και σπιτι βρηκαμε,και το νοικιασαμε

φιλοι μου ιντερνετ δεν εχω.σας γραφω βιαστικα απο το κινητο!ειμαι καλα και προχωρω με την νεα μου καθημερινοτητα.φιλια,ευχαριστω για τις ευχες σας!

Τελευταίο post απο το πατρικό...

Η ώρα είναι 1.30 περασμένα μεσάνυχτα και πρέπει να σηκωθώ στις 5 για να πετάξω για το νησί. Δεν θα μπορούσα όμως να φύγω, δίχως να αποχαιρετήσω και εσάς! Με αυτή τη φράση τα μάτια μου βουρκώνουν. Ναι, όλοι εσείς είσασταν μαζί μου τόσους μήνες και χρόνια! Ένα ευχαριστώ θα σας ήταν λίγο, δεν έχω λόγια, μαζί σας έφτασα ως εδώ! Τα μάτια μου βουρκώνουν και δεν είναι η πρώτη φορά, όταν σας γράφω βουρκώνω πολλές φορές. Μου φαίνεται τόσο ζεστή αυτή η επαφή μας...δεν μπορώ να την περιγράψω!
Απόψε σας γράφω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι. Είναι νύχτα, είμαι στο πατρικό μου το οποίο σε λίγες ώρες αφήνω. Το αφήνω μετά απο 3 χρόνια, το αφήνω μετά απο μια κωλοαρρώστια που με πήγε πολύ πίσω. Δεν ξέρω το μέλλον ποιο θα είναι, ξέρω όμως πως στο παρελθόν, είχα πάει παντού χωρίς να με νοιάζει τίποτα, ξέρω πως στα 23 μου, πήγα στην Αγγλία στο άγνωστο και στα 16 μου στην Αφρική, έχω γνωρίσει άπειρο κόσμο, έχω παλέψει, έχω ακούσει, έχω μάθει. Απο την σύντομη ζωή μου είδα πως ο άνθρωπος γονατίζει μπροστά σε μια αρρώστια, γίνεται μια σταλιά. Ακόμη και τα θηρία, γίνονται αρνάκια που ψάχνουν για την προστασία του βοσκού. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια, αρρωσταίνεις, κάνεις θεραπείες, κουράζεσαι, τρελλένεσαι, φτάνεις στα όριά σου! Έκανα τεράστια βήματα προς τα πίσω, πάλεψα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου...Απόψε ίσως είναι και το τελευταίο βράδυ εκείνης της ζωής...ίσως...του χρόνου τέτοιο καιρό θα ξέρω! Ξημερώματα φεύγω, και το ταξίδι και μόνο, και η εγκατάσταση σε έναν άλλο τόπο είναι μια αλλαγή. Χαίρομαι για την αλλαγή αλλά μαζί με την χαρά υπάρχουν πάντα και τα περίεργα συναισθήματα! Αυτές τις μέρες αποχαιρετώ κόσμο...απόψε αποχαιρέτησα και τα τελευταία σημαντικά άτομα της ζωής μου! Ιδίως ένα...Έμαθα πως στη ζωή, λίγοι είναι οι άνθρωποι που θες να αγκαλιάσεις ξανά και ξανά! Λίγοι είναι επίσης και όσοι δυσκολεύεσαι να αποχαιρετήσεις!
Μέσα στους λίγους και εκλεκτούς είστε και εσείς. Θα σας γράψω με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές φορές έχω ενοχές προς τις φίλες-ομοιοπαθούσες- γιατί δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι ακόμη και που δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια δινω ένα αισιόδοξο μήνυμα πως, πέρα απο τις ανασφάλειές μου, τα σπασμένα μου νεύρα, το λίγο πρισμένο χέρι, την ορμονοθεραπεία και άλλα, η ζωή προχωρά, φέρνει καινούρια δεδομένα, φέρνει καινούρια πρόσωπα και μέρη και κάνει τα δικά της κόλπα και σενάρια! Η ζωή δεν σταματά με τον καρκίνο! Μας χαρίστηκε ξανά και πρέπει να την αξιοποιήσουμε!
Καλό βράδυ εκεί έξω! Καλό (ιντερνετικό) αντάμωμα!

Η ευτυχία δημιουργεί φίλους,
Η δυστυχία τους δοκιμάζει.....

Ξεκίνησα να μαζεύω...

Ξεκίνησα κιόλας απο σήμερα!

πήρα το εισiτήριο! θα στείλω πρώτα το αμάξι με το καράβι και θα πάω αεροπορικώς μαζί με τη μαμά!Ε, ναι, δεν γινόταν διαφορετικά, ήθελε πολύ να έρθει...να δει που θα μένει το παιδί της για τους υπόλοιπους 9 μήνες...
Έχω περίεργα σηναισθήματα γι αυτή την φυγή. Απο τη μια χαίρομαι για τον μόνιμο διορισμό μου, κακά τα ψέματα, σε τέτοιους καιρούς, μια σίγουρη δουλειά είναι τεράστια τύχη. Απο την άλλη είμαι μουδιασμένη ακόμη, σαν να μην το έχω καταλάβει yet.. τι να πω; Σκέφτομαι πως στη ζωή έκανα πολλές φορές "μια νέα αρχή" και τώρα μια ακόμη...Σκέφτομαι επίσης πως η ζωή μου τα φέρνει τώρα πακέτο. Μόλις τελείωσα τις θεραπείες έφυγα (με την μαστεκτομή ακόμη) σε γειτονική πόλη και έμεινα μόνη. Πέρσι ήμουν στην πόλη μου και φέτος πόσα χλμ (ποιός ξέρει. πόσα..) μακριά. Βέβαια φέτος είναι αλήθεια, η ψυχολογία μου είναι καλύτερη σε σχέση με εκείνη την χρονιά που ήμουν μακριά. Ελπίζω σε μια καλή χρονιά, όλα όμως προς το παρόν είναι μπερδεμένα. Ανεβοκατεβαίνω στη σκάλα και ξεχωρίζω τα ρούχα που θέλω να πάρω μαζί μου. Η "Σ" μου είπε όταν έμαθε τα νέα "είναι και αυτό μια εξέλιξη". Ναι, είναι...εγώ που δεν μπορούσα να κουνήσω το δεξί μου χέρι, που είχα στο κεφάλι μου όλες αυτές τις θεραπείες να μου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό, τώρα μπορώ να κάνω πολλά! Τώρα μαζεύω μόνη μου τα πράγματά μου, διορίστηκα και πάω για μια καινούρια αρχή, σε έναν νέο τόπο.
Σήμερα άλλαξα ring tone στο κινητό μου και έβαλα το τραγούδι που είχε πρωτοβγεί τον Νοέμβρη του 2007, τότε που οδηγούσα στην Εθνική και στάζανε τα μάτια μου δάκρυα (χωρίς να κλαίω) γιατί ο γιατρός είχε πει "99% ύποπτο και θα χρειαστεί να κάνεις μαστεκτομή". Ήταν η μέρα που έπαψα να είμαι "ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα". Τα λόγια του ηχούσαν στα αφτιά μου μέσα στο αμάξι, αλλά φυσικά και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου όταν άκουσα τον James Blant με το "1973". Έτσι είναι, η ζωή φέρνει πολλά, το τραγούδι είναι το ίδιο μα το σκηνικό αλλάζει, είναι όμως καλό, ο άνθρωπος να παραμένει ταπεινός, να ακούει τους στίχους, τη μουσική και να θυμάται, πως κάποτε, υπήρχε η σκιά του θανάτου, πως κάποτε υπήρχε η άγνοια, ο πανικός, η στεναχώρια και τώρα να εκτιμά πως λίγο, λίγο και με πολύ κόπο, ξαναβγήκε στη ζωή! Τα γράφω για να τα εμπεδώσω! ναι, εμάς μας χαρίστηκε η ζωή μια φορά και την ξανακερδίσαμε...ας μην την σπαταλάμε!

James Blant και "1973" (ή όπως το λέω εγώ...Simona) όσο ζούμε, έχουμε αναμνήσεις!

διακοπές τέλος!

Γύρισα απόψε αργά, αφού οδήγησα 4 ώρες χωρίς διακοπή! ;-)
Έχω πάρα πολλές δουλειές, πολλά θέματα να τακτοποιήσω...Τη Δευτέρα σαλπάρω για Σάμο...πρέπει να φορτώσω όλα μου τα πράγματα κτλπ.
Χθες που γύρισα...με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη, οι ξαδέρφες μου, μου κάνανε δώρο διορισμού μια πανέμορφη, ψηφιακή! Η έκπληξη ήταν μεγάλη, γιατί η αλήθεια είναι πως σε καινούριο νησί, με αγάπη προς τη φωτογραφία μια καινούρια ψηφιακή ήταν αυτό που έλειπε και αυτό που μήνες τώρα ήθελα να αποκτήσω! Τόσο καιρό ήμουν με 4 megapixels(η μηχανή μου είχα χαλάσει και είχα δεχτεί ως λήση ανάγκης τη μηχανή του αδερφού του πατέρα μου, κάπου πενταετίας...) τώρα θα βλέπετε φωτό με 14 megapixels και οπτικό zoom για καταγραφή κάθε μακρινής λεπτομέρειας....
φιλιάαααααα, παω να μαζέψω πράγματα!

Υ.Γ ήταν συγκινητικά τα όσα μου είπατε για τον διορισμό, ευχαριστώ και τα παιδιά που στείλανε mail και διάβασα τις σκέψεις-ευχές τους πριβέ!

Aπο νησί σε νησί!

μόνο πέλαγος θα αλλάξω! Προς το παρόν βρίσκομαι στο Ιόνιο, απολαμβάνω τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου αλλά...για να το σκεφτώ καλύτερα...μα και στο Αιγαίο όπου θα πάω, θα κάνω διακοπές, θα συνεχίσω εκεί τα μπανάκια μου!

φιλιά σε όλους, ευχαριστώ για τις ευχές σας!

Αναγγελία Μετακόμισης!

Εκεί που κάθεσαι και σκάει το κύμα στα πόδια σου, καθώς τρώς καρπούζι στη θάλασσα και αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο, τη στιγμή που το μάτι σου πιάνει ένα γλαρόπουλο να πετάει κάπου εκεί κοντά, την ώρα που ο ήλιος γίνεται φιλικός και μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα καθώς βασιλεύει, εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι ο χρόνος τι θα φέρει...!
Μετακομίζωαε νησί! Είδα πολλά σενάρια να φτιάχνει η ζωή για μένα, ένα απο αυτά ,το πιο καινούριο είναι ότι διορίστηκα και πλέον θα έχω μια μόνιμη δουλειά! Χθες μόλις έμαθα πως πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα νησί του Βορείου Αιγαίου! Φεύγω φίλοι μου, για μια νέα ζωή, μια νέα αρχή! φιλιά!

Πάντα!

"Πάντα να προσέχεις να προφέρεις καθαρά τη λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ ώστε να λάμπουν όλα τα δελφίνια της."

μου το είπε χθες η "Σ" στο τελευταίο μας ποτό πριν τις διακοπές μου! Το διάβασε κάπου και μου το μετέφερε. Έτσι είμαστε εμείς οι φίλες, ότι διαβάζουμε ωραίο, το μεταφέρουμε, ίσως όταν μοιράζεσαι κάτι, να περνά στην αιωνιότητα, γιατί δεν μπορεί, ένας απο τους 2 πάντα θυμάται καλύτερα απο τον άλλο!

Σε ένα τέταρτο φορτώνω το αμάξι και έφυγα για νησάκι, για καμιά βδομάδα σίγουρα, ίσως και παραπάνω. Στο νησί των παιδικών μου χρόνων, εκεί το καλοκαίρι 2007, εκεί και φέτος, καλοκαίρι 2010 με αισιοδοξία για νέους δρόμους και σταθμούς, καινούρια βότσαλα μα πάντα, την ίδια, χρυσή αμμουδιά! ;-) Σας φιλώ! Καλό υπόλοιπο Αυγούστου, θα σας γράφω και απο το νησί...

JULI

σου απαντώ εδώ στο μνμ που άφησες στο chat box του blog

ναι φαίνεται πως όλα αυτά έγιναν σε κάποιον άλλο...και εγώ που τα διηγούμαι συχνά, πολλές φορές αγγίζω το σημείο του ότι αυτά ίσως και να ήταν ένας εφιάλτης μου, ή και μια ιστορία που άκουσα απλά και σας τη μεταφέρω...
ίσως αν δεν είχα στην πραγματικότητα 2 τεράστιες ουλές, δυο κομμάτια σιλικόνης κάτω απο την κάθε μια και αν είχα τις θηλές μου, να μη θυμόμουν το παραμικρό καθως κοιτάζομαι στον καθρέφτη...Ίσως αν δεν είχα περάσει όλα αυτά, να ήμουν και ένας πιο ευχάριστος άνθρωπος, πιο ανέμελος και με καλύτερη προσωπικότητα!
Η αλήθεια είναι πως πρέπει να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να θυμηθώ πως είναι να κάνει κανείς χμθ, πως είναι να έχεις στακ-στουκ εκείνους τους ορούς στο αδύναμο απο τα φάρμακα χέρι σου...το άγχος "θα μου βρουν φλέβα;" και όλα αυτά τα δυσάρεστα. Δε νομίζω πως μας ρίχνει το παρελθόν, είναι η συσσωρευμένη κούραση που τραβήξαμε που μας δυσκολεύει, που και να μην τη θυμόμαστε επακριβώς, μας έχει στοιχίσει πολλά! Αυτό μας έρηξε, και το ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν...

φιλιά JULI μου, προσπάθησε όπως όλοι μας να το διώξεις μακριά ότι και να είναι!

Ο χορός των...νεύρων και άλλες ιστορίες!

Αυτές τις μέρες (εδώ και ένα μήνα δλδ) τα νεύρα είναι (κοινώς) τσατάλιαααααααα!

Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Ναι, είμαι αισιόδοξη αλλά υπάρχουν πάρα πολλές μέρες που κάτι θα γίνει, ή δεν θα γίνει όπως το θέλω και εγώ σαν μικρό παιδί θυμώνω (αν είναι αυτό το σωστό ρήμα...για την περίπτωσή μου). Είναι πάλι άλλες μέρες που θέλω να ξεσπάσω γιατί απλά κανείς απο όσους συναναστρέφομαι-απο γονείς, ως φίλους- δεν με καταλαβαίνει...Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου. Τις προάλλες μάλωσα με τη μάνα μου και στην κυριολεξία ήθελα να σπάσω όλα τα γυαλικά που έβλεπα μπροστά μου στο σαλόνι...κρατούσα και μια κούπα, με το ζόρι να μην τη ρήξω κάτω :-P Είναι βέβαια πολύ αστείο το όλο σκηνικό, είναι όμως και τραγικό παράλληλα.
Μια φορά η θεία μου που με φιλοξενούσε στην Αθήνα, μου είπε "τι νομίζεις, είναι η στέρηση απο τα φάρμακα, ήταν τόσο ισχυρά, σαν ναρκωτικά" (μωρε λες; Αν κάποιος γνωρίζει---Sundy, maybe?--- να μας πει παρακαλώ, προκαλούν άραγε εξάρτηση τα φάρμακα της χμθ;).

Γενικά, ψυχολογώντας τον εαυτό μου, ενώ φαίνεται πως πολλά τα ξεπέρασα, άλλα τόσα μένουν , πότε στο ντουλάπι, πότε στο συρτάρι μα και στο τραπέζι, σε εμφανές σημείο πολλλές φορές, απο κει με κοιτάζουν, ορμάνε και κολλάνε επάνω μου και μου δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Ναι, είμαι καλύτερα φέτος, και το τονίζω συνέχεια στον εαυτό μου και μάλιστα θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι καθόλου αλλά τελικά είναι κομμάτι της ανθρωπινης φύσης και αδυναμίας το παράπονο...το "θα μπορούσα να είμαι αλλιώς" και όλα όσα περνούν κατα καιρούς απο το μυαλό...Τι να πει κανείς; Τα θέλω μου συγκρούονται με τον έξω κόσμο, τους γύρω-γύρω ανθρώπους, ποιός καινούριος φίλος/η να καταλάβει τον μέσα μου καημό, το γιατί πολλές φορές ειμαι στον κόσμο μου...

Μέρες Αυγούστου!

Καλό μήνααααααα!

εδώ και πάλι, εδώ και αυτόν τον μήνα...

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έσπευσαν να γίνουν φίλοι μου στο Facebook, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως τους ξεχωρίζω απο τους υπόλοιπους...είμαστε όλοι μια παρέα, είτε βρισκόμαστε εδώ, είτε εκεί.
Και για όσους δεν συναντώ εκεί, σας λέω απλά πως δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά μέσω FB, σημείο αναφοράς παραμένει το blog, απλά, κάποιοι απο εσάς βρίσκετε το FB ευκολότερο τρόπο επικοινωνίας...that's all.

φιλιά, καλά μπάνια, καλές βουτιές, ακρογυαλιές και χρυσές αμμουδιες!