Χάθηκα λίγο γιατί με ταλαιπωρεί ένα κρύωμα, είμαι όμως σε καλό δρόμο για να το ξεπεράσω.
Σήμερα παρακολούθησα ένα βιωματικό εργαστήρι θεάτρου, ξέρετε, από αυτά που ο «δάσκαλος»-σκηνοθέτης-θεατράνθρωπος σου δίνει διάφορα «παραγγέλματα» και προτροπές για το τι να κάνεις, πώς να τοποθετηθείς στο χρόνο κτλπ. Ήμασταν κάπου 20 άτομα, είχε το γούστο του. Η τελευταία «άσκηση» για «καληνύχτα» ήταν να ξαπλώσουμε κάτω, ανάσκελα, με τα χέρια μας παράλληλα στο σώμα και τις παλάμες μας να ακουμπούν τη μοκέτα κάτω. Μας ζητήθηκε να φέρουμε στις παλάμες μας την αίσθηση της υγρής άμμου. Η μουσική ήταν χαλαρωτική και το σκοτάδι της αίθουσας ενίσχυσε την προσπάθειά μου, δεν μου πήρε πάνω από κάποια δευτερόλεπτα για να νιώσω στις άκρες τον δαχτύλων μου το καλοκαίρι.
Σήμερα, τυχαία και απρόσμενα, σε έναν άσχετο χώρο, σε αυτή την παραπάνω στιγμή, τρία χρόνια από το χειρουργείο και την συνάντηση με τον καρκίνο, αναρωτήθηκα, που πήγε εκείνο το κορίτσι του καλοκαιριού 2007; Τι απέγινε εκείνη η ξένοιαστη κοπέλα; Σήμερα, έτσι στα ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως έχω τρία χρόνια τώρα συμφιλιωθεί (χωρίς να το ξέρω καν) με την απώλεια. Τι έχασα; Έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό, τον εαυτό μου όπως τον όριζα ως τότε. Τι βρήκα; Στην αρχή η καινούρια εικόνα μου έμοιαζε με έναν σπασμένο καθρέφτη, η νέα πραγματικότητα είχε έρθει σε κομμάτια, μα που ήμουν ΕΓΩ; Σαν τους σπασμένους καθρέφτες, κάπου με έβλεπα θολή, κάπου παραμορφωμένη, κάπου γνώριμη και φτου και από την αρχή. Βρήκα κάτι καινούριο και έπρεπε να συντονιστώ σε νέα συχνότητα. Καινούριο σώμα, άλλη ψυχολογία, νέα καθημερινότητα (για την περίοδο της θεραπείας).
Έτσι δεν γίνεται πάντα με τις απώλειες κάθε είδους;;; Στην αρχή είναι το σοκ, έπειτα έρχεται η συνειδητοποίηση, μετά μαζεύεσαι, γίνεσαι κουβάρι, κάποια στιγμή όμως η ίδια η ζωή, σε βγάζει από το σκοτάδι σου και σου φωτίζει ένα δρόμο και εσύ ξαφνικά βρίσκεις δύναμη και σηκώνεσαι και περπατάς τον δρόμο που σου φέγγει η ζωή. Δεν ξεχνάς τι βίωσες, επειδή περπατάς, απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος. Εσύ πάντα θυμάσαι, αλλά η ζωή σου κλείνει πάντα το μάτι, γιατί είναι μεγάλος αλήτης ο ήλιος που μπαίνει από τα παντζούρια, φωνάζει ΖΩΗ με όλη την ένταση των ακτίνων του! Και εσύ σηκώνεσαι τελικά, αν και κάνεις τον ζόρικο στην αρχή, υποκύπτεις με την δεύτερη ματιά και βγαίνεις στους δρόμους.
Το κορίτσι που έχασα, ΕΜΕΝΑ το αποχαιρέτησα δίχως να το καταλάβω το βράδυ πριν το χειρουργείο. Νόμιζα πως το είχα μαζί μου περισσότερο καιρό, αλλά απόψε πιστεύω πως έπεσα έξω.
Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει γράφοντας τις παραπάνω γραμμές, δε βαριέσαι, ποτέ δεν θρήνησα για εκείνο το κορίτσι. Το καλοκαίρι του 2007, ήταν το τελευταίο της. Ξέρω, θα μου πείτε πως γράφω βλακείες, αφού είμαι εδώ και είμαι καλά, ολοζώντανη συνεχίζω τη ζωή μου. Κι όμως, όσες περάσατε από τον δύσκολο δρόμο του καρκίνου πιστεύω θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Θα συμφωνήσετε και για το πριν και για το μετά.
