Ποστ no 201

Το σημερινό ποστ είναι αισιόδοξο! Ξέρετε γιατί; Γιατί η ίδια η ζωή, αν την καλοκοιτάξεις φέρνει ώρες ώρες κάποιες στιγμές αισιοδοξίας…αρκεί να έχεις μάτια, αφτιά και καρδιά ανοιχτά!

Αυτή την περίοδο θα μπορούσα κάλλιστα να μη μιλάω καθόλου για την αρρώστια μου. Ξέρετε γιατί; Γιατί αν με δείτε δε θα καταλάβετε τίποτα. Γιατί τα μαλλιά μου που από τον Οκτώβρη μακραίνουν (βλ. φωτο) περάσανε μια χαρά από το αγορέ στο καρέ. Γιατί το σώμα μου βρίσκει σιγά σιγά την παλιά του φόρμα, γιατί πλέον ξαναέχω 2 μαστούς (αν και απέχω από το τελικό αποτέλεσμα αρκετά). Γιατί η «Σ» γύρισε, και ναι, αντέξαμε παρόλα τα σπασμένα νεύρα, τις άπειρες παρεξηγήσεις μεταξύ μας και δε σπάσαμε το σκοινί που μας κρατά ακόμη δεμένες. Γιατί ξαναβγήκα στις παραλίες, γιατί απέχτησα καινούριους φίλους που λατρεύουν τις ιστορίες μου, γιατί με δέχτηκαν οι άνθρωποι όπως είμαι ή όπως έχω γίνει…γιατί…γιατί…γιατί ξαναμπήκα δυναμικά στο παιχνίδι που λέγεται ΖΩΗ. Γιατί βαριέμαι, γιατί τεμπελιάζω, γιατί ξοδεύω λεφτά από δω και από κει, γιατί διασκεδάζω. Κάνω ότι θα έκανε ο μέσος άνθρωπος λοιπόν. Δεν είναι αισιόδοξο; Δεν είναι ελπιδοφόρο;

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και μια πολύ σύντομη περιγραφή ίσως σας πείσει! >>>

Στο νησάκι που πήγα προχθές, αγόρασα με τη φίλη μου κάτι κρακεράκια που τα έτρωγα στις χμθ. Αυτά τα κρακεράκια τα έχω ήδη βαφτίσει ---κρακεράκια της χμθ---. Στις τόσες ώρες εκεί στο -3, πεινούσα και επειδή ήθελα ουδέτερες γεύσεις είχα ξετρελαθεί με αυτά. Τα παίρνω συχνά, γενικά δεν έχω συνδέσει ούτε φαγητά, ούτε ρούχα με τις χμθ, σε αυτό είμαι κουλ, προφανώς και ο εγκέφαλός μου κάνει κατά πολύ τα στραβά μάτια…Βρέθηκα λοιπόν σε μια τέλεια παραλία, να είμαστε μπες-βγες μέσα στο νερό και με τις ώρες. Να μιλάμε, να γελάμε κτλπ. Όταν βγήκα έξω, πείνασα, άνοιξα το πακετάκι με τα κρακεράκια και άρχισα να τρώω ένα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό. Εάν μου έλεγε τότε στο -3, κάποια νοσοκόμα, ότι θα ρθει μια μέρα που αυτά τα κρακεράκια θα τα τρώω στη θάλασσα, σε διακοπές και με μια καινούρια φίλη…θα της έλεγα «μη μου κάνεις πλάκα». Κι όμως…η ζωή κρύβει φοβερές εκπλήξεις! Τόσες που δε χωράει ο νους μας. Και πρέπει και να δίνουμε σημασία στις ευχάριστες εκπλήξεις αλλά και να είμαστε ευγνώμονες γι αυτές. Πιστέψτε με, εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος, αν όχι στον κόσμο…σίγουρα στο νησί! Ένοιωσα ότι κέρδισα αυτό που ζω, πως κέρδισα τη ζωή, και στον προσωπικό μου αγώνα πως τα πήγα καλά και με το νου και με το σώμα. Τελικά, ίσως να είμαι τυχερός άνθρωπος. Τυχερή λοιπόν που έζησα και ζω…τυχερή που μπορώ και χαίρομαι με όλα αυτά και δεν μιζεριάζω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα!

Στιγμές χαλάρωσης...200 ποστ με το σημερινό!

Τα πρόσωπα είναι τυχαία...οι φωτογραφίες όμως τραβηγμένες όλες απο μένα...κατα τη διάρκεια του ταξιδίου μου!

Μπράβο Κ2!

Θέλω σήμερα απο δω να στείλω πολλά γλυκά φιλιά και χαιρετίσματα στην Κ2, μαζί με αρκετές αγκαλιές! Σήμερα κορίτσι μου τελείωσες και τώρα πια θα μετράς αντίστροφα όχι τις κ****θεραπείες σου αλλά το χρόνο προς την ανάκαμψη! Μπράβο! Δάκρυα χαράς λοιπόν και για το ΤΕΛΟΣ αλλά και για τα καλά αποτελέσματα των εξετάσεων! Φώναξέ το! Τ-Ε-Λ-Ο-Σ! Πάρε τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα αγκαλιά και χάραξε νέες πορείες! Μη κοιτάξεις πίσω, στο υπογράφω πως δεν αξίζει! Κοίτα μόνο μπροστά, γιατί όπως είπε και η JULI "μόνο το τώρα υπάρχει" ζήστο λοιπόν, και προσέθεσε και πολλές πρέζες μέλλοντος! Σε φιλώ γλυκά!!!!!

Για όσα κορίτσια αγωνίζονται ακόμη, όπως και εγώ, όπως και η Sundy, όπως και η Κ2, θα φτάσει η ώρα που θα μου γράψετε τα ευχάριστα! Και τότε...τότε θα νοιώσετε σαν να διώξατε 100 κιλά απο πάνω σας...!!!!

Το παρακάτω τραγουδάκι είναι για όλους όσους κάποτε πόνεσαν, κάποτε απογοητεύτηκαν και ίσως χάσανε το χαμόγελό τους!

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΕΥΤΕΙ, ΑΦΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ...

Φεύγω...

Ήταν ξαφνικό αλλά γιατί να μην είναι και τα ευχάριστα ξαφνικά; Μόνο τα δυσάρεστα θα μας κάνουν να τρέχουμε μέσα στον πανικό; Ε, λοιπόν, ξύπνησα και ετοίμασα τη βαλίτσα μου!Πάω το πρώτο μου ταξίδι που δε σχετίζεται ούτε με την Αθήνα ούτε με τους γιατρούς...!Τραλαλιλαλα!!!! Δε σχεδίασα τίποτα, μόνο έριξα κάποια ρούχα σε μια τσάντα και 2 μαγιώ. Έτσι ήμουν εγώ, όπου φυσούσε ο άνεμος! Αφήνω λοιπόν σήμερα το καβούκι μου, τη ζέστη και την πόλη και πάω σε ένα νησάκι ως την Παρασκευή.

Υ.Γ Θα πάω με τη "Β", την καινούρια μου φίλη που σας έλεγα...!

Φιλιά! Ως τότε να μου είστε καλά και να κάνετε όσο μπορείτε περισσότερες θετικές σκέψεις παρά αρνητικές!

Αχχχχχχχ η Ζωή!

Από ότι είδα στο προ-προηγούμενο ποστ μου αφήσατε πολλά σχόλια και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις πως 2-3 κουβέντες σου γίνονται η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης!

Λοιπόν, εχθές έγινε κάτι το οποίο δεν το είπα σε κανένα αλλά θέλω να το πω σε όλους εσάς!

Το καλοκαίρι του 2007 είχα αγοράσει ένα φόρεμα κοντό-εφαρμοστό, στο χρώμα της άμμου, με μπούστο αρκετά ανοιχτό, που δένει πίσω στο λαιμό. Το φόρεσα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι σε γάμο φίλου μου στη Τζιά. Είχαμε μαζευτεί όλοι οι φίλοι από το Μεταπτυχιακό της Αγγλίας. Τι ωραία που είχαμε περάσει! Σκίζαμε τα βουνά με ένα ανοιχτό τζηπ, μέσα στη δροσιά της νύχτας και του νησιού ακούγοντας «One love, one life» των U2.Δε ξέρω γιατί, αλλά εκείνη η σκηνή, εγώ στο πίσω κάθισμα, στη μέση, να χαζεύω τη θέα μπροστά, το ραδιόφωνο του αμαξιού φωτισμένο και η γλύκα από τα λίγα παράσιτα μου έμεινε! Η βραδιά εκείνη, και εκείνη η σκηνή, γίνονται φυσικά πιο συγκινητικές όταν σκέφτομαι πως μετά τη Τζιά, μετά από εκείνο το καλοκαίρι εγώ αρρώστησα και άλλαξα. Όταν σκέφτομαι την ανεμελιά μου. Κάθε που ακούω αυτό το τραγούδι βλέπω μπροστά μου το σκοτάδι της Τζιάς, το αεράκι που έπαιρνε τα μακριά μαλλιά μου τους φίλους μου, τα 54 κιλά μου, τα νιάτα μου ζωντανά!

Πέρυσι αυτό το φουστάνι δεν μπορούσα να το βάλω και λόγω κιλών και λόγω απώλειας μαστού. Η ξαδέρφη μου, μου το είχε ζητήσει να το δανειστεί αλλά εγώ δεν της το έδωσα ούτε μια φορά. Το είχα εκεί στην ντουλάπα, μαζί με άλλα ρούχα που δεν μπορούσα να βάλω τότε. Σκέφτηκα μια φορά να χαρίσω τα περισσότερα μου ρούχα αφού δεν μου κάνανε. Τελικά χάρισα ελάχιστα και κράτησα αρκετά. Χθες το βράδυ λοιπόν, ξαναμπήκα σε εκείνο το φόρεμα «της άμμου». Μια χαρά έδειξε και στα 60 κιλά που είμαι πλέον (έχασα τα 5…κάτι είναι και αυτό) και το στήθος μου και αυτό, μια χαρά στη θέση του. Μπήκα στο μπάνιο να βαφτώ, και όπως ο καθρέφτης είναι μεγάλος, έβλεπα από τη μέση μέχρι το κεφάλι το είδωλό μου. Αμέσως πέρασε από μπροστά μου και εκείνη η κοπέλα, η άλλη, που είχε πακετάρει μέσα σε μισή ώρα για 3 μέρες στη Τζιά και είχε βάλει με προσοχή το φουστανάκι της στη βαλίτσα. Εκείνο το κορίτσι είχε τότε μόλις γυρίσει από τη θάλασσα όπου είχε μείνει τουλάχιστον 10 ώρες (χωρίς υπερβολή). Το σώμα της ήταν καλοσχηματισμένο και ηλιοκαμένο, τα μαλλιά της μακριά, λαμπερά, πάντα στο φυσικό τους χρώμα. Δάκρυσα καθώς βαφόμουν! Μα φυσικά και θυμίζω εκείνο το κορίτσι, αλλά την τελευταία φορά που φόρεσα αυτό το φόρεμα δεν μου είχε συμβεί τίποτα, δεν ήξερα τι θα μου συμβεί και ζούσα χαρούμενη μέσα στην άγνοιά μου!
Σκούπισα τα μάτια μου και ξανακοίταξα τον εαυτό μου…Υπάρχει και η άλλη πλευρά…τότε, στη Τζιά, κάτω από αυτό το φουστάνι, στο μέρος του μαστού, απέναντι από την καρδιά, είχα μια αιτία θανάτου και μάλιστα προχωρημένη. Μπορεί να πέρασα πολλά, απο τότε με τον όγκο μου, μπορεί να έσπασαν τα νεύρα μου, να πάλεψα με τον εαυτό μου και άλλους πολλούς αλλά…είμαι εδώ…είμαι εδώ παρόλη τη φουρτούνα που χτύπησε το πλοίο μου. Είμαι σίγουρη πως δε θα προτιμούσα τη φιγούρα μου «θεϊκή» μέσα σε αυτό το φουστάνι, το πρόσωπό μου φρέσκο αλλά όλα αυτά σε μια κορνίζα, ανάμνηση μιας άλλης εποχής και εγώ να λείπω απ’τη ζωή…!

Γι αυτό φωνάζω! ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ 2 ΟΨΕΙΣ. ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΟΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ! Η Sugar Η ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ MSN ΤΗ ΡΩΤΗΣΑ «ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ?» ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕ «ΘΑ ΔΕΙΣ, ΘΑ ΔΕΙΣ!»

Όπου και να σαι sugar, ότι κα να βλέπεις, είσαι μέσα στην καρδιά μου!

ΠΟΤΕ ΠΙΑ,ΠΟΤΕ!

αφιαιρώνω το τραγούδι σε όλους όσους κάποια στιγμή στη ζωή τους δυσκολεύτηκαν...Οι δυσκολίες είναι πολλές...τα συναισθήματα όμως ίδια...!

"Ποτέ, πια ποτέ"

Καλό βράδυ!

195 φορές

άνοιξα αυτό το blog για να σας γράψω κάτι. Κάποιες σκέψεις, κάποιους προβληματισμούς μου, για να περιγράψω κάποια συναισθήματα και καταστάσεις. Σκέφτομαι μερικές φορές, μετά απο καμιά δεκαετία πως θα μου φαίνονται όλα αυτά τα posts αν τα ξαναδιάβαζα. Σκέφτομαι ότι μπορεί ο σύζηγός μου ή και τα παιδιά μου να το διαβάσουν κάποτε, ή έστω κάποιοι καινούριοι άνθρωποι στη ζωή μου. Θα συμπλήρωνε σίγουρα το παζλ μου και την εικόνα που έχουν για μένα...γιατί πάντα θα υπάρχει το εγώ "πριν" και πάντα το "μετά". Και όλοι γύρω μου λίγο πολύ αλλάξανε, όλοι όσοι γίνανε μάρτυρες της περιπέτειάς μου. Και εγώ με τη σειρά μου που πάλεψα με το θεριό. Θέλω και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Δεν έχω ευτυχώς σε καμιά περίπτωση άσχημα συναισθήματα προς κανένα. Νεύρα σπασμένα έχω και αρκετές φορές νοιώθω ότι εκτίθεμαι σε αρκετά άτομα λόγω των νεύρων...

Anyway! Θα τη βρούμε την άκρη. Κατα τα άλλα μετρώ 3 μπάνια στη θάλασσα, κάποιες βόλτες, κάποια ποτά. Πήγα την Κυριακή εκδρομούλα και όλο και κάτι σχεδιάζψ. Το χειρουργείο βέβαια δεν ξέρω για πότε θα είναι...κάτι μου λέει πως έχουμε μέλλον. Απο βδομάδα πάντως ένα ταξίδι αστραπή για Athens θα γίνει!

Πως μηδενίζουμε και πάμε απ'την αρχή;

Αυτό το ποστ...θέλω να το γράψετε εσείς!

Η δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος…

(Όπως μας ξαναθύμισε η Κ2 στο chat box) είναι όντως μεγάλη! Κανείς μας δεν ξέρει πόσο μπορεί να παλέψει με κάτι αν δε βρεθεί στη μάχη! Αν δεν καθήσει απέναντι με τον εχθρό…! Και εγώ δεν ήξερα τίποτα, δεν περνούσε κάτι τέτοιο από το μυαλό μου! Όμως όταν ήρθε, έμαθα σιγά σιγά να το αντιμετωπίζω, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά…σταδιακά.
Σταδιακά συνειδητοποιείς ότι επειδή ακριβώς θέλεις να ζήσεις…επειδή ακριβώς δε θέλεις να παραδώσεις τα όπλα και να χαριστείς αμαχητί στον εχθρό, ρίχνεσαι στη μάχη! Μπορεί να βρεις και συμμαχητές, μπορεί και να μη σε καταλάβει κανείς, το ζητούμενο είναι όμως να κερδίσεις! Και πεισμώνεις, και λες στον εαυτό σου «Θα κερδίσω! Και θα το κάνω για μένα!». Θέλει κουράγιο, θέλει κόπο! Οι θεραπείες σου τρυπούν το μυαλό αλλά όταν όλα τελειώσουν τα ξεχνάς! Μια μαγική σκόνη περνά από της άσχημες αναμνήσεις σου και τις σκεπάζει! Στην καλύτερη περίπτωση το ελαφρύ αεράκι του καλοκαιριού ένα ήσυχο βράδυ μπορεί να τις φυσήξει τελείως μακριά και να τις χάσεις τελείως από μέσα σου… «σαν να μην έγινε ποτέ» μονολογείς! Έτσι γίνεται με τις άσχημες αναμνήσεις. Ωστόσο, όσο μακρυά και αν φύγουν από το μυαλό σου, πάντα κάτι αφήνουν! Μια αίσθηση ωριμότητας, μια πρόωρη σοβαρότητα, μια καινούρια κατάσταση μυαλού και κοσμοθεωρίας! Ναι, θέλει κότσια! Όχι μόνο για το τότε αλλά και για το τώρα! Για να πεις πολύ απλά ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Για να νοιώσεις ότι δεν σε πληγώνουν πια οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες σου και τα όσα πέρασες και ας τα έζησαν κοντά σου. Θέλει δύναμη μυαλού να πας τη ζωή παραπέρα, να συγχωρήσεις, να ξεχάσεις και να προχωρήσεις, και δυστυχώς πολλές φορές το μυαλό κολλάει! Θέλει αρκετό αγώνα επίσης να κρατήσεις την καρδιά και την αγκαλιά σου ανοιχτή, η αρρώστια σε συρρικνώνει. Θες λοιπόν τον καιρό σου για να ταξινομήσεις όλα αυτά, και τον χρόνο σου για την επανένταξη! Όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Δεν υπάρχουν σουπερ ήρωες με μπέρτες στον ουρανό, και είναι μάλλον δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Αν όμως κοιτάξουμε βαθειά μέσα στην ψυχή μας θα δούμε πως τα φοβισμένα παιδιά τα διαδέχονται συνήθως θαρραλέοι ενήλικες!

Έχει πανσέληνο απόψε! Θα βγω στο μπαλκόνι να χαζέψω το φεγγάρι. Μόνη, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είμαι εδώ. Αυτό δεν ήταν και το στοίχημα;;;

Ξαναγύρισα!

(Πολλά ξανά από ότι βλέπετε)

Είχα πάει στην Αθήνα, ορίστε, με τούτα και με τα άλλα δεν πρόλαβα ούτε αυτό να σας γράψω! Συνάντησα τον χειρούργο μου αλλά και τον πλαστικό. Οι εξετάσεις μου καλές, επανέλεγχο φουλ τώρα τον Νοέμβρη!

Ο πλαστικός μου, μου είπε ότι θα με ξαναδεί σε 3 βδομάδες…παραμένω λοιπόν με τους διατατήρες και περιμένω να διαταθεί το δέρμα μου για να φιλοξενήσει την σιλικόνη…θα πάρει και άλλο καιρό, αλλά έχω οπλιστεί με υπομονή…μια φορά φτιάχνεις το στήθος που θα έχεις για μια ζωή!Εξάλλου μπορώ να κάνω τα μπάνια μου κανονικά και γενικότερα δεν έχω πολλούς περιορισμούς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ξεφεύγω με βάρη και απότομες κινήσεις!

Τα φιλιά μου σε όλους σας και πολλές πολλές ευχές για έναν όμορφο μήνα!