Σήμερα το βράδυ

έκανα κάτι τελείως διαφορετικό...ανένηκα στο βουνό στις 23.30!!!!Όχι δεν σάλταρα απο το πρόσφατο παρελθόν μου, απο αρρώστια και ανθρώπους γύρω μου :-P

Απλά, εκεί στο βουνό είχε ένα πάρτυ που καλωσόριζε την Άνοιξη. Ενα πάρτυ με αυτοσχέδιο μπαράκι, με δυνατή μουσική, με μια φωτιά στο βάθος και σκηνές. Δεν διανυκτέρευσα, αλλά μια μπύρα ήταν αρκετή για να υποδεχτεί την Άνοιξη, και το φεγγάρι που ξεκίνησε χθες να αδειάζει, μου έκανε παρέα στον κατύφορο, καθώς έβλεπα τα μακρινά φώτα της πόλης να λαμπιρίζουν χαμηλά. Αυτές οι νυχτερινές βόλτες είναι μαγικές, πόσο μάλλον αν γίνονται στη φύση...Σας αφήνω μια φωτό απο απόψε...δίπλα στο ποτάμι!Αυριο ξημερώνει ΜΑΙΟΣ! Φιλιά πολλά!

Πιο final δεν γίνεται!

Final stage....

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε και έκλεισα την ημερομηνία για τις θηλές...στις 13 Μαίου μπαίνω χειρουργείο!

Είναι περίεργη η αίσθηση, όλα θα γίνουν τόσο άμεσα! Αλλά καλύτερα, γιατί θέλω να ξεμπερδεύω και να είμαι έτοιη για τις θάλασσες! Να σας πω όμως κάτι...δεν μπορώ να πω πως δεν ξεφυσάω και δεν είμαι "κάπως" απο τότε που το "έκλεισα". Και αυτό γιατί βαρέθηκα με τα νοσοκομεία...κουράστηκα τα πήγαινε-έλα...αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή, ότι είναι να γίνει πρέπει να προγραμματίζεται, με τα συν και τα πλην του... :-)

φιλιά!

Να μια χειμωνιάτικη θέα της θάλασσας που σύντομα θα γίνει καλοκαιρινή!

Μια ηλιόλουστη Κυριακή!

Σε μια ταινία που είδα πρόσφατα συγκράτησα μια ατάκα:

"Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τα πράγματα που μας κάνουν καλό"

Νομίζω πως σε αυτή την ατάκα κρύβεται η αρχή προς το "καλό μας". Θα εξηγήσω...
η δική μου ατάκα είναι πως εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε το καλό μας!Αν το ξέραμε θα είχαμε γλιτώσει απο πολλές, μικρές ή μεγάλες ταλαιπωρίες στη ζωή μας, τα νεύρα μας θα ήταν λιγότερο σπασμένα και εμείς πιο χαρούμενοι. Κανείς δεν ξέρει το "καλό" του, όπως και κανείς δεν έχει το κλειδί της ευτυχίας στο προσκεφάλι του. Όλοι πειραματιζόμαστε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας μα και της καθημερινότητάς μας. Όσο όμως μεγαλώνουμε, είναι σοφό να αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τα πράγματα που μας ευχαριστούν, μέσα απο μια στίβα υποχρεώσεων, τυπικών σχέσεων, ανθρώπων και γεγονότων. Είναι σοφό, γιατί η ζωή γλιστράει απο τα χέρια μας και μπορεί να φύγει τελείως πριν προλάβουμε να αφουγκραστούμε σωστά την καρδιά μας, πριν προλάβουμε να απλώσουμε το χέρι σε αυτόν που ήδη έχει απλώσει το δικό του για να μας σηκώσει. Οι μέρες μας, το παρόν, γίνεται γρήγορα παρελθόν. Ας είναι όμως ένα παρελθόν ευχάριστο, με τις λιγότερες απώλειες και τα καλύτερα "συστατικά" τα οποία αργότερα θα αποτελέσουν μια κρυφή τράπεζα για την αντιμετώπιση των δυσκολιών του μέλλοντος!

Θα χαρίσω στον εαυτό μου μια βόλτα. Τώρα που ανοίγει ο καιρός και η μια λιακάδα διαδέχεται την άλλη, δεν υπάρχει λόγος να κλεινόμαστε σε γκρίζα κτήρια. Υπάρχει όμως σοβαρός λόγος να βγούμε! Να ανοίξουμε την καρδιά μας στη φύση, να αποκαλυφθούμε εκεί όπως οι ήρωες της κλασσικής λογοτεχνίας! Στη φύση, κάτω απο το φως, στον καθαρό αέρα, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, να δούμε ποιοί είμαστε, τι ζητάμε, τι θέλουμε! Να γεμίσουνε τα μάτια μας εικόνες και τα ρουθούνια μας απο ευωδιές! Να αφήσουμε τα αφτιά μας στο θρόισμα των δένδρων και την αφή μας πάνω σε ένα λουλούδι! Τι πιο όμορφο; Όλες οι αισθήσεις μας εκεί, ξύπνιες!

It's a beautiful day!

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΧΕΙΩΝ



Υπάρχουν κάποιες μέρες στη ζωή κάθε ανθρώπου που δεν ξεχνιούνται...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που δεν λησμονιούνται. Άνθρωποι που μίλησαν στην καρδιά μας, όλοι όσοι ακούμπησαν πάνω μας καθώς εμείς γέρναμε στον ώμο τους. Εκείνοι που μας σκούπισαν τα δάκρυα, εκείνοι που μας χάριζαν στιγμές ανέμελες, στιγμές με αγάπη...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν σβήνουν ποτέ...

Υπάρχουν μέσα μας πολλές τέτοιες στιγμές, μέρες όμορφες, μέρες που δεν θα ξανα έρθουν όσο και αν αγαπήσαμε τις μικρές στιγμές εκείνων των ημερομηνιών. Μικρές ή μεγάλες στιγμές, μας συντροφεύουν πάντα στην πορεία μας προς το μέλλον.

Ευτυχώς για εμάς, στο πέρασμα των χρόνων οι στιγμές που συγκρατούμε περισσότερο χαρακτηρίζονται καλές παρά άσχημες. Και αυτό γιατί...ίσως...όταν απομακρυνόμαστε απο τα άσχημα δεν μας φαίνονται τόσο εφιαλτικά, όσο όταν τα ζούσαμε!

χαθηκα λιγουλάκι!

Έχω όμως ευχάριστα νέα!

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!

Πάω κάθε μέρα γυμναστήριο. Τρέχω 20 λεπτά και περπατώ άλλα 20 στον διάδρομο, και σας στέλνω ένα πολύ αισιόδοξο μνμ πως έχω χάσει κιλά! Και νομίζω όλο πια το πρήξιμο απο τα φάρμακα! Ξαναγίνομαι (σχεδόν) αυτή που ήμουν πριν 3 χρόνια!

Η ζωή κυλάει ρουτινιάρικα αλλά ποιός είπε πως η ρουτίνα δεν είναι καλή;;;Πιστεύω εδώ και χρόνια πως ότι σε βγάζει απο την ρουτίνα δεν είναι απαραίτητα καλό, οπότε καλή είναι και η ρουτίνα.

Ψυχολογικά, υπάρχουν τα γνωστά σκαμπανευάσματα...οι φιλικές παρεξηγήσεις, η στεναχώρια που μπορεί να προκύψει απο κει, κάποιες βραδιές άυπνες, αλλά και οι συμφιλιώσεις, οι βόλτες και οι παρέες και οι ταινίες και το ποδηλατάκι...

Κι όμως επιζώ!

όσα χρόνια και αν περάσουν, όπου και αν το ακούσω το παρακάτω τραγούδι θα μου θυμίζει πάντα μια περίοδο της ζωής μου παρέα με τον καρκίνο. ΑΣΧΕΤΟ;Κι όμως. Μου θυμίζει τη sugar και την katerina, τις αχώριστες εκείνες φίλες που τις είχε ενώσει η αρρώστια. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που είχαν ακούσει μαζί στο νοσοκομείο, όταν η sugαr θα έφευγε! H katerina την ακολούθησε ένα χρόνο μετά.Ελπίζω και οι δυο τους να βρήκαν την ξεκούραση εκεί, μετά την ταλαιπωρία τους. Εγω... "συνεχίζω να υπάρχω και μετά τον χωρισμό"

μου μένει στο μυαλό πάντα ο στίχος "κι είμαι ακόμα εδώ με το πουκάμισο ανοιχτό, παίρνω το ρίσκο να σταθώ στον πιο μεγάλο χωρισμό" έτσι είναι, ο θάνατος είναι ο πιο μεγάλος χωρισμός αν και καθημερινά βιώνουμε και τόσους άλλους μικρότερους χωρισμούς!

φιλιά σε όλους εκεί έξω, εδώ κάτω μα και εκεί πάνω!

Καλό Σάββατο, θα βγω στην εξοχή σήμερα, έτσι για να αφήσω τον ήλιο να μου κάψει λίγο το πρόσωπο, να νιώσω καλοκαίρι!

για τον πλαστικό

μου με ρωτάτε συχνά αφήνοντας κάποιο σχόλιο στις αναρτήσεις μου.

Ευχαρίστως να σας δώσω τα στοιχεία του να έρθετε σε επαφή αλλά στείλτε μου mail αν θέλετε στο breastblog@yahoo.com με θέμα "ΠΛΑΣΤΙΚΗ" γιατί δεν θα ηθελα να αναρτήσω ονόματα και τηλέφωνα στο blog μου, εδω

στο mail θα σας δώσω τις πληροφορίες που χρειάζεστε.


Καλό Σ/Κ

Το μεγαλείο της φύσης!

Να μαι λοιπόν εδώ ξανά, μετά από πάρα μα πάρα πολλές μέρες! Μετά από την επέτειό μου, μετά από το περσι, μετά από…μετά από….είμαι πια εδώ και στο φέτος!

Πέρασα όμορφα το Πάσχα μου, σε νησί, οικογενειακά με μικρές εξαιρέσεις (κάποια ξενύχτια). Με σχετικά καλή διάθεση και δίψα για φύση, θάλασσα και διαδρομές πότε με το ποδήλατο και πότε με το αυτοκίνητο. Δεν άφησα το βαρύ κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας να με ρίξει, πήγα στην εκκλησία για τον επιτάφιο και την Ανάσταση και ευτυχώς είδα πως σιγά σιγά δεν με θλίβουν τόσο πια αυτές οι μέρες (από τότε που αρρώστησα). Είδα βέβαια την ξαδέρφη μου που νοσεί και αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι ακόμη και με προβλημάτισε και τότε στις διακοπές, αλλά αν μπορώ να κάνω κάτι αυτό είναι να της δίνω κουράγιο και να πιστεύω δυνατά πως θα γίνει καλά!

Νομίζω πως σε αυτές τις διακοπές, ταξιδεύοντας για πρώτη φορά εδώ και τρια χρόνια και περνώντας το Πάσχα αλλού (τόσο καιρό όλο και κάποια εκκρεμότητα είχα με την αρρώστια) κάτι αποκόμησα. Ηρέμησα εκεί στο νησί, παρόλο που δεν έκανα πολλούς εσωτερικούς μονολόγους ίσως να άρχισα να βλέπω το νόημα της ζωής. Σαν κάπου εκεί στις πολλές βόλτες μου στις μοναδικές παραλίες εκείνου του νησιού να βρήκα την αλήθεια. Μη με ρωτήσετε όμως για το νόημα της ζωής. Δεν ξέρω τι είναι, όταν όμως το νιώσεις, είναι η ίδια η ευτυχία από μόνη της.

Πάτησα το πόδι μου την παραλία που έκανα το τελευταίο μου μπάνιο ως σώμα «παλιό», με το σώμα δλδ που όριζα και ήξερα 27 χρόνια πριν την μαστεκτομή. Δεν ήξερα πως θα νοιώσω, πειραματίστηκα. Τα βράχια όλα εκεί, η καντίνα όπου είχα πάρει τον φραπέ μου εκεί αν και κλειστή. Δεν χόρταινα να κοιτάζω το τοπίο. Ο ήλιος έκαιγε το πρόσωπό μου και η μάλλινή μου μπλούζα ήταν υπερβολικά ζεστή για εκείνη τη μέρα. Ίδρωσα, μέσα από τα γυαλιά ηλίου έβλεπα τη φύση να μου μιλάει. Όχι, τελικά δεν λυπήθηκα που επέστρεψα με δυο σιλικόνες, με σπαστό μαλλί, παραπανίσια κιλά, τρία χρόνια μεγαλύτερη και δίχως τη φίλη μου. Χαμογέλασα κοιτώντας τους βράχους όπου κάποτε φωτογραφιζόμασταν topless. Τι να κάνουμε, σκέφτηκα, η ζωή τρέχει και ας μην το επιθυμούμε, τα χρόνια περνούν και ας θέλουμε πολύ να τα σταματήσουμε! Ας χαιρόμαστε λοιπόν με τις αναμνήσεις γιατί το παρελθόν είναι δικό μας, μπορούμε να το διηγηθούμε, μπορούμε να το θυμηθούμε, μπορεί να μας φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη. Το μέλλον είναι αβέβαιο! Όχι πως θα πρεπε να μας τρομάζει, αλλά θεωρώ πως το παρελθόν είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός στο τσουβαλάκι που λιγο-πολύ όλοι κουβαλάμε στις ζωές μας!

Σας φιλώ όλους και σας αγκαλιάζω! Να μοιράζετε την αγάπη σας, δεν υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το να μπορείτε να εκφράζετε σωστά το ενδιαφέρον σας στα άτομα που αγαπάτε! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Επετειος!

Σαν χθες το 2008 ειχα μια περιεργη αισθηση...εβλεπα παντου την λεξη ΤΕΛΟΣ!

Ο λογος;;;
Αρκετα απλος αλλα παρα μα παρα πολυ σημαντικος! Στις 31/3/2008 το βραδυ, ηξερα οτι ξημερωνει 1/4/2008 και εκεινη η νυχτα, θα ηταν η τελευταια που θα σκεφτομουν την χμθ της επομενης μερας! Η τελευταια φορα που θα προβληματιζομουν για το αν θα μου βρουν φλεβα!
Την 1η του Απριλη του 2008 εκανα την τελευταια απο τις 8 χμθ! Αντεξα και τις 8, ειχα φτασει ως το τελος. Με καμμενες φλεβες στο πολυ-τρυπιμενο μου αριστερο χερι, με πεσμενα τα μισα μου μαλλια, με αραιωμενα φρυδια και δυο τρια ματοκλαδα, με το κινητο να μιλαω με τη "Σ" για παρεα, ειχα φυγει απο το -3 για να παρω αργοτερα το τρενο και να ρθω σπιτι μου για Πασχα. Με περιμενε η μανα μου στο σταθμο του τρενου με μια ανθοδεσμη αλλα ημουν πολυ σαστισμενη απο το κλεισιμο του κυκλου μου μα και απο τα νεα οτι ο παππους ηταν στην εντατικη. Ο παππους μου, ενας πανεξυπνος ανθρωπος, δεν ειχε καταλαβει τιποτα για την περιπετεια της υγειας μου και μου εκανε τη χαρη, να πεθανει μολις ακριβως τελειωσα τις χμθ. Απιστευτο timing, σαν να τα ηξερε ολα και κρατηθηκε για να μην με φορτισει παραπανω. Τελευταια φορα που ειδα τον παππου ζωντανο, ειχε κρυωσει και εγω του μιλουσα απο μεγαλη αποσταση για να μην κολλησω και εφευγα για την τελευταια χμθ. Ο παππους μου, εγραψε στο ημερολογιο του πως η " ...." παει στην Αθηνα και με χαιρετησε απο μακρια, ουτε καν σταθηκε...που να ξερε ο παππους μου το δραμα μου...σκεφτομαι πολλες φορες και βουρκωνω, πως ο παππους εφυγε με αυτο το παραπονο και εγω εμεινα με εκεινη την τελευταια εικονα του, τη βιαστικη (για να προλαβω το τρενο) και την απομακρη για να μη συναχωθω (το αιωνιο αγχος). Αν μερικες φορες πιστευω στην επομενη ζωη, και στις ψυχες των αλλων που φευγουν αλλα κινουνται αναμεσα μας, πιστευω πως ο παππους οπου και αν ειναι ξερει την αληθεια. Πιστευω επισης πως εφυγε εκεινη τη μερα, κανοντας μου "χωρο" στη ζωη. Μετα τον θανατο του εβλεπα πολυ συχνα ουρανια τοξα...Ο παππους ηταν μαστορας...ισως εκει ψηλα καταπιαστηκε με τα χρωματα, με σκοπο να μου δεινει ελπιδα!

Φετος, 1/4/2010, γραφω αυτες τις γραμμες με δακρυα στα ματια. Τα δακρυα μου κυλουν για παρα πολλους λογους. Ειναι στεναχωρια για το παρελθον, χαρα για το παρον μα και συγκινηση για το μελλον! Αυριο φευγω εκδρομη. Φευγω εκδρομη με μακρυ μαλλι, με ματοκλαδα φουλ και φρυδια στη θεση τους. Με τα κιλα των χμθ χαμενα και το πιο συμαντικο......υγιης! Μπορει ακομη να παλευω το come back μου, να ψαχνω τις ισσοροπιες μου αλλα ειμαι ΕΔΩ. Ενα ακομη δακρυ κυλα αποψε για ολες εσας που περασατε τα ιδια, μονο εσεις, μονο εμεις ξερουμε! Εμεις, μεταξυ μας και μυστικα, χαζευουμε τα μαλλια η μια της αλλης, εμεις μπορουμε να τα χαιδεψουμε και να τα αφησουμε να πουν στα δαχτυλα μας ολη την ιστορια τους! Σας χαριζω με ολη μου την αγαπη αυτη την φωτογραφια, με σκοπο να γεμισει την καρδια σας με ΕΛΠΙΔΑ!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!