Να μη ξεχάσω πρώτα να σας πω πως χαίρομαι που το προηγούμενό μου ποστ συγκέντρωσε τα βλέμματά σας και έδωσε το έναυσμα για ένα διάλογο μεταξύ σας και με εμένα.
Μόλις γύρισα απο το 12ο Herceptin (αυτή τη συμπληρωματική θεραπεία που αρκετές φορές έχω αναφέρει). Τελικά το μόνο σύμπτωμά της είναι η νύστα που σου φέρνει ;-) Κρατάει μόλις μια ώρα και πιστέψτε με, μια ώρα ενδοφλέβιας θεραπείας δεν είναι τίποτα (έχω υπάρξει και με 3 ώρες θέραπειας και κάσκα στο κεφάλι στους -20).

Όλο ξεχνάω να σας πω πως έχει ανακάμψει η εμφάνισή μου. Ω ναι! θα χαιρόσασταν να με βλέπατε! Το μαλλί μου είναι πια πικνό (και ας το έχω κόψει κοντό-αγορέ) είναι λες και δεν πέρασε τίποτα απο πάνω του ;-) Αφήστε που όλοι μου λένε "πόσο σου πάει το κοντό και μην τα ξαναμακρύνεις". Επίσης άρχισα να ξεπρίζομαι (σώμα και πρόσωπο) απο τα φάρμακα. Τα νύχια των ποδιών μου έχουν αλλάξει όλα και τα φρύδια μου και οι βλεφαρίδες μου έχουν συνέλθει. Τα 2 τελευταία βέβαια δεν έχουν βγει ακριβώς όπως πριν αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αισθάνομαι καλά και φυσικά καμαρώνω και γι'αυτό που βλέπω στον καθρέφτη!

Αληθινές ιστορίες

Σε ένα σπίτι κοντά στο δικό μας δεσπόζει ένας όμορφος κήπος που όχι μόνο έχει λουλούδια αλλά δίνει και όμορφους καρπούς. Δίνει λαχανικά κάθε λογής και είναι όλα φυτεμένα με φοβερή τάξη. Ιδιοκτήτης αυτού του κήπου είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που αρκετές φορές την έχω δει να σκύβει κοντά στα φυτά της και να τα περιποιείται.
Την έχω δει σίγουρα πάρα πολλές φορές στη ζωή μου. Κι όμως μια σημαντική λεπτομέρεια μου διέφευγε. Μια μέρα που παραπονιόμουν για το χειρουργημένο μου χέρι στη μητέρα μου, μου σήκωσε την «ομίχλη» από τα μάτια. Μου είπε: "έχεις δει εκείνη τη γυναίκα στη γειτονιά μας, στο χαμηλό σπιτάκι; Είδες τον κήπο της; Αυτή η γυναίκα δημιούργησε και συντηρεί τέτοιο κήπο, τέτοια ομορφιά, με ένα μόνο χέρι". Έμεινα άφωνη.
Την επόμενη μέρα πέρασα απο το σπίτι της και πρόσεξα πως όντως το αριστερό της χέρι λείπει. Εκείνη όμως εκεί...επιμένει να σκύβει πάνω απο τα φυτά της και να τους δίνει κάθε φροντίδα με ένα χέρι. Αν αυτό δεν είναι μάθημα ζωής τότε δεν ξέρω πως να το ονομάσω!

Τετάρτη σήμερα

και η εβδομάδα έφτασε στη μέση της...Πέρασαν γρήγορα οι μέρες απο το Σάββατο ως εδώ. Η δουλειά σε παίρνει και σε πάει αλλού πολλές φορές, μακρυά απο άλλα προβλήματα. Ωστόσο δεν παύει να αναρωτιέμαι πως κάποιοι άνθρωποι μιλούν για τις αρρώστιες και το θάνατο τόσο απλά.

Χθες στη δουλειά με ρωτά ένας συνάδελφος:

"Μήπως ξέρεις τον .....;"
"Όχι" απαντώ
"Μμμ πέθανε στα 40 του απο Καρκίνο"

σ.σ Ο παραπάνω συνάδελφος δεν ξέρει ότι και εγώ πάσχω... και εγώ απλά συνειδητοποιώ κάτι που δεν το είχα ξανασκεφτει...ο υγειής κόσμος μιλάει για τις αρρώστιες πολύ αποστασιοποιημένα και πολύ εύκολα τις συνδέει με το θάνατο, σαν να σκέφτεται ταυτόχρονα "εγώ είμαι μια χαρα, τι με νοιάζει;"

Βράδυ (βροχερού) Σαββάτου

Ήρθε και το Σαββατοκύριακο λοιπόν. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί, αλλά τα Σαββατόβραδα έχουν πάντα «κάτι». Τείνω να πιστεύω ότι η αίσθηση που κουβαλάει το Σάββατο βράδυ, είναι συνδεδεμένη με το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διασκεδάζουν αυτή τη νύχτα. Όταν μένεις σπίτι χωρίς παρέα, ένα τέτοιο βράδυ δεν μπορείς παρά να μη σκεφτείς κάποιους ανθρώπους να πίνουν το ποτό τους μέσα σε φασαρία, σε ένα χώρο που σφύζει από ζωή. Αυτή ακριβώς η εικόνα είναι που δημιουργεί στους ανθρώπους μια μικρή μοναξιά. Είναι περίεργα τα Σαββατόβραδα στο σπίτι, είναι περίεργη η απουσία κάποιων ατόμων, η απουσία της φωνής τους, ή απλώς της σιωπηλής παρέας τους.
Έξω βρέχει. Σκέφτομαι τις μέρες της χμθ μου. Είχα μια φαντασίωση…να βγω μια μέρα στη βροχή και να μουσκέψω ως το κόκκαλο. Να μη με νοιάζει αν θα αρρωστήσω. Να κάτσω κάτω από τη βροχή και να μουσκέψω τόσο που να γίνω 100 κιλά από το βάρος του νερού στους ώμους μου. Η βροχή στις περισσότερες τέχνες συμβολίζει την κάθαρση. Παίρνει το κακό μακριά και ξεπλένει ψυχές, μυαλό, καρδιά και συναισθήματα.
Βγήκα μια βόλτα με το ποδήλατο στην πόλη μου. Με το mp3 στα αφτιά συνήθως περνάω από δρόμους γνώριμους, δρόμους με αναμνήσεις. Σαν να θέλω να παραμείνω αυτό που ήμουν πριν αρρωστήσω. Άλλοτε πάλι, σαν να θέλω να ρίξω μια καινούρια ματιά σε εκείνους τους δρόμους, να επιβάλω τον καινούριο μου εαυτό. Απόψε βέβαια, πριν ολοκληρώσω τη βόλτα μου έπιασε βροχή. Σταμάτησα κάτω από ένα υπόστεγο για να κοπάσει κάπως . Ήρθε κοντά μου ένας αλλοδαπός νεαρός, και αυτός για τον ίδιο λόγο. Σκέφτηκα, καθώς περιμέναμε να φύγουμε, τι μπορεί να έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος.Εγώ ήξερα τι είχα…είχα νευριάσει για λίγο με τη βροχή γιατί μου είχε κόψει τη φόρα αλλά αμέσως είχα θυμηθεί την φαντασίωσή μου, οπότε σκέφτηκα πως κατά βάθος θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη. Έφυγα λοιπόν από το υπόστεγο με τη βροχή να μου μουσκεύει το μπουφάν και τη μουσική ακόμη να παίζει.
Είναι αστείο το τι ευχόμαστε οι άνθρωποι κάποιες φορές και ακόμη πιο αστείο το γεγονός ότι όταν το ζούμε δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Καλό βράδυ, θα συνεχίσω τη Σαββατιάτική μου βόλτα με το αυτοκίνητο ;-)

Y.Γ την φωτογραφία την "άντλησα" απο το www.otherside.gr

Οκτώβρης...φύλαγε το στήθος σου

Ο Οκτώβρης είναι μήνας αφιερωμένος στην αφύπνιση όλων σχετικά με τον Καρκίνο του μαστού. Θα έχετε ήδη προσέξει τις τηλεοπτικές καμπάνιες (π.χ από το «ΑγκαλιάΖΩ») οι οποίες κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον διαφόρων ηλικιών (με τους όλο μυστήριο πετυχημένους διαλόγους τους).

Ναι, ο καρκίνος του μαστού δεν είναι πια ταμπού, και αυτό το βήμα της εποχής μας μακάρι να βοηθήσει και να οδηγήσει τις γυναίκες σε μια καλύτερη πρόληψη. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει πια ηλικία η συγκεκριμένη νόσος και το ελάχιστο που μπορεί η κάθε γυναίκα να κάνει για το συγκεκριμένο θέμα, είναι μια ψηλάφηση σε τακτά διαστήματα (έχει δεν έχει ιστορικό), μια μαστογραφία ή ακόμη και μια αυτοεξέταση. Το τελευταίο μπορεί να «μαθευτεί» στους διάφορους συλλόγους (υπάρχουν σχετικά Links και σε αυτό το blog) ή μετά από «μελέτη» έντυπου υλικού. Είναι τόσο εύκολο να προσέξουμε τον εαυτό μας και ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσουμε και να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη.

Έπαιξα μαζί σας

H φίλη neni με προσκάλεσε από το blog της σε ένα παιχνίδι αλήθειας (που πλέον φέτος-τηλεοπτικά τουλάχιστον- θα είναι πολύ της μόδας).Και επειδή μικροί μεγάλοι αρεσκόμαστε στα παιχνίδια ορίστε...!
(Γράφεις 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.)

1. Είμαι ακατάστατη ως προς το δωμάτιό μου αλλά πολύ της τάξης στα βιβλία, έγγραφα (γενικά στο filing).
2. Μπορώ να συγκεντρωθώ στο διάβασμα και ας γίνεται γύρω μου χαμός.
3. Οι μυρωδιές, μου ξυπνούν πολύ εύκολα αναμνήσεις.
4. Πιστεύω απίστευτα πολύ στη φιλία και εξακολουθώ και γίνομαι χαλί με την πρώτη ευκαιρία.
5.Στο πολύ μεταξύ μας, θα ήθελα να μην έχω αρρωστήσει και να κάνω όσες καταχρήσεις θέλω (ναι ξέρω, είναι ενός είδους ανωμαλία αυτό, ίσως εννοώ πως δε θα θελα να είχε αλλάξει στην καθημερινότητά μου τίποτα)
6. Γενικά πάντα ήμουν το «δυνατό» παιδί της οικογένειας και ας είμαι το πιο μικρό. Οι γονείς μου πάντα στηρίζονταν σε μένα.
7.Δε μου είχε περάσει ποτέ μα ποτέ από το μυαλό ότι θα αρρωστήσω…ωστόσο το πήρα απόφαση και πλέον δεν με ενοχλεί τόσο όσο παλιά (κοντεύει πια ένας χρόνος..)

Καλό μήνα!

Άργησα αρκετά να σας "καλομηνήσω" και αυτό όχι γιατί δεν το θελα (προς Θεού) άλλα γιατί δεν έχω τόσο συχνή και καθημερινή πρόσβαση στο ιντερνετ πια. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Με το καλό και ο χειμώνας που στο νομό μου πάντως δείχνει τα πρώτα του δόντια. Ο ήλιος βγαίνει πια πιο σπάνια, και η θερμοκρασία έχει κατέβει (να μη σχολιάσω τη βροχή...)

Όπως και να χει όμως, όσο το καλοκαίρι είναι στην καρδιά μας, είτε σαν αίσθηση είτε σαν ανάμνηση τότε ο χειμώνας δεν θα είναι τόσο κατσούφης όσο φαίνεται.

Να μου είστε καλά. Εδώ και εβδομάδες έχω τα συμπτώματα της πρόωρης εμμηνόπαυσης (για όσους δεν γνωρίζουν μια κρυώνω μια ζεσταίνομαι – αλλά κυρίως ζεσταίνομαι…) Τι να κάνω, πρέπει να το αντέξω. Σκέφτηκα χθες ότι μπορεί να τελείωσα με το δυσκολότερο κομμάτι (βλ. χμθ και ακτινοβολίες) αλλά έχω ακόμη κάποια χρονάκια που το ορμονικό μου θα με απασχολεί, καθώς συνεχίζω την ορμονοθεραπεία. Τι να πει κανείς; Υπομονή!