Η απόξεση

έγινε, όπως ήταν προγραμματισμένη χθες στη 13.00. Με συνοπτικές διαδικασίες και ευτυχώς δεν κατάλαβα τίποτα. Η μέθη είναι ουσιαστικά ολική αναισθησία αφού δεν νιώθεις τίποτα. Κοντά μου είχα δυο φίλες τη "Σ" (βεβαίως-βεβαίως) και τη "Β". Την ξαδέρφη μου και τη μαμά μου, μαζί με τη θεία μου. Κοινώς "πολύ λαό", εγώ τους είπα πως δεν ήταν ανάγκη να έρθουν αλλά όλες επέμεναν...βέβαια όλο αυτό είχε το καλό του, πέρασε η ώρα γρήγορα, πάντα περνάει όταν έχεις παρέα αγαπημένα σου πρόσωπα, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς δεν πονάω πουθενά, είχα λίγη, πολύ λίγη αιμμοραγία χθες και σήμερα είμαι σαφώς καλύτερα. Χθες δεν μπορούσα να κοιμηθώ όταν επέστρεψα το απόγευμα απο την κλινική, και ήρθε η "Σ" για παρέα και είδαμε τρεις ταινίες...Το χθεσινό σκηνικό θύμιζε πολύ τον κρύο εκείνο χειμώνα των χημειοθεραπειών, μόνο που αυτή τη φορά δεν είμαι πρισμένη, τα μαλλιά μου είναι μακριά και πυκνά, δεν έχω την μαστεκτομή, και το κυριότερο...δεν έχω εκείνη τη "βαθειά στεναχώρια" της όλης κατάστασης που με πλάκωνε στο στήθος. Ναι, η καρδιά μου είναι ξαλαφρωμένη. Δεν ξέρω πως, αλλά τον βρήκε τον τρόπο της και ανάσανε αρκετά. Το μόνο τωρα που περιμένω είναι τα αποτελέσματα της ιστολογικής που βγαίνουν ή αύριο ή μεθαύριο....για να δούμε....προς το παρόν δεν έχω αγωνία, αύριο ποιος ξέρει; Επιλέγω να χαρώ όμως τη σημερινή μέρα!

φιλιά!