Αχχχχχχχ η Ζωή!

Από ότι είδα στο προ-προηγούμενο ποστ μου αφήσατε πολλά σχόλια και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις πως 2-3 κουβέντες σου γίνονται η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης!

Λοιπόν, εχθές έγινε κάτι το οποίο δεν το είπα σε κανένα αλλά θέλω να το πω σε όλους εσάς!

Το καλοκαίρι του 2007 είχα αγοράσει ένα φόρεμα κοντό-εφαρμοστό, στο χρώμα της άμμου, με μπούστο αρκετά ανοιχτό, που δένει πίσω στο λαιμό. Το φόρεσα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι σε γάμο φίλου μου στη Τζιά. Είχαμε μαζευτεί όλοι οι φίλοι από το Μεταπτυχιακό της Αγγλίας. Τι ωραία που είχαμε περάσει! Σκίζαμε τα βουνά με ένα ανοιχτό τζηπ, μέσα στη δροσιά της νύχτας και του νησιού ακούγοντας «One love, one life» των U2.Δε ξέρω γιατί, αλλά εκείνη η σκηνή, εγώ στο πίσω κάθισμα, στη μέση, να χαζεύω τη θέα μπροστά, το ραδιόφωνο του αμαξιού φωτισμένο και η γλύκα από τα λίγα παράσιτα μου έμεινε! Η βραδιά εκείνη, και εκείνη η σκηνή, γίνονται φυσικά πιο συγκινητικές όταν σκέφτομαι πως μετά τη Τζιά, μετά από εκείνο το καλοκαίρι εγώ αρρώστησα και άλλαξα. Όταν σκέφτομαι την ανεμελιά μου. Κάθε που ακούω αυτό το τραγούδι βλέπω μπροστά μου το σκοτάδι της Τζιάς, το αεράκι που έπαιρνε τα μακριά μαλλιά μου τους φίλους μου, τα 54 κιλά μου, τα νιάτα μου ζωντανά!

Πέρυσι αυτό το φουστάνι δεν μπορούσα να το βάλω και λόγω κιλών και λόγω απώλειας μαστού. Η ξαδέρφη μου, μου το είχε ζητήσει να το δανειστεί αλλά εγώ δεν της το έδωσα ούτε μια φορά. Το είχα εκεί στην ντουλάπα, μαζί με άλλα ρούχα που δεν μπορούσα να βάλω τότε. Σκέφτηκα μια φορά να χαρίσω τα περισσότερα μου ρούχα αφού δεν μου κάνανε. Τελικά χάρισα ελάχιστα και κράτησα αρκετά. Χθες το βράδυ λοιπόν, ξαναμπήκα σε εκείνο το φόρεμα «της άμμου». Μια χαρά έδειξε και στα 60 κιλά που είμαι πλέον (έχασα τα 5…κάτι είναι και αυτό) και το στήθος μου και αυτό, μια χαρά στη θέση του. Μπήκα στο μπάνιο να βαφτώ, και όπως ο καθρέφτης είναι μεγάλος, έβλεπα από τη μέση μέχρι το κεφάλι το είδωλό μου. Αμέσως πέρασε από μπροστά μου και εκείνη η κοπέλα, η άλλη, που είχε πακετάρει μέσα σε μισή ώρα για 3 μέρες στη Τζιά και είχε βάλει με προσοχή το φουστανάκι της στη βαλίτσα. Εκείνο το κορίτσι είχε τότε μόλις γυρίσει από τη θάλασσα όπου είχε μείνει τουλάχιστον 10 ώρες (χωρίς υπερβολή). Το σώμα της ήταν καλοσχηματισμένο και ηλιοκαμένο, τα μαλλιά της μακριά, λαμπερά, πάντα στο φυσικό τους χρώμα. Δάκρυσα καθώς βαφόμουν! Μα φυσικά και θυμίζω εκείνο το κορίτσι, αλλά την τελευταία φορά που φόρεσα αυτό το φόρεμα δεν μου είχε συμβεί τίποτα, δεν ήξερα τι θα μου συμβεί και ζούσα χαρούμενη μέσα στην άγνοιά μου!
Σκούπισα τα μάτια μου και ξανακοίταξα τον εαυτό μου…Υπάρχει και η άλλη πλευρά…τότε, στη Τζιά, κάτω από αυτό το φουστάνι, στο μέρος του μαστού, απέναντι από την καρδιά, είχα μια αιτία θανάτου και μάλιστα προχωρημένη. Μπορεί να πέρασα πολλά, απο τότε με τον όγκο μου, μπορεί να έσπασαν τα νεύρα μου, να πάλεψα με τον εαυτό μου και άλλους πολλούς αλλά…είμαι εδώ…είμαι εδώ παρόλη τη φουρτούνα που χτύπησε το πλοίο μου. Είμαι σίγουρη πως δε θα προτιμούσα τη φιγούρα μου «θεϊκή» μέσα σε αυτό το φουστάνι, το πρόσωπό μου φρέσκο αλλά όλα αυτά σε μια κορνίζα, ανάμνηση μιας άλλης εποχής και εγώ να λείπω απ’τη ζωή…!

Γι αυτό φωνάζω! ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ 2 ΟΨΕΙΣ. ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΟΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ! Η Sugar Η ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ MSN ΤΗ ΡΩΤΗΣΑ «ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ?» ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕ «ΘΑ ΔΕΙΣ, ΘΑ ΔΕΙΣ!»

Όπου και να σαι sugar, ότι κα να βλέπεις, είσαι μέσα στην καρδιά μου!