Τελευταία μέρα του Ιούλη

Η τελευταία μέρα του Ιούλη με βρήκε στο νοσοκομείο, να «κάνω» το φάρμακο Herceptin (έχω αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ σε αυτό, είναι μια προληπτική θεραπεία, χωρίς τις παρενέργειες της χμθ). Όπως και να χει, χορηγείται ενδοφλέβια και οι φλέβες μου μετά από 8 χμθ δεν είναι στα καλύτερά τους…Πρέπει να ασκώ το χέρι μου τακτικά με αυτά τα ορθοπεδικά «μπαλάκια» και γενικά να μπω στη διαδικασία να το δυναμώσω, με την ελπίδα να γλιτώσω τη μικρή επέμβαση που θα μου προσθέσει μια «πεταλούδα» στο στέρνο για τη χορήγηση του φαρμάκου. Γενικά πήγα καλά σήμερα, η διαδικασία κράτησε μια ώρα και δεν ξενιτεύομαι πια στην Αθήνα αλλά πετάγομαι σε μια πόλη μια ώρα απόσταση από εδώ. Μένουν άλλες 10 φορές για το herceptin και τέλος τα ενδοφλέβια. Αυτό βέβαια θα πάρει ως το Μάρτη…

Τελευταία μέρα του Ιούλη και τίποτα δε θυμίζει τον περσινό αντίστοιχο μήνα. Τι ωραία που περνούσα πέρσι τέτοιο καιρό; Μέσα στην ανεμελιά μου δεν είχα αφήσει μέρα χωρίς θάλασσα. Η παρέα μου μέσα στον ενθουσιασμό, κάθε μέρα σχέδια, κάθε μέρα και νύχτα έξω, μέσα στην τρέλα. Αμέτρητα χλμ στην Εθνική, ποτά ξενύχτια και ξέφρενοι ρυθμοί!Φέτος όλα άλλαξαν. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα την ατυχία μου. Μαζί με τις προσωπικές, σωματικές και ψυχολογικές μου αλλαγές, άλλαξε και το κοινωνικό μου περιβάλλον. Η παρέα έσπασε. Να έγινε ξαφνικά, να έγινε σταδιακά; Δεν μπορώ να καταλάβω. Η μια μου η φίλη άλλαξε πόλη κιόλας. Η σχέση μου με τις φίλες μου με απασχόλησε αρκετά και αφού τελειώσαν όλα. Πέρσι ήμασταν κολλητές, για έναν ύπνο χωρίζαμε και φέτος το καλοκαίρι με το ζόρι να βγούμε. Δε ξέρω τι άλλαξε, δεν μπορώ πραγματικά να τοποθετηθώ, ωστόσο δεν μπορώ να το κρύψω ότι βιώνω ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό που στη φάση που είμαι μακάρι να μη το ζούσα και αυτό. Αλλά τι να κάνω; Πόσο μπορείς να πιέσεις τους ανθρώπους για συγκεκριμένες συμπεριφορές και συναισθήματα; Πόσοι είναι αυτοί που θα δώσουν περισσότερα από όσα μπορούν; ΚΑΝΕΙΣ. Με ή χωρίς συνοδοιπόρους συνεχίζω τον αγώνα μου και προσπαθώ…προσπαθώ να βλέπω στο παρελθόν σαν μια όμορφη ανάμνηση, να βλέπω το περσινό καλοκαίρι σαν μια σειρά από ευχάριστα γεγονότα, να λέω «δεν πειράζει που το φέτος δεν είναι σαν το πέρσι, δεν πειράζει που οι φίλες μου χαθήκαν στο βωμό της ‘εξέλιξής’ τους…δεν πειράζει, δεν πειράζει…»

Να έχετε έναν όμορφο Αύγουστο. Δε βγάζει πουθενά να συγκρίνετε το φέτος με το πέρσι, προσπαθήστε όμως να εκμεταλλευτείτε τις μέρες που έχετε μπροστά, χωρίς να γυρίζετε πίσω…!

Οι ομορφιές της ζωής

Την Παρασκευή, δύο φορές το ίδιο βράδυ, άκουσα το «η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο που πρέπει να το αξιοποιούμε με κάθε τρόπο, καθημερινά». Η γυναίκα που πρόφερε αυτές τις λέξεις δε γνωρίζει από τι νόσησα και τι μου συμβαίνει. Το θέμα όμως είναι όχι τι πέρασα αλλά ότι έφτασα στο σημείο να καταλαβαίνω τη βαρύτητα και την αλήθεια που κρύβουν στον πυρήνα τους αυτά τα λόγια.
«Η ζωή είναι γλυκιά» ναι είναι! Απλά όταν είσαι στη δίνη του κυκλώνα, όταν σε κουκουλώνουν τα προβλήματα δεν μπορείς να το δεις. Όταν όμως τα προβλήματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν στο μυαλό σου, τότε μόνο καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί. Καταλαβαίνεις ότι επέζησες από ένα μεγάλο ναυάγιο, μάζεψες όλες σου τις δυνάμεις και βγήκες στη στεριά, ενώ κάποιοι άλλοι εγκατέλειψαν. Δε σε κουβάλησε κανείς, μόνος κολύμπησες ως την αμμουδιά. Και είναι ωραία η αίσθηση του «τα κατάφερα!».
Είμαι καλά, και μερικές φορές απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό για την ψυχραιμία μου και για το πόσο γενναία αντιμετωπίζω το μέλλον. Έχω διώξει τους φόβους μου όλους.

Έχω κάνει διάφορα πράγματα από τότε που γύρισα από τις ακτινοθεραπείες. Σχεδόν καθημερινά πηγαίνω στη θάλασσα, βγήκα λίγο, βοήθησα την κολλητή μου στο πακετάρισμα για την μετακόμισή της, πήγα σε συναυλία, στο θέατρο, στα μπουζούκια, χόρεψα και ήπια (ok κάπνισα και λίγο..). Δε βρήκα το νόημα της ζωής γιατί τελικά δεν το έψαξα, αλλά μήπως υπάρχει τελικά. Αν υπάρχει όμως, νομίζω πως είναι κάτι πολύ απλό, είναι η ίδια η ανάσα μας, ο χτύπος της καρδιάς μας και των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλοκαιρινή πανσέληνος, οι ομορφιές τις φύσης που είναι τόσο κοντά μας αλλά μονίμως τις αγνοούμε. Στα απλά, εκεί βρίσκεται η ουσία....

Υ.Γ Η φωτό είναι απο το κινητό μου, μια χειμωνιάτικη καρδιά με πεταλούδες που ομόρφαινε κάποτε το σταθμό Λαρίσης του μετρό, τότε που κάθε 15 ήμουν στην Αθήνα ;-)

Μείνε Δυνατός!

Η Sweet December έβαλε ένα λιθαράκι στην προσπάθεια του

www.bestrong.org.gr, προσφέροντας την εμπειρία της με τον Καρκίνο στους αναγνώστες. Για όλους όσους πιστεύουν ότι δεν θα κόψουν το νήμα, για όλους όσους θέλουν να μάθουν αν υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτούς, για όλους όσους πιστεύουν στην ελπίδα.

Η Sweet December αφηγείται , και αν θέλετε και εσείς μπορείτε να στείλετε τη δική σας ιστορία στο be strong, μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον!

91η ανάρτηση!

Κοινώς και αν δεν έχω γράψει ποστς γι’αυτό το Blog.

Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι μάλλον θα ήταν καλύτερο να αφήσω αυτό το blog και να δημιουργήσω ένα καινούριο, μακριά από τη σκιά της αρρώστιας. Πως ίσως ξεπεράσω πιο εύκολα την περιπέτειά μου εκτός Sweet December. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω και ούτε υποκρίνομαι πως δεν το έχω σκεφτεί και από μόνη μου. Είναι όμως τόσο ωραία η παρέα που βρήκα εδώ και έχει τέτοια ζεστασιά που δεν θα θελα με τίποτα να την χάσω. Και αν κατάλαβα κάτι ανοίγοντας αυτό το σημείο συνάντησης (που βρήκε πολλούς «οπαδούς») είναι πως πολλοί από εμάς θλίβονται και υποφέρουν. Υποφέρουν όχι οπωσδήποτε από κάποια αρρώστια αλλά από την επιθυμία να νιώσουν το χέρι του άλλου στο δικό τους, από την προσμονή να ανοίξουν την καρδιά τους σε έναν άνθρωπο που θα κούσει ή θα διαβάσει. Η αρρώστια μου έγινε το εφαλτήριο για τούτα εδώ τα γραπτά, το Blog όμως αυτό δε σκοπεύει να περιοριστεί γύρω από αυτό το θέμα μόνο. Κατά καιρούς έχουμε ξεκινήσει παρέα πολλές συζητήσεις για διάφορες σχέσεις, για φίλους, γονείς, για την ίδια τη μοναξιά, την απογοήτεση και άλλα πολλά. Αυτά τα θέματα είναι universal όπως λέω και εγώ Αγγλιστί. Και αυτά τα θέματα είναι που μας αγγίζουν όλους, και εσάς και εμένα, και τώρα που αρρώστησα και το ξεπέρασα, αλλά και πριν. Οι αγωνίες είναι παγκόσμιες και κοινές…

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΧΑΛΑΡΑ, ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (ΠΡΟΣΕΧΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΟΜΩΣ) ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!

Καλό υπόλοιπο μηνός!

Καλό μήνα!!! Aν και κάπως καθυστερημένα...Οι περισσότεροι μάλλον από εσάς θα «αγωνίζεστε» να βγείτε σε κάποια παραλία, να νοιώσετε δροσιά και να ηρεμήσετε μακριά από το βουητό της πόλης. Κάπως έτσι περνώ και εγώ τις μέρες μου με μικρές εξαιρέσεις όπως τη χθεσινή και τη σημερινή μέρα, όπου ο καιρός δεν ευνοούσε τέτοιου είδους εξορμήσεις. Α, πήγα και σε ένα γιατρό για να κανονίσω το Herceptin… έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Γενικά πλέον ζω μια νορμάλ ζωή όπως αρκετά κορίτσια της ηλικίας μου. Οι φίλες μου φαίνεται να έχουν ξεχάσει την ιστορία μου και οι γονείς μου έχω αποφορτιστεί αρκετά. Μόνο κάποιες κουβέντες μας, κάποιες αναμνήσεις που κατά καιρούς μοιράζομαι με τα κορίτσια ή κάποιες κουβέντες μας για θέματα που προκύπτουν σχετικά με το θέμα μου, μόνο αυτά μας το θυμίζουν. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος είναι γιατρός, με την έννοια ότι σε αποστασιοποιεί από το γεγονός. Τώρα θέλω συνέχεια να κάνω πράγματα, να είμαι από δω και από κει, έξω με άτομα τις ηλικίας μου και μονίμως σε κίνηση. Γιατί πλέον έχω ανακτήσει δυνάμεις, και η εμφάνισή μου (πέρα από τα 7 κιλά που πήρα) έχει βελτιωθεί. Δυστυχώς όμως δε φαίνεται η παρέα μου να καταλαβαίνει την ανάγκη μου αυτή και οι προτάσεις μου έχουν δεχτεί αρκετά "όχι" τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη σίγουρα έχουν και αυτές τα δικά τους, πόσο μπορούν πια να τρέχουν για μένα; Και όπως και να χει ήταν και γι αυτές μια κουραστική χρονιά. Δεν τις δικαιολογώ ακριβώς βέβαια γιατί καμιά μας δεν εργάζεται πλέον οπότε κάποια χατηράκια δεν θα ήταν και δύσκολο να μου τα κάνουν...Όπως και να χει όμως, προσγειώθηκα και προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα κάνοντας αρκετές φορές πίσω στα θέλω μου. Δεν ξέρω όμως αν αξίζει τελικά να κάνω πίσω, δεν ξέρω αν αξίζει να μην ικανοποιώ της ανάγκες μου. Νομίζω (μεταξύ μας) ότι μετά από όσα πέρασα, δεν αξίζει…