Εδώ είμαστε πάλι…για αλήθειες, πολλές αλήθειες! Από τότε
εξάλλου που βούτηξα στην αρρώστια, είναι σαν να έπεσα μέσα στο καζάνι με τον ορό της αλήθειας…Μα γιατί;;;Μήπως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να λέμε ψέματα και να κρύβουμε μέσα μας την αλήθεια;;;Από την άλλη, τα ψέματα και η διπλωματία δεν είναι δυο συστατικά που τελικά «ομορφαίνουν» την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Είναι ή δεν είναι και αυτό μια αλήθεια;;;Ο άνθρωπος που δεν έχει διπλωματία, σταδιακά γίνεται κουραστικός, αλλά εγώ από την άλλη βαρέθηκα τις δηθενιές!
Τέλος πάντων…Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, για την ακρίβεια άπειρα, είναι η ίδια η ζωή και ίσως και εγώ τα παρα σκέφτομαι πολλές φορές ενώ η συνταγή μιας καθημερινότητας ενός ατόμου στα 30 μάλλον είναι απλή.
Από τότε που γύρισα από τις διακοπές των Χριστουγέννων, στο νησί-καταφύγιό μου, είμαι πολύ προβληματισμένη για διάφορα ζητήματα που μου γεμίζουν το μυαλό, πότε σαν κάτι συγκεκριμένο, πότε σαν σκόρπιες σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά. Που είμαι, που πάω και τι θέλω από τη ζωή ας πούμε, ποιους έχω δίπλα μου και αν έχω κάποιους ανθρώπους ως αναφορά και σταθερά στη ζωή μου, ας ξαναπούμε. Είχα πάντα την αίσθηση (και πριν αρρωστήσω) πως τα πράγματα που πάλεψα κανείς δεν θα μου τα πάρει. Πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, πως θα είναι ειλικρινείς και καλοί μαζί σου για μια ζωή, πως έναν άντρα τον χάνεις, μια καλή φίλη, ποτέ. Ξέχασα σε αυτά τα μόττο μου όμως να υπολογίσω τον παράγοντα «άνθρωπος», πως οι άνθρωποι δεν είναι σουπερ-ήρωες, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου στα δύσκολα μπορεί να κουραστούν, πως τελικά, έχουν καιρό τώρα ανοίξει τα φτερά για αλλού και εσύ απλά δεν το έβλεπες τόσο διάστημα. Ακόμα δυσκολεύομαι να δω το καλό, πρόσφατο παρελθόν με χαμόγελο του τύπου «τι ωραία που περνούσαμε τότε που κάναμε παρέα και τρέχαμε στις θάλασσες και στα μπαράκια». Δυσκολεύομαι γιατί με πληγώνει που αυτό δεν επαναλαμβάνεται. Κάποιες μέρες το μυαλό μου κολλάει και εκνευρίζομαι που πάλι, για μια ακόμη φορά, ακόμη και για τους φίλους που θεωρούσα δεδομένους, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, βαρέθηκα όλες αυτές τις «ενάρξεις». Μα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παγιώσει τον κύκλο του και να νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτόν;;; Θυμώνω με την ζωή που από την μια μου φύλαγε την αρρώστια και από την άλλη κοσμοιστορικές αλλαγές στον κοινωνικό μου περίγυρο. Διπλή κοροϊδία λοιπόν της μοίρας. Βέβαια, σε όλα αυτά, υπάρχει ένα καλό. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε βάζουν ένα λιθαράκι, αφήνουν ένα ψιχουλάκι στο δρόμο μας και εγώ θα έπρεπε να νιώθω τυχερή που το κινητό μου ξανα χτυπάει από φίλους και μάλιστα από καινούριους φίλους! Και χαίρομαι όντως που έκανα ένα νέο κύκλο γνωριμιών και συναναστροφών και η αλήθεια ειναι πως έφεραν μια φρεσκάδα στη ζωή μου όλα αυτά τα πρόσωπα, με τα χαμόγελά τους και τη ζωντάνια τους. Αλλά αμέσως σκέφτομαι πως και αυτούς του χρόνου δεν θα τους έχω…πλάι μου, όσο και αν μου αρέσει η συντροφιά τους, και ούτε θα μπορέσω να επιστρέψω στους παλιούς μου φίλους με τον τρόπο που θα ήθελα. Γενικά, οι φίλοι, όταν δεν είσαι σε σχέση είναι το συναισθηματικό σου στήριγμα. Θα ενδιαφερθούν, θα σε βοηθήσουν, θα πας μια βόλτα, θα μιλήσετε…όποιος λέει το αντίθετο για μένα ψεύδεται, γιατί το επόμενο βήμα κάποιου που μένει ξεκρέμαστος από σχέση, είναι να γυρίσει στους φίλους του για παρηγοριά.
Τέλος πάντων (ξανά), η αρρώστια με έκανε να εξαρτώμαι από κάποια άτομα όχι μόνο για την περίθαλψη και την ψυχολογική μου στήριξη, αλλά και συναισθηματικά, ιδίως στα άτομα που ανοίχτηκα τότε ως προς την περιπέτειά μου. Από εκεί, ξεκινά και μπλέκεται το πράγμα και εντείνεται το μπλέξιμο όταν προσπαθώ έστω και τώρα, έστω και από εδώ να σώσω οτιδήποτε και αν σώζεται. Κάπου εκεί αποκτώ μια ανασφάλεια, κάπου εκεί αναρωτιέμαι για τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων, για την μετατόπιση του ενδιαφέροντος, για το ότι κάποτε (ιδίως την περίοδο της αρρώστιας) ήμουν πρώτη σ τη λίστα και τώρα είμαι κάπου στα αζήτητα. Κάπου εκεί σκέφτομαι τι έχω κάνει εγώ για κάποιους ανθρώπους και τι έχουν κάνει αυτοί για μένα, τι κάνουν όμως τώρα;;; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγανε πως τους έχω φέρει γούρι στη ζωή. Οι ίδιοι τώρα προσπερνούν γιατί τρέχουν να προλάβουν άλλες προτεραιότητες. Δεν φταίνε εκείνοι για τις υποσχέσεις τις τότε (στη φουρτούνα ήμουν, αν δεν μου χρύσωναν το χάπι…πως αλλιώς;), δεν φταίω όμως ούτε και εγώ που εκ των υστέρων έπεσα σε ένα κενό και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι τόσο σημαντική για τους φίλους μου, όσο ήμουν παλιά. Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία, δεν είμαστε πια τα κοριτσάκια των 26, όλες με ένα ποτό στο χέρι και στην ίδια φάση. Νιώθω πως πίσω, στην πόλη μου μάλλον δεν με περιμένει τίποτα. Πήρα μια πρώτη γεύση τα Χριστούγεννα. Με θλίβει το ότι εγώ πάντα περίμενα τους φίλους μου με ανοιχτές αγκάλες. Του επιθυμούσα, τους αφιέρωνα χρόνο, τους έδειχνα πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Παιδικό;;; Ναι, πολύ, πάρα πολύ, αλλά από τη φάση που βγήκα, συμπεριφέρομαι σαν μια έφηβη, νιώθω πως τώρα ξανα βγήκα στη ζωή. Και ποιος να το καταλάβει αυτό;;;Χθες σκέφτηκα πως θα ήθελα πολύ να βρω μια κοπέλα της ηλικίας μου και ομοιοπαθούσα για να κάνουμε παρέα και να καταλαβαίνουμε η μια την άλλη. Δεν έχω κάποιον να με ακούσει αυτή την περίοδο και αυτό με πνίγει. Αν δεν είχα το μλογκ δεν ξέρω πως θα τα είχα βγάλει πέρα! Νιώθω πως θέλω κάπου να ακουμπήσω, μα αυτό το κάπου δεν το βρίσκω γιατί όλοι μου ξεγλιστρούν. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω και να πω πως αν δεν είχα 2 μεγάλες ουλές και αν δεν μου έλειπαν 2 θηλές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς γιατί το ίδιο μου το σώμα, δεν θα μου θύμιζε την περιπέτειά μου. Θέλω να πω, πως όποια μάχη και αν έδωσα και κέρδισα, θα μένει πάντα κάτι, κάτι στον πάτο που θα με πικραίνει μια ζωή, κάτι σαν μια βαθειά πληγή που δύσκολα κάποιος θα την επουλώσει. Αυτό το κάψιμο που αφήνει η φωτιά από την οποία πέρασες και στέφθηκες νικητής, κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν έχει περάσει από την ίδια φωτιά. Μια πίκρα θα μένει πάντα για τις στιγμές που στερήθηκες, για τα χρόνια που έχασες, μια ανασφάλεια του αρρώστου που δεν ξεπερνιέται, ένα μπέρδεμα για το ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα. Τίποτα δεν είναι απλό εδώ, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Με παρακολουθείτε καιρό και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μου. Θα έχετε προσέξει πως κάτι μέσα μου προχωρά και προσπερνά τα δύσβατα μονοπάτια στα οποία με έριξε η ζωή και μάλιστα πολλές φορές συμφιλιώνεται με τον καρκίνο. Κάτι μέσα μου όμως σκαλώνει αρκετές φορές σε ένα κλαδί καθώς περπατά σε εκείνα τα μονοπάτια, και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση απεγκλωβισμού για να συνεχίσει την πορεία του μέσα στο δάσος προς το ξέφωτο, μονάχα κοιτάζει πίσω και λέει «αυτό θα ήθελα, να γύριζα πίσω σε όσα ονομάζω home». Μήπως είναι η «σχιζοφρένεια» των καρκινοπαθών;;; ποιος ξέρει να μας πει;;;
