Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό...

Επέστρεψα στην πόλη μου μετά από 20 μέρες σε νησί. Πέρασα όμορφα, αν και είχα άλλα σχέδια για φέτος το καλοκαίρι, αλλά τελικά δεν μου χαρίστηκαν. Θα έλεγα ότι έκανα οικογενειακές διακοπές έχοντας όμως μπροστά μου τη θάλασσα του Ιονίου καθημερινά, θα λέγε κανείς ότι είχα και τα καλά μου. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται το περσι με το φέτος για πάρα πολλούς λόγους, προσωπικούς και μη, αλλά έμαθα φέτος ότι πρέπει να την προχωράμε τη ζωή και να μην την αφήνουμε στάσιμη. Να κρατάμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος σαν θησαυρό αλλά παράλληλα να κάνουμε προσπάθειες προς τα μπροστά.
Γύρισα λοιπόν και το μάτι μου δεν έμεινε πίσω, ωστόσο έχω bad mood για τον Σεπτέμβρη που πλησιάζει επικίνδυνα, για τη δουλεία (που έχω να πάω από το Δεκέμβρη) και για έναν ακόμη λόγο. Μετά από τρία χρόνια ξαναβρίσκομαι με τις παρέες μου σε μηδενική βάση. Η «Ν» είχε φύγει από τον Ιούλιο και ήρθαν τα μαντάτα και για τη «Σ», η οποία έφυγε την Παρασκευή για να περάσει όλη τη χρονιά σε νησί. Έτσι εγώ έμεινα μόνη, σε μια πόλη που με πλακώνει χωρίς την παρέα μου. Μια πόλη που τη βιώνω πλέον πολύ άδεια. Νοιώθω ότι έπιασα πάτο, το να χάσω και τη «Σ» φέτος δεν περνούσε από το μυαλό μου. Βέβαια πήγε για καλό σκοπό εκεί αλλά για μένα δεν παύει να είναι μια μεγάλη απώλεια από εδώ…κουράστηκα να αποχαιρετώ αγαπημένα μου πρόσωπα, να προσπαθώ να βρώ άλλους ανθρώπους για συντροφιά τον χειμώνα, είναι άδικο να δένεσαι με ανθρώπους και μετά να τους χάνεις. Με τα κορίτσια ωριμάσαμε μαζί, περάσαμε τόσα (μαζί και την περιπέτεια της υγείας μου). Είχα δυο στηρίγματα και τώρα μου τα πήρανε. Πρέπει να βρω νέες ισορροπίες…Οι γονείς μου ανησυχούν για το αν στεναχωριέμαι. Μα πώς να μη στεναχωρηθώ; Δεν είναι και εύκολο, με τη «Σ» περνούσαμε 8 ώρες τη μέρα μαζί. Το αστείο είναι ότι με το «συνειδητό» μου τα πάω καλά, ξέρω ότι είμαστε σε μια ηλικία που οι δρόμοι χωρίζουν, είτε για προσωπικούς λόγους, είτε για δουλειά. Το «υποσυνείδητο» είναι αυτό που με πιέζει. Τελικά είδα ότι αυτό το άτιμο δεν μπορείς να το ελέγξεις. Έχω έναν κόμπο στο στομάχι και δεν κοιμάμαι καθόλου καλά, παρόλο που την Πέμπτη πετάω και γω για το νησί, να ανταμώσω τη «Σ» και να επιμηκύνω τις διακοπές μου…

Οι μέρες περνούν...

Οι μέρες περνούν και εγώ είμαι καλά. Χαίρομαι τα καινούρια μου μαλλάκια, τα φρύδια, τα ματόκλαδά μου. Ο οργανισμός μου ανέκαμψε!Τι ωραία που το σώμα έχει μνήμη και οι μυς μου με λίγο μπανάκι (λίγη άθληση) βγήκαν στην επιφάνεια. Τελικά μετά απο ένα κουραστικό χειμώνα ήρθε όντως το καλοκαίρι! Και εγώ πρέπει να χαίρομαι την κάθε μέρα. Κάθε μέρα, μόνη ή με παρεά πρέπει να βλέπω τον ουρανό και να θυμάμαι τα όνειρά μου. Τα όνειρα και τα σχέδια που έκανα, τότε που ο καιρός ήταν κρύος και εγώ μέσα στη ζάλη των φαρμάκων, κάτω στα υπόγεια της κλινικής, ανυπομονούσα να δω τη θάλασσα και τον ήλιο του καλοκαιριού. Η ταλαιπωρία πέρασε και αυτό και μόνο πρέπει να με γεμίζει τεράστια χαρά. Και πραγματικά, μοιάζει λες και όλα αυτά γίνανε πριν χρόνια, μοιάζουν οι άσχημες εικόνες σαν όνειρο κακό που σιγά σιγά χάνεται. Το διώχνουν καινούριες και πιο ξεκούραστες εικόνες ;-)

Ακόμα ελπίζω...

Η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία μου κάνει κύκλους αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι φτιάχνει. Έτσι ξαφνικά δεν βγαίνει ο ήλιος μετά τη βροχή; Τόσο ξαφνικά αλλάζει και η ψυχολογία προς το καλύτερο! Γιατί να μην έχω καλή ψυχολογία σε ένα νησί, όπου μπορώ με το αυτοκίνητό μου να γυρνώ και να απολαμβάνω παραλίες και ηλιοβασιλέματα; Τι να κάνεις όμως που καμιά φορά, ακόμη και εγώ (που I’ve been through hell), ξεχνώ τις μικρές χαρές της ζωής. Ξεχνώ πως κάθε φορά που πήγαινα στη χμθ και παρέμενα στο -3 επίπεδο της κλινικής επι τρεις ώρες, αυτό που σκεφτόμουν όλο αυτόν τον δύσκολο χειμώνα ήταν η θάλασσα και η ξενοιασιά αυτού του νησιού. Είναι καλό να τα θυμάμαι, όχι γιατί μου αρέσει να μιζεριάζω (κάθε άλλο) αλλά για να μην είμαι αχάριστη με όσα έχω πια. Ελπίζω ότι θα σταθεροποιηθεί η ψυχολογία μου κάποια στιγμή, για το δικό μου καλό αλλά και των γύρω μου. Καμια φορά πιστεύω πως δεν είναι στο χέρι μου αλλά είναι κατά πολύ θέμα των ορμονών μου που κάνουν το δικό τους ξέφρενο «πάρτυ» μήνες τώρα. Μια με τη χμθ, μια με την ορμονοθεραπεία, μια με την ακτινοθεραπεία, μια με τις ενέσεις κατά του «κύκλου» μου, ε, τι να σου κάνει ένα μυαλό; Νομίζω ότι με όλα αυτά που μου συμβαίνουν οργανικά, η ψυχολογία μου παίρνει 9,5 με άριστα το 10. είμαι ελαστική λέτε με τον εαυτό μου;;;

Κλείνοντας σας χαρίζω το χθεσινό ηλιοβασίλεμα, για να ξεκουράσετε και εσείς το βλέμα σας…η ποιότητα δεν είναι τέλεια γιατί τράβηξα με το κινητό μου :-(

Πίσω στο νησί

Είμαι εδώ, στο νησί των παιδικών μου χρόνων, έναν τόπο γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις. Είμαι λίγο μουδιασμένη όμως (την αλήθεια δε σας λέω πάντα;). Είμαι λοιπόν λίγο μουδιασμένη. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να ρθώ, συγχρόνως όμως κάτι άλλο μου φώναζε « μην πας».
Βλέπετε, σε τούτο δω τον τόπο, ακριβώς ένα χρόνο πριν, πέρασα ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου. Ναι, πέρσι απέκτησα πολύ όμορφες αναμνήσεις εδώ, γύρισα όλο το νησί με καλή παρέα και παρέμεινα ένα μήνα. Αυτό τον μήνα ξενοιασιάς είχα συντροφιά μου όλους τους δύσκολους μήνες, τότε που μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία. Έκλεινα τα μάτια και θυμόμουν παραλίες τιρκουάζ και χρυσές αμμουδιές, καραβάκια να πηγαινοφέρνουν κόσμο σε κρυφές ακρογυαλιές, βραδινές μπύρες και νυχτερινές εξορμήσεις. Αυτές ήταν οι εικόνες μου, αυτές η παρηγοριά μου και η συντροφιά μου, αυτές και η ελπίδα μου για παρόμοιες μέρες στο μέλλον. Τι όμορφα που είχα περάσει και πόσο γρήγορα κυλά ο καιρός όταν περνάς καλά; Γι αυτό φέτος, η απόβασή μου εδώ χρειαζόταν εξτρα κουράγιο. Κουράγιο να επιστρέψω στο νησί δίχως την περσινή παρέα αλλά με τους γονείς μου, κουράγιο να αντικρίσω τα στέκια και το σπίτι εδώ που παλιά τα γέμιζα με φωνή και ενθουσιασμό καλοκαιρινό. Είπα στον εαυτό μου «πάμε και βλέπουμε».
Έχετε σκεφτεί πως είναι να επιστρέφεις σε έναν τόπο τόσο γνώριμο αλλά εσύ ο ίδιος να νιώθεις τόσο ξένος, τόσο διαφορετικός; Δεν είμαι το κορίτσι της τρελής διασκέδασης πια, κάτι μέσα μου έχει αλλάξει για πάντα. Ούτε η θάλασσα δεν μου κάνει αίσθηση. Αναμένω παρέα και ίσως αλλάξει και η ψυχολογία μου με τον ερχομό τους. Προς το παρόν όμως παραμένω σε μια ψυχολογία φλατ. Στο κρεββάτι που ξάπλωνα από πέντε ετών ξαπλώνω και φέτος αλλά χωρίς τον ένα μου μαστό. Σκέφτομαι ότι η τύχη(;), η μοίρα(;) μου φέρθηκαν σκληρά. Που να το φανταζόμουν αυτό όταν παιδάκι έπαιζα σε αυτή την αυλή, σε τούτη τη γειτονιά. Ωστόσο ήρθα, δοκιμάζω για μια ακόμη φορά τις αντοχές μου. Κρατώ το περσινό μου καλοκαίρι ως ένα από τα καλύτερα της ζωής μου (μήπως ντρέπομαι να πω το καλύτερο;). Σαν μια ανάμνηση ακριβή, σαν ένα μικρό θησαυρό. Τίποτα δεν θα είναι όπως πέρσι, το ξέρω, τίποτα, ακόμα και με την ίδια παρέα. Μεσολάβησαν πολλά που όσο και να αντισταθείς δεν μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος. Δυστυχώς το πέρσι φαντάζει άλλη εποχή, πολύ μακρινή και ξένη. Παρόλα αυτά είναι δικό μου και το ‘πέρσι’ όπως και το ‘φέτος’, απλά τότε ήμουν μια άλλη, φέτος είμαι διαφορετική. Ωστόσο δεν θέλω να «πετάξω» το ‘πριν’ στο βωμό του ‘τώρα’. Ίσως καθώς κυλούν οι μέρες εδώ να ταξινομώ μέσα μου κάποια πράγματα καλύτερα, να ηρεμήσω και να δώ την εδώ κατάσταση αλλιώς.

Γιατί γράφω...

Αρκετές φορές κάποιοι απο εσάς με έχετε ρωτήσει γιατί γράφω, γιατί συνεχίζω να ανεβάζω αναρτήσεις παρόλο που θεραπεύτηκα απο την αρρώστια μου. Γιατί δεν τα παρατώ ρωτάτε και γιατί δεν ανοίγω ένα καινούριο blog. Να γιατί :

"Διαβάζω το blog σου εδώ και 8 μήνες , από τότε που και εμένα μου διαγνώσθηκε καρκίνος στους λεμφαδένες του θώρακα. Στέκομαι εδώ μετά από 12 χμθ και αναμένοντας τον αριθμό των ακτινοβολιών. Και εγώ 1 εβδομάδα πριν κλείσω τα 27 μου χρόνια. Σύνδρομο Hodgkins. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα που οσα έγραψες ήταν αυτά που ένοιωσα και πέρασα μαζί σου. Η φίλη μου όπως λέω όταν μπαίνω στο internet. Mου είπε μια φίλη που πέρασε τα ίδια:''το πιο σκληρό δεν είναι ο καρκίνος αλλά η αλήθεια που θα δεις γύρω σου στους φίλους & στους ανθρώπους" και είχε δίκιο. Σ'ευχαριστώ για τα βράδια που μου κράτησες συντροφιά, που ένοιωσες ότι ένοιωσα, που έκλαψα όπως πιθανόν έκλαψες, που πήρα κουράγιο διαλυμένη και συνέχισα..μη μασάς. Δεν μας έβαλε κάτω ο καρκίνος , θα μας βάλουν οι άνθρωποι ??"

Η φίλη hodgkins άφησε τα παραπάνω λόγια στο chatbox του blog μου. Πως να μη βουρκώσω, πως να μη χαρώ που άγγιξα κάποιον άνθρωπο με τα λόγια μου, που κάποιος βρήκε παρηγοριά στα γράμματά μου; Γιατί να εγκαταλείψω; Το Sweet December είναι νομίζω πιο χαρούμενο παρά στενάχωρο. Συγκέντρωσε ταλαιπωρημένους ανθρώπους αλλά και υγιείς. Συνειδητοποιήσαμε μαζί ότι δεν είναι μόνο η αρρώστια που ξεκινά τις συζητήσεις μας, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται σε όλους μας όταν περνάμε δύσκολα, όποια και να είναι η δυσκολία μας. Είναι πολλά που μας έφεραν κοντά και πάντα λέω "Θα συνεχίσω, έστω και αν μπορέσω να αγγίξω μια μόνο ανθρώπινη ψυχή και να απαλύνω κάποιο πόνο, δε θα σώσω τον κόσμο, μακάρι να μπορούσα, μπορώ όμως να τον ομορφύνω". Και εσείς μπορείτε να κάνετε το ίδιο, μπορείτε να προσφέρετε στους γύρω σας, πολύ άνθρωποι παίρνουν κουράγιο και δύναμη απο εμάς.

Σήμερα έλαβα ένα πορτοκαλί βραχιολάκι με το λογότυπο "ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ". Είναι το wristband που κυκλοφόρησε η κοινωφελής, μη κερδοσκοπική οργάνωση φίλων του καρκίνου "Μείνε Δυνατός" (http://www.bestrong.org.gr/) . Το φοράω όχι για να μου θυμίζει τον καρκίνο και τις δύσκολες μέρες, αλλά για να μου θυμίζει, όποτε περνάω δύσκολα να ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!

Φιλιααααααααα! Αύριο φεύγω διακοπές, είμαι η Sweet December και είμαι καλά! Θα χαρώ το υπολοιπο του καλοκαιριού μου πριν έρθουν τα πρωτοβρόχια!Θα προσπαθήσω να γράφω ωστόσο γιατί δε θέλω να χανόμαστε ;-)