Ρεζουμε...!

Πολλοί μου ζητήσατε να σας πω τα νέα μου και έτσι αποφάσισα σήμερα Κυριακή πρωί, πίνοντας τον καφέ μου να σας κάνω ένα ρεζουμέ της όλης κατάστασης.

Γύρισα από το νησί όπου δούλευα τον Ιούλιο. Τον ίδιο μήνα, τέλη, έφυγα στην Ευρώπη για 10 μέρες σε ένα μοναδικό «τουρ» με μια φίλη που γνώρισα στο νησί. Γύρισα και ξαναέφυγα για δεκαήμερες διακοπές σε νησί του Ιονίου. Πολλές από εσάς με ρωτάτε αν θα ξανα πάω στο νησί. Η απάντηση είναι αρνητική. Έφερα τη δουλειά μου εδώ λοιπόν…Στη στεριά, στον τόπο που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που αρρώστησα. Το νησί ήταν η μεγάλη μου φυγή, το καταφύγιο που βρήκα τελείως αναπάντεχα. Ήταν το δώρο που άφησα να μου προσφέρει η ζωή (γιατί θα μπορούσα να μην πάω). Ήταν το ρίσκο, το νέο βήμα που έκανα και μου βγήκε σε καλό. Ήταν οι άνθρωποι, αυτοί που έγιναν σύντομα φίλοι μου και μου ζέσταναν την καρδιά. Είχα ανάγκη για κάτι καινούριο, είχα ανάγκη για νέες παρέες, για μακρινούς τόπους, ήθελα πολύ να ξανα αγαπηθώ και να ξανα κερδίσω κόσμο, να γίνω «η» φίλη, έτσι όμως ακριβώς είμαι. Με τα νεύρα μου, τις εντάσεις μου, τις απόψεις μου περι ζωής αλλά και τα καλά μου, το φιλότιμό μου, την αγάπη που πάντα κρατώ μέσα μου για τους «ξένους». Έτσι είμαι εγώ, πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στη φιλία, στις αγκαλιές που ανταλλάσουμε σαν θα βρεθούμε. Και οι φίλοι μου, που τώρα βρίσκονται στο νησί, όλοι, για δεύτερη χρονιά, δεν με διέψευσαν. Τους λείπω, και αυτό είναι μια κατάκτηση κορυφής για μένα, μια κατάσταση που με έκανε να δω τον ίδιο μου τον εαυτό διαφορετικά. Είδα πως δεν είμαι μίζερη, πως οι παρέες με αναζητούν και ας νιώθω πως έχω ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Μια φίλη από εκεί, μου είπε πρόσφατα στο τηλέφωνο «μα εσύ διψάς για ζωή! Δεν κάθεσαι ποτέ, πάντα θέλεις κάτι να κάνεις» εγώ πολλές φορές νομίζω πως δείχνω να βαριέμαι και όμως! Τελικά πόσο καλα ξέρουμε τον εαυτό μας;;; Έχουμε ανάγκη από τους φίλους, γιατί κάθε ένας τους βλέπει σε εμάς μια διαφορετική πτυχή της προσωπικότητάς μας. Και έχουμε ανάγκη να εισπράττουμε αυτό από τα μάτια τους.

Σήμερα μπορεί να μου λείπουν τα παιδιά που άφησα πίσω, γιατί είμαστε ή γινόμαστε οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε. Δίνουμε και παίρνουμε, παίρνουμε και δίνουμε, αυτό σημαίνει παρέα, αυτό σημαίνει σχέση. Και εγώ τότε ήμουν μια άλλη, περσι, γιατί είχα άλλες παρέες και ανθρώπους γύρω μου. Ευχαριστώ τη ζωή που μου έφερε αυτό το όμορφο και λαμπερό διάλειμμα, εκεί, στην άκρη της Ελλάδος, εκεί που σκάει το Αιγαιοπελαγήτικο κύμα, εκεί που άλλοι γκρινιάζανε για το πόσο μακρυά απο το σπίτι τους είναι, εκεί εγώ βρήκα το ησυχαστήριό μου, τη λύτρωσή μου, μακρυά απο νοσοκομεία, θεραπείες, καρκίνους! Εκεί, εκεί ανακάλυψα πως η ζωή δεν σταματά...πως κάθε μέρα, είμαι μια μικρή ευκαιρία για μια νέα αρχή!Για να σηκώσεις κεφάλι, να κοιτάξεις τον ήλιο, να σου κάψει ευχάριστα τα μάτια, να πάρεις μια βαθειά ανάσα και να πεις "ΖΩ ΞΑΝΑ!"

"Φίλοι του Αιγαίου" αν διαβάζετε, σας φιλώ!
Το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνατε ήταν η παρέα σας, και η χαμένη μου αυτοπεποίθηση που με τρόπο μαγικό και μοναδικό, μου την φέρατε πίσω, δίχως καλά-καλά να καταλάβαιτε πως το κάνατε αυτό! Θα μου λείψετε φέτος, γιατί είχαμε μάθει να έχουμε ο ένας τον άλλο... και να περνάμε άπειρες ώρες μαζί...Οι καλοί φίλοι όμως δεν χάνονται απλά γιατί μεσολαβεί το πέλαγος, έτσι δεν είναι;;;

πολλά φιλιάαααα!