάλλον λείπει απο τριγύρω μας. Ας βγούμε δυνατές και ας είμαστε και μόνες πολλές φορές και ας έχουν όλα αλλάξει απο το τότε, ως το σήμερα...