Αναμνήσεις ενός σκοτεινού Νοέμβρη

Σαν σήμερα ήταν που αν και έπιανα στον όγκο, δεν τον είχα δείξει σε κανένα, τον έδειξα εκείνο το βράδυ στη μαμά μου. Εκείνη όπως έχει πει «σκοτείνιασε» και κατάλαβε πως οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ δύσκολες. Και δεν διαψεύσθηκε, όχι μόνο οι επόμενες μέρες αλλά και οι ακόλουθοι μήνες, και τα επόμενα χρόνια. Φέτος είμαι εδώ, όπως ήμουν και εκείνο το βράδυ, στο πατρικό μου, στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι. Φέτος έχω μεγαλώσει, έχω μπει στα «αντα», τότε ήμουν απλά, ένα κορίτσι 27 ετών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στο να μπορούμε να αντικρίζουμε τον ουρανό καθημερινά, έτσι και εγώ, πότε σιωπηλά, πότε με νεύρα και φωνές, ρίχτηκα στη μάχη για αυτό το αγαθό που λέγεται ΖΩΗ. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά την κέρδισα. Τότε δεν είχα ιδέα τι είναι ο καρκίνος, τι είναι ο όγκος, είχα μια πλήρη άγνοια. Δεν φοβήθηκα όμως ποτέ, βρήκα το θάρρος και τη δύναμη και μπήκα στο χειρουργείο και βρήκα το κουράγιο να δω το σώμα μου να αλλάζει και τη ζωή μου να παίρνει άλλη τροπή. Δεν το έβαλα κάτω…Σήμερα που βρίσκομαι στον ίδιο τόπο από όπου ξεκίνησαν όλα, ναι, όλα τα άσχημα μου φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά…είναι όμως συνάμα τόσο μα τόσο μέσα στο πετσί μου! Μια περιπέτεια πάνω από κάθε φαντασία…
Τα χρόνια όμως πέρασαν, δυστυχώς οι επέτειοι μας ακολουθούν…ίσως κρατώ στη ζωή μου τις ημερομηνίες για να είμαι που και που ευγνώμων. Και ναι, δεν είμαι αχάριστη, έδωσα από το 2007 μια μάχη, μέχρι και πέρσι που φόρεσα τις σιλικόνες, μέχρι και φέτος που θα βάλω τις θηλές (σύντομα μάλλον). Κουράστηκα μα είδα τους κόπους μου να πιάνουν τόπο, και αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό, είναι από μόνο του ελπιδοφόρο. Φέτος, σαν σήμερα, τι να σκεφτώ παραπάνω;;;Είμαι στη ζεστασιά του σπιτιού μου, την προηγούμενη εβδομάδα έκανα όλες μου τις εξετάσεις και βγήκανε καθαρές, τι άλλο να ζητήσω; Ο καρκίνος δεν με απειλεί φέτος όπως εκείνη τη χρονιά. Στο κομμάτι της υγείας τώρα είμαι πολύ καλά, δεν θυμίζει το μυαλό μου τίποτα από την κατάσταση που βρισκόταν τότε, χαομένο σε χίλιες σκέψεις. Όμως η ζωή με τις πολλές τρικλοποδιές, με έφερε φέτος να σκέφτομαι την αδικοχαμένη ξαδέρφη μου, τον δικό της αγώνα, την δική της ταλαιπωρία και την δική μας απώλεια. Όπως είπα χθες στη θεία μου «ας αρρωσταίναμε όλες-που αρρωστήσαμε βέβαια- αλλά ας μην μας έπαιρνε κανέναν ο καρκίνος, πως θα ζήσουμε-η αδερφή της και εγώ- από δω και πέρα με αυτή την απώλεια, αυτή η απώλεια είναι μια σφαίρα στην καρδιά, μια πληγή που δεν θα κλείσει. Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, από την ίδια αρρώστια που παλέψαμε και εμείς.» Είναι μια κατάσταση τραγική, όσο και αν δεν θέλω να γίνομαι «μελό» είναι μια πραγματικότητα.
Τελος πάντων, απόψε ας προσπαθήσω να παραμείνω αισιόδοξη, για μένα και όλους εσάς. Ας προσπαθήσω να φέρω στο μυαλό μου τη ζεστασιά που βρήκα στις αγκαλιές αρκετών ανθρώπων όταν ήμουν αρρωστούλα, ας αφήσω να μείνει μέσα μου η αγάπη και όχι ο θυμός για την πρόσφατη απώλειά μου. Ας κρατήσω πως πάνω από όλα η αγάπη, πάνω από όλα…αυτό μου έλεγε η θεία μου χθες βράδυ στο τηλέφωνο, «πάνω από όλα, η αγάπη» ότι και να δώσεις στους ανθρώπους, αν δεν δώσεις αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα….
Καληνύχτα, με όποιες απώλειες, είμαστε εδώ, συνεχίζω, με αγάπη προς όλους εσάς, με αδυναμία προς όλες τις ομοιοπαθούσες, είμαι εδώ και θα σας κρατώ συντροφιά! Κοντεύω την πενταετία μετά τον Καρκίνο, και αυτό μόνο του λέει πολλά! ΚΟΥΡΑΓΙΟΟΟΟΟΟ!

ένα παρήγορο τηλεφώνημα

Την όλη χαοτική κατάσταση με τον χαμό της ξαδέρφης μου ήρθε (αναπάντεχα) να μου ανακουφίσει η μητέρα της. Σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε πρόσφατα, την άκουσα τόσο ψύχραιμη, τόσο αισιόδοξη για όλα και τόσο φιλοσοφημένη που έμεινα με ανοιχτό στόμα. Μιλάμε για φοβερή δύναμη ψυχής και μυαλού, και είναι ένα άτομο που έχει βγάλει μόνο το δημοτικό. Κι όμως, χαίρομαι που για μια ακόμη φορά ξεπερνιούνται τα κοινωνικά κλισέ, περί μόρφωσης, σπουδών και καλλιέργειας. Η θεία μου, χτυπημένη δύο φορές από καρκίνο η ίδια, έχοντας σταθεί πριν χρόνια δίπλα στην πρώτη της κόρη που ξεπέρασε την περιπέτειά της με τον καρκίνο, έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και για την δεύτερή της κόρη η οποία τελικά υπέκυψε…τραγική η ιστορία τους, η ιστορία μας, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια με τα κορίτσια. Τη θεία μου λοιπόν, προφανώς η ζωή την δίδαξε πάρα πολλά, πιο πολλά από όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου…Έβγαλε τη σχολή της ζωής, πάλεψε με την ίδια αρρώστια πολλές φορές, και η ίδια η αρρώστια της, της στέρησε για πάντα την κόρη της. Η «χαροκαμένη» όμως αυτή μάνα, με συμβούλεψε να κοιτάζω μπροστά, να κοιτάζω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Να υιοθετώ όσα με ευχαριστούν και να διώχνω όσα με ρήχνουν. Να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να σκέφτομαι πως η ξαδέρφη μου «ήταν να πάει». Να την θυμάμαι πάντα μα να συνεχίσω κλείνοντας το κεφάλαιο. Να βγάλω από μέσα μου τα «γιατί» ή το θυμό. Μου επανέλαβε πολλές φορές πως πρέπει να φανώ δυνατή, γιατί δεν μας παίρνει «σογιακώς» να πέσουμε ψυχολογικά, αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε υποτροπή, η ψυχολογία μας είναι πολύ σημαντική, δεν πρέπει να χαριστούμε στον καρκίνο! Αυτά ήταν τα πιο δυνατά σημεία της συζήτησής μας, και τα κρατάω σαν κόρη οφθαλμού, ναι, είναι αλήθεια πως δεν πρέπει να του ξαναχαριστούμε του παλιοκαρκίνου, και αν κάτι περνάει αρκετά από το χέρι μας είναι η ψυχολογία μας, γιατί για το σωματικό, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος..!Σιγά σιγά θα βρω και εγώ την νέα μου καθημερινότητα, έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια εσωτερική ηρεμία.

Χθες το βράδυ βγήκα έξω για ένα ποτό...τις μέρες της κηδείας τις πέρασα συντροφιά με τη "Σ" η οποία εμφανίζεται σαν "απομηχανής θεός" και πολλές φορές με κάνει και ξεχνιέμαι...Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σκληροί. Ανοίχτηκα αυτές τις μέρες για την απώλειά μου και σε άλλους και στράφηκα, όχι για βοήθεια αλλά για παρέα, σε δύσκολες στιγμές, αυτοί, είτε αδιαφόρησαν, είτε το προσπέρασαν γιατί δεν θα θελαν να νταουνιαστούν το προηγούμενο Σ/Κ...έτσι είναι, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου, και εσύ απλά, μια μέρα ξυπνάς και βαριριέσαι, και παραιτήσαι απο το να παρακαλάς...και παύεις να τηλεφωνείς, παύεις να περιμένεις, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Έχω από καιρό προγραμματίσει και φεύγω για το νησί όπου ζούσα περσι. Φεύγω το επόμενο Σ/Κ, στο νησί με περιμένουν οι φίλοι μου με έναν τρελό ενθουσιασμό και δεν φαντάζεστε πόσο σε γεμίζει αυτό…πιστέψτε με, απ’την κορφή ως τα νύχια. Παντρεμένοι, ελεύθεροι, πολιορκημένοι, όλοι είναι εκεί και με παρακαλούσαν να πάω για να τους ανεβάσω. Ψυχή της παρέας με «ανεβάζουν» ψυχή της παρέας με «κατεβάζουν» και φέτος τους έλειψα…και με περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές, σχεδιάζοντας εκδρομές, ταβέρνες και νυχτερινή ζωή.

Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις όπως βλέπετε, και εγώ προσωπικά δεν μπαίνω στα στενά κοινωνικά καλούπια. Το ότι θα ταξιδέψω και θα βρεθώ με αγαπημένους ανθρώπους, στο ότι θα με παρηγορήσουν με τα αστεία τους δεν σημαίνει πως δεν πενθώ, σημαίνει πως μαζί με τα άσχημα της ζωής, ακουμπώ και στα ευχάριστα, σε μια αγκαλιά, σε μια κουβέντα παρηγοριάς, σε ένα σύνολο ανθρώπων που μπορεί και με μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια χρονιά, την περσινή, όπου όλα ήταν όμορφα, χρωματιστά και χαρούμενα!

Ένα αλλιώτικο post

Αυτό το ποστ δεν θα είναι ευχάριστο. Μέρες τώρα το παλεύω να μην το γράψω αλλά από την άλλη είναι ένας μικρός (ο ελάχιστος) φόρος τιμής που μπορώ να αποτίσω στην αδικοχαμένη πρώτη μου ξαδέρφη.

Ναι, η «Χ» μας άφησε το βράδυ της Πέμπτης, όταν τα ημερολόγια έδειχναν πια 11/11/2011. Τον Σεπτέμβρη του 2009 είχε διαγνωστεί με καρκίνο, το πάλευε από τότε, πότε με βαριές χμθ, πότε με ακτινοθεραπεία…Ήταν όμως αργά από την αρχή…μη βιαστείτε να πανικοβληθείτε, η κοπέλα το είχε ανακαλύψει αρκετά αργά και οι γιατροί το είχαν πει έξω από τα δόντια πως ήταν μια «δύσκολη περίπτωση». Όμως οι μήνες περνούσαν μετά τις θεραπείες και την είχα δει ένα καλοκαίρι σαφώς καλύτερα (μας χώριζαν χιλιόμετρα), είχα πιστέψει σε κάποιο θαύμα που παρόλα τα προγνωστικά την είχε σώσει. Έκανα λάθος από ότι φαίνεται, όλα αυτά που πίστευα για θαύμα και για αλήθεια ήταν επιφανειακά. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν μου αποκάλυψαν ποτέ την καθοδική της πορεία, παρά μόνο όταν η κατάσταση έφερε την «Χ» στο νοσοκομείο, ένα μήνα πριν, εκεί όπου έζησε τις τελευταίες της στιγμές και αποχαιρέτησε από εκείνο το κρύο δωμάτιο με τα λευκά σεντόνια και τους ορούς τον άδικο, σκληρό τούτο κόσμο. Η «Χ» ήταν ένα κορίτσι μόλις μόλις 34άρων ετών. Έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε μια μάχη που έθεσε τέλος τη ζωή της. Μέχρι και την τελευταία εβδομάδα έκανε ακτινοθεραπείες, ήξερε πως βάδιζε προς το τέλος, όμως πάντα είχε μέσα της μια φλόγα, μια τοσο δα, μικρούλα πορφυρή ελπίδα πως μπορεί και να σωθεί. Πολλές φορές θυμώνω με τη ζωή, που ενώ έχει προκαθορίσει ποιον θα «κόψει» και ποιον θα «εγκρίνει» για την επόμενη δεκαετία, ταλαιπωρεί τα παιδιά της, και ας είναι να τα «διώξει» τελικά. Αυτή η κοπέλα ταλαιπωρήθηκε τόσο, μα τόσο πολύ, με άπειρες μεταστάσεις, με πόνους, με παραλυσία…Κι όμως, τελικά, στα 2 ½ χρόνια της προσπάθειάς της να πετάξει από πάνω της το θεριό, κέρδισε αρκετές ώρες και μέρες με τον 6άχρονο γιο της, έκανε μπάνια σε καταγάλανα νερά, συμφιλιώθηκε με τον θάνατο. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή ενός ανθρώπου, να είναι ψύχραιμος και έτοιμος κανείς για το τέλος. Μέχρι και ένα γράμμα άφησε στον μονάκριβο γιόκα της, μέχρι και τα υπάρχοντά της τακτοποίησε, και οδηγίες άφησε για τα πάντα. Η «Χ» ήταν μια κούκλα, μια γυναίκα με ξεχωριστή ομορφιά και μια μοναδική χροιά φωνής…όλα αυτά τα κρατάμε μέσα μας για πάντα. Το περπάτημά της, την κορμοστασιά της, τα μακριά της μαλλιά που τα έβλεπα κάθε καλοκαίρι και πιο λαμπερά, το γέλιο της, τις σκανδαλιές που κάναμε μικρά στο νησί, το πόσο τρυφερή και υπομονετική μαμά ήταν, το πόσο μου τηλεφωνούσε όταν είχα αρρωστήσει…Από το Σάββατο που έγινε η κηδεία της, και όλοι από τότε ψάχνουμε για νέες ισορροπίες και για κανέναν μας η ζωή από εδώ και πέρα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, από τότε την κοπέλα αυτή θα την θυμόμαστε ως ένα παλικάρι, μάχιμο πάντα και για πάντα. Με κατακλύζει θυμός, για την ατυχία της ξαδέρφης μου, για το ορφανό που μένει πίσω, για τους γονείς της, για τα καλοκαίρια μου που πια, θα έχουν μια μελαγχολία. «Σογιακώς» η ζωή μας σέρβιρε πολλά «πακέτα» είχα όλο αυτό τον καιρό (ενώ έλεγα και στους φίλους μου πως η κοπέλα ήταν στα τελευταία μας) μια μικροσκοπική ελπίδα πως η ζωή δεν θα μας σέρβιρε και αυτό το πικρό ποτήρι. Όμως η ζωή έχει δικούς της κανόνες και νόμους, και άσχετα με το τι επιθυμούμε εμείς, άσχετα με το τι αντέχουμε να δούμε και να ζήσουμε, εκείνη αποφασίζει με τα δικά της σταθμά…έτσι μας στέρησε για πάντα εκείνο το λαμπερό κορίτσι…εκείνο το κορίτσι που μέσα στην παραζάλη του καρκίνου είχε πει «μα να πάρει εμένα; Εμένα που έχω και παιδί;». Δυστυχώς…
Για όλους εμάς, αύριο και μεθαύριο, και την επόμενη εβδομάδα, και τον άλλο μήνα, η ζωή μας καλεί να συνεχίσουμε. Εγώ πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά μου δίχως να φαίνεται πως κάτι έχω, πρέπει να συνεχίσω να κινούμαι όπως πριν, πρέπει να συνεχίσω να ζω.
Όχι δεν το σχετίζω με την δική μου περιπέτεια με τον καρκίνο, και εσείς να κάνετε το ίδιο παρακαλώ πολύ.
Όχι δεν τρομάζω (προς το παρόν…) για το ότι μπορεί και εγώ να πάθω κάτι…απλά έχω μείνει βουβή…απλά λυπάμαι για αυτόν τον άνθρωπο και για τους συγγενείς του, για όλους εμάς και το φορτίο τούτο, μα πάνω από όλα για τον άνθρωπο αυτό που μέρα με τη μέρα βίωνε όλο και πιο πολύ πως "πάει, θα αποχαιρετήσω το παιδί μου για πάντα". Και είναι σκληροί αυτοί οι συνειρμοί, και είναι απάνθρωπο να αποχωρίζεσαι ένα παιδί, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Και είναι φυσικά πάρα πολλά όλα αυτά σαν σκέψεις για να τα επεξεργαστείς με μιας…όλα θέλουν τον χρόνο τους, και ο χρόνος ναι, είναι γιατρός, μας έκανε και ξεχάσαμε τα πολύ δύσκολα της αρρώστιας μας και ξεκινήσαμε κάτι άλλο, κάτι νέο, με νέο σώμα και ψυχή, τι γίνεται όμως με τον θάνατο κάποιου; Πότε και σε ποιο βαθμό θα απαλυνθεί;;;;
όλα αυτά είναι τα ερωτήματα και οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Δεν θέλω να γίνομαι «μελό» αλλά όταν μιλάμε για ΚΑΡΚΙΝΟ πρέπει να γνωρίζουμε και το ότι υπάρχουν απώλειες, ίσως αυτό μας κάνει να αναγνωρίζουμε την καλή μας τύχη(;), την φοβερή μας συναστρία(;) πολύ απλά το γεγονός πως είμαστε ΕΔΩ, ζωντανές και γερές…να παίρνουμε κουράγιο, πως μπορεί να δυσκολευτήκαμε πολύ, μα σαν να καλυτέρευσαν τα πράγματα τώρα…
Αυτό που θα φωνάζω για πάντα είναι σαφώς η «ΠΡΟΛΗΨΗ». Αν η ξαδέρφη μου το είχε βρει νωρίτερα, τότε ναι, θα είχε μια καλύτερη πορεία. Δεν την κατηγορώ, εδώ κόντεψα να την πάθω εγώ, που σήμερα σας γράφω όλα αυτά, τότε, στα 27 δεν ήξερα και κανένας δεν ήξερε ή δεν σκέφτηκε να μου πει για τον καρκίνο του μαστού. Τώρα όμως ξέρω, και θέλω και εσείς να είστε ευαισθητοποιημένοι και να ξέρετε πως ναι, ακούγεται κλισέ, και εγώ κάποτε έτσι το άκουγα όμως ναι, το να το βρεις νωρίς, βοηθά στο να το αντιμετωπίσεις. Προστατέψτε τον εαυτό σας και τις γυναίκες που αγαπάτε, ο καρκίνος του μαστού «δίνει και παίρνει». Δεν σας τα γράφω για να πανικοβληθείτε αλλά για να πάψετε να αδιαφορείτε!

Καλό βράδυ! Εύχομαι οι ζωές μας να γεμίσουν σύντομα με νέες εικόνες, αν χάσατε κάποιον κάποτε, προσευχηθείτε μαζί μου, θα κρατήσω φυλαχτό την κάθε ανάμνησή μου με τη «Χ» και θα συνεχίσω, αυτό θα ήθελε και αυτή από μένα!

καλή βδομάδα,σκέψεις μετά τη δουλειά...

Καλή βδομάδα φίλες και φίλοι!

χάρηκα ιδιαίτερα που επικοινώνησε ένας άνδρας μαζί μου, το βρήκα πολύ τρυφερό και ιδιαίτερο το να μπει στη διαδικασία να πει στο προηγούμενο ποστ τη γνώμη του. Οι άνδρες δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν απο εδώ, ο καρκίνος του μαστού είναι απλως επιφανειακά μια "γυναικεία υπόθεση" στο βάθος, δεν φαντάζεστε κατά πόσο αφορά τους άνδρες...Γιατί εκείνοι έχουν τις γυναίκες της ζωής τους που υποφέρουν, είτε είναι μάνες, είτε σύζυγοι, είτε κόρες, είτε αδερφές, είτε ξαδέρφες, είτε ερωμένες, είναι οι σημαντικές άλλες που έχουν πληγεί, και οι ίδιοι τους απο δίπλα που προσπαθούν να βοηθήσουν...Ακολουθήστε το ένστικτό σας σε κάθε περίπτωση, εσείς αρσενικά...με το μαλακό, με εξτρά τρυφερότητα και δεν θα χάσετε.

Γυρίζοντας απο τη δουλειά σήμερα, έβαλα τέρμα τη μουσική και τραγουδούσα δυνατά! Απο τη μια το είχα ανάγκη για αποσυμπίεση και απο την άλλη είχα μια κρυφή-μικρή χαρά...Μπορεί ο καιρός να ήταν χάλια, οι υαλοκαθαριστήρες να δούλευαν αλλά εγώ ήμουν χαρούμενη. Σκέφτηκα πόσες χαρές ή έστω πόσα ευχάριστα μου έχουν συμβεί απο τότε που ξεμπέρδεψα απο τις θεραπείες...Και ναι, η περσινή χρονιά ήταν δώρο αλλά αν δεν το καταλάβω πως ήταν, θα πάει χαμένο... οι φίλοι που με άγγιξαν έφεραν ένα νέο φως στη ζωή μου. Και ναι, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα όλους εσάς, πέρα απο τη διαφορά που κάνατε στη ζωή μου, σκέφτηκα πως δεν μπορεί, κάποια αγκαλιά θα βρηκατε τόσο καιρό για να χώνεστε, δεν μπορεί, κάποιο χαμόγελο θα ομόρφυνε ως τώρα τη ζωή σας, δεν μπορεί κάτι όμορφο θα σας έφτιαξε πρόσφατα τη μέρα, δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος θα σας χάρισε ένα χάδι, κάποιος άλλος θα σας άφησε στα καινούρια σας μαλλιά μια ελπίδα, σαν μια ηλιαχτίδα που μπαίνει απο το παράθυρο ξαφνικά!Κάποιος φίλος θα μοιράστηκε μαζί σας σκέψεις, θα έμεινε να δείτε μια ταινία, θα άκουσε τους φόβους σας, θα πέρασε ένα απόγευμα μαζί σας, γελώντας....

Ψάξτε το δώρο της ζωής, να δείτε πως θα το βρείτε στα πιο απίθανα μέρη...αρκεί να έχετε νου και μάτια ανοιχτά, η ψυχή απλά θα βρει έτσι τον τρόπο να γεμίσει!

Δικοί μας-πρώην-άνθρωποι...

σήμερα πήγα για ένα μεσημερινό καφέ και έπεσα τυχαία σε μια πρώην φίλη, σε εκείνη τη "Ν" (που όσοι με διαβάζετε απο την αρχή θα την έχετε ξανα δει εδώ). Η "Ν" με τη λήξη της ακτινοθεραπείας μου, τον Μάιο του 2008, κράτησε ως τον Ιούλιο του 2008 την επαφή μας και απο τότε εξαφανίστηκε για 8 μήνες. Οι κλήσεις μου έμεναν αναπάντητες, και τη φωνή της την άκουγα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε καμια γιορτή, κάποιες ευχές δηλαδή, φτηνό αντικατάστατο των άπειρων ωρών παρέας. Με είχε ζορίσει πάρα πολύ τότε το θέμα της αποστασιοποίησής της. Θύμωσα, έκλαψα, ξέσπασα, οι άνθρωποι όμως δεν γύριζα τότε πίσω...Τώρα που τελείωσαν όλα, και η ψυχολογία μου είναι σαφώς καλύτερη, τώρα οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω. Τώρα η "Ν" κρατά ένα μωρό 9 μηνών στην αγκαλιά και κάθεται και πίνει καφέ μόνη,μαζί του στο καφέ. Λυπήθηκα για την εικόνα, αλλά σκέφτηκα, "εμένα, πότε θα με λυπηθεί κάποιος;". Και δεν το λέω με τα στενά όρια της λύπης...Η "Ν" τώρα θέλει να με πλησιάσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο για μένα να την ξαναπλησιάσω. Υπάρχουν πληγές που ανοίγουν μέσα μας, πριν καλά, καλά το πάρουμε χαμπάρι...και αργούν να κλείσουν, ή όταν πια κλείνουν δεν υπάρχει λόγος να τις ξύνουμε. Έτσι και εγώ βλέπω πια μια γνωστή μου κοπέλα όταν την κοιτώ, και όχι το άτομο με το οποίο πέρασα πολλές στιγμές αρρώστιας και ήταν πλαι μου. Ναι, οι άνθρωποι ξεχνούν, ναι οι άνθρωποι αποκτούν εγωιστικά μηχανισμούς προστασίας απέναντι στους άλλους γιατί θέλουν μια γεμάτη καρδιά και αληθινούς ανθρώπους γύρω!Δεν είμαι θεά, είμαι μια κοινή θνητή και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου απο καθετι "κακό", πρέπει οι άλλοι γύρω μου να καταλάβουν τι κάνανε τότε...ακούγομαι αυστηρή, το ξέρω...ας μην καταδικάσω κανένα λοιπόν, ας με αφήσει όμως η "Ν" όπως με άφησε και τότε, δεν ευνοούν τα πισωγυρίσματα, ειδίως στη φιλία!

Μια βόλτα στη θάλασσα

σήμερα πήρα το ποδηλατάκι μου και βγήκα στον ήλιο!

μπορεί να έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήταν τόόόόόσοοοο ωραία. Έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήθελα να δω τη θάλασσα και αυτό με έκανε να πάω όλο και πιο γρήγορα. Μίλησα με κανα-δυο φίλους στο τηλέφωνο καθώς "αρμένιζα" και άκουσα μουσική. Όταν όμως έφτασα στη θάλασσα, έκλεισα τα πάντα, ακόμη και τα μάτια και αφέθηκα στον ήλιο και στο άκουσμα των κυμάτων. Την επιθυμώ τη θάλασσα...έχετε προσέξει πως στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες σταθερές. Η θάλασσα, τόσο όμορφη, τόσο οικεία, ξέρεις τι θα ακούσεις, μαντεύεις τι θα δεις, ανοίγεις την ψυχή σου και θυμάσαι, και εκεί που θυμάσαι αποφασίζεις να πετάξεις τα άχρηστα και να ξεχάσεις! Δεν χόρταινα να βλέπω τη θάλασσα, μου λείπει φέτος που δεν είμαι στο νησί...Αλλά στη ζωή χάνεις κάτι και βρίσκεις κάτι άλλο. Μακάρι να μην χάναμε τίποτα προκειμένου να βρoύμε αυτό το κάτι, έχω αρχίσει όμως και πιστεύω πως είναι πια νόμος της φύσης. Η απώλεια μας οδηγεί στο να βρούμε κάτι άλλο.
σας χαρίζω τη φωτό...Τελευταία μέρα του Οκτώβρη, μια παρέα έπαιζε ρακέτες και φορούσε μαγιώ. Τελευταία μέρα του Οκτώβρη και εγώ στη θάλασσα...καλομαθαίνω τον εαυτό μου με μια βολτίτσα....φορτίζω με φως...summer is a state of mind ;-)

σήμερα είδα στον ύπνο μου

πως ήρθε το καλοκαίρι...έτσι απλά, απο τη μια μέρα στην άλλη...και είχα την αίσθηση μέσα στον ύπνο μου πως ήρθε πολύ γρήγορα η αγαπημένη μου εποχή!

ελπίζω αυτό το όνειρο να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου! όμορφης όπως το καλοκαίρι, ελπιδοφόρας όπως ο καθαρός ουρανός και ο λαμπρός ήλιος...
Δυστυχώς όμως η κατάσταση της ξαδέρφης μου είναι πολύ κρίσιμη...

Υ.Γ ο γυναικολόγος μου είπε πως μετά την απόξεση είμαι καλά! όσο για το "σπυράκι" μου είπε πως είναι κάτι επιφανειακό, και η αλήθεια είναι πως δεν το πιάνω πια...

Και πάλι στο γιατρό

θα πάω στον γυναικολόγο μου σήμερα, γιατί θέλει να με δει μετά την απόξεση...

Ευτυχώς θα το συνδιάσω με το να δω 2 φίλους που έκανα περσι και που πάντα μου θυμίζουν ανέμελες και ευχάριστες στιγμές, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί τους γιατρούς τελευταία.

φιλάκια, θα σας πω τα νέα...

back from doc

Ο χειρούργος που με είδε σήμερα, μου είπε να περιμένω μια εβδομάδα για να δω πως θα πάει αυτό το πρηξιματάκι σαν "φακή" στη μασχάλη μου! Όχι ξύρισμα, όχι αποσμητικό, και πλύσιμο με αντισηπτικό. Άντε και να δούμε, θα το παρακολουθήσουμε μια βδομάδα, και αν δεν υποχωρήσει, τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Προς το παρόν αυτό που μπορεί ο χειρούργος να πει, είναι πως είναι επιφανειακό...το οποίο είναι καλό, αλλά λόγω του ιστορικού μου δεν μπορούμε να μην το ψάξουμε παραπάνω...

Γενικά βιώνω μια πολύ περίεργη κατάσταση...Εκεί που ήμουν σε μια σειρά...απο τη μια η απόξεση, απο την άλλη το "σπυράκι" στην μασχάλη και απο την άλλη τα χειρότερα...η πρώτη μου ξαδέρφη στην κυριολεξία χαροπαλεύει με τον καρκίνο και είναι μόλις στα 34 και πολύ δύσκολα...Δύσκολοι καιροί για πριγκήπησες έχω να πώ...δύσκολα φεγγάρια...και να σκεφτεί κανείς πως ο Οκτώβρης είναι μήνας πρόληψης καρκίνου του μαστού. GOD HELP US!

H συνέχεια...

σήμερα είναι μια μέρα δίχως αίμα. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά με την απόξηση. Την Πέμπτη θα πάω στον γυναικολόγο να με δει...τώρα μένει να παρακολουθούμε μια κυστούλα (όπως είπε ο γιατρός...).
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πιάνω στη μασχάλη απο όπου αφαιρέθηκαν λεμφαδένες ένα κάτι σαν "φακή". Το πιο πιθανό είναι να μην είναι κάτι ανησυχητικό (λεω εγώ τώρα) αλλά να είναι ένα σπυράκι που "μαζεύει".Εμείς όμως που καήκαμε στο κουρκούτι, φυσάμε και το γιαούρτι και έτσι μάλλον θα πάω σε κάποιο χειρούργο να το δει...

Κατα τα άλλα η ζωή συνεχίζεται, με στο βουνό, παρέα με τη "Σ" (τέσσερα χρόνια μετά και έπειτα απο πολλές μεταξύ μας κρίσεις) με την πρώτη φθινωπορινή τσάρκα μου...μπορεί τα θέματα γύρω μας να τρέχουν, ο καιρός να είναι μουντός, αλλά η βόλτα στη φύση τις περισσότερες φορές σε ηρεμεί!

οι επόμενες μέρες...

Απο χθες έχω πολύ αίμα...κάτι που το είχα ξεχάσει καθώς δεν έχω κύκλο απο το 2008.

ο γιατρός είπε πως είναι φυσιολογικό, λόγω της απόξεσης και η αιμοραγία συμβαίνει μετά απο 2-3 μέρες απο την μικρο επέμβαση...μπορεί να κρατήσει 5 με 10 μέρες! Στη δουλειά πηγαίνω κανονικά παρόλο που η απώλεια αίματος μου φαίρνει μια ατονία.

θα περάσει...τι να πεις

Αποτελέσματα!

Πρώτα απο όλα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον, τα σχόλια και τα μηνύματά σας!

Σήμερα το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο γιατρός...δεν σας κρύβω πως όλη μέρα είχα αγωνία. Καμιά φορά σκέφτομαι τα νεύρα μου τα καημένα...μα πόσα να αντέξει ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι όταν έχει να αντιμετωπίσει τόσα; Πόσο κουράγιο θέλει κανείς για τη ζωή και την καθημερινότητα;;;Τι να σου κάνω και εγώ;;;

Ευτυχώς όλα καλά. Αυτό που αύξησε το πάχος του ενδομητρίου ήταν ένας πολύποδας αλλά όχι κακός. Καλώς φυσικά και αφαιρέθηκε. Η ιστολογική δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό. ΟΛΑ ΚΑΛΑ είπε ο γιατρός...

Για μια ακόμη φορά ένιωσα πως η ζωή μου εξαρτάται απο ένα τηλεφώνημα. Μα τι να πει κανείς για τη ζωή....σου κάνει ότι θέλει, σε πετάει εκεί που γουστάρει, σε βάζει σε όποιο παιχνίδι αυτή επιλέγει και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέχεις...να παίζεις και να χορεύεις...στους ρυθμούς της. Σκέφτηκα και τις 2 εκδοχές (θετικό/αρνητικό αποτέλεσμα) και κατέληξα στο να θυμηθώ πως ναι, η ζωή αλλάζει με ένα τηλεφώνημα...Έτσι δεν έρχονται τα πάνω-κάτω; Και εγώ απο τα απρόοπτα χόρτασα πραγματικά...Έζησα τόσα σκαμπανευάσματα, αρκετά για 2 ζωές.
Την Κυριακή το βράδυ(παραμονή της ιστολογικής και επόμενη της επέμβασης) βγήκα με τη "Σ" σε ένα μπαρ και καθως χαζολογούσαμε, της είπα: "δίχως να θέλω να βαρύνω τη συζήτηση, εμείς καθόμαστε εδώ και εμένα η τύχη μου γράφεται σε ένα εργαστήριο".... τραγικό αλλά αληθινό...πριν συμβεί το οτιδήποτε, μήπως έτσι δεν ήμουν πάλι; Ανέμελη κάπου παραθαλάσσια, καιρός τέλειος, θάλασσα κάλμα...

Τέλος πάντων....τέλος καλό....Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα, γιατί είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Τίποτα δεν άλλαξε, και αυτό είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ! Ας μην σκέφτομαι άλλες εκδοχές της απόξεσης, πέρα απο την πραγματική, τελικά δεν είχα τίποτα! Και συνεχίζω τη ζωή απο εκεί...

φιλιά και καληνύχτεςςςςςςςςςς!

Η απόξεση

έγινε, όπως ήταν προγραμματισμένη χθες στη 13.00. Με συνοπτικές διαδικασίες και ευτυχώς δεν κατάλαβα τίποτα. Η μέθη είναι ουσιαστικά ολική αναισθησία αφού δεν νιώθεις τίποτα. Κοντά μου είχα δυο φίλες τη "Σ" (βεβαίως-βεβαίως) και τη "Β". Την ξαδέρφη μου και τη μαμά μου, μαζί με τη θεία μου. Κοινώς "πολύ λαό", εγώ τους είπα πως δεν ήταν ανάγκη να έρθουν αλλά όλες επέμεναν...βέβαια όλο αυτό είχε το καλό του, πέρασε η ώρα γρήγορα, πάντα περνάει όταν έχεις παρέα αγαπημένα σου πρόσωπα, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς δεν πονάω πουθενά, είχα λίγη, πολύ λίγη αιμμοραγία χθες και σήμερα είμαι σαφώς καλύτερα. Χθες δεν μπορούσα να κοιμηθώ όταν επέστρεψα το απόγευμα απο την κλινική, και ήρθε η "Σ" για παρέα και είδαμε τρεις ταινίες...Το χθεσινό σκηνικό θύμιζε πολύ τον κρύο εκείνο χειμώνα των χημειοθεραπειών, μόνο που αυτή τη φορά δεν είμαι πρισμένη, τα μαλλιά μου είναι μακριά και πυκνά, δεν έχω την μαστεκτομή, και το κυριότερο...δεν έχω εκείνη τη "βαθειά στεναχώρια" της όλης κατάστασης που με πλάκωνε στο στήθος. Ναι, η καρδιά μου είναι ξαλαφρωμένη. Δεν ξέρω πως, αλλά τον βρήκε τον τρόπο της και ανάσανε αρκετά. Το μόνο τωρα που περιμένω είναι τα αποτελέσματα της ιστολογικής που βγαίνουν ή αύριο ή μεθαύριο....για να δούμε....προς το παρόν δεν έχω αγωνία, αύριο ποιος ξέρει; Επιλέγω να χαρώ όμως τη σημερινή μέρα!

φιλιά!

wish me luck!

Απο ότι φαίνεται θα χρειαστώ λίγη καλή τύχη για τις επόμενες μέρες και πολλή αισιοδοξία.

Ο λόγος;
Μια επίσκεψη την Πέμπτη που μας πέρασε στον γυναικολόγο μου, με φέρνει σήμερα σε χειρουργική καρέκλα.
Η αιτία;
Το πάχος του ενδομητρίου μου αυξημένο κατά πολύ απο την τελευταία μέτρηση του Απριλίου. Απο 5χλ λοιπόν, έφτασε τα 14. Στην αρχή τρόμαξα με τα νέα, στη συνέχεια κάπως ηρέμησα άλλα όπως και να έχει πρέπει σήμερα να πάω για απόξεση και επιπλέον να περιμένω και τα αποτελέσματα της ιστολογικής. Η μικρο-επέμβαση θα γίνει με μέθη.
Όλο αυτό με βρήκε τελείως απροετοίμαστη και να βαριέμαι πολύ την όλη διαδικασία αλλά εδώ που έφτασα, δεν μπορούσα να το αφήσω στην τύχη του και εξηγώ. Κατά πάσα πιθανότητα το πάχος του ενδομητρίου αυξήθηκε απο το γεγονός πως το ενδομήτριο ετοιμάζεται να "δώσει" περίοδο (να τα πούμε απλά), ο κύκλος μου σταμάτησε το καλοκαίρι του 2008 κάνοντας ενέσεις (zoladex) και τώρα έχω ένα χρόνο που σταμάτησα τις ενέσεις και είμαι σε αναμονή. Επειδή όμως η αναμονή της περιόδου αναστατώνει τον οργανισμό και τον ξυπνά απο τον λήθαργο στον οποίο εσκεμένα τον έριξαν οι γιατροί επι κάπου τρια χρόνια, και ενεργοποιούνται κάθε είδους ορμόνες που κοιμούνταν κάποτε, πρέπει απο εδώ και πέρα να είμαι περισσότερο alert για τις ωοθήκες μου. Ο γυναικολόγος (λογικό) δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν το ενδομήτριο "περιμένει" περίοδο ή η αύξησή του οφείλεται σε καρκινογέννηση. Όπως διαβάζεται, τα ακούω και τα λέω έξω απο τα δόντια, και όσο και αν φρίκαρα προχθές στο άκουσμα όλων αυτών, σήμερα που ξυμέρωσε Σάββατο και που σε λίγες ώρες πάω για την απόξεση, που θα περάσω τις πύλες κλινικής και θα φορέσω πάλι ρόμπα χειρουργείου, προσπαθώ να κρατηθώ ψύχραιμη....Κύριος είδε βέβαια πως θα είμαι περιμένοντας τα αποτελέσματα της ιστολογικής....αλλά επειδή πολύ απλά δεν ξέρει κανείς τι θα προκύψει, θα προσπαθήσω να παραμείνω κουλ...

Εκεί στον γιατρό σκέφτηκα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου! Πέρασαν τόσα χρόνια απο το χειρουργειο του Δεκέμβρη 2007, κι όμως, όσο και αν άφησα πίσω μου τη λέξει καρκίνο, όσο και αν όταν με βλέπεις δεν περνά ούτε στο απειροελάχιστο πως εγώ είμαι καρκινοπαθής, κι όμως...προχθες, σκέφτηκα πως δεν θα ηρεμήσω ποτέ...είναι αυτό που πολλές φορές λέμε μεταξύ μας οι καρκινοπαθείς (και νομίζω έλεγε και η sundy) δύσκολα θα μπορέσουμε στο μέλλον να έχουμε απλά έναν πονοκέφαλο, πάντα θα σκεφτόμαστε μήπως έιναι κάτι άλλο, σε σχέση με το βεβαρυμένο μας ιστορικό...Δεν ξέρω πότε θα μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία που ζητάμε...Για μια ακόμη φορά σκέφτηκα πως εκεί που όλα κυλούν, που έχεις τόσα περάσει μα και ξεπεράσει, έρχεται ένα εμπόδιο και πάλι σκοντάφτεις...! Και πάλι πρέπει να σηκωθείς. Μαύρες σκέψεις περάσανε απο το μυαλό μου αυτές τις μέρες...δεν είχα διάθεση για πολλά...έμεινα σπίτι και ξάπλα χθες όλη μέρα. Και αν ξανα έχω καρκίνο;;;;Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω, να το σκεφτώ, πόσο μάλλον να το γράψω...άλλα έτσι είμαι εγώ, και πολύ σκέφτομαι, και πολλά γράφω :-Ρ

Σας αφήνω και παω στην κλινική, να μου είστε καλά, θα σας φέρω νέα!
φιλια!


Το ενδομήτριο είναι ένας χιτώνας που καλύπτει το εσωτερικό της μήτρας (μητριαία κοιλότητα) και κάθε μήνα παχαίνει και εμπλουτίζεται με θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη του εμβρύου.

Αν τελικά δεν γίνει γονιμοποίηση του ωαρίου (δεν γίνει δηλαδή σύλληψη) τότε όλος αυτός ο χιτώνας αποβάλλεται με την περίοδο. Δηλαδή κατά την περίοδο αποβάλλεται το ενδομήτριο, μαζί με ποσότητα αίματος, προκειμένου να αναπτυχθεί νέο ενδομήτριο για τον επόμενο κύκλο.

Σήμερα

καθώς έκανα το (καθιερωμένο πλέον) περπάτημά μου, στον περίπατό μου, με τα μπs3 στα αφτιά, περάσανε μικρά "φλασιάκια" της ζωής μου απο μπροστά...

Άκουσα το αγαπημένο "One love"



το τραγούδι αυτό με πάει πάντα πίσω στο 2007, εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι, εκείνης της ζωής μου...με πάει πάντα σε μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιούλη...στη Τζιά, ανεβαίνοντας το βουνό, με ένα κάμπριο τζίπ, με τον αέρα να μας φυσά τόσο μα τόσο γλυκά, παρέα με 4 φίλους, τρέχαμε να συναντήσουμε τους υπόλοιπους της παρέας...Παντρεύονταν ένας φίλος απο την παρέα, εκείνο το βράδυ το περάσαμε γλεντώντας σε ένα μπιτς μπαρ, πριν τον γάμο...ήταν τόσο γλυκειά εκείνη η νύχτα, τόσο όμορφα τα χαμόγελά μας που αστράφταν στο φως του φεγγαριού, η φύση, η θάλασσα που λαμπίριζε στο βάθ0ς, τα γέλια και οι κουβέντες μας ταράζανε την ησυχία. Ήταν μια απο εκείνες που αποκαλείς ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο ράδιο με παράσιτα...κι όμως, ήταν ότι πιο κατάλληλο για να ντύσει εκείνη τη νύχτα. Εκείνη τη νύχτα τα είχα όλα, εκείνο το καλοκαίρι τα είχα όλα. Είχα αγάπη και ζεστασιά, διασκέδαζα και άφηνα την καρδιά μου ανοιχτή σαν να μην υπήρχε στο μέλλον επόμενο καλοκαίρι...ανεμελιά στο φουλ και η μόνη σκέψη: πότε θα πάω στη θάλασσα...It's too late...tonight to drag the past out into the light, we're one, but we're not the same...Did I ask too much? more than a lot...
'Ολα τα ακόλουθα καλοκαίρια τα έζησα στη σκιά εκείνου...προσπαθώντας να δω ή να κάνω τα πράγματα όπως ήταν τότε...Να ενώσω κομμάτια, να σβήσω να ξαναγράψω, να γίνω εκείνη η κοπέλα, να κρατήσω εκείνες τις παρέες. Τι κατάλαβα;;;Απέτυχα παταγωδώς! Τίποτα δεν γυρίζει πίσω, ούτε το σώμα, ούτε η ψυχολογία, ούτε η παρέα...Τίποτα δεν είναι όπως πριν... όλα καταντούν χαζές απομιμήσεις, μοιάζουν μόνο επιφανειακά, στο βάθος όμως τι γίνεται;Ευτυχώς, πάντα οι ουλές ξεθοριάζουν στο πέρασμα του χρόνου...γίνονται όσο περνά ο καιρός λευκές γραμμές. Και ξέρετε, το λευκό είναι ελπιδοφόρο, έχει κάτι αγνό μέσα του, κάτι όμορφο και καινούριο...
"Ξέχνα το παρελθόν" λένε όλοι,"και προχώρα" τους ευχαριστούμε για τη συμβουλή, αυτό λένε γιατί αυτό πρέπει να πουν, αυτά όμως δεν ξεχνιούνται, μόνο εμείς το ξέρουμε, απλά προσπερνιούνται στο βωμό της ελπίδας για ένα πιο όμορφο μέλλον, και επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί. Επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί πρέπει εσύ, απο μόνο σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου ένα, ένα, να βρεις την άκρη του παζλ και να θυμηθεις που μπαίνει το κάθε κομμάτι, να τα ενώσεις και να πεις πως, μπορεί η εικόνα μου (μέσα-'εξω) να μην είναι η ίδια, αλλά εκτιμω το γεγονός πως ζω, υπάρχω, περπατώ, βλέπω τον ουρανό και προσπαθώ όσο μπορώ να "γλύφω" τις πληγές μου!

ΧΟΡΕΥΟΥΜΕΕΕΕ???

http://www.danceforacause.gr/part2/


ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Καλό μήνα με

new look για το Sweet December!

αν και η ψυχολογία μου είναι κάπως πεσμένη, το μυαλό μου αρκετά προβληματισμένο(για τι άλλο, παρά τις ανθρώπινες σχέσεις...) Άλλαξα λίγο το look του Blog για να ανεβαίνουμε ψυχολογικά...

Να μου είστε καλά, Σάββατο σήμερα και μάλιστα η πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα, ας κάνουμε μια νέα αρχή (τα λέω για να τα ακούω και εγώ...)

Φιλάκια πολλά!

επιστροφή στον τόπο των...

αναμνήσεων...

πως είναι να επισκέπτεσαι έναν τόπο που πρωτοείδες όταν έκανες χμθ;

πήγα σήμερα σε μια λίμνη στη Β. Ελλάδα...πανέμορφη η λίμνη, το τοπίο μοναδικό...είχα πάει εκεί ξανά τον Απρίλιο του 2008, ένα βήμα πριν την τελευταία μου χμθ. Έβγαλα φωτογραφίες εκείνη τη μέρα...τις έχω ακόμη...μαλλί αραιό- λόγω της κατάστασης-φρύδι αραιό, και πρήξιμο στο πρόσωπο. Αυτή ήμουν τότε, χάζευα τα παπάκια, τους κύκνους και ξεχνούσαμε με τη "Σ" τα ζόρια της ζωής. Στο γυρισμό είδαμε και καταράκτες, μέσα στις φουρτούνες εκείνης της περιόδου ήταν μια λιακάδα στην ψυχούλα μου εκείνη η μέρα.

Σήμερα κοιτάζω τις αποψινές φωτογραφίες. Στο φως του ήλιου βλέπω, τέσσερα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο τοπίο τον εαυτό μου. Τα μαλλιά μου είναι πλούσια και μακριά, τα φρύδια μου στα κανονικά τους, το πρόσωπό μου ήρεμο και χαμογελαστό. Δίπλα μου ποζάρουν τρεις χαμογελαστοί άνθωποι, καινούρια πρόσωπα που γνώρισα στο περσινό νησί και τους αποκαλώ φίλους μου απο τότε. Ήμουν εκεί, είμαι εδώ, είμαι μέσα στη φωτογραφία με ένα κατα κόκκινο μπλουζάκι, δίχως τη μαστεκτομή και με πλατύ χαμόγελο. Με αγκαλιάζουν οι φίλοι μου, θυμάστε που λέγαμε εδώ πως χρειαζόμαστε πολλές αγκαλιές;;;Μπείτε σε όσες περισσότερες βρείτε, χωθείτε και απολαύστε τη στιγμή! Έχουν δυνάμεις μαγικές οι φίλοι...αρκεί να τις ανακαλύψεις!

είναι στιγμές

που χρειάζεσαι έναν συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα σου,

είναι στιγμές που αυτός ο άνθρωπος σου λείπει και ας είναι κοντά χιλιομετρικά...

Η ζωή όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάποιες μικρές στιγμές, χαράς, γέλιου μα και θλίψης και δακρύων. Αν στη δική σου ζωή περισσότερες είναι οι ευχάριστες στιγμές, τότε λέγεσαι τυχερός, έτσι απλά...!

όσο μεγαλώνω...

δεν ξέρω αν γίνομαι πιο σοφή...

πάντως απολτώ μια "κοσμοθεωρία"...υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να αποφύγεις στη ζωή, και κάποια άλλα που μπορείς να τα ορίσεις...Η αρρώστια που μπορεί να μπλοκάρει τον δρόμο σου είναι σίγουρα απρόσκλητη, άσχημη, σκληρή και ανεπιθύμητη! Σε κάνει άλλο άνθρωπο, σε διαχωρίζει απο αυτό που ήσουν πριν. Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις, εφόσον γίνεις καλά, είναι να ξανα οργανώσεις της ζωή σου, όχι όπως πριν, αλλά όπως μετά! Θα πάρει χρόνο αλλά αξίζει να υποδεχτούμε αυτό το "καινούριο αύριο". Ούτε αυτή τη φορά ξέρουμε που θα μας βγάλει...την προηγούμενη μας έβγαλε εκτός δρόμου, συγκρουστήκαμε με την αρρώστια...Αυτή τη φορά ας ελπίσουμε να συνεχίσουμε αδιάκοπα την πορεία μας...το ταξίδι μετράει, ας είναι τουλάχιστον καλό...Στο δρόμο, "οδηγώντας" θα σκεφτούμε όλα όσα περάσαμε, θα βάλουμε μουσική, θα μας θαμπώσουν τα φώτα του "απέναντι" του "απο πίσω" θα φέρουμε στο μυαλό μας καλές μα και πικρές στιγμές, ανθρώπους και "φαντάσματα" που στάθηκαν δίπλα μας...αργά ή γρήγορα, θα ρθει ο απολογισμός και αν κάπου εκεί, καθώς "οδηγούμε" βρούμε κάποιο ξέφωτο σε επαρχιακό δρόμο, ή παρκινγκ στην Εθνική....μπορεί να βρούμε τη δύναμη, να αφήσουμε εκεί όλους όσους μας κούρασαν τόσα χρόνια...δεν θα το κάνουμε απο κακό, θα βρεθεί κάποιος άλλος να τους συλλέξει....και θα βρούμε συνεχίζοντας κάποιους άλλους να ανεβάσουμε στο όχημά μας...θα το κάνουμε πολύ απλά απο κούραση και φθορά προσωπική...Ο κάθε άνθρωπος αξίζει το καλύτερο, και εμείς και οι άλλοι ωφήλουμε στον εαυτό μας μια καλή συμπεριφορά, ένα ασφαλές ψυχικά ταξίδι...μια

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

καλή εβδομάδααααα! συνεχίζω ακάθεκτη τα μπάνια, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΖΕΙΙΙΙ! μαζί του και εγώ!

Αξεπέραστο τραγούδι...

I'm loving angels instead!





ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Ρεζουμε...!

Πολλοί μου ζητήσατε να σας πω τα νέα μου και έτσι αποφάσισα σήμερα Κυριακή πρωί, πίνοντας τον καφέ μου να σας κάνω ένα ρεζουμέ της όλης κατάστασης.

Γύρισα από το νησί όπου δούλευα τον Ιούλιο. Τον ίδιο μήνα, τέλη, έφυγα στην Ευρώπη για 10 μέρες σε ένα μοναδικό «τουρ» με μια φίλη που γνώρισα στο νησί. Γύρισα και ξαναέφυγα για δεκαήμερες διακοπές σε νησί του Ιονίου. Πολλές από εσάς με ρωτάτε αν θα ξανα πάω στο νησί. Η απάντηση είναι αρνητική. Έφερα τη δουλειά μου εδώ λοιπόν…Στη στεριά, στον τόπο που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που αρρώστησα. Το νησί ήταν η μεγάλη μου φυγή, το καταφύγιο που βρήκα τελείως αναπάντεχα. Ήταν το δώρο που άφησα να μου προσφέρει η ζωή (γιατί θα μπορούσα να μην πάω). Ήταν το ρίσκο, το νέο βήμα που έκανα και μου βγήκε σε καλό. Ήταν οι άνθρωποι, αυτοί που έγιναν σύντομα φίλοι μου και μου ζέσταναν την καρδιά. Είχα ανάγκη για κάτι καινούριο, είχα ανάγκη για νέες παρέες, για μακρινούς τόπους, ήθελα πολύ να ξανα αγαπηθώ και να ξανα κερδίσω κόσμο, να γίνω «η» φίλη, έτσι όμως ακριβώς είμαι. Με τα νεύρα μου, τις εντάσεις μου, τις απόψεις μου περι ζωής αλλά και τα καλά μου, το φιλότιμό μου, την αγάπη που πάντα κρατώ μέσα μου για τους «ξένους». Έτσι είμαι εγώ, πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στη φιλία, στις αγκαλιές που ανταλλάσουμε σαν θα βρεθούμε. Και οι φίλοι μου, που τώρα βρίσκονται στο νησί, όλοι, για δεύτερη χρονιά, δεν με διέψευσαν. Τους λείπω, και αυτό είναι μια κατάκτηση κορυφής για μένα, μια κατάσταση που με έκανε να δω τον ίδιο μου τον εαυτό διαφορετικά. Είδα πως δεν είμαι μίζερη, πως οι παρέες με αναζητούν και ας νιώθω πως έχω ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Μια φίλη από εκεί, μου είπε πρόσφατα στο τηλέφωνο «μα εσύ διψάς για ζωή! Δεν κάθεσαι ποτέ, πάντα θέλεις κάτι να κάνεις» εγώ πολλές φορές νομίζω πως δείχνω να βαριέμαι και όμως! Τελικά πόσο καλα ξέρουμε τον εαυτό μας;;; Έχουμε ανάγκη από τους φίλους, γιατί κάθε ένας τους βλέπει σε εμάς μια διαφορετική πτυχή της προσωπικότητάς μας. Και έχουμε ανάγκη να εισπράττουμε αυτό από τα μάτια τους.

Σήμερα μπορεί να μου λείπουν τα παιδιά που άφησα πίσω, γιατί είμαστε ή γινόμαστε οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε. Δίνουμε και παίρνουμε, παίρνουμε και δίνουμε, αυτό σημαίνει παρέα, αυτό σημαίνει σχέση. Και εγώ τότε ήμουν μια άλλη, περσι, γιατί είχα άλλες παρέες και ανθρώπους γύρω μου. Ευχαριστώ τη ζωή που μου έφερε αυτό το όμορφο και λαμπερό διάλειμμα, εκεί, στην άκρη της Ελλάδος, εκεί που σκάει το Αιγαιοπελαγήτικο κύμα, εκεί που άλλοι γκρινιάζανε για το πόσο μακρυά απο το σπίτι τους είναι, εκεί εγώ βρήκα το ησυχαστήριό μου, τη λύτρωσή μου, μακρυά απο νοσοκομεία, θεραπείες, καρκίνους! Εκεί, εκεί ανακάλυψα πως η ζωή δεν σταματά...πως κάθε μέρα, είμαι μια μικρή ευκαιρία για μια νέα αρχή!Για να σηκώσεις κεφάλι, να κοιτάξεις τον ήλιο, να σου κάψει ευχάριστα τα μάτια, να πάρεις μια βαθειά ανάσα και να πεις "ΖΩ ΞΑΝΑ!"

"Φίλοι του Αιγαίου" αν διαβάζετε, σας φιλώ!
Το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνατε ήταν η παρέα σας, και η χαμένη μου αυτοπεποίθηση που με τρόπο μαγικό και μοναδικό, μου την φέρατε πίσω, δίχως καλά-καλά να καταλάβαιτε πως το κάνατε αυτό! Θα μου λείψετε φέτος, γιατί είχαμε μάθει να έχουμε ο ένας τον άλλο... και να περνάμε άπειρες ώρες μαζί...Οι καλοί φίλοι όμως δεν χάνονται απλά γιατί μεσολαβεί το πέλαγος, έτσι δεν είναι;;;

πολλά φιλιάαααα!

Το καλοκαίρι έκλεισε με

ένα απογευματινό μπάνιο καθώς έβρεχε!

Οκ, θα μου πείτε πως είναι ρίσκο να μπαίνεις μέσα στη θάλασσα με βροχή αλλά εγώ ήθελα σήμερα να το πάρω το ρίσκο, βλέποντας πως η παρέα το ήθελε ακόμη πιο πολύ....βουτήξαμε! Βουτήξαμε και ήταν σαν να ήταν το πρώτο μπάνιο της υπόλοιπης ζωής μας! Ο ουρανός γκρι, γκρι και η θάλασσα μα πεντακάθαρη, μπορούσες να δεις και το παραμικρό βοτσαλάκι της. Ηταν μια στιγμή μοναδική, ίσως η καλύτερη του καλοκαιριού αυτού!

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, απο αύριο θα περιμένω το επόμενο! ;-)

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου

άλλοτε φαντάζουν να περνάν αργά, άλλοτε γρήγορα...

Σκέψεις πολλές, άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε παράξενα λυπημένες...

Φέτος έχουμε καλοκαίρι 2011, τόσα καλοκαίρια περάσανε απο τότε, το 2007, το τελευτάιο μου ανέμελο καλοκαίρι, αλλά φέτος, πιέστηκα αρκετά ψυχολογικά.
Τελικά κανείς δεν προβλέπει ποτέ τη στιγμή του απολογισμού μιας κατάστασης. Είναι το τέταρτο καλοκαίρι μετά τα χειρουργία, τις θεραπείες και όλο το πακετάκι που μου σέρβιρε κάποτε (και μου σερβίρει ακόμη) η ζωή. Πάρα πολλές φορές αν τα σκεφτώ όλα αυτά, νομίζω πως συνέβησαν σε άλλο άνθρωπο και εγώ απλά ήμουν μάρτυρας της όλης κατάστασης. Δεν μπορώ να συνδέσω το τότε με το τώρα, το πριν με το μετά γιατί έχω ελάχιστα πράγματα να μου το θυμίζουν. Φυσικά, όταν βλέπω το στήθος μου χωρίς θηλές και τις ουλές το θυμάμαι, φυσικά και όταν έχω τα νεύρα μου και τις εξάψεις λόγω της διακοπής της περιόδου πάλι το θυμάμαι. Που και που μπορεί να πέσει και καμια φωτο στα χέρια μου απο τότε και φυσικά και το θυμάμαι. Αισθάνομαι όμως πολλές φορές πως όλα γίναν σε ένα όνειρο-εφιάλτη....Θα μου πεις, τι σημασία έχει, η ουσία είναι πως έγιναν, πως πέρασαν και πως οι εξετάσεις βγαίνουν καθαρές...Ναι, οκ, αλλά πιστεύω πως για την τότε ευαίσθητη, νεανική μου ψυχή, όλα αυτά ήταν υπερβολικά, και απορώ πολλές φορές για το πως τα άντεξα...Δεν θέλω να είμαι μίζερη και πραγματικά, δεν έχω ησυχία με την ζωή, όλο κάτι κάνω ή θέλω να κάνω...γύρισα πόσες χώρες και πόλεις φέτος, έζησααααααααα ένιωσα τον παλμό των ανθρώπων. Βρήκα πάλι γαλάζιες θάλασσες, βρήκα πάλι ανθρώπους να με καλέσουν στην παρέα τους, αλλά μέσα σε όλα αυτά, βρήκα πάλι λόγους για να πέσω ψυχολογικά....Δεν ρωτώ "γιατί" απλά επειδή δεν υπάρχει απάντηση! Αισθάνομαι ΔΥΝΑΤΗ και πιστεύω πως και αυτό είναι κάτι....Ξέρω μέσα μου πως δεν υπάρχει συνταγή για την ζωή, όμως εγώ κατάφερα να μην φοβάμαι τη ζωή, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό. Σήμερα πήγα να γράψω τα χάπια της ορμονοθεραπείας (Nolvadex) στον πρώτο χειρούργο-μαστολόγου που με είχε δει το 2007. Καθισμένη στο γραφείο του χάζευα τριγύρω τα έπιπλα...Δεν είμαι πια φοβισμένη, τότε ήμουν. Δεν είμαι εκείνο το παιδί που το είχε πάρει απο το χέρι η μαμα του για να το πάει στον γιατρό...τώρα είμαι μια ώριμη (με πολλές εξαιρέσεις) γυναίκα....
το έχω γράψει πολλές φορές πως τα περισσότερα απο όσα ζούμε είναι παιχνίδια μυαλού. Κάποιοι απο εσάς έστω και για μια φορά μπορεί να σκεφτήκατε πως είμαι σουπερ ήρωας, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και στη ζωή. Δεν είναι όμως έτσι. Πάντα λέω την αλήθεια, και γράφω όπως σκέφτομαι, ιδίως βραδιές σαν την σημερινή που είναι και περασμένη η ώρα. Δεν έχω τίποτα το "σούπερ" πάνω μου, ακόμη και το σιλικονάτο στήθος έγινε στα μέτρα και τα σταθμά και του σώματός μου και του προηγούμενου μπούστου, είμαι μια κοινή-θνητή που η ζωή την κλώτσισε κάποια στιγμή και αντί να το βάλω κάτω, κλώτσισα "πίσω" και εγώ. 'Εχω τις αδυναμίες μου όπως όλοι οι άνθρωποι, πέφτω στα ίδια λάθη συχνά, αποζητώ την παρέα μα και την απομόνωση καμια φορά. Έχω σκαμπανευάσματα ψυχολογικά (ευτυχώς όχι τόσο συχνά). Ο Καρκίνος δεν με έκανε "καλύτερο άνθρωπο" όπως πολλοί μου λέγανε, δεν ήρθε στη ζωή για καλοσύνη, αν θέλεις να το δεχτώ πως ήρθε (κακώς) και πίσω του μια δύναμη και μια υποσυνείδητη δίψα για ζωή (όχι πως πριν βαριόμουν). Θέλω λοιπόν να πω πως μπορεί ο καθένας μας να βρει τη δύναμη μέσα του, δεν έχω το μαγικό ραβδί, έμαθα απλά να ζω μια άλλη ζωή και αυτό βοήθησε...συμβιβάστηκα αργά ή γρήγορα με το πρόβλημά μου, το έκανα κομμάτι του εαυτού μου και έμαθα να επιπλέω! Αγάπησα απο την πρώτη στιγμή το καινούριο μου σώμα, την μαστεκτομή μου, την αποκατάσταση, το θέαμα δίζως θηλές. Αυτή είμαι, δεν θυμάμαι να έχω υπάρξει κάτι άλλο σωματικά...ο εγκέφαλος διαγράφει και προσπερνά, αυτό έχω σήμερα, αυτό θυμάμαι, αυτό αγκαλιάζω και φροντίζω. Θέλει αποφασιστηκότητα και μεγάλη δουλειά με τον εαυτό μας βέβαια. Θέλει και χρόνο! Θέλει χρόνο να ξεχωρίσεις ποιοι σε αγάπησαν, ποιοι σε λυπήθηκαν, ποιοι έμειναν απο οίκτο και ποιοι απο ενδιαφέρον, ποιός χάρηκε που το ξεπέρασες, ποιοός δεν μπόρεσε να δει πέρα απο τη μύτη του. Και πίστευψέ με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική ανύψωση απο το να προσπεράσεις τα λάθη των άλλων και να πάψουν να σε αγγίζουν πια. Το να απαλαγείς απο τις προσδοκίες που έχεις απο τους άλλους ανθρώπους είναι το δεύτερο βήμα και το πιο δύσκολο μάλλον, γιατί κάθε πληγωμένη ψυχή θέλει να την αγκαλιάζουν και να την φροντίζουν όπως αποζητά αυτή.
Σας στέλνω την καληνύχτα μου, μπορεί απόψε να σας πήγα (για ακόμη μια φορά) απο το ένα θέμα στο άλλο, αλλά αυτή η βουτιά στο είναι μου, αυτή η εξομολόγησή μου πολύ με αλάφρυνε αποψε!
όλοι και όλες μπορούμε! Ας το πιστέψουμε! Μακάρι να μπορούσα απόψε να σας αγκαλιάσω όλους, θα ήταν το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την πιστή σας φιλία που κλείνει πια χρόνιααααΑΑΑΑ
καλο βράδυ!

και οι διακοπές

συνεχίζονται!

μαζεύω όσο περισσότερο απο το γαλάζιο και το πράσινο του Ιονίου...!

Τι όμορφη που είναι η θάλασσα! Τι απίστευτη αίσθηση να τυλίγει το κορμί σου η αλμύρα!

Να με σκέφτεστε με την μάσκα μου, να χαζεύω τον βυθό για τουλάχιστον μια ώρα!

Ναι, πιέστηκα φέτος όσο κανένα άλλο καλοκαίρι μετά το 2007. Δεν ήμουν καλά για μεγάλο διάστημα, γιατί το νησί μου φέρνει αναμνήσεις μιας άλλης ζωής πάντα...μιας ζωής που δεν θα έχω ποτέ...Κατάφερα όμως και βρήκα μια χαραμάδα φωτός πάλι για φέτος...και είμαι καλύτερα αυτές τις μέρες!
πολλά φιλιά σε όλους σας και χρόνια πολλά! Η ζωή συνεχίζεται! Και απο ότι φαίνεται είμαι η ζωντανή απόδειξη!

Καλό μήνα!

Οι μέρες έφυγαν νερό και τσούπ ο Αύγουστος! Ζεστός και δυνατός πάντα!

Γύρισα απο το εξωτερικό με τις βαλίτσες μου γεμάτες αναμνήσεις, την φωτογραφική μου στο φουλ (κάπου 700 φωτο) και τώρα ξανά παίρνω τον δρόμο για βόλτα...στο καθιερωμένο μου νησάκι!

πριν φύγω θέλω να σας πω πως είμαι καλά, αν και εχω συχνά μεταπτώσεις, μπορεί να έχει να κάνει και με την διακοπή του κύκλου μου (τι να πω...). το σίγουρο είναι πως σε γενικές γραμμές απολαμβάνω το καλοκαιράκι.

Θα σας αφήσω με μια σύντομη αναφορά στο ταξίδι μου στο εξωτερικό. Κύλησε ομαλά και με νορμάλ ενθουσιασμό, μια στιγμή όμως έγινε η πιο ξεχωριστή απο όλες...Στο Μιλάνο, δίπλα στο ποτάμι, μπήκα με τη φίλη-συνταξιδιώτισα μου και μια φίλη της Ιταλίδα σε ένα δισκοπολείο. Δίσκοι παντου και μια ατμόσφαιρα άλλης εποχής, καθώς χάζευε η κάθε μια τους δίσκους σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά της, εγώ βούρκωσα. Είχα μόλις σκεφτεί πως η ευτυχία στη ζωή μπορεί να είναι να χαζεύεις δίσκους στο Μιλάνο, με μια Ελληνίδα και μια Ιταλίδα φίλη, λες και αυτή η ενασχόληση ήταν το κέντρο του ταξιδιού, της ημέρας, της ζωής! Αυτή η πολλή απλή"ενασχόληση"αυτό το "τίποτα" πήρε μέσα μου τεράστια διάσταση και εσθάνθηκα τυχερή που είμαι καλά, είμαι εκεί και κάνω κάτι τόσο ασήμαντο και καθημερινό.

Να ξέρετε όλες εσείς οι φίλες ή οι φίλοι που μάχεστε τώρα πως θα έρθει και για εσάς μια τέτοια στιγμή. Μην την αφήσετε να φύγει, αγκαλιάστε την, αξιολογήστε την σωστά και δείτε πως η ζωή τακτοποιεί πολλά απο τα θέματά μας και μας χαρίζει κάποια στιγμή, μια χρυσή πινελιά σε πολλές μικρές καθημερινές κινήσεις μας. Είναι μια άλλη ματιά του κόσμου!

Σας καληνυχτώ, πάω να τελειώσω με το πακετάρισμα!
φιλιά πολλάαααααα!

Υ.Γ αν έχω ιντερνετ δεν χανόμαστε, αλλιώς πίσω κατα τις 17/8

Μερικές φορές

η ζωή μας προσγειώνει απότομα

αυτό το τραγούδι το αφιερώνω σε μια Princess

ότι και αν γίνεται στη ζωή, σημασία έχει πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας φίλη μου και το πως μας βλέπουν οι σημαντικοί άλλοι γύρω μας... το τραγούδι μπορεί να λέει

"I'm not a princess, this ain't fairy tale"

γιατί έτσι είναι η ζωή,
αυτή είναι η αλήθεια,
μεγαλώσαμε με τα παραμύθια αλλά ο πρίγκιπας και το λευκό άλογο αργούν και πολλές φορές δεν έρχονται ποτέ, η ελπίδα όμως, η ανάγκη για νέες εικόνες, για όμορφες στιγμές, αυτή είναι που μας κρατά στη ζωή και μας κάνει να νιώθουμε μοναδικές και να ξεπερνάμε τις δύσκολες στιγμές πάντα....! Ότι και αν γίνεται, έχεις πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...

φιλιά πολλά (αν διαβάζεις ακόμη!)

καλοκαιρινοί ρυθμοί

και εγώ ετοιμάζομαι να φύγω...θα λείψω 10 μέρες στην Ευρώπη...Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία

χθες γράφοντας ένα μαιλ σε μια φίλη αισθάνθηκα τυχερή. Μα γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο;;;;Γκρίνιαζα γιατί έπεσε το βάρος της οργάνωσης σε εμένα και ξαφνικά γέλασα, και σκέφτηκα, μα πόσο αχάριστη είμαι; Κάποτε δεν είχα παρέα για να πάω ένα τέτοιο ταξίδι, ή δεν είχα την οικονομική άνεση, καθώς με την αρρώστια μου είχα μείνει πίσω σε πολλά! Γέλασα με τον εαυτό μου...και φυσικά και είδα το ποτήρι μισογεμάτο. Τώρα είναι η ευκαιρία μου, τώρα θα πάω!

Τελικά στη ζωή έχω αρχίσει να πιστεύω πως υπάρχουν κ ευχές που βγαίνουν αληθινές, απλά εμείς τις προσπερνάμε. Πολλές φορές ούσα άρρωστη ή με θεραπείες σκεφτόμουν ένα ταξίδι. Να το λοιπόν, ήρθε! Γιατί λοιπόν να μην δω πως πραγματοποιείται η ευχή μου; Ε λοιπόν θα το δω, οι ευχές φίλοι μου, είναι και τα μικρά πραγματάκια που βάζεις στο μυαλό σου...δεν είναι πάντα τα "μεγάλα" και στο χέρι μας είναι, να γεμίσουμε ικανοποίηση και χαρά, πως ναι, πραγματοποιούνται οι ευχές μας, αρκεί να θυμόμαστε τι έχουμε ευχηθεί και να μην περνάμε επιφανειακά τα ωραία της ζωής και να απασχολούμαστε μόνο με τα άσχημα! πολλά φιλιά, αν δεν σας ξαναγράψω άμμεσα, ραντεβού τέλη του μήνα, για φωτο και ρεπορταζ! να μου είστε όλοι καλά, για όσους κάνουν τώρα θεραπείες κουράγιο και δύναμη, δείτε εμένα..θα έρθει η στιγμή και για το δικό σας ταξίδι ;-)

Κυρικά όλη μέρα!

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου!

Δεν γράφω πολύ συχνά γιατί έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω. Τακτοποιώ (με αργους ρυθμούς) τα πράγματά μου απο το νησί (κανονική μετακόμιση έκανα...) παράλληλα ξαναβρίσκω παλιούς φίλους και τα λέμε, πότε για καφέ και πότε για ποτό. Είναι παράξενη η αίσθηση αλλά παρόλο που γύρισα εδώ και μια βδομάδα, νομίζω πως κλείνω μήνα! Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, όσο και αν προσαρμόζομαι εύκολα στις καταστάσεις, άφησα μια ζωή και μπήκα σε μια άλλη που όσο και είναι η "παλιά" μου ζωή, έχει πολλές προσθαφαιρέσεις.

Είμαι μπερδεμένη για το πριν, το τώρα μα και το μετά...φταίει που όλα τα σκέφτομαι πολύ, χωρίς να χρειάζεται τελικά, τα πράγματα δείχνουν απο μόνα τους...

Ωραία δεν είναι που στο blog αυτό, έφτασα στο σημείο να μιλάω για τα μικρά και ασήμαντα της ανθρώπινης φύσης και όχι μόνο για το θεριό που λέγεται καρκίνος;;;

Ζέστη σήμερα, όσοι μπορείτε, μην το χάσετε, πηγαίνετε για μπανάκι!

Επιστροφές...

Και να μαστε πάλι....απο τον γνωστό (σταθερό) υπολογιστή απο όπου πρωτοξεκίνησα να γράφω σε όλους εσάς με το που αρρώστησα...
Εδώ είμαι πάλι, στο πατρικό μου. Επέστρεψα με περίεργα συναισθήματα, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Βρήκα τον κόσμο που είχα αφήσει πίσω. Πολλά φαντάζουν σαν να μην πέρασε απο πάνω τους μια μέρα, όμως πολλά άλλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Γύρισα και είδα πως τα τόσο οικεία μπορεί να γίνουν τόσο ξένα, έτσι απλά... Οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αλλάζουν οι ζωές τους, οι προτεραιότητές τους, επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους μαζί σου, την επικοινωνία, την συχνότητα της επαφής. Σίγουρα γύρω μας συμβαίνουν πολλά περισσότερα στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων απο αυτά που αντιλαμβανόμαστε κατά την απουσία μας.
Οι ζωές των ανθρώπων τρέχουν, μαζί και η δική μου σκέφτηκα χθες το βράδυ. Γύρισα πίσω με την αλλαγή στα "μαλλιά μου"! Με χωρίζουν πάρα πολλά απο το κορίτσι που αρρώστησε κάποτε. Μπορεί να έχω δυσκολέψει (λίγο) σαν χαρακτήρας αλλά όταν υπάρχουν γύρω μου δύσκολοι χαρακτήρες δίχως να έχουν περάσει κάτι, τότε δικαιολογώ τον εαυτό μου απόλυτα. Το να βρίσκεσαι στο μηδέν και να σηκώνεις κεφάλι, ούτε εύκολο είναι, ούτε γίνεται σε μια νύχτα. Θέλει προσπάθεια και ηθικό. Και όλα αυτά μαζεύονται...και επειδή είσαι απλά μια κοινή-θνητή, παραδίδεσαι πολλές φορές στα συναισθήματα καθώς και τα νεύρα σου. Αλλά με συν και πλην, τον τελευταίο χρόνο με αγάπησαν πολλοί φίλοι και μου κάνανε τα "χατήρια". Και αυτό μου έδωσε φτερά! Είδα πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αποζητούν την παρέα μου και αυτό με ανέβασε ψυχολογικά. Και εγώ, πρέπει τώρα για το καλό του εαυτού μου, αν και δεν θα έχω δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους ξανά (τέλος το νησί), να παραμείνω με αυτά τα φτερά.
Καλημέρα!

Απόψε

κοιμάμαι τελευταίο βράδυ στο εργένικο και νησιώτικό μου σπίτι.

Πήγαμε με τους φίλους μου για φαγητό. Στο δρόμο του γυρισμού, καλοκαιράκι απόψε, ανοιχτά παράθυρα, αστέρια στον ουρανό και τέσσερα νέα παιδιά στο αυτοκίνητο ακούγαμε μουσική δυνατά. Ακούσαμε και ένα τραγούδι που έπαιζε πολύ το 2007. Συγκινήθηκα...μετά απο εκείνο το καλοκαίρι είμαι εδώ. Η ζωή με αξίωσε να δω και άλλα νησιά, να είμαι ζωντανή και καλά. Με ποιον άλλο να το μοιραστώ αυτό παρά με εσάς; Είμαι εδώ φίλοι μου, χαίρομαι τη ζωή με όσα έχω και μπορώ. Έκανα καινούριους φίλους, ξανα μπήκα στο παιχνίδι...δεν πρέπει να είμαι αχάριστη σκέφτηκα, θα μπορούσε να είναι αλλιώς και να έχω μείνει πίσω σε όλα και απο όλα αυτά....κι όμως, τελικά αρχίζω και πιστεύω πως η ζωή δεν σε ξεχνά, αρκεί και εσύ να μην την παρατήσεις, είναι μια αμφίδρομη σχέση που έχει να σου δώσει πολλά, αρκεί να τη δεις θετικά...εκεί που σου σκάει το συννεφάκι, εκεί και βγαίνει και ο ήλιος! Δάκρυα και γέλια πάνε πακέτο...
καλό βράδυ, θα είμαστε ξανα μαζί απο άλλο έδαφος! Πάμε για νεες περιπέτειες! Πως πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια...πάει καιρός απο την πρώτη ανάρτησή μου εδώ...ο λόγος που συνεχίζω είναι για να δείτε πως η ζωή συνεχόζεται, θέλω να δείτε όλοι και την αισιόδοξη πλευρά και να μην τα παρατάτε. Μην αφήνεστε...και μη χαρίζεστε σε καμια κακοτοπιά, σε κανένα εμπόδιο και καμια αρρώστια. Η ζωή συνεχίζεται, είναι το σήμερα και το αύριο...και εμείς με αυτά τα χαρτιά θα παίζουμε απο δω και πέρα!
καληνύχτα φίλοι μου!

Οι τελευταίες μέρες

εδώ στο νησί περνούν με εκδρομές στα γύρω νησιά και χαλάρωση. Την Τετάρτη φεύγω οριστικά από το Βόρειο Αιγαίο. Γυρίζω πίσω στο σπίτι μου. Έχω ήδη πακετάρει και στείλει όλο το σπίτι (με το αμάξι πάνω στο καράβι) και μένει να φορτώσω τη μικρή μου βαλίτσα στο αεροπλάνο και να φύγω και εγώ. Πως πακετάρεις μια ολόκληρη ζωή ενός χρόνου; Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε βαλίτσα; Ευτυχώς οι αναμνήσεις έρχονται μαζί μας όπου πάμε δίχως κούτες…
Φέτος ήταν μια χρονιά διαφορετική από της άλλες. Λέω χαριτολογώντας πως η ζωή μου το χρωστούσε, πως η ζωή φροντίζει, και εκεί που μας πετά στα τάρταρα, μας ανεβάζει και πιο ψηλά, και αν είμαστε λίγο καλοπροαίρετοι αυτό το πιο ψηλά όλο και το βλέπουμε ψηλότερα από ότι είναι. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω εδώ καινούριους φίλους, να ξανα βρω τη χαρά του βγαίνω έξω, του ρίχνομαι πάλι στη ζωή. Έζησα μόνη μου αρκετούς μήνες, «κράτησα» το δικό μου σπιτικό, δούλεψα, πήρα την ενέργεια του τόπου και των φίλων εδώ.
Καιρός να γυρίσω…πάντα όμως θα σκέφτομαι με αγάπη τούτο το μέρος, και με ένα χαμόγελο θα περνάνε από μπροστά μου τα άτομα που μου άνοιξαν την καρδιά τους στο νησί.
Γυρίζω πλούσια σε εμπειρίες, χορτάτη από το γαλάζιο και την αλμύρα της θάλασσας, από ηλιοβασιλέματα και ανατολές στο Αιγαίο. Ευλογημένος τόπος, έγινε ο τόπος της ελευθερίας μου, της απόδρασής μου από την αρρώστια και όλα όσα με βάραιναν κατα καιρούς. Αφήνω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου πίσω, να μείνει παρέα για όσους με πλαισίωσαν εδώ, να ενωθεί με την αύρα του νησιού και να παραμείνει εδώ για πάντα!

Σήμερα

δεν ήταν μόνο το φεγγάρι μοναδικό...

δεν ήταν μόνο η βροχή που μας έπιασε στον γυρισμό απο τη θάλασσα...

δεν ήταν μόνο η δυνατή μουσική που ακούγαμε στο αυτοκίνητο...

δεν ήταν τα λαμπερά φώτα που μας καλούσαν σαν μαγνήτες στο λιμάνι...

δεν ήταν ούτε το σκοτάδι, ούτε το φως...

δεν ήταν μόνο η γαλάζια θάλασσα...

δεν ήταν τα δυο πανέμορφα κοχύλια που έβγαλα με τη μάσκα μου απο τον βυθό...

δεν ήταν η τέλεια θάλασσα...

δεν ήταν το κολύμπι της μιας ώρας, λες και ξαναγύριζα στα παλιά, τότε που η μαμά μου δεν μπορούσε να με βγάλει απο τη θάλασσα...

όχι, δεν ήταν μόνο αυτά...ήταν όλα αυτά...

σούρουπο στη θάλασσα με την παρέα...με την αλμύρα να σου ψήνει ευχάριστα τα χείλη, με τα μαλλιά βρεγμένα, με την κουβέντα να ανάβει, με το μυαλό στο μέλλον για μια ακόμη εκδρομή, σχέδια για το μέλλον...το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου και ας μην το ξέρει...!

στην επιστροφή, μέσα στις νότες και τους στίχους με αυξημένο το volume για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα τόσο, μα τόσο τυχερή...καλοκαίρι, θάλασσα, φίλοι...τι άλλο; Αυτό το υπέροχο νησί μου χαρίστηκε για μια ακόμη αρχή, κάπου εκεί στο τέλος, εκεί κάπου ήρθε η αρχή...και αφού ήρθε η αρχή, ε, τότε έχουμε στο χέρι το μισό της επιτυχίας...έκλεισα τα μάτια στον ήχο της δυνατής μουσικής, άνοιξα το παράθυρο, ο αέρας ανέμισε μέσα στην νύχτα τα μαλλιά μου και η βροχή παντρεύτηκε με την αλμύρα...γλυκό και αλμυρό νερό, έτσι δεν είναι η ζωή; Εκεί που σου φέρνει την πίκρα φροντίζει να σου δώσει και την γλύκα...
σας χαρίζω τα κοχύλιαααααααα!

Nα μαστε πάλι!

Λυπάμαι που έχω να σας γράψω πολύ αλλά αν σας πω τους λόγους θα με καταλάβετε...


Κάποτε στο σπίτι με κρατούσαν οι χμθ και όντως περνούσα αρκετό χρόνο μέσα και χαζεύοντας στο ιντερνετ, τώρα όπως μαντεύετε δεν κρατιέμαι ως προς το έξω! Ξεκίνησα τα μπάνια (8 τον αριθμό) και γενικά μετά την δουλειά παραμένω έξω. Επιστρέφωτο βραδάκι στο χαλαρό και πάω και καμιά βολτίτσα. Η παραμονή μου σε αυτόν τον τόπο τελειώνει σύντομα, οπότε προσπαθώ να πάρω μαζί μου όσα περισσότερα μπορώ. Θέλω να κλείσω μέσα μου πολύ γαλάζιο, πολλά αστεράκια πάνω στον μαύρο ουρανό, αρκετά φεγγάρια και το moonriver τους πάνω στη θάλασσα, γέλια, φωνές και το κέφι της παρέας. Όλα αυτά, συνέθεταν την ζωή μου εδώ και ζυνεχίζουν, αλλά ως το τέλος του μήνα. Απο τον Ιούλιο, μια καινούρια ζωή ξεκινά (ξανά) και άλλα άτομα θα "ορίζουν" την καθημερινότητά μου! 'Ετσι δεν γίνεται πάντα, κάθε που αλλάζεις τόπο κατοικίας; Κόσμος φεύγει απο τη ζωή σου και κόσμος έρχεται...ένα είναι σίγουρο, όλο αυτό το παζλ προσώπων και ψυχών αφήνει μέσα σου πολλά! Είμαστε (μέσα σε όλα τα άλλα) και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε..! Τόσοι άνθρωποι, τόσες ζωές....
φιλιά πολλά σε όλους!

Υ.Γ την παραλία αυτή την βρήκα μετά απο περπάτημα 2 ωρών στο βουνό, ανάμεσα απο βράχια, πέτρες, χόρτα, αγκάθια....θα μπορούσα να το μεταφράσω όλο αυτό, σε φιλοσοφικό επίπεδο, πως αν δεν ταλαιπωρηθείς δεν απολαμβάνεις το ίδιο την τιρκουαζ θάλασσα και τη δροσιά της!

ετσι είναι, εμείς που ξέρουμε, ρουφάμε τη ζωή μέχρι την τελαυταία της σταγόνα. Η βουτιά που έκανα στα νερά που βλέπετε, έμοιαζε με την πρώτη βουτιά της ζωής μου! Είχε τη δροσιά και τη δύναμη ολόκληρου ωκεανού, την αλμύρα της θάλασσα και την γλυκήτητα των παιδικών μου χρόνων. Σαν παιδί αφέθηκα και έπαιξα με τα κύματα...σαν παιδί που λαχταρά να (ξανα)ανακαλύψει τον κόσμο....!

Σαν να βγαίνεις από χρόνια λήθαργου

Κοιτάς τη θάλασσα και αυτό σου φτάνει
Βλέπεις τον ουρανό και ανασαίνεις!
Κάπου κάπου και να κλείνεις τα μάτια δεν πειράζει....
το ελαφρύ αεράκι σου θυμίζει πάντα τη ζωή ακόμη και δίχως να την κοιτάς,
σου θυμίζει πως όσο βαθιά και να ήταν η θάλασσα που κάποτε σε στοίχειωνε, όσο και αν το σκοτάδι σου έκρυβε τότε το φώς, ΤΩΡΑ βρήκες τον δρόμο για την αμμουδιά, την δύναμη να φτάσεις ως την ακρογυαλιά και να αράξεις εκεί, μισοκλείνοντας τα μάτια απο τον δυνατό ήλιο, πίνοντας ούζο με καλή παρέα και λιχουδιές του βυθού!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ! ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Μάλλον το πρόβλημα διορθώθηκε!

πείτε μου, εσείς βλέπετε κανονικά τη σελίδα και μπορείτε να ποστάρετε κομεντ?

Εγώ πάλι έχω παρασυρθεί απο το καλοκαίρι που με μικρά διαλλείματα είναι εδώ και μου χτυπά καθημερινά την πόρτα...μόλις γύρισα απο τα παράλια της Τουρκίας και περασα πολύ όμορφα...
Καλή μας εβδομάδα!
φιλιά!

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ!

έχω πάρα πολύ καιρό να σας γράψω...υπήρχε μαζί με όλα τα άλλα και ένα τεχνικό πρόβλημα (το έγραψα και στο FB) δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αλλά φαίνεται πως ο Mozzila δεν μου επιτρέπει πια την πρόσβαση στο SweetDecember για να γράψω ή να επεξεργαστώ αναρτήσεις! τελευταία σκέφτηκα τον Internet Explorer και τσουπ, να μαι, είμαι μέσα και σας γράφω. Πρέπει πάντως να λυθεί και το θέλα με τον Mozzila, όποιος γνωρίζει να μας πει...μπορεί κάτι να παίζει με τα google accounts γιατί ο blogger ζητά σύνδεση με google account! Don't know!

Τώρα όμως που σας βρήκα ας σας πω κα 2 κουβέντες! Αυτές τις 10 μέρες+ απουσίας μου έγιναν πολλά! Έκανα 2 μπάνια , πήγα ταξιδάκι στη Λέρο με φίλους (υπέροχα!) υποδέχτηκα τους γονείς μου, εδώ, στο νησί, και έμαθα πως του χρόνου θα είμαι στη στεριά! Επίσης, ήρθε και το καλοκαίρι μεσα σε όλα τα άλλα και πραγματικά δεν μένω σπίτι καθόλου, είμαι όλο βόλτες και απο δω και απο κεί....
φιλάκια, να μου είστε όλοι καλά! σας επιθύμησα τόσες μέρες εκτός SD αλλά θα ξανα βρούμε ρυθμούς!

Να ζεις ξανά!

Πως είναι να παίρνεις τη ζωή απο την αρχή;
Πως είναι να ζεις και πάλι;
Πως είναι σιγά-σιγά να ξανα ονειρεύεσαι;

Είναι ως σε ένα βαθμό κάτι μαγικό!

Σήμερα βγήκα για τρέξιμο σούρουπο, με μια φίλη με την οποία αν και δεν βρισκόμαστε συχνά (για τα δικά μου δεδομένα) επικοινωνούμε απόλυτα σε πολλά και καταλαβαινόμαστε...ξεκινήσαμε να τρέχουμε, η καθεμια άκουγε τα δικά της τραγούδια, στο δικό της mp3. Ο ήλιος βασίλευε σιγά σιγά. ήμουν πολύ χαρούμενη, πολύ χαρούμενη ήταν και η "Κ". Δεν μπορούσε καμια μας να το εξηγήσει, μα και οι δυο χαιρόμασταν σαν τα παιδιά ως που της είπα "είμαι πολύ χαρούμενη" και απάντησε "και εγώ" με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Γιατί οι άνθρωποι συνήθως λέμε "είμαι πολύ down σήμερα" και σπάνια "είμαι χαρούμενη". Εμείς κάναμε την εξαίρεση!
Ναι, η χαρά μπορεί να είναι ένα ηλιοβασίλεμα (όσο και αν γίνομαι ρομαντική...και κλισε) η χαρά μπορεί να βρεθεί μέσα μας, αν ανοίξουμε μια στάλα παραπάνω τα μάτια μας και τεντώσουμε τα αφτιά μας. Δίχως λεφτά, δίχως φαί ή ποτό, δίχως φανταχτερά ρούχα, σήμερα ένιωσα πως κρατάω τον κόσμο στα χέρια μου, πως αυτό είναι ένα απο τα ομορφότερα πρόσφατα απογεύματα της ζωής μου! Γέμισε η ψυχή μου φως!

βλέπω φωτογραφίες

το μυαλό ξανα γύρισε στο καλοκαίρι μιας άλλης ζωής, εκείνης.

Βλέποντας φωτογραφίες απο το 2007, ακούγοντας απο την τηλεόραση το τραγούδι

"ήταν 5 ήταν 6 και έγινε 7, το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό, το ρολόι μου δείχνει 8"

με μια νοσταλγική διάθεση απόψε...ανακαλύπτω πως ο πόνος μου κάπου εδώ τελειώνει...με πρόδωσε η ζωή και το δέχτηκα, με πρόδωσαν οι άνθρωποι και πάλι το δέχτηκα. Τι άλλο να συμβεί πια;Κάπως έτσι... μέρα με τη μέρα ο πόνος σβήνει, ο χρόνος γιατρεύει

"Και που σοκάκι να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις" παίζει στη ΝΕΤ...

Όταν δέχεσαι τόσα πολλά και ανάποδα στη ζωή, κάποια στιγμή, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει βασικά να ευτυχήσει σταματά να πονά. Απο μόνος του δίχως παυσίπονα...ή ίσως με παυσίπονα; Με παυσίπονα τις νέες εικόνες, τις όμορφες αυγές, τα ξενύχτια, την κουβέντα, τους καινούριους ανθρώπους, τους νέους τόπους και τη δροσιά τους;

Γιατρεύονται οι πληγές; Πριν 3 χρόνια δεν ήξερα αλλά τώρα μάλλον βαδίζω στον δρόμο της γνώσης...θα σας πω το τελικό συμπέρασμα σύντομα λοιπόν! φιλιά, καλό βράδυ Σαββάτου!

Πίσω στο νησί...

Γύρισα σήμερα στην βάση μου, δλδ στην βάση της δουλειάς μου. Πως αλλάζουν τα πράγματα, μεγαλώνεις και το συνειδητοποιηθείς ξαφνικά, μεγαλώνεις και πια η "βάση" σου είναι εκεί που εργάζεσαι...
Γύρισα πίσω με ταξίδι σύντομο, αλλά χθες δεν έκλεισα μάτι για πολύ.
Γύρισα, επέστρεψα στο σπίτι που ονομάζω "δικό μου", μόνο "δικό μου". Κοιτάζω απο την ολάνοικτη μπαλκονόπορτα το βουνό και τα σπιτάκια που είναι γαντζωμένα επάνω του, ακούω την καμπάνα που χτυπά απο την διπλανή εκκλησία. Η ώρα είναι 19.00 μα είναι ακόμη μέρα. Ο ήλιος παίζει κρυφτό με κάποια συννεφάκια. Λείπω τρεις βδομάδες απο εδώ...τι άλλαξε; Ψάχνω κάτι στη θέα, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν κρύβεται εκεί η απάντηση. Τι άλλαξε;
Κάθε επιστροφή απο τη γενέτειρα μου κουβαλάει πάντα κάτι, κουβαλάει τις προσδοκίες για όσους και όσα ήθελα να δω, για όλα όσα επιθυμούσα να κάνω εκεί, κατά τις διακοπές μου. Προσδοκίες και πραγματικότητα συνήθως δεν ταυτίζονται. Αρχίζω και πιστεύω πως δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, μα είναι η ίδια η ζωή που μας φέρνει ή μας απομακρύνει τους ανθρώπους μας. Και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που όσο και αν επιμένεις να κρατήσεις κάποιους, αν εκείνοι δεν το θέλουν ή δεν το μπορούν πια, θα βρουν τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν και να σου αφήσουν το χέρι. Μεγαλώσαμε; Αλλάξαμε; Είναι δυο στα δυο "ΝΑΙ"προφανώς η απάντηση εδώ. Κάθε μέρα που περνά προσπαθώ μέσα μου να απλοποιώ τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένω λιγότερα απο τους γύρω μου. Δεν ήμουν έτσι, και αρκετές φορές αναρωτιέμαι, γιατί τελικά καλουπώθηκα σε μια συμπεριφορά που μου «υπέδειξαν» άλλοι; Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι το να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους γύρω μου με έβγαζε σε αδιέξοδα ανεκδιήγητα οπότε η χαμένη ήμουν εγώ. Η άλλη μισή απάντηση δεν ξέρω που βρίσκεται.

Έξω φυσάει, στην λογοτεχνία και στο σινεμά κάθε περιγραφή ή πλάνο ανέμου φέρνει την αλλαγή…Καλό μήνα, ο κόσμος δύσκολα θα αλλάξει, ας αλλάξουμε εμείς την ματιά μας προς αυτόν. Ας χρησιμοποιήσουμε την αρρώστια και ας την μετατρέψουμε σε σοφία που μάλλον λείπει απο τριγύρω μας. Ας βγούμε δυνατές και ας είμαστε και μόνες πολλές φορές και ας έχουν όλα αλλάξει απο το τότε, ως το σήμερα...

είσαι ή νιώθεις τυχερός;;;

μεγάλη κουβέντα, μεγάλη ερώτηση!

σήμερα όμως ένιωσα τυχερή. Είδα το ποτήρι μισογεμάτο. Οκ, μπορεί να μη μου τηλεφώνησαν εγκαίρως για τις ευχές τους οι αναμενώμενοι, αλλά το τηλέφωνό μου χτύπησε σήμερα πολλές φορές απο τους νέους μου φίλους! Ναι, αισθάνθηκα τυχερή, που ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι περσι που με είχε φάει το "μέσα"; Πάντως φέτος, είναι (μαζί με όλα τα άλλα τους) στη ζωή μου! αυτοί οι άνθρωποι! Να είναι όλοι τους καλά για την αυτοπεποίθηση που μου χάρισαν, για την ανανέωση που μου προσέφεραν, για το χαμόγελο που μου καρφίτσωσαν, για την παρέα που μου δώσανε απλόχερα, για ΟΛΑ όσα προσέθεσαν στην νέα μου ζωή!!!! Ναι, το φέτος δεν συγκρίνεται με το περσι. Φέτος όλα αλλάξανε προς το καλύτερο, βρήκα τα "θέλω" μου. Φέτος η ζωή, βρήκε τον τρόπο να με πάρει μακριά απο όλα όσα με πληγώνανε και εγώ απλά το δέχτηκα, χαρίζοντας στον εαυτό μου, το καλύτερο δώρο των τελευταίων τριών ετών. Ήταν στο χέρι μου να μην πάω στο νησί, όμως όταν πήγα είπα στον εαυτό μου "θα μείνω, αξίζει να δώσω στον τόπο αυτόν μια ευκαιρία" και έμεινα, και δεν διαψεύστηκα ούτε στιγμή, ήταν αυτό που ζητούσε η καρδιά μου, τον δρόμο, τη φυγή, την αλλαγή! Και η ζωή ξέρει...όπως τα φέρνει στραβά, ετσι και στα ισιώνει!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Μετά την χθεσινή Ανάσταση σας εύχομαι ότι καλύτερο!Νιώθω τυχερή, είμαι εδώ (αν και με ταλαιπωρεί τελευταία μια βρογχίτιδα...)
φιλιά!

eat,pray,love

Ότι και να έγινε με τον Χριστό, όποιος και να ήταν, όποτε και να ήρθε, ακόμη και αν η αλήθεια μπλέκει και παντρεύεται φανερά με μύθους, παραδόσεις και ιστορίες που ανέθρεψαν ατέλειωτες γενεές, διδασκόμαστε πολλά από τη ζωή και τον θάνατό του!
Δεν έχω εκφράσει ποτέ ξεκάθαρα τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις από εδώ όμως ανεξάρτητα από το ότι έχει ο καθένας μας μέσα στην καρδιά του για τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, εγώ θα υπογραμμίσω πως μας «διδάσκει» την υπομονή, την προσμονή και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον! Δείχνει τον θάνατο σε όλο του το μεγαλείο, τη μαυρίλα του πένθους και την απώλεια, μα στεφανώνει όλα αυτά με την Άνοιξη, και έναν λαμπρό ουράνιο ήλιο.
Ο θάνατος δεν είναι παιχνίδι…όπως δεν παίζουμε με τη ζωή, έτσι σκεφτόμαστε διπλάσια τον θάνατο. Το έχω ξαναπεί, ο θάνατος και η μοναξιά πιστεύω πως είναι οι δυο μάστιγες των ανθρώπων, αν απαλλασσόμασταν και από τις 2 θα βιώναμε μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη ζωή. Έτσι όμως είναι πλασμένος ο κόσμος μας, συμπληρώνεται πάντα από την μοναξιά και τον θάνατο!
Προσπαθώ να έχω μάτια και καρδιά ανοιχτή. Παρόλο που κάνω προσπάθειες για να τινάξω τον συναισθηματισμό από πάνω μου θέλω να παρατείνω την πίστη μου στους ανθρώπους, μέχρι εκεί που όταν δεν παίρνεις το αναμενόμενο να μην σε πονά! Και είμαι σε πολύ καλό δρόμο, και καμαρώνω μέσα μου γι αυτό. Φέτος αποφάσισα να μην ακολουθήσω την οικογένεια στο νησί όπου περνάμε πάσχα και καλοκαίρια και να μείνω στην γενέτηρά μου! Νιώθω πως θα μου κάνει καλό να μείνω δίχως τους γονείς στο σπίτι, εξάλλου όλο τον χρόνο λείπω. Θέλω να δω τους εδώ φίλους μου (τις περσινές παρέες) και να χαλαρώσω.
Σήμερα συνάντησα μια φίλη από τα παλιά, τυχαία. Το μάτι μου έπεσε στο κομποσκοίνι που φορούσε και όταν της είπα «τι ωραίο!», αυτή αμέσως το έβγαλε από το χέρι της και το πέρασε στο δικό μου. Δεν έχει ξανακάνει ποτέ κανείς άνθρωπος πριν κάτι τέτοιο για μένα και είχα να την δω 2 χρόνια. Δεν ξέρει τίποτα για την περιπέτειά μου, «παρ’το» μου είπε, «φόρα το να σε προστατεύει, να είσαι πάντα καλά!». Και εγώ το δέχτηκα μετα χαράς, και χαμογέλασα στην Μεγάλη Παρασκευή που μου επιφύλασσε τέτοια έκπληξη!

Σκέφτομαι πολλές φορές πως η ζωή είναι απλή αλλά εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια εμμονή στο να την περιπλέκουμε, πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με όσα έχουμε. Ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, μα αυτός που χαίρεται με όσα έχει, και πιστέψτε με, είναι τεράστιο προτέρημα να είναι κανείς ολιγαρκής.
Έχω το ποδήλατό μου στην είσοδο της οικοδομής. Είναι πάρα πολλές οι φορές που εκεί που σκίζω με φόρα τους αιθέρες κάνοντας τις ορθοπεταλιές μου σας σκέφτομαι. Φαντάζομαι πως με βλέπετε, και πως παίρνετε δύναμη και εσείς, με κοιτάτε και λέτε: «κοίτα το κορίτσι, είναι μια χαρά, έχει το ποδήλατό της και κάνει βόλτα, δες πόσο χαρούμενη είναι! Μπράβο σου κορίτσι, φίλη μας! κέρδισες ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και ας κουράστηκες! Μπράβο σου! Μετά από όλα αυτά στάθηκες στα πόδια σου! Μήτε αρρώστια, μήτε άνθρωπος δεν στάθηκαν δυνατοί να σβήσουν το πάθος σου για ζωή, για γέλια, για τις φωνές της παρέας. Μπράβο σου! Η ζωή περιμένει!».
Φιλιά σε όλους! Καλή Ανάσταση!Προσευχηθείτε σε ότι σας γεμίζει με ελπίδα, φάτε λιχουδιές και αφού χορτάσει το πνεύμα μα και το στομάχι σας, αγαπήστε και τροφοδοτήστε την καρδιά σας με το καλύτερο "φάρμακο"!

Πίσω εδώ και μέρες...ΓΑΝΤΙ λεμφοιδήματος

γειά σας φίλοι μου! ξερω πως σας έλειψα, είναι περίεργο αλλά ξέρω ότι συμβαίνει. Περίεργο γιατί δεν με έχετε δει ποτέ, δεν με έχετε αγγίξει ποτέ, όμως ξέρετε πως υπάρχω και γεμίζω αυτόν τον χώρο με σκέψεις και συναισθήματα που βρίσκουν αποδέκτες όλους εσάς. Δεν σας ξέρω, κι όμως υπάρχετε και ζεσταίνετε και την δική μου καρδιά!

Γύρισα στη βάση μου απο την Αθήνα. Το χέρι μου πήγε πολύ καλά, ξεπρίστηκε 1,5 εκατοστό αλλά τώρα θέλει την συντήρησή του και είμαι με επίδεσμο τα βράδια και με το "γάντι" έξω.

Θα πρότεινα στις γυναίκες που έχουν αφαιρέσει και αυτές λεμφαδένες να μην αμελήσουν το χεράκι τους γιατί το πρήξιμο όσο αθώο και να φαίνεται, κάποια στιγμή παγιώνεται και μας κάνει τη ζωή δύσκολη...και απο άποψη αισθητικής αλλά και σε σχέση με τα ρούχα.

Ψάξτε για ένα γάντι το οποίο ξεκινά απο τη μέση της παλάμης (με τον αντίχειρα μέσα) και ανεβαίνει στη μασχάλη. Χρώματος καφε-μπεζ. Αυτό απο όσα ξέρω κρατάει το πρήξιμο σταθερό...καλό είναι να συμβουλευτείτε τον γιατρό που σας παρακολουθεί βέβαια!

φιλάκια

Φεύγω για Αθήνα αύριο...

για μασάζ αυτή τη φορά...απο τα πιο ανώδυνα της όλης περιπέτειας! Πρέπει να περιποιηθώ το χέρι μου το χειρουργημένο...Ελπίζω να έχω πρόσβαση στο ιντερνετ για νέες σκέψεις απο την πρωτεύουσα και πολλές καινούριες semi-καλοκαιρινές φωτό!

φιλιά σε όλους σας και καλή μας εβδομάδα!

Και οι μέρες μεγάλωσαν...!

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την αλλαγή της ώρας! Νιώθω πως απολαμβάνω περισσότερο το Αιγαίο! Ο ήλιος λούζει καθημερινά τούτο το μικρό νησιώτικο σπιτάκι, το καταφύγιο της καινούριας μου ζωής! Όλοι μου οι εδώ φίλοι μένουν τριγύρω. Οι αποστάσεις είναι μικρές και οι καρδιές μας πιο κοντά!
Σήμερα άνοιξα τη βαλίτσα μου. Την Παρασκευή φεύγω. Έναρξη διακοπών με εβδομαδιαία στάση στην Αθήνα για λεμφικό μασάζ στο χειρουργημένο μου χεράκι! Είναι αστείο αλλά πλέον επιθυμώ και την Αθήνα. Είχα κάποιους φίλους εκεί, απέκτησα και άλλους και έχω φυσικά και πολλούς SweetDecemberistes εκεί! Μπορεί να μην βρισκόμαστε μα νιώθω τη ζεστασιά σας! Κάποια στιγμή ίσως κανονίσουμε κάποια συνάντηση από κοντά!
Προς το παρόν πακετάρω…και κάθε που πακετάρω και φεύγω από δω, είμαι και ένας άλλος άνθρωπος, μια νέα ψυχολογία. Πάλεψα πολλά, πέρασα άπειρες ώρες, τόσο με νέα παρέα, όσο και μόνη μου. Ζύγιασα τα μονοπάτια της ζωής μου διαφορετικά, είδα τους συνοδοιπόρους μου με άλλο μάτι. Πίστεψα στον εαυτό μου, πάτησα στα πόδια μου και ετοιμάστηκα για πολλά νέα ταξίδια! Θέλει αρετή και τόλμη κάθε νέο μονοπάτι, ιδίως όταν το στοιχειώνει ένα περίεργο και δύσκολο παρελθόν. Αλλά όλα είναι για τους ανθρώπους, τόσο τα δυσάρεστα όσο και τα ευχάριστα, they go hand in hand! Ας ελπίσουμε πως μένουν πάντα τα ευχάριστα σε αυτόν τον σωρό αναμνήσεων…θα φανεί στο άμεσο μέλλον φαντάζομαι. Όμως επειδή το μέλλον μας δεν το ορίζει κανείς, τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου πως δεν πρόκειται πια να κάνω πίσω στα «θέλω» μου μα ούτε και να μιζεριάζω τις όποιες μέρες μου απομένουν σε τούτη τη ζωή. Αποφάσισα να ευχαριστιέμαι την κάθε μέρα. Μην νομίζετε, δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά, μάλλον υποσυνείδητα δουλεύουν όλα αυτά…και εκεί που κοιμάσαι, ΞΥΠΝΑΣ μα συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Η ΑΝΟΙΞΗ σου μεγεθύνει τα σχέδια και σου ξυπνάει μια όρεξη για ζωή, μοναδική!

ήταν σαν ψέμα...

κι όμως! Την 1η Απριλίου του 2008 ήταν που έκανα την τελευταία μου χμθ! Σαν ψέμα, μα τόσο αληθινό, συμπλήρωνα τότε τις 8 θεραπείες μου! Έτσι μου τα έφερε η ζωή, έτσι ήτανε να γίνει! Μόλις επέστρεψα απο την Αθήνα, την επόμενη μέρα πέθανε ο παππούς μου! και αυτό έτσι ήτανε γραφτό (για να μην στεναχωρηθώ...σκέφτηκα...)

Φέτος έφτασα αισίως το 2011 και cancer free...έτσι είναι η ζωή...εκεί που σε κλοτσά, εκεί αρχίζεις πάλι να ελπίζεις...και εγώ...μέσα απο εκείνες τις στάχτες (των αραιωμένων μαλλιών, των πεσμένων νυχιών, της έλειψης βλεφαρίδων+μαστού, της πρισμένης κοιλιάς+προσώπου) ξαναγεννήθηκα!

Έτσι όπως με "κλώτσησε" η ζωή έτσι και εγώ την κλώτσησα πίσω! Και τα κατάφερα! Να είμαι ΕΔΩ και να μιλάμε τώρα, να κανουμε παρέα! Δεν φοβάμαι πια! Μεγάλωσα και είμαι 30! Δυνατή, υγειής και με γεμάτη ψυχή! Προσπαθώ να διώξω το ΤΕΡΑΣ, να αφήσω πίσω μου τον Καρκίνο. Είναι στιγμές που όλα μοιάζουν ψέμα, που αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα έζησα ή απλώς τα φαντάστηκα. Είναι όμως και άλλες στιγμές που μου είναι όλα πολύ οικεία, δεύτερη μου φύση.

Η αλήθεια φίλοι μου είναι πως όλα όσα έζησα απο το 2007 ως σήμερα είναι κομμάτι της ζωής μου και όπως είπε και η γλυκήτατη "Κ" (νέα μου φίλη εδώ) πρέπει να ενσωματώσω τον καρκίνο στη ζωή μου και να μην το βιώνω ως ένα αποκομμένο κομμάτι του παρελθόντος μα σαν μια ολότητα. Σαν την συνέχεια της ζωής μου! Να πάψω να σκέφτομαι με "πριν" και "μετά".

Βγήκα και περπάτησα σήμερα! Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε ένα τραγικό ΛΑΘΟΣ! Δεν κάνουμε τίποτα για εμάς τους ίδιους αλλά φροντίζουμε να δώσουμε ετα ΠΑΝΤΑ στους άλλους! Αυτή είναι η τεράστια ανασφάλειά μας! Να δώσουμε τα πάντα αλλού, για να μείνει ο άλλος για ΠΑΝΤΑ μαζί μας! Τι κάνουμε για εμάς;;;

Προσέφερα στον εαυτό μου μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια δίπλα στη θάλασσα. Τέντωσα τις αισθήσεις μου! Δεν έχω ξανανιώσει περισσότερο την αίσθηση της θάλασσας στην μύτη μου, το άγγιγμα του αέρα στα μαλλιά μου, την αίσθηση ελευθερίας στο βήμα μου! Έκλεισα τα μάτια...ΟΝΕΙΡΕΥΤHΚΑ. Άνοιξα τα μάτια και χαμογέλασα στον εαυτό μου! Ναι, τα κατάφερα! Κατάφερα να ξεκινήσω μια νέα ζωή απο το τίποτα! Χαμογέλασα στην νέα μου ζωή...στο λουλούδι που δεν υπήρχε πριν, μα τώρα άνθισε. Πίστεψα πολύ σε μια δεύτερη ευκαιρία, έδωσα το χέρι μου στους ανθρώπους! Τα αφτιά μου τώρα γεμίζουν απο τις φωνές των φίλων που φωνάζουν ΕΚΔΡΟΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ! Τα γέλια τους δεν τα ξεχνώ! Ένιωσα ξανα ζεστασιά στην καρδιά μου!Να η ευλογία! Νέοι φίλοι, νέα ζωή...

Άκουσα πρόσφατα πως η ζωή είναι οι αναμνήσεις και τίποτε άλλο...Ας βεβαιωθούμε πως κρατήσαμε τις καλύτερες για συντροφιά για τα επόμενα χρόνια!

κλείνω με το λουλουδάκι που σας έλεγα! Ανοίξτε την καρδιά σας στη φύση! Δεν φαντάζεστε τι μπορεί να σας φέρει! Δείτε με άλλα μάτια. Θέλει κόπο και υπομονή μα σταδιακά θα ξεκινήσετε κάτι άλλο, που παρόλα τα συν και πλην, θα είναι η ΖΩΗ σας και θα την αγαπήσετε όπως ποτέ πριν!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Σκέφτηκα πως οι περισσότεροι απο εμάς

Αν αυτό δεν είναι Άνοιξη, τότε

ποιά είναι η Άνοιξη;;;;
Φαγητό με τη "Β" δίπλα στη θάλασσα. Ο γύρος του νησιού, το γέλιο του φίλου, η αγάπη της παρέας, η ζεστασιά της φωνής στις βραδινές κουβέντες!Η "ώρα της γης" με κεράκια στο μπαλκόνι, στην πιο εαρινή νύχτα!
Περάσαμε υπέροχα! να σαι καλά "Β" που έφτασες ως εδώ μόνο για λίγα 24ωρα και γέμισες το σπίτι....

έρχεται παρέα!

Σήμερα φτάνει στο νησί μια καλή φίλη! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί επιτέλους θα δει την ομορφιά που βλέπω εδώ και της περιγράφω!

Κλείνω εδώ γιατί βιάζομαι να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω!

φιλιά πολλά! Καλό τριήμεροοοοοοοοοο!

Σήμερα Σάββατο πέρασα απο εδώ

για να σας αφήσω μια ανθισμένη αμυγδαλιά!

την βρήκα τυχαία, στον δρόμο, με φόντο το βουνό, μου φάνηκε κάτι πολύ ξεχωριστό.
όπως όλα τα όμορφα που προσπερνάμε καθημερινά, έτσι και αυτό το όμορφο δεντράκι σίγουρα πολλοί το είδαν μα λίγοι το πρόσεξαν.

Ανοίξτε τα μάτια της ψυχής, η ομορφιά είναι μέσα μας και φωτίζει το γύρω σκηνικό για εμάς. Σε όποιο μέρος και αν βρεθούμε, αν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά, δεν πρόκειται να χαρούμε. Μέσα μας έχουμε και το "καλό" και το "κακό" και τη "χαρά" και τη "λύπη".

Η Άνοιξη δεν αργεί, αφήστε την ψυχή σας να πετάξει. Ονειρευτείτε νέες καταστάσεις, ένα μέλλον problem free!

πολλά φιλιά σε όλους

εδώ έχει έναν ήλιο "αλήτη" που σε τραβάει απ'το κρεβάτι και σε πρωτρέπει να ντυθείς γρήγορα, να βάλεις την καλή σου διάθεση, να μην ξεχάσεις τα γυαλιά ηλίου και να βγεις έξω με κατεύθυνση τη θάλασσα, εκει, με θέα στα ανοιχτά, να δεις τον ήλιο να χρυσίζει τα γαλάζια νερά και τα ψαράκια να χαίρονται την αρμονία!

Χάθηκα λίγο γιατί με ταλαιπωρεί ένα κρύωμα, είμαι όμως σε καλό δρόμο για να το ξεπεράσω.
Σήμερα παρακολούθησα ένα βιωματικό εργαστήρι θεάτρου, ξέρετε, από αυτά που ο «δάσκαλος»-σκηνοθέτης-θεατράνθρωπος σου δίνει διάφορα «παραγγέλματα» και προτροπές για το τι να κάνεις, πώς να τοποθετηθείς στο χρόνο κτλπ. Ήμασταν κάπου 20 άτομα, είχε το γούστο του. Η τελευταία «άσκηση» για «καληνύχτα» ήταν να ξαπλώσουμε κάτω, ανάσκελα, με τα χέρια μας παράλληλα στο σώμα και τις παλάμες μας να ακουμπούν τη μοκέτα κάτω. Μας ζητήθηκε να φέρουμε στις παλάμες μας την αίσθηση της υγρής άμμου. Η μουσική ήταν χαλαρωτική και το σκοτάδι της αίθουσας ενίσχυσε την προσπάθειά μου, δεν μου πήρε πάνω από κάποια δευτερόλεπτα για να νιώσω στις άκρες τον δαχτύλων μου το καλοκαίρι.

Σήμερα, τυχαία και απρόσμενα, σε έναν άσχετο χώρο, σε αυτή την παραπάνω στιγμή, τρία χρόνια από το χειρουργείο και την συνάντηση με τον καρκίνο, αναρωτήθηκα, που πήγε εκείνο το κορίτσι του καλοκαιριού 2007; Τι απέγινε εκείνη η ξένοιαστη κοπέλα; Σήμερα, έτσι στα ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως έχω τρία χρόνια τώρα συμφιλιωθεί (χωρίς να το ξέρω καν) με την απώλεια. Τι έχασα; Έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό, τον εαυτό μου όπως τον όριζα ως τότε. Τι βρήκα; Στην αρχή η καινούρια εικόνα μου έμοιαζε με έναν σπασμένο καθρέφτη, η νέα πραγματικότητα είχε έρθει σε κομμάτια, μα που ήμουν ΕΓΩ; Σαν τους σπασμένους καθρέφτες, κάπου με έβλεπα θολή, κάπου παραμορφωμένη, κάπου γνώριμη και φτου και από την αρχή. Βρήκα κάτι καινούριο και έπρεπε να συντονιστώ σε νέα συχνότητα. Καινούριο σώμα, άλλη ψυχολογία, νέα καθημερινότητα (για την περίοδο της θεραπείας).
Έτσι δεν γίνεται πάντα με τις απώλειες κάθε είδους;;; Στην αρχή είναι το σοκ, έπειτα έρχεται η συνειδητοποίηση, μετά μαζεύεσαι, γίνεσαι κουβάρι, κάποια στιγμή όμως η ίδια η ζωή, σε βγάζει από το σκοτάδι σου και σου φωτίζει ένα δρόμο και εσύ ξαφνικά βρίσκεις δύναμη και σηκώνεσαι και περπατάς τον δρόμο που σου φέγγει η ζωή. Δεν ξεχνάς τι βίωσες, επειδή περπατάς, απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος. Εσύ πάντα θυμάσαι, αλλά η ζωή σου κλείνει πάντα το μάτι, γιατί είναι μεγάλος αλήτης ο ήλιος που μπαίνει από τα παντζούρια, φωνάζει ΖΩΗ με όλη την ένταση των ακτίνων του! Και εσύ σηκώνεσαι τελικά, αν και κάνεις τον ζόρικο στην αρχή, υποκύπτεις με την δεύτερη ματιά και βγαίνεις στους δρόμους.
Το κορίτσι που έχασα, ΕΜΕΝΑ το αποχαιρέτησα δίχως να το καταλάβω το βράδυ πριν το χειρουργείο. Νόμιζα πως το είχα μαζί μου περισσότερο καιρό, αλλά απόψε πιστεύω πως έπεσα έξω.
Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει γράφοντας τις παραπάνω γραμμές, δε βαριέσαι, ποτέ δεν θρήνησα για εκείνο το κορίτσι. Το καλοκαίρι του 2007, ήταν το τελευταίο της. Ξέρω, θα μου πείτε πως γράφω βλακείες, αφού είμαι εδώ και είμαι καλά, ολοζώντανη συνεχίζω τη ζωή μου. Κι όμως, όσες περάσατε από τον δύσκολο δρόμο του καρκίνου πιστεύω θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Θα συμφωνήσετε και για το πριν και για το μετά.

Χρόνια πολλά ΓΥΝΑΙΚΕΣ

για όλες εμάς που καθε μέρα κάνομε τον αγώνα μας για ένα καλύτερο, δικό μας αύριο...

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ! ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!

μια σύγχρονη γυναίκα παρακάτω μιλάει ανοικτά για τον Καρκίνο της...έχουν περάσει 5 χρόνια απο τον όγκο της στο στήθος και είναι ΚΑΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Κάιλη Μινόγκ!

Απόκριες τέλος

κρίμα που πέρασαν οι γιορτινές μέρες....ευτυχώς όμως πέρασαν ευχάριστα ;-)

ευχαριστώ τους φίλους μου εδώ (και ας μην το ξέρουν) για τις όμορφες στιγμές, για το μασκάρεμα, για τους χορούς και τα ξενύχτια, ήταν ότι χρειαζόμουν

καλό υπόλοιπο εβδομάδας!

Οι Κυριακές...

Μυρίζουν εκδρομή, ακόμη και αν έξω βρέχει και εσύ δεν πρόκειται να πας πουθενά!
Ευλογημένη μέρα….κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, είτε στο μέλλον είτε στο παρελθόν. Βλέπεις τον εαυτό σου να χαλαρώνει σε ένα βουνό, να πίνει καφέ πλάι στη θάλασσα! Αναμνήσεις μα και ευχές για τις μέρες που θα ρθουν

Κυριακή, η πρώτη αυτού του Μάρτη! Σήμερα δεν έχει χουζούρι, θα τρέξω να εκμεταλλευτώ τη μέρα!

Φορτώνω το αμάξι με φίλους, μουσική…και φεύγω….ΕΦΥΓΑ! Είναι μια εικόνα απο το παρελθόν, με πρόσωπα όμως του παρόντος και γιατί όχι...και του μέλλοντος!

φιλιά!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Καλό μήνα, είπαμε;;;;

εμ δεν είπαμε! Και οι μέρες περνούν....

φταίνε οι "σειρήνες", το λέω πάντα...μα αυτή δεν είναι η δουλειά τους σκέφτομαι μετά;;;Να μας αποσπούν την προσοχή, να μας μαγεύουν με τις φωνές τους, να το βάρος απο την ψυχούλα μας και να μας κάνουν να γελάμε λες και δεν υπάρχει αύριο!

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

με βρίσκει φέτος η Άνοιξη σε μια παρατεταμένη εφηβία, να χάνομαι με τις παρέες σε βόλτες, εξόδους και εκδρομές! Τι όμορφα εκεί έξω!

καλό μας μήνα! καλή Άνοιξη για όλους!