Ε δεν θα είναι τόσα; Δεν θα είναι αρκετά; Από το 2007 ρε παιδιά!
Είμαι καλά...τολμώ να πω (μη το ματιάσω) αρκετά καλά... Μπορεί να είμαι και πολύ καλά αλλά όλοι εμείς οι άνθρωποι μάθαμε να λέμε "ε..καλά". Και τι παράπονο να έχω σήμερα 3 Δεκέμβρη 2024; Ζω, έχω μια καλή καθημερινότητα και από το 2014 δεν έχω ακούσει ξανά για καρκίνο που να με αφορά προσωπικά οπότε λέω ΜΙΑ ΧΑΡΑ!
Έχω μια καθημερινότητα όπως και αρκετοί συνάνθρωποί μου, μην σας πω και πιο χαρούμενη από πολλούς χιχι! Όσο μπορώ γυμνάζομαι, πέρσι πήγαινα και κολυμβητήριο, διατηρώ τα κιλά μου, όσο μπορώ βλέπω ταινίες, δημιουργώ ταινίες και οι ταινίες μου βραβεύονται κιόλας!
Έκανα ένα πέρασμα στην ενη
λικίωση καθυστερημένα αλλά το έκανα. Είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου από ποτέ. Και χαίρομαι γι αυτό. Είναι μεγάλη τύχη και ευλογία να γνωρίζεις ποιος είσαι, ειδικά μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας σε κομβική ηλικία.
Και να που με γνώρισα... και να που έκλεισα τις χαζές σειρήνες και κυνήγησα στο βαθμό που μπόρεσα και μπορώ το παιδικό μου όνειρο. Και πήγε και πάει καλά με το σινεμά! Βραβεία, νέοι φίλοι και νέα ζωή. Το κομμάτι του καρκίνου ατόνησε μέσα μου, ωστόσο το κομμάτι του καρκίνου με έκανε αυτό που είμαι σήμερα! Δεν σκέφτομαι πολύ το παρελθόν. Εδώ παλιά έγραψα πως η μια ανάμνηση πατικώνει την άλλη μέσα στις μνήμες μας. Δεν είμαι το κορίτσι που αρρώστησε τότε, είμαι μια γυναίκα 45 ετών (σχεδόν) που άνοιξε φτερά για το σινεμά, για ταξίδια για μια ζωή που σχεδιάζει και της ανήκει.
Κάνω όνειρα πολλά... και σχέδια για ταξίδια και μετακινήσεις και για ένα μέλλον όπου δεν σκέφτομαι καθόλου τον καρκίνο. Η ζωή εξάλλου θα κάνει τα δικά της... δεν την νοιάζει τι λέω εγώ αλλά εκπέμπω στις συχνότητες των ονείρων μου!
Διάβασα πριν λίγους μήνες πως : Όλα ήταν δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Μου άρεσε, το κράτησα! Πέρασα πολλές σκοτεινές νύχτες και το ξέρετε όμως χάραξε, ξημέρωσε, όλα κάλμαραν. Πέρασα νεύρα υστερίες απογοητεύσεις από φίλες, προδοσία, αμφισβήτησα πολλά και αμφισβητήθηκα. Και σιγά σιγά ξεκίνησα να πιάνω στεριά, σιγά σιγά βγήκε ο ήλιος... χάραξε...γλύκανε το μέσα μου όπως βγαίνει ο ήλιος τον χειμώνα...στην αρχή η μέρα είναι διστακτική μετά φωτίζεται, μετά γλυκαίνει, μετά χαίρεσαι να κάθεσαι έξω στον ήλιο με μια κούπα καφέ και να λες "ωραίος και ο χειμώνας".
Έχω πει και πάλι εδώ το πόσο με βοήθησε το γράψιμο, ήταν και είναι ο καλύτερος ψυχολόγος και το σινεμά... το δικό μου αντικαταθλιπτικό. Να πηγαίνεις σινεμά, να τρυπώνεται και μόνες στην σκοτεινή αίθουσα. Στο σινεμά δεν είσαι ποτέ μόνος, είσαι πάντα μαζί με κάποιον έστω και άγνωστο, είσαι πλάι σε κάποιον που μπήκε στην αίθουσα για τον ίδιο λόγο που μπήκες κι εσύ. Είναι σημαντικό στη ζωή να βρεις το "σπίτι" σου. Μπορεί να είναι 2 άνθρωποι, μπορεί ένας, μπορεί ένας φίλος, μπορεί ένα χόμπι, μπορεί όντως ένα διαμέρισμα, μια επιτυχία, μια προσπάθεια!
Να θυμάσαι να φροντίζεις τον εαυτό σου, να σε αγαπάς με όλες τις πληγές φανερές και κρυφές. Μην σκαλίζεις το παρελθόν, θα βρεις μόνο πόνο αν αρρώστησες. Δώσε περισσότερο χώρο και χρόνο σε εσένα, στην εσωτερική σου φωνή.
Κάπου ξεμπέρδεψα συναισθηματικά με το παρελθόν, το τίμημα ήταν να αφήσω πίσω μου ένα μεγάλο κομμάτι ρομαντισμού... αλλά ξέρεις τι; Ο ρομαντισμός κρατάει ζωντανό το παρελθόν ενώ η αλήθεια είναι πως το παρελθόν δεν θα επιστρέψει... Πρέπει κάπως κάπου να συμφιλιωθείς με την ιδέα του πριν και το μετά. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος αλλά άλλη...
Στην Αθήνα κατεβαίνω πλέον για το χόμπι μου. Αλλά την Αθήνα την αγαπώ... ποτέ μου δεν την πήρα στραβά επειδή έκανα εκεί τις θεραπείες και τα χειρουργεία μου.
Την Κυριακή γύρισα από την Αθήνα με ένα βραβείο, η ταινία μας τιμήθηκε σε ένα φεστιβάλ. Καθώς κατηφόριζα από το Μοναστηράκι στο Θησείο σκέφτηκα πόσες φορές από τα 27 ως τα 35 έκανα αυτή τη βόλτα, άλλες φορές με ήλιο άλλες με βροχή και αρκετές φορές με μια αίσθηση μοναξιάς. Αυτό το Σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ πλήρης (όχι για το βραβείο) γιατί στην νέα μου ζωή έχω πλέον πολλούς πραγματικούς φίλους στην Αθήνα και αυτή τη βόλτα δεν την κάνω ποτέ συναισθηματικά μόνη πλέον. Η Αθήνα γέμισε με φίλους και εγώ πλέον την επισκέπτομαι ανέμελα.
Η μόνη ευχή που κάνω για το μέλλον είναι να έχω Υγεία. Αλήθεια! Θεωρώ ακόμη πως όταν έχεις την υγεία σου όλα τα άλλα τα χτίζεις...πετραδάκι πετραδάκι αλλά τα χτίζεις ή έστω τα διεκδικείς από τη ζωή.
Ακόμα και απόψε σας εύχομαι να έχετε υγεία και κάτι να αγαπάτε και κάποιον να σας αγαπάει. Δεν έχει σημασία αν αυτό που σας αγαπάει είναι το σκυλί σας ή το γατάκι σας. Δεν έχει σημασία αν αγαπάτε μια τέχνη ή μια ιδέα, σημασία έχει να νιώθετε μέσα σας αυτή τη ζεστασιά της αγάπης, ακόμα και όταν ποτίζετε τα φυτά σας, ακόμη και όταν φτιάχνετε ένα φαγητό για μια φίλη που θα έρθει σε λίγο, για τον σύντροφο ή τη σύντροφό σας!
Σας φιλώ έναν-έναν ξεχωριστά, καμία μάχη δεν είναι χαμένη, κάθε αγώνας είναι γεμάτος με δύναμη και ενέργεια και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου