Ποστ no 201

Το σημερινό ποστ είναι αισιόδοξο! Ξέρετε γιατί; Γιατί η ίδια η ζωή, αν την καλοκοιτάξεις φέρνει ώρες ώρες κάποιες στιγμές αισιοδοξίας…αρκεί να έχεις μάτια, αφτιά και καρδιά ανοιχτά!

Αυτή την περίοδο θα μπορούσα κάλλιστα να μη μιλάω καθόλου για την αρρώστια μου. Ξέρετε γιατί; Γιατί αν με δείτε δε θα καταλάβετε τίποτα. Γιατί τα μαλλιά μου που από τον Οκτώβρη μακραίνουν (βλ. φωτο) περάσανε μια χαρά από το αγορέ στο καρέ. Γιατί το σώμα μου βρίσκει σιγά σιγά την παλιά του φόρμα, γιατί πλέον ξαναέχω 2 μαστούς (αν και απέχω από το τελικό αποτέλεσμα αρκετά). Γιατί η «Σ» γύρισε, και ναι, αντέξαμε παρόλα τα σπασμένα νεύρα, τις άπειρες παρεξηγήσεις μεταξύ μας και δε σπάσαμε το σκοινί που μας κρατά ακόμη δεμένες. Γιατί ξαναβγήκα στις παραλίες, γιατί απέχτησα καινούριους φίλους που λατρεύουν τις ιστορίες μου, γιατί με δέχτηκαν οι άνθρωποι όπως είμαι ή όπως έχω γίνει…γιατί…γιατί…γιατί ξαναμπήκα δυναμικά στο παιχνίδι που λέγεται ΖΩΗ. Γιατί βαριέμαι, γιατί τεμπελιάζω, γιατί ξοδεύω λεφτά από δω και από κει, γιατί διασκεδάζω. Κάνω ότι θα έκανε ο μέσος άνθρωπος λοιπόν. Δεν είναι αισιόδοξο; Δεν είναι ελπιδοφόρο;

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και μια πολύ σύντομη περιγραφή ίσως σας πείσει! >>>

Στο νησάκι που πήγα προχθές, αγόρασα με τη φίλη μου κάτι κρακεράκια που τα έτρωγα στις χμθ. Αυτά τα κρακεράκια τα έχω ήδη βαφτίσει ---κρακεράκια της χμθ---. Στις τόσες ώρες εκεί στο -3, πεινούσα και επειδή ήθελα ουδέτερες γεύσεις είχα ξετρελαθεί με αυτά. Τα παίρνω συχνά, γενικά δεν έχω συνδέσει ούτε φαγητά, ούτε ρούχα με τις χμθ, σε αυτό είμαι κουλ, προφανώς και ο εγκέφαλός μου κάνει κατά πολύ τα στραβά μάτια…Βρέθηκα λοιπόν σε μια τέλεια παραλία, να είμαστε μπες-βγες μέσα στο νερό και με τις ώρες. Να μιλάμε, να γελάμε κτλπ. Όταν βγήκα έξω, πείνασα, άνοιξα το πακετάκι με τα κρακεράκια και άρχισα να τρώω ένα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό. Εάν μου έλεγε τότε στο -3, κάποια νοσοκόμα, ότι θα ρθει μια μέρα που αυτά τα κρακεράκια θα τα τρώω στη θάλασσα, σε διακοπές και με μια καινούρια φίλη…θα της έλεγα «μη μου κάνεις πλάκα». Κι όμως…η ζωή κρύβει φοβερές εκπλήξεις! Τόσες που δε χωράει ο νους μας. Και πρέπει και να δίνουμε σημασία στις ευχάριστες εκπλήξεις αλλά και να είμαστε ευγνώμονες γι αυτές. Πιστέψτε με, εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος, αν όχι στον κόσμο…σίγουρα στο νησί! Ένοιωσα ότι κέρδισα αυτό που ζω, πως κέρδισα τη ζωή, και στον προσωπικό μου αγώνα πως τα πήγα καλά και με το νου και με το σώμα. Τελικά, ίσως να είμαι τυχερός άνθρωπος. Τυχερή λοιπόν που έζησα και ζω…τυχερή που μπορώ και χαίρομαι με όλα αυτά και δεν μιζεριάζω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα!