Μια βόλτα στη θάλασσα

Την Κυριακή του Πάσχα...μια βόλτα στη θάλασσα! Τι όμορφη η θάλασσα!Λίγο πριν γεμίσει απο τουρίστες, η αμμουδιά καθαρή και με κοχύλια απλώνεται...

Ωραία ήταν εκείνη η μέρα, βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου και περπάτησα μόνη, ακούγοντας μουσική!Τι ωραία! Σκέφτηκα και διάφορα...όχι ότι βγάζουν πουθενά αλλά καμιά φορά θες και να μιλήσεις με τον εαυτό σου, με θέα τη θάλασσα!

Καλημέρα!

Καλή εβδομάδα (μισή) εύχομαι σε όσους απο εσάς επιστρέψατε στη δουλειά σας! Εγώ ακόμη κάνω διακοπές ως τις 5/5 σίγουρα (λόγω της άδειας μου)

Οι μέρες, γιορτινές και μη περάσανε γρήγορα. Είχα τα up μου αλλά και τα down μου και αυτό για να μη νομίζετε ότι είμαι καμια super hero. Είχα πολλά νεύρα την Κυριακή γιατί ενώ πέρασα τόσα, κολλάω φυσικά στο πιο επίγεια και αναλλώνομαι και αναλλώνομαι!Αυτό το κακό να μην είχα...απο την άλλη βέβαια το βλέπω σαν θετικό! Όσο "χαλιέμαι" ακόμη με τα της καθημερινότητάς μου, ίσως αυτό σημαίνει ότι δεν κλείστηκα στο πρόβλημά μου. Anyway, με την τρέλα φυσικα που με δέρνει, άκεφη ξεάκεφη, βγήκα την Κυριακή και γύρισα χαράματα στο σπίτι. Τώρα, λίγο η γερή μου κράση, λίγο τα μαγικά χέρια του πλαστικού, μια χαρά γύρισα στις παλιές μου συνήθειες αν και "φοράω" απο 2/4 διατατήρες! Σίγουρα κάπως νοιώθω το στήθος μου αλλά απο την άλλη δεν έχω πόνο. Βοηθάει όμως και το γεγονός ότι παρόλο που είμαι γκρινιάρα (έτσι μου λένε) με τα θέματα της υγείας κάνω υπομονη και τα υπομένω όλα διατηρώντας καλή ψυχολογία!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Καλή Ανάσταση σε όλους σας!

Επέστρεψα σπίτι μου την Μεγ. Πέμπτη. Είμαι αρκετά κουρασμένη γιατί στην Αθήνα, έτρεχα από δω και από κει (μέχρι και στην έκθεση «Bodies» πήγα…). Έκανα πολλές βόλτες. Αχ…ωραία ήταν! Χρειάζομαι ύπνο και ξεκούραση από ότι βλέπω αλλά πονάει η μέση μου τα τελευταία δυο βράδια οπότε ξυπνάω κατά τις 9. Μη ξεχνάμε ότι κοιμάμαι μόνο ανάσκελα και δεν έχω περιθώρια να στριφογυρίζω και να «ξεπιάνομαι». Αλλά το συνήθισα και αυτό. Τελικά πείτε μου, υπάρχει κάτι που δεν συνηθίζεται ποτέ; Θεωρώ ότι τελικά όσο και να αντιστέκεσαι σε κάποιες καταστάσεις, στο τέλος τις συνηθίζεις.

Σήμερα σκέφτομαι πως ήμουν πέρυσι την Ανάσταση. Η Ανάσταση ήταν 18/4 και εγώ είχα μόλις τελειώσει τις χμθ στη 1/4. Ήμουν εμφανώς ταλαιπωρημένη, είχα χάσει ένα 40% από τα μαλλιά μου, το χρώμα μου χάλια και πρησμένη από τα φάρμακα. Σκέφτηκα ότι και φέτος με βρίσκει "κάπως" αυτό το Πάσχα…έχοντας βγεί πρόσφατα από το χειρουργείο, με περισσότερες τομές από πριν, με την αναμονή ενός δεύτερου χειρουργείου αλλά, αλλά…σκέφτομαι πως φέτος ότι γίνεται, γίνεται «για καλύτερα». Και έτσι κάνω υπομονή, και για τον ύπνο και για τα «τραβήγματα» και για όλα. Κάνω υπομονή, και που θα πάει, θα περάσει και αυτό. Θετική σκέψη δε λέμε εδώ και ένα χρόνο; Έτσι και εγώ παραβλέπω τα πονάκια (σήμερα έκανα και 1.360 μέτρα με το ποδήλατο -αλλά μη το πείτε του γιατρού μου- δεν πόνεσα καθόλου!) πάω βολτίτσες και καφέδες. Αλλά δεν οδηγώ άνετα, βασικά δεν μπορώ να παρκάρω γιατί θέλω να αποφεύγω τις απότομες κινήσεις με τα χέρια στο τιμόνι…αλλά είπαμε...θα περάσει και αυτό!

Καλή Ανάσταση εύχομαι! Κάθε Πάσχα να μας βρίσκει πιο δυνατούς και πάντα υγιείς!

ΟΛΑ ΚΑΛΑ!

Πωπω τι αισιόδοξος τίτλος :-Ρ

αλλά πως να το κάνουμε, (φτουφτου!) όλα καλά!

έχω κάνει ΤΙΣ βόλτες στην Αθήνα! Ήρθαν και με αντάμωσαν φίλοι πολλοί και οι μέρες κύλησαν σαν το νεράκι!Σήμερα έβγαλα και τα τελευταία ράμματα και την Τετάρτη βγάζω και τις γάζες! Αυτό σημαίνει ότι θα μπορώ πλέον να πλένωμαι κανονικά...Την Τετάρτη θα φύγω και για το σπίτι μου...για διακοπούλες απο τις κλινικές, να ξεχαστώ και γω!

Φιλιά σε όλους όσους περνάτε!Να μου είστε καλά!

Λίγες πληροφορίες για το χειρουργείο

Μετά απο κάποια mail που έχω δεχτεί θεώρησα καλό να αναρτήσω κάποιες πληροφορείες σχετικά με το χειρουργείο μου γιατί μπορεί να ενδιαφέρει γυναίκες οι οποίες επιθυμούν να κάνουν αποκατάσταση.


ΛΟΙΠΟΝ....Ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΒΓΑΛΩ Κ ΤΟΝ ΥΓΕΙΗ ΜΟΥ ΜΑΣΤΟ Κ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ (ΛΕΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ) ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ...ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑ, ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΦΥΣΙΚΑ Κ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΩ, ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΘΕΛΩ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ Κ ΚΟΠΟ-ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΕΝΑ ΣΤΗΘΟΣ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΕΡΑΣΩ. ΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΛΛΑΞΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΘΑ ΕΧΩ 2 ΣΤΑ 2. ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΕΥΝΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ, ΕΙΔΑ ΠΩΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΕΝΑΝ, ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΝΟΡΘΩΣΗ Κ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ;-) ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗ ΣΙΛΙΚΟΝΗ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΣΤΗΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΕΝΩ ΤΟ "ΚΑΝΟΝΙΚΟ" ΣΟΥ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Κ ΜΕΤΑ ΠΕΦΤΕΙ.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΗΤΑΝ: ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ, ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΜΜΕΣΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣΤΟ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΙΑΤΑΤΗΡΑ (ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΣΙΛΙΚΟΝΗΣ ΠΟΥ ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΛΑΤΟΝΕΡΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ-ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΔΕΡΜΑ, ΙΔΙΩΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΘΕΙ ΡΙΖΙΚΗ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗ) ΜΟΛΙΣ "ΒΡΟΥΜΕ" ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΜΑΣΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΤΑΤΗΡΕΣ Κ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΙΛΙΚΟΝΕΣ (ΜΟΝΙΜΑ ΕΝΘΕΜΑΤΑ). ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ Κ ΟΙ ΘΗΛΕΣ ΜΕ ΤΡΙΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ. stay tuned ;-)

Σήμερα έκανα την πρώτη μου βόλτα!

Ναι, ναι! Σήμερα έκανα την πρώτη μεγάλη βόλτα μετά το χειρουργείο! Ήταν πολύ ωραία. Ο καιρός ήταν τέλειος! Ο Αττικός ουρανός μου χάρισε ένα ζεστό και λαμπρό ήλιο. Η φίλη μου "the small elephant" βρέθηκε στην Αθήνα για δουλειές και δε χάσαμε φυσικά την ευκαιρία να σουλατσάρουμε στο Μοναστηράκι, να λιαστούμε και να φάμε παρέα. Επιτέλους ένοιωσα πως κάτι πάει να γυρίσει στο νορμάλ...(back to normal που λέμε!). Για να δούμε, για να δούμε!Η πρώτη βόλτα λοιπόν χωρίς το επίθεμα της σιλικόνης!

Είμαι καλά, αν εξαιρέσουμε το ότι προσέχω πολύ μη χτυπήσω ή κάνω κάποια απότομη κίνηση. Οι μαστοί μου έχουν κιόλας πάρει σχήμα και μορφή μια χαρά! Το δέρμα μου απο την πλευρά των ακτινοβολιών δε φαίνεται να έχει σοβαρό πρόβλημα και φουσκώνει μια χαρά. Χθες που πήγα στην κλινική, ο γιατρός μου έβγαλε τα "παπλωματάκια" όπως τα λέει, το φάσκιωμα ---που λέω εγώ--- τα πολλά βαμβάκια και τις γάζες που με ταλαιπωρούσαν και με άφησε με μικρές αυτοκόλλητες γάζες, στις οποίες κόλλησε και διαφανείς ταινίες για να μπορώ να πλένομαι πια. Και όλα καλά, πλύθηκα χωρίς να βραχούν. Δεν πονάω ιδιαίτερα (ευτυχώς) και απο ότι μου έχουν πει είναι θέμα χειρούργου. Πονάνε κάπως τα ράμματα και ενοχλούμαι επίσης όταν το δέρμα μου "τεντώνει" πάνω στις βαλβίδες (απο όπου μπαίνει και το αλατόνερο). Ουψ, μη φρικάρετε, δε βλέπω τίποτα απο όλα αυτά εγώ, οι "βαλβίδες¨ είναι εσωτερικές ;-) απλα τις αισθάνομαι!

και πάλι εδώ

μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, καθισμένη σε ένα καναπέ, με το ασύρματο πληκτρολόγιο στα πόδια. Έφυγα απο την κλινική πριν 4 ώρες. Εξιτήριο λοιπόν.

Γισ όσους απο εσάς είχατε αγωνία σας αναφέρω ότι όλα πήγαν καλά. Αν και νομίζω ότι κάτι παρα έγινε με την νάρκωσή μου, άργησα να ξυπνήσω αλλά...το αποτέλεσμα μετράει (ξύπνησα, χεχε) Έμεινα Πέμπτη με Δευτέρα λοιπόν στην κλινική. Το χειρουργείο πήγε καλά, αφέρεσα και τον υγιή μαστό για πρόληψη και ησύχασα! Πραγματικά όμως, νιώθω πως ξεμπέρδεψα! Όσο με προβλημάτιζε η θησία του μαστού μου πριν απο αυτό το χειρουργείο, άλλο τόσο δεν με νοιάζει τώρα. ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ! Με τραβάνε τα ράμματα βέβαια και με έχουν τυλιγμένη με μια φαρδιά γάζα (γιουβαρλάκι σωστό). Παίρνω αντιβίωση, ανέβασα δέκατα και είπα 2 φορές "τόση ταλαιπωρία για ένα μπούστο?" αλλά όσο περνάνε οι μέρες και συνηθίζω στο να προσέχω τις κινήσεις μου και να μη ζορίζω τα ράμματα, όσο αυξάνεται το αλατόνερο στο στήθος μου (τα "φουσκώματα" κοινώς) τόσο βλέπω ότι δεν είναι και κάτι τρομερό, αρκεί να κάνει κανείς υπομονή και να μην αφήνει τον πόνο να τον ρίχνει! Ε, είμαι και απο τη φύση μου αισιόδοξο άτομο οπότε παραβλέπω και άλλα!

Πάντως όπως και να χει, τις τόσες μέρες στην κλινική σκέφτηκα, πως έζησα 15 μήνες χωρίς τον ένα μου μαστό και δεν αισθάνθηκα ούτε μια φορά μειωνεκτικά απέναντι σε άλλες γυναίκες, φίλες, συγγενείς, γνωστές ή απλώς περαστικές! Έχω κρατήσει φωτογραφίες απο εκείνη την περίοδο και το λέω και το φωνάζω πως μέχρι τώρα δεν υπήρχε άλλη περίοδος που να έχω αγαπήσει τον εαυτό μου τόσο πολύ...!

Να μου είστε καλά όλες και όλοι για την πολύ συχνή σας συμπαράσταση. Νομίζω όσο υπάρχουν αυθεντικοί άνθρωποι γύρω μας, μπορούμε να παλέψουμε με μεγάλα θηρία!

Γράφω απο πριν...

γράφω αυτή την ανάρτηση και την προγραμματίζω να δημοσιευτεί. Όταν δημοσιευτεί θα έχω τελειώσει το χειρουργείο και θα είμαι στο δωμάτιο ανάρρωσης. Λυπάμαι που δεν θα έχω ιντερνετ και θα λείψω για λίγες μέρες! Όλα καλά όμως, όλα καλά! Με την πρώτη ευκαιρία θα σας ξαναγράψω!

Φιλιά σε όλες και όλους σας!

Καλό μήνα!

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο απο την τελευταία μου χμθ! Βρε βρε, πως περνάει ο καιρός. Περνάει και τρέχει, τρέχει, τρέχει, όπως το νερό απο τις βουνοκορφές, γρήγορα και χωρίς εμπόδια κυλά!

Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χρόνια πολλά! Κι όμως, είναι μόλις ένας χρόνος. Το μυαλό όμως έχει τη δύναμη και ξεχνά, και ξεπερνά, και αφήνει πίσω του πολλά! Συμπτωματικά σήμερα κάνω το αντίθετο (απο περσι) ταξίδι, απο το σπίτι μου προς την Αθήνα αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά ταξιδεύω προς τα κάτω για την αποκατάσταση. Δεν είναι και πάρα πολύ εύκολο (για να λέω και αλήθεια) το να μην σκέφτομαι την πρώτη φορά που κατέβηκα έχοντας τον όγκο στο στήθος μου. Και πάλι κατεβαίνω και με τους δυο γονείς, και πάλι ξέρω ότι θα μπω στο χειρουργείο, και πάλι, και πάλι. Μόνο κάτι άλλαξε και δεν μπορώ να το παραβλέψω ή να μη το αναφέρω. Άλλαξα εγώ, άλλαξα προς κάτι άλλο, δεν ξέρω προς τι, ακόμη το ψάχνω. Πάντως δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί που ήμουν κάποτε, πριν περάσω όλα αυτά.
Άλλαξε και κάτι άλλο. Την πρώτη φορά στο σταθμό με περίμενε η "Σ" με ένα καφέ, έτσι για το καλό αλλά φέτος δεν ήταν. Όχι βέβαια επειδή δεν το ήθελε, αλλά επειδή η ζωή μας πήγε αλλού.