Κυριακή πρωί...

συντροφιά με έναν καφέ, γράφω στο PC

αγόρασα μια κούπα στον εαυτό μου που γράφει

"You are super" όταν την είδα την αγόρασα αφθόρμητα, είναι ωραία να καλομαθαίνουμε τον εαυτό μας! Κάθε που την βλέπω στο ντουλάπι χαμογελώ! Θα βγω για φαγητό σε λίγο...έχει ήλιο σήμερα...είναι όμορφα εκεί έξω! ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

και εκεί που λες πως...

τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά, απο ότι φαίνεται, πάντα κάτι μένει να μας απασχολεί....

Αυτό το "κάτι" δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μα ακόμη και αν προσπαθήσεις ξανά, πάλι δεν θα πετύχεις να το δεις....τελικά τι είναι αυτό το "κάτι" που όλους μας τυραννά κατα καιρούς;;; Μα αν το ξέραμε, δεν θα μας τυραννούσε χρόνια τώρα....

κάτι με πιάνει πλέον...
ΦΤΑΙΩ, γιατί ψάχνω απαντήσεις για όλα, για το πριν, το τώρα και το μετά. ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, και αυτό δεν κάνει Προσπαθώ να τοποθετηθώ σε σχέση με την αρρώστια, με τους ανθρώπους και τα πάντα γύρω μου. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ;;; Δεν ξέρω, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μπορεί αυτό που κάνω να είναι το μεγαλύτερο λάθος για τον εαυτό μου και η χειρότερη φθορά μου...Δεν κοιμάμαι πια όπως παλιά, έχουν μπει στο μυαλό μου διάφορα πράγματα σε συνδιασμό με μια κυκλοθυμία και τάσεις απομόνωσης. Θα μου πεις, το ένα φέρνει το άλλο....αν δεν είσαι καλά με το μέσα σου, που καιρός για καλαμπούρι με τις παρέες....

ευτυχώς που η μέρα μου δεν έχει το ίδιο mood συνέχεια....

σήμερα ας πούμε, όπως έτρεχα στο λιμάνι, είδα το ουράνιο τόξο! Λαμπερό και τεράστιο, στεφάνωνε το λιμάνι, ξεκινούσε απο τη μια άκρη και τελείωνε στην άλλη, το πήρα μαζί μου για να σας το χαρίσω! Μπροστά σε αυτό το θέαμα αισθάνθηκα πέρα για πέρα τυχερή που βρίσκομαι σε αυτόν τον τόπο. Νιώθω πως στην όποια ζωή μου απομένει, στο ότι και αν γίνει απο δω και πέρα, θα είχα ένα μεγάλο κενό μέσα μου αν δεν ερχόμουν εδώ. Σε αυτό το νησί, πλούτισα και ενίσχυσα το ταξίδι της ζωής μου με πολλά, πολλά χρώματα, με ήχους, γνώριμες πια φωνές και καινούρια χαμόγελα!

Σήμερα ήταν

μια "άλλη" μέρα!

αν και είναι Ιανουάριος, αν και είχε βροχή, ήταν μια μέρα ανοιξιάτικη!

Η άνοιξη φώλιασε στην ψυχή και δε λέει να φύγει!



















Φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε! Γλέντι κανονικό, με ζωντανή μουσική!
Μια φίλη που γνωρίζει την περιπέτειά μου, και τον αγώνα που έδωσα ως εδώ μου είπε "είσαι ένας άγγελος! Σε καμάρωνα που χόρευες σήμερα με το χαμόγελο στα χείλη, που ξεσήκωνες τον κόσμο, ήταν τέλεια".
Δεν έχω κάτι να προσθέσω!
Σε ευχαριστώ "Κ"μου, καινούρια φίλη! Σας ευχαριστώ όλους για την πανέμορφη Κυριακή, μου φορέσατε φτερά, και ας μην το ξέρετε οι περισσότεροι απο εσάς!

Χθες είχε πανσέληνο

και εγώ προσπάθησα να απαθανατήσω, όχι το φεγγάρι, αλλά το μοναδικό του φως, πάνω στο μπαλκόνι μου....η απλώστρα που βλέπετε είναι απλώς η σκιά της!

Πανσέληνος, new full-moon!

Η ψυχολογία μου κάνει κύκλους....

Φέτος τα Χριστούγεννα ίσως έγιναν πολλά περισσότερα απο όσα κατάλαβα, και το συνειδητοποίησα όταν έφυγα απο την πόλη μου. Όταν αφήνεις έναν τόπο, άθελά σου ανατρέχεις σε πρόσφατες αναμνήσεις απο τον τόπο που άφησες πίσω. Εκεί κάπου, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψεις πως δεν έκανες κάποια πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, εκεί κάπου μπορεί να μετρήσεις και κάποιες απουσίες.
Ίσως οι φετινές γιορτές να ήταν οι πιο διαφορετικές της τελευταίας τριετίας . Μου προέκυψαν ανάμεικτα συναισθήματα λόγω των αλλαγών...αλλά τίποτα απο όλα όσα σας γράφω δεν είναι συγκεκριμένο και έτσι δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς περι τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ να πω π.χ "μου στοίχισε αυτό, μου κόστισε το άλλο". Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να προσπαθήσω για ένα μέλλον λιγότερο συναισθηματικό και το προσπαθώ! Πρέπει να μου γίνει βίωμα να δέχομαι τις όποιες αλλαγές αλλά θες ο συναισθηματισμός, θες η "αδυναμία" της αρρώστιας και τα σπασμένα μου νεύρα, ε ναι, είναι πολλά που θέλω να γίνονται my own way. Αλλά η ζωή δεν είναι αυτό που θες, η ζωή είναι αυτό που έχεις.
Φέτος είπα τουλάχιστον να αρχίσω με το να μην περιμένω πολλά απο τους γύρω μου, και αυτό για να μην απογοητεύομαι, γιατί σταδιακά, αυτό το "σχήμα" > προσμονή-αποτέλεσμα-απογοήτευση με φθείρει εδώ και τρια χρόνια. Και τρια χρόνια είναι πολλά, και να θες δεν αντέχεις άλλο τη φθορά, φτάνει σε σημείο να γίνεται μαζοχισμός! Κανείς, όσο και αν θέλει, όσο και αν προσπαθεί, δεν θα μπει ποτέ στη θέση μας. Ξέρετε γιατί;;; Γιατί όποιος δε νόσησε, δεν θα σκεφτεί ποτέ π.χ πηγαίνοντας στη δουλειά του, πως στην προτελευταία θεραπεία την είχε "γονατίσει" η κάσκα, έκλαψε αλλά έσφυξε δόντι, γιατί πολύ απλά, δεν θα έχει τέτοια βιώματα! δε φταίει κανείς...ούτε αυτός που αρρώστησε, ούτε αυτός που δεν ξέρει. Ο τελευταίος και να του το πεις, θα το ξεχάσει. Εμείς ξεχνάμε αλλά πάντα κάτι θα υπάρχει να μας το θυμίζει.
Σήμερα σκέφτηκα πως είμαι σαν ένας άνθρωπος που ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ του κάηκε το σπίτι. Δεν πέθανα, αλλά έπαθα μεγάλη ζημιά. Ότι όριζα ως δικό μου και δεδομένο, το έχασα, το πήρε μαζί της η φωτιά και εγώ έμεινα να κοιτάζω τις στάχτες. Μέσα σε χρώμα γκρί, κατάλαβα πως έχασα πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έπρεπε να καταβάλω μεγάλη δύναμη και να βρω το κουράγιο να συνεχίσω τη ζωή μου σε ένα άλλο σπίτι/σώμα ή μάλλον, να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή απο το μηδέν, στο καινούριο μου αυτό σώμα. Δεν άλλαξα στον πυρίνα μου, η σοκαριστική όμως αυτή εμπειρία, με επηρέασε σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Και ο καρκίνος, όπως κάθετι που μας "καίει" θέλει δουλειά, θέλει να τελειώσεις με το σωματικό και να φροντίσεις το ψυχολογικό, θέλει γερά νεύρα να δεις το ποτήρι μισο-γεμάτο και όχι μισο-άδειο, να εκτιμήσεις τα καλά και όχι να ψάχνεις για τα καλύτερα...αυτά δεν έχουν τελειωμό, έτσι και αλλιώς!

Κλείνω το αποψινό ποστ αισιόδοξα. Να ξέρετε ότι όσες είναι οι φορές που "πέφτω" άλλες τόσες είναι και εκείνες που σηκώνομαι!
Ξέρετε τι είναι αισιοδοξία στη ζωή;;;Σήμερα είχε έναν ήλιο λαμπρό και εγώ αισθάνθηκα τυχερή που δεν μου δεσμεύει καμία "πεταλούδα" το χέρι, που μπορώ, όχι μόνο να πάρω τα πόδια μου, αλλά μπορώ και να τρέξω. Και αυτό έκανα, άφησα τον ήλιο να με ζεσταίνει, και βγήκα να τρέξω δίπλα στη θάλασσα. Κοίταξα τα σπιτάκια της "χώρας" με μια ματιά γεμάτη αγάπη για τούτο τον τόπο που έγινε το καταφύγιό μου, μετά απο μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Χάζεψα τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στα βράχια και ταξίδεψα στο βαθυ μπλε της θάλασσας, πέρα, μακρυά, σε ένα μέλλον δίχως σκοτούρες και προβλήματα. Πήρα βαθιά ανάσα και ένιωσα πως το ιώδιο της θάλασσας γέμισε κάθε κύτταρό μου με ΖΩΗ.

Εβδομάδα περισυλλογής....

Πρώτη εβδομάδα στη δουλειά και στο εργένικό μου σπίτι...

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ:

Καμία διάθεση για δουλειές και τακτοποίηση του σπιτιού! Γενικά καμία διάθεση γενικώς :-Ρ

Διαταραχή βραδινού ύπνου

Αποτυχημένες προσπάθεις για μεσημεριανό ύπνο

Αγχος δίχως συγκεκριμένο λόγο ή μήπως υπάρχει λόγος;

πρώτο 2011 post...!

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

είναι μέρες που ήθελα να γράψω αλλά οι γιορτές πλανεύουν.....

με συν και πλην, με τη μελαγχολία ώρες ώρες των Χριστουγέννων, πέρασαν και αυτές οι διακοπές. Πήγα σπίτι μου και γύρισα (κιόλας) στο νησί, σήμερα για δουλειά.

Τις μέρες απουσίας μου απο εδώ τις γέμισα με ένα πάρτυ γενεθλίων στην γεννέτειρά μου με κάπου 10 φίλες, με κομμωτήριο και new look, με ένα σπινθηρογράφημα στην Αθήνα, μια εξέταση απο τον χειρούργο μου που ολοκλήρωσε τον ετήσιο-μεγάλο επανέλεγχο, μια εκδρομή στη Βόρεια Ελλάδα, φωτογραφίες στο χιόνι σε ένα κουκλίστικο χωριό στη Φλώρινα, νυχτερινή διασκέδαση και αμέτρητους μεσημεριανούς καφέδες.

Πίσω για δουλειά, η εβδομάδα αυτή θα είναι σίγουρα προσαρμογής....

Φέτος, το 2011, τρία χρόνια μετά, αλλά πάντα με τον απόηχο εκείνης της θλιβερής περιπέτειας, όταν έγραψα απόψε στην ίδια παράγραφο και για την εξέταση και για το πως πέρασα τις γιορτές, ήταν πραγματικά δίχως καμία φόρτιση, έτσι είναι, μαθαίνεις να ζεις με ΑΥΤΟ!

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη χρονιά!
Να μην σας τρομάζει ο χρόνος που φεύγει μα ούτε και εκείνος που έρχεται! Οι αριθμοί είναι τυπικοί, κάντε τους σύμμαχο και όχι εχθρό, δείτε το 2011 σαν πρόκληση, ένας νέος αριθμός, μια καινούρια χρονιά, μια καινούρια ματιά στη ζωή, ένα νέο ξεκίνημα!
Εύχομαι σε όλους όσους περνούν άσχημα αυτή την περίοδο λόγω του καρκίνου να βγούν σύντομα στην επιφάνεια αυτής της σκοτεινής θάλασσας και να αναπνεύσουν βαθειά, όπως τότε, στην πρώτη τους ανάσα! Τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή, ιδίως όταν επιβαρύνεσαι με το βάρος ενός καρκίνου, αλλά....αλλά....οφείλουμε, πρώτα απο όλα στον ίδιο μας τον εαυτό, και έπειτα σε όλους όσους μας αγαπάνε, σε εκείνους που μας θεωρούν σημαντικούς άλλους να προσπαθήσουμε, και η προσπάθεια είναι το πρώτο βήμα.

Άπειρα Χρόνια Υγείας προς όλουςςςςςςςςς!
φιλιά!