Η ζωή μου πριν 10 χρόνια (περίπου)

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το blog απο την πρώτη του ανάρτηση μερικές μέρες τώρα.

Είναι απίστευτο πως ξέχασα τα περισσότερα. Πραγματικά ξέχασα τόσα πολλά. Θυμάμαι βέβαια κι άλλα τόσα. Είναι φοβερή η αίσθηση πάντως να διαβάζεις πως εκείνη τη μέρα, το 2007 είχες πιεί καφέ με τη "Ν" ενώ η "Σ" είχε έρθει σπίτι σου για ταινία και ξάπλα. 

Περνάνε τα χρόνια, περνάνε....και οι πληγές επουλώνονται.  

Χθες είδα ένα έντονο όνειρο. Ήμουν σε ένα νησί, στο νησί ήταν και η "Σ" με το παιδί της αλλά μηνών, πιο μικρό απο όσο είναι τώρα. Η "Σ" πάλευε να τηγανίσει κάτι ωμά κρέατα κι εγώ αποφάσισα να πάω μόνη στη θάλασσα και πήγα. Μπήκα να κολυμπήσω, όμως δεν μπορούσα να βγώ προσπάθησα αλλά τίποτα ενώ δεν είχε ιδαίτερα πολύ κύμα, όμως είχε βράχια. Όμως η λογική πρυτάνευσε και κολύμπησα κατά μήκος της ακτής (όχι δεν ήμουν αχγωμένη) και ρώτησα κάποιους άλλους λουώμενους εκεί που δεν είχε βράχια, αν, αν βγω απο τη δική τους πλευρά μπορώ μετά να πάω στα πράγματά μου, στην ακτή, απο εκεί που είχα βουτήξει. Εκείνοι είπαν ναι, κι έτσι βγήκα απο την αμμουδιά.

Σκέφτηκα ότι μια ερμηνεία των παραπάνω είναι πως πάντα τη σκαπουλάρω, πως βρίσκεται η λύση πάντα. Απο την άλλη ας μην προκαλώ και την τύχη μου με όσα γράφω απόψε. Πάντως ίδρωσα πάρα πολύ στον ύπνο μου, αν και δεν είχα άγχος μέσα στο όνειρο.

Όπως και να χει, είναι περίεργο το συναίσθημα να περνάει το παρελθόν απο μπροστά σου καθώς διαβάζεις τι έγινε παλιά. Διάφορα συναισθήματα έχουν ξεχαστεί, πραγματικά. Ο σωματικός πόνος, ο πόνος στο μυαλό, ο πόνος της μοναξιάς, της απουσίας, της ασυνεννοησίας, όλα...μα όλα... Μα ειναι δυνατόν;;; Κι όμως... τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Σίγουρα θυμάμαι πολλά περιστατικά. Θυμάμαι χρώματα, χώρους, ανθρώπους αλλά είναι και πολλά πάρα πολλά που τα έχω ξεχάσει. Έτσι είναι φαίνεται στη ζωή, ότι σε ζορίζει σε ζορίζει τόσο που φτάνεις στο μηδέν μετά, και το καταχωνιάζεις εκει που δεν παίρνει άλλο. Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με τους ίδιους ανθρωπους γύρω σου αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου. έτσι. μόνο έτσι... δεν υπάρχει άλλη εξήγηση λοιπόν... τα πνίγεις. Οχι τον πρώτο χρόνο ούτε τον δεύτερο. Ως εκεί μετράς τους μήνες και τις μέρες και θυμάσαι, θυμάσαι συνέχεια, και κρατάς στο μυαλό σου ημερομηνίες. Και αυτό κάνεις και για πέντε χρόνια ακόμη. Νομίζω πως μετά την πενταετία αρχίζεις και ξεχνάς...Και καλά κάνεις γιατί δύσκολα ζεις με όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής σου. Ευτυχώς υπερτερούν οι καλές στιγμές και κάπου σώζεσαι, όσο άσχημα κι αν σου φέρθηκε η ζωή. Φανταστείτε να καταγράφατε επι 10 χρόνια την καθημερινότητά σας ή την κάθε εβδομάδα σας. Συναισθήματα κι ανθρώπους και να τα διαβάζατε κάποια στιγμή. Θα ανακαλύπτατε το ίδιο με εμένα αυτές τις μέρες, πως τα άσχημα τα αφήσατε πίσω.

Αυτές τις μέρες που πάω πίσω στον προσωπικό μου χρόνο, πιστέψτε με, πραγματικα, έχω πάρει τέτοια απόσταση απο όλα που τα διαβάζω σαν να ήμουν μια απο εσάς, ως απλή αναγνώστρια. Φοβερό αυτό με το μυαλό... αλλά συμβαίνει και δεν υπερβάλω. Και καλώς μου συνέβει όπως γράφω και πιο πάνω.

Όλα βέβαια αυτά με τις αναδρομές συμβαίνουν γιατί βρίσκομαι σε μια αναζήτηση σε σχέση με το blog, σκέφτομαι να το κάνω ή να γίνει ταινία...Δεν ξέρω πως σας φαίνεται σαν ιδέα. Άλλοι το κάνανε βιβλίο στο παρελθόν (κι αυτό βεβαίως το σκέφτηκα). θα δω... το ψάχνω πάντως...Θα με ενδιέφερε να δείξω στον κόσμος πως πήγε η όλη ιστορία, να το δείξω με εικόνες :-)

Σας φιλώ. "Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά" έτσι δεν λέει το άσμα;;; Όμως νιώθεις και ευγνώμων, γιατί παρόλα όσα πέρασες είσαι καλα και είσα εδώ. Επίσης, όσο δύσκολα κι αν ήταν κάποιοι άνθρωποι μείνανε πλάι σου για πάντα. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, ότι κι αν γίναμε, ότι κι αν γίνει στο μέλλον. Είναι μικρές νίκες όλα όσα γίνανε 10 χρόνια πριν κι όλα όσα κατάφερα να κάνω αλλά και να κάνουν και οι άλλοι γύρω μου.

Δέκα χρόνια πριν ρε φίλε. Παιδιά είμασταν 27 χρονών, ελεύθεροι όλοι, χωρίς μωρά δικά τους. Υγιείς όλοι, με όνειρα, χαρούμενοι, carefree, cool και light. Ψοφούσαμε για παρέα, για έξω, για εμάς, για το εμείς κι εμείς. Σχέδια, γέλια, φωνές, βλακείες και σοβαρές κουβέντες. Κι έτσι η ζωή πέρασε...και η ζωή συνεχίζεται.

Σας φιλώ! μου δώσατε τόσο κουράγιο και τόση ενέργεια, απο την πρώτη εβδομάδα -όπως διαβάζω- αυτού του blog!

Πρωί Σαββάτου

και λίγες ώρες πριν πάω για την καθιερωμένη μου βόλτα χαζεύω στο ιντερνετ.

Παρατηρώ πως τελικά, this is a family world...ή this world is for families ή families and babies rule. 

Χαζεύω τα διαφημιστικά e-mail που μου στέλνουν οι εταιρίες και αντιλαμβάνομαι πως το 80% των προιόντων τους, ότι και να ναι αυτά, διαφημίζονται με φόντο, κόνσεπτ (όπως θέλετε πείτε το) την οικογένεια. Χαρακτηριστικά μια εταιρία θέλει να πουλήσει φωτογραφίες που εκτυπώνονται σε τελάρα και το τελάρο της διαφήμισης απεικονίζει έναν μπαμπά να κρατάει ένα μωρό. 

Αναρωτιέμαι αν αυτό γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι singles σε αυτή τη χώρα, χωράνε σε διαφημίσεις; Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, δεν μπορούν να μοιράζονται μια μυστική αδερλφότητα όπως εκείνοι που έχουν μωρά. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση, η προώθηση κάποιων προιόντων που αφορούν όλους για μένα άρχισε να γίνεται pathetic όταν διαφημίζεται αποκλειστικά απο ευτυχισμένα ζευγάρια ή οικογένειες. Ακόμη και διαφημίσεις με βούτυρα, με πρωινά. Σήμερα το παρατήρησα αλλά συμβαίνει χρόνια τώρα αυτός ο διαχωρισμός. Βλέποντας τη διαφήμιση θυμήθηκα παράλληλα και τον χθεσινό ορθοπεδικό που πήγα να δει κάτι στο γόνατό μου. Αφού μου πήρε πλήρες ιστορικό και με ρώτησε και για τον κύκλο μου, με κοιτάζει στα μάτια και με ρωτά: "Παιδάκια έχετε;". Όταν επίσης μου κάνουν αυτή την ερώτηση πλέον μου ρχεται να βάλω τα ΓΕΛΙΑ. Καλέ μου άνθρωπε, ρωτάς γιατί ψάχνεις να δεις σημάδια "δυστυχίας" -αν πω όχι-επάνω μου, ή γιατί θες να ελαφρύνεις το κλίμα και να χαμογελάσεις αν απαντήσω θετικά; Θεωρώ ότι είναι απο τις πιο χαζές ερωτήσεις και πιστέψτε με στην τελευταία λαπαροσκόπηση την άκουσα και 3 βήματα πριν το χειρουργείο, επάνω στο φορίο απο το νεαρό που το έσπρωχνε. Μα δεν ειναι αστείο τώρα που το διαβάζετε; Ήταν φαίνεται για τον νεαρό το τελευταίο χαρτί να με κάνει να δω τα πράγματα αισιόδοξα, αν φυσικά έλεγα "Ναι έχω ένα". Όμως εκείνη τη στιγμή των ελάχιστων δευτερολέπτων πριν απαντήσω, πραγματικά κάνω κόπο στο να μη χαμογελάσω (γιατί θα με περάσουν για τρελή) ή να μη γελάσω και απαντώ μονολεκτικά "Όχι". 

Σε ένα άλλο σύμπαν τα συννεφάκια πάνω απο το κεφάλι μου θα γράφανε "Ρε βλάκα, τι σημασία έχει αν έχω ή όχι παιδί; Μου κάνει τον καρκίνο καλύτερο, ή μου κάνει τη ζωή πιο όμορφη; Ή τελικά μπορώ να πω στον εαυτό μου--μπράβο, τουλάχιστον έπιασες το Ελληνικό όνειρο, έγινες μάνα πριν στα πάρει όλα ο κακρίνος". Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη φύση της ερώτησης...Κι ο γιατρός εχθές μπορούσε πολύ πιο πλάγια να με ρωτήσει, τύπου γράφει τα στοιχειά (που τα έγραφε) να με ρωτήσει αν είμαι παντρεμένη κι έχω παιδι. Όμως τις ξέρω αυτές τις ερωτήσειες και τωρα που σας γράφω χαμογελάω. Είναι ερωτήσεις λύπης, οίκτου ίσως. Σου λέει οκ end of story αλλά πρόλαβες να κανεις παιδί; Όχι ρε φίλε, δεν πρόλαβα. Κι αν αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, ας μου βάλει η Ελληνική κοινωνία 6 στα 10 βαθμολογία. 

Μην τρελένεστε........ με ή χωρίς παιδί, αν το λέει η καδρούλα σου ζεις μια γεμάτη ζωή. Φυσικά, τα παιδιά για μια μάνα είναι το παν...Για μια γυναίκα όμως που δεν γνώρισε δικό της παιδί, μη γελιέστε, δεν νιώθει και τόσο αποτυχημένη όσο εσείς νομίζετε ;-) Σας το υπογράφω με ένα μεγάλο Σαββατιάτικο χαμόγελο. Μη βασανίζεστε με τέτοιες σκέψεις οι άτεκνοι. Αν η ζωή σας έδωσε λεμόνια κάντε λεμονάδα και ντύστε την κάθε σας μέρα με μοναδικότητα. Δεν ξανα γεννιόμαστε, ε δεν θα σκάσουμε αν βρεθήκαμε και χωρίς οικογένεια. Μη χαρίζετε τις μέρες σας σε χαζές σκέψεις και υποθέσεις και ταχα όνειρα που δεν βγήκαν.

Τα όνειρα έιναι δικά μας ρε, είτε για να τα επαναπροσδιορίζουμε είτε για να αφήνουμε κάποια απο αυτά στην άκρη και να φτιάχνουμε καινούρια απο την αρχή (κι αυτό έχει απίστευτη χάρη σας το λέω) είτε για να τα συνεχίζουμε και να καταφέρνουμε μερικά απο αυτά!

Να μην έχετε καμία ηττοπάθεια. Η κάθε μια μας ειναι ξεχωριστή. Το θέμα δεν είναι αν θα κάνετε παιδιά, το θέμα είναι πάντα αν θα κάνετε σωστά παιδιά με τα φώτα που θα τους δώσετε. Το θέμα δεν είναι να κάνετε παιδιά μα να ζήσετε αυτά τα λίγα ή πολλά χρόνια εδώ πάνω όπως γουστάρετε στα πλαίσια του δυνατού.

Πάτε τη βόλτα σας τώρα, χαζέψτε τον κόσμο που περνάει, χαμογελάστε σε ένα παιδάκι που με αφέλεια βρέθηκε μπροστά σας και σας κοιτάει επίμονα κι αν τόσο πολύ θέλετε κάποιον να σας φωνάζει μαμά, υπάρχουν παιδάκια εκεί έξω που ευχαρίστως θα το έκαναν και θα σας ευγνωμονούσαν για μια ζωή.

Ναι, δεν θα κλέψω τη δόξα απο τη μητρότητα, είναι όμορφες (απο ότι βλέπω) όλες οι στιγμές με ένα παιδί, δεν θα αφήσω όμως ούτε τη μέρα να μου χαλάει το ότι δεν ξυπνάω με ένα παιδί.

Γονιός ή μη γονιός ο κάθε άνθρωπος κάνει τον δικό του προσωπικό αγώνα ;-) Εταιρείες και μαρκετινγκ θα έπρεπε να το ξέρετε πια εν έτη 2016...αλλά.......ας είναι.  

Σας φιλώ! Εγώ πάλι δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους με βάση την προσωπική τους κατάτασταση, και με παντρεμενους βγαίνω και με μωρά αλλα και με ελεύθερους (και δεν θα πρεπε καν να το διευκρινιζω, ανθρωποι είναι όλοι και φίλοι, αν τους θες, δεν παίζει ρόλο σε τι φάση είναι)

Σαν σήμερα

έκανα το 2008 την τελευταία χημειοθεραπεία μου. Και σήμερα, πάτησα εδώ στο blog το 2008 και μήνα Απρίλη για να θυμηθώ τι έγραφα τότε, σε ποια κατάσταση μυαλού ήμουν.

Περίεργο να βλέπεις τελικά το παρελθόν σου σε μια οθόνη υπολογιστή. Σπάνια γυρίζω πίσω σε όσα έγραψα παλιά. Δε βρίσκω μάλλον το λόγο. Όμως μου αρέσει ενδόμυχα το ότι όλα αυτά τα έχω κατα γράψει γιατί...για να λέμε και αλήθειες εδώ... Τα περισσότερα απο αυτά, σχεδόν 10 χρόνια μετά, τώρα να εδώ που σας γράφω, τα έχω ξεχάσει. Ναι, κι όμως, μου το λέγανε και δεν το πίστευα αλλά πραγματικά τα έχω ξεχάσει. Έτσι ξέρω πως στο μέλλον, μπορώ αν θέλω να ξανα διαβάσω μερικά. Να θυμηθώ, να συγκινηθώ, να συναντήσω και πάλι εκείνο το άτομο των 27 που ήταν έρμαιο μιας up and down ψυχολογίας. Το κορίτσι που η ζωή το είχε πετάξει στο περιθώριο των νοσοκομείων και είχε αναγκαστεί να αφήσει την ως τότε πραγματικότητα. Εκείνο το κορίτσι που δεν άφησε περιθώρια φόβο μέσα της, εκτός απο κανα δυο φορές (βράδυ ήτανε θαρρώ). 

Είναι πολυ περίεργο πάντως που την Πρωταπριλιά πάντα την ξεχνώ σαν τη μέρα που έληξαν οι θεραπείες. Ίσως γιατί μετά, τον τότε Μάη με περίμεναν οι ακτινοθεραπείες. Πάντα νόμιζα ότι το τέλος είναι αυτό που σου μένει, όμως η ζωή με διέψευσε! Εμένα μου έμεινε η αρχή, η 3η Δεκέμβρη που χειρουργήθηκα μα και η 18η Δεκέμβρη που έκανα την πρώτη χμθ. Όμως, επειδή η 18η Δεκέμβρη συμπίπτει με τα γενέθλιά μου (δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου-που ως τότε νόμιζα πως δεν ξέρει τα γενέθλιά μου-που είπε: "γιατρέ, 18 έχουμε γενέθλια") εγώ και πάλι εκείνη τη μέρα σκέφτομαι τα γενέθλια και γιορτάζω τη ζωή... το μυαλό μου έφυγε απο εκείνο το -3 όροφο, βαθιά στο υπόγειο όπου κλεινόμουν με την πεταλούδα στο αριστερό μου χέρι.  Όμως η αρχή είναι άτιμη, είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (θα έλεγε τρέηλερ ταινίας). Εγώ γράφω...είναι η μερα που άλλαξε η ζωή μου και η ζωή αρκετών δικών μου ανθρώπων. 

Σαν ψέμα λοιπόν το 2008, σαν σήμερα! ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι ομως πως πέρασαν κοντά 10 χρόνια και ΑΛΗΘΕΙΑ ειμαι εγώ εκείνο το κορίτσι κι ΑΛΗΘΕΙΑ, ειμαι καλα και σας γράφω ακόμη

σας φιλώ έναν έναν! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ!

Χάρισε τα μαλλιά σου!

Κάτι πολύ όμορφο, ήρθε και στην Ελλάδα!

Όταν κάποιος άνθρωπος ξεκινάει τις χημειοθεραπείες περιμένει και το δυσάρεστο της απώλειας των μαλλιών του. ΦΥΣΙΚΑ αυτο δεν είναι το χειρότερο με τον καρκίνο ή με τις θεραπείες αλλά ΞΕΡΩ πως το να μην έχεις μαλλιά μέσα στην όλη ταλαιπωρία, σε στεναχωρεί επιπλέον (καποιους περισσότερο, κάποιους λιγότερο).

Απο την δική μου περιπέτεια πέρασαν περίπου 10 χρόνια, αλλά δεν σας πάω τόσο μακριά, σας πάω και πιο κοντά, όταν τέλειωσε η περιπέτειά μου, σε περίπου ένα χρόνο το μαλλί μου δεν θύμιζε τίποτα απο χμθ.

Αν έχετα άβαφο μακρύ μαλλί και σκεφτεστε τόσο κόσμο στην Ελλάδα που κάνει χημειοθεραπείες και δεν έχει καθόλου μαλλάκι... τότε χαρίστε το! ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ και είναι μια βοήθεια μεγάλη! Τα μαλλιά, τρίχες είναι, μακραίνουν! χαρίστε και δώστε χαρά!

 Πληροφορίες για το Ελλινηκό Donate Hair

Βρείτε ένα κομμωτήριο που συνεργάζεται και κουρευτείτε εκεί, για τον παραπάνω σκοπό ΔΩΡΕΑΝ παρακαλώ! Εάν πάλι δεν θέλετε να μπείτε στη διαδικασία του να βρείτε συγκεκριμένο κομμωτήριο, κανένα πρόβλημα. Ακολουθήστε τις οδηγίες που θα βρείτε στο παραπάνω site και μπορείτε να κουρευτείτε και μόνες/οι στο σπίτι ή στον αγαπημένο σας κομμωτή!

Είναι πάρα πολύ απλό να δώσετε τα μαλλιά σας για περούκες προς καρκινοπαθείς!
Εγώ ετοιμάζομαι σε λιγότερο απο ένα μήνα να κόψω τα μαλλιά μου που πλέον φτάνουν πιο κάτω κι απο το κούμπωμα του σουτιέν, να τα φιλήσω, να τα βάλω σε ένα σακουλάκι και να τα στείλω για να σκεπάσουν κάποιο άλλο κεφαλάκι! ΑΠΛΟ, ΕΥΚΟΛΟ, ΔΩΡΕΑΝ και πιστέψτε με, δίνει τόση μα τόση χαρά!!!!!

ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ! ΚΑΝΤΕ ΤΟ!!!!!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ! ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ μικρά και μεγάλα μου!

 

Καλή Σαρακοστή φιλοί μου! 

Ο χαρταετός είναι σύβολο ελπίδας, ψυχής και δύναμης! Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά!

Σήμερα διάβασα για ένα project φωτογραφίας...το Sweet Life. Ρωτούν τους ανθρώπους που νίκησαν τον καρκίνο... τι είναι πιο δυνατό απο τον καρκίνο;;; Η ΑΓΑΠΗ απαντούν! Η ίδια η ΖΩΗ συμπληρώνω εγώ! Δείτε το... για να θυμηθείτε πως κι ας μην έχεις μαλλιά είσαι όμορφος... κι ας έχεις ουλές συνεχίζεις να ζεις! ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ. να ζεις και να ονειρευεσαι ακομη κι όταν τον ουρανό σκεπάζουν σύννεφα και η βροχή μουσκεύει το είναι σου! Ο Καρκίνος νικιέται όταν δεν του χαρίζεις το μυαλό σου, οταν ξεχνάς το φόβο και πετάς ψηλά με τα μάτια της ψυχής και τα φτερά της καρδιάς! Μη χαρίζεις στον καρκίνο την ελευθερία μυαλού που μόνο εσύ μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου! Γέλα... ο καρκίνος τρέμει όταν σε ακούει, μίλα δυνατά κι ο καρκίνος σωπαίνει. Σκέψου θετικά και κάντον να σκάσει απο το κακό του!

Σας φιλώ! Το Πάσχα πλησιάζει! Ελπίζω σε μια Άνοιξη πάντα και σε ένα υπέροχο καλοκαίρι!

Η ζωή μετά τον καρκίνο

έβαλα αυτό τον τίτλο απόψε για να βρεθειτε εδώ όσα φοβισμένα καρκινάκια δεν με ξέρετε..σε περίπτωση που googlαρετε "η ζωή μετά τον καρκίνο".

Λοιπόν...λοιπόν, ντροπή και αίσχος έχω να γράψω απο τον Ιανουάριο;;; 

Μου φαίνεται πάντα σαν χθες που έγραψα τελευταία φορά...ίσως γιατί σας έχω πάντα στο μυαλό μου ως το δυνατό και δυναμικό παρεάκι μου! Εσείς με συντροφεύετε όλοι απο το 2007 ως σήμερα και με τα σχόλιά σας και με τη σκέψη σας.Τι θα έκανα δίχως όλους εσάς, πόση δύναμη μου δώσατε...αχ πόση;;;;;

Λοιπόν.... η ζωή μετά τον καρκίνο...ΝΑΙ, υπάρχει...Έχει και ποιότητα.

Οι πρώτοι μήνες του 2016 με βρίσκουν καλά στην υγεία μου (αρχικά), περασα ομορφα στις γιορτες με εξόδους και παρτυ. 

Συνεχίζω με τη δουλειά μου, προσπαθώ να χάσω 2-3 κιλάκια αλλά εχω κολλήσει στο 60 και πάω να το αποδεχτώ σιγά σιγά...Στη δεύτερη σχολή που παρακολουθώ είμαι πια τελειόφοιτη! Ω ναι...υπάρχει ζωή και μετά τον καρκίνο...
Του χρόνου 10 χρόνια καρκινοπαθής μα και cancer free (ok με μικρές εξαιρέσεις) γενικά τα πράγματα πήγαν καλά...απο τα 27 πάτησα τα 35. Καθόλου άσχημα, να βρεις τον καρκίνο να τον
ξεπεράσεις και να κερδίσεις 10 χρόνια ζωής.Μια χαρα... αν και τους τελευταίους μήνες η θεωρία μου είναι μια: όταν κάποιος φεύγει απο τη ζωή, πιο ζόρικα είναι για όσους μένουν πίσω. Όταν κάποιος  φεύγει νέος συχνά λένε: "Έχασε τα νιάτα του" αλλά τελικά αυτό τι σημαίνει;

Η ζωή δεν χορταίνεται, κι αυτός που ζεί ως τα 75, θέλει να πάει 80, κι αυτός που είναι 80 επιθυμεί τα 85 και τα 90.Η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή, κι ας μην είναι γλυκιά. Όλοι θέλουμε πιο πολύ, κι ο γέρος που απλά ανασαίνει σε ένα δωμάτιο, θέλει και του χρόνου να ανασαίνει, και του παραχρόνου κι ας είναι η ζωή του ένα ατέρμονο κρεβάτι.
Δεν θέλω να γίνω κυνική, όμως ο θάνατος πρέπει να ειναι μια κατάσταση πολύ ζεν. Δεν έχω πολυ-μιλήσει για τον θάνατο εδώ στο blog, ίσως γιατί πέρασε απο το μυαλό μου αλλά τον απώθησα. Ευτυχως για όλους τους ανθρώπους δεν υπάρχει ούτε minimum πραγμάτων που πρέπει να κάνουν στη ζωή, ούτε maximum. Είναι πολύ καλό όμως  έστω μέσα μας να καμαρώνουμε για όλα όσα έχουμε κάνει. Να έιμαστε και ευγνώμονες για το παρελθόν και θαραλλέοι για τη μάχη με τον καρκίνο ή για οποιαδήποτε δοκιμασία της ζωής.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως πάνω εκεί στα άστρα που κάθε βράδυ μας σκεπάζουν βρίσκεται του καθενός η πορεία... οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια κι όσο κι αν θέλουμε να μεγαλώσουμε τον χρόνο δεν γίνεται. Ακόμη και οι φορές που ξεφεύγουμε απο τον θάνατο, κι αυτές προδιαγεγραμμένες είναι. Όλα, μα όλα κάπου υπάρχουν. Και τα ευχαριστα μα και τα δυσάρεστα της ζωής μας. Αυτό όσο κι αν φαίνεται κουφό, εμένα με ηρεμεί.
Όλοι κατά τη γνώμη μου έχουμε μια ιστορία ήδη εκεί ψηλά, μια ανώτερη δύναμη ή ένα στοιχείο της φύσης την ξέρει. Εμείς απλά καλούμαστε να την κάνουμε την ιστορία μας και το πέρασμά μας απο τη ζωή, όσο μπορούμε πιο όμορφο, πιο συναρπαστικό πιο πιο... ότι θέλει ο καθένας. Αυτή είναι η θεωρία μου για τις ζωές μας. Όσο έχουμε χρόνο και υγεία δημιουργούμε και πειραματιζόμαστε. Ταξιδεύουμε, γνωρίζουμε διάφορους ανθρώπους, χρωματίζουμε τις μέρες, τυπώνουμε τις στιγμές, αλλά κανείς πιστεύω δεν παίρνει τίποτα απο όλα αυτά μαζί του. Όλα γίνονται για το τώρα. Το συζήτησα με τη μητέρα μου αυτό το τελευταίο και της είπα "Κανείς δεν πάει στον άλλο κόσμο με το ταξίδι πχ της Νέας Υόρκης μαζί του". Τα περισσότερα απο όσα κάνουμε είναι μάταια, αλλά όταν κάποιος μας πετάει σε αυτόν τον κόσμο τότε κι εμείς κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με όσα έχουμε. Αυτό, τίποτε παραπάνω. Επίσης, κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί αυτόν τον κόσμο για να πάει στο άγνωστο, όμως πολλοί φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι καθημερινά.
Αρχίζω και πιστεύω μεγαλώνοντας πως σημασία έχει η ποσότητα κι όχι η ποιότητα, χωρίς να θέλω να "κοροιδέψω" κάποιον που έχει φύγει νωρίς, και το νωρίς είναι ζόρικο. Αλλά ξανα ρωτάω, ποιό είναι το νωρίς; Η ζωή δεν χορταίνεται απο κανέναν που την αποχωρίζεται. Η ξαδέρφη μου που έφυγε απο καρκίνο το 2011, ναι είπαν όλοι κρίμα στα νιάτα της...ούτε 40άντα δεν ήταν. Όμως η πικρή αλήθεια είναι, ή μάλλον η δική μου αλήθεια είναι πως πιο δύσκολα ήταν και είναι για όσους μείνανε πίσω, για το παιδάκι της που το άφησε 6 ετών, για τον άνδρα της, για τους γονείς.Η ζωή δεν χορταίνεται, το μόνο σίγουρο...και επίσης πόσα να κάνεις σε ένα διάστημα 70 ετών κατά μέσο όρο; Δεν είναι 100 ή 150 τα ρημάδια τα χρόνια! Είναι πιο λίγα.
Πόση ζωή χωράει μέσα σε 70 χρόνια άραγε;  Και ξανα ρωτάω, τι σημαίνει "ζωή"; Γιατί για κάποιους ζωή είναι κάνω παιδιά κι αποκτώ τη δική μου οικογένεια. Εγώ που δεν θα κάνω δικά μου παιδιά;

Η ζωή είναι υποκειμενική υπόθεση λοιπόν. Εμένα μου κλήρωσε ζωή με τον καρκίνο αλλά και μετά απο αυτόν. Μπορώ να αλλάξω την ιστορία μου εκεί πάνω στα άστρα; Προφανώς όχι! Όμως στην ιστορία που μου όρισε το σύμπαν κλείνω πονηρά το μάτι και σκάω και ένα χαμόγελο, γιατί τελικά της αλλάζω τον τόνο της αφήγησης κι απο δράμα την κάνω κωμωδία ή "Μια γλυκόπικρη ιστορία"! Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κλείσεις στη ζωή το μάτι, για να την αρπάξεις απο τα μαλλιά, για να αλλάξεις την οπτική γωνία των πραγμάτων. Μπορείς να φωτίσεις εσύ τα αντικείμενα που θες σε κάθε πλάνο. Βλέπετε, το βασικό σενάριο υπάρχει, μερικές μικρο-αλλαγές μέσω αποφάσεων όμως δίνουν το αλατοπίπερο στην ιστορία και οι επιλογές οι σκηνοθετικές της δίνουν σχήμα, την κάνουν (αν θες) κάτι λίγο πιο ανάλαφρο απο αυτό που θα ζούσες αν δεν είχες ασχοληθεί με "τα φώτα" και την "κάμερα".
Εμπρός, σήκω και γίνε εσύ, ο σκηνοθέτης του σεναρίου που τα άστρα προσγείωσαν στο μπαλκόνι σου! Δείξε υπομονή, επιμονή, καλή θέληση και διάθεση και κέρδισε ποιοτικό χρόνο σε τούτα εδώ τα μέρη!
Η ζωή δεν είπε την τελευταία της λέξη μα ούτε κι εσύ ακόμη!  

Η τρελή ροδιά

Δες τώρα πως αν έχεις ανοιχτή καρδιά και πόρους δέρματος... κάποια μέρα, ίσως μετά απο μήνες, μπορεί και μετά απο χρόνια η ζωή σου φέρνει κάτι που ήθελες, αρκεί να θυμάσαι πως κάποτε αυτό το ήθελες....

Βρήκα έναν ενήλικο άνθρωπο που μου απήγγειλε ποίηση. Κάποτε σκέφτηκα, δεν ξέρω κάποιον ενήλικα που να ξέρει να απαγγέλει ένα ολόκληρο ποιήμα. Και ναι, λίγες μέρες πριν φύγει το 2015 η ζωή μου φανέρωσε αυτό τον άνθρωπο και το παρακάτω ποιήμα.  

Και ξέρετε κάτι;;; Η ροδιά, το ρόδι, είναι ένας καρπός, μαγικός. Φέρνει καλή τύχη ως σύμβολο, αφθονία, και μακροζωία. Και δείτε τι σύμπτωση, δεν είναι απλά ένα ακόμη ποιήμα >>>>

"Η τρελή ροδιά" είναι το τελευταίο ποίημα από τη συλλογή του Ελύτη "Η θητεία του καλοκαιριού".

Το ποίημα "Η τρελή ροδιά" είναι διάχυτο από χαρά, ζωή και κίνηση. Η τρελή ροδιά είναι ένα ποιητικό σύμβολο μέσα από το οποίο ο ποιητής περνάει τα θαύμα της ζωής.


                                                                 Η ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ 

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς

σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της

με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο

ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια

θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια

γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα

που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματα τους - πέστε μου

είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλεια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά

ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα

εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της

ποτέ θλιμμένη και ποτέ γκρινιάρα - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη

τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,

μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,

με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε

σ' αμύριστες ακρογιαλιές - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι' εορτάζει

αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα

που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας

την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια - πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,

πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,

τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,

ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,

πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,

                               στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους εσάς!

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΥΓΕΙΑ πανω απο όλα, γιατί όταν έχεις υγεία νιώθεις ικανός για τα πάντα, για όλα.

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ τους εαυτούς σας, αλλά και όσους αγαπάτε πραγματικά. Την αγάπη σας θα θυμούνται!

ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΤΕ πως όσα θέλετε ή όσα λαχταράτε θα γίνουν κάποια στιγμή, ακόμη κι αν δεν γίνουν, η ελπίδα βοηθάει τη γη να γυρίζει, η ελπίδα σε κάνει να ξυπνάς το πρωί και να χαμογελάς

ΝΑ ΕΙΣΤΕ Ο ΕΥΑΤΟΣ σας, οι άνθρωποι γύρω το εκτιμούν!

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ 2016 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΑΡΕΣ, ΠΑΡΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ. ΑΝ και περνάμε δύσκολους καιρούς γενικώς, ας ελπίσουμε πως θα δούμε αρκετες μικρές (έστω) ηλιαχτίδες! 

Λίγες μέρες πριν το 2016

Περνάω όμορφα με φίλους την αποφώνηση του έτους. Απο χθές πάω εκδρομούλες και συναντώ  αγαπημένα πρόσωπα απο το παρελθόν που πλέον δεν είναι στην καθημερινότητά μου. 

Σκέφτηκα πως ένα μέρος της προίκας μας σε αυτόν τον κόσμο, είναι σίγουρα οι άνθρωποι που έχουμε συναντήσει κατα καιρούς. Και κάπως τυχαία... βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο το οποίο μιλάει για τους ανθρώπους και την ποιότητα των ανθρώπων.Είναι πραγματικά υπέροχο να έχεις πλάι σου ανθρώπους που να σε εκφράζουν, ανθρώπους που να σου μαθαίνουν απλόχερα τα όσα ξέρουν, που να σε αγκαλιάζουν, που να σου δίνουν χρόνο, που να μην τσιγκουνεύονται συναισθήματα. Το άρθρο κλείναι με Καζαντζάκη.... "Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό" 

Για να "γράψεις" στη ζωή, ή στη ζωή κάποιου, η ποιότητα των στιγμών και του χαρακτήρα σου είναι αρκετή. Τα λόγια μα και οι πράξεις σου, μικρές οι μεγάλες, αυτές σε χαρακτηρίζουν και χαράσουν τη μνήμη όσων τις λαμβάνουν και τις απολαμβάνουν.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα την ποσότητα.
Αναζητάμε ανθρώπους που κάνουν τις στιγμές μας ουσιαστικές και που τους αξίζει μια θέση στην αιωνιότητα εκ μέρους μας. 

Σε ένα σύμπαν που όλα αμφισβητούνται, που η ζωή είναι τόσο εφήμερη όπως το πρώτο πέταγμα της πεταλούδας όταν αποχωρίζεται το κουκούλι, όλοι μπορούμε να κάνουμε το πέρασμά μας σε αυτή τη γή, κάπως καλύτερο. Καλύτερο για εμάς, για την ψυχούλα μας αλλά και για τους γύρω μας. 

Λίγος χρόνος απο τον εαυτό μας, λίγο λιγότερος εγωισμός, λίγη σφαιρικότερη ματιά στον κόσμο, στον συνάνθρωπο, στο φίλο, τη φίλη, στο σύντροφο ή στη σύντροφο. 

Φέτος στις γιορτές, όπως κάθε χρόνο, στην αλλαγή, εκεί που πάρα πολλοί θα έιμαστε στα σπίτι μας ή κάπου ζεστά σε σπίτια αγαπημένων και θα τσουγκρίζουμε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ για το καλό της νέας χρονιάς, κάποιοι άνθρωποι θα έχουν μόνο μια ευχή "Να είμαι καλά". Κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα εύχονται "Να έχω του χρόνου μια σκεπή πάνω απο το κεφάλι μου" και θα κοιτάζουν τον ουρανό. 

Δεν μπορούμε να ζούμε ενοχικά αν εμείς είμαστε απο τους ανθρώπους που τσουγκρίζουν το ποτήρι εκείνο το βράδυ. Όμως μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους. Δώστε λίγη απο την αγάπη σας κάπου, κάντε μια θετική σκέψη για όλους εκείνους που είτε στο νοσοκομείο, είτε στην ύπαιθρο εύχονται ένα καλύτερο αύριο. Νοσσούντες και μετανάστες θέλουν την αγάπη μας νοερά αλλά και με πράξεις. Ξέρω πως όλων τα περιθώρια στενέψανε οικονομικά, όμως κάτι, έστω το κατώτερο ακόμη το μπορούμε. 

Την Πρωτοχρονιά 2007, στην αλλαγή προς το 2008 (δηλαδή) ήταν η πιο μπερδεμένη Πρωτοχρονιά ever. Ήμουν 27, είχα ούτε μήνα που είχα χάσει το μαστό, που είχα ήδη στα γενέθλιά μου (18/12) κάνει την πρώτη μου χημειοθεραπεία. Όμως ήμουν εκεί, ανάμεσα σε όσους τσουγκρίζανε το ποτήρι. Γιατί κάπως έτσι γίνεται στη ζωή, πας μπροστά για να μην μείνεις πίσω. Ήμουν εκεί, φορώντας κάτω απο την μπλούζα τον "μαξιλαρένιο" μαστό μου. Έτσι απλά, με μια χμθ στην καμπούρα μου υποδέχτηκα το 2008, ξέροντας ότι 3/1/2008 θα ξαναπάω στην Αθήνα για τη δεύτερη χμθ. Κι όμως, ήμουν περισσότερο σαστισμένη, παρά στεναχωρημένη! 

Πήγαν καλά όλα τότε, και η επέμβαση και οι χημειοθεραπείες, αυτά πρώτα απο όλα.... 
Η θέλησή μου όμως για ζωή επίσης, η αγάπη μου προς τα κοντινά μου πρόσωπα ως κινητήριως δύναμη, η φαντασία μου, η όρεξη για γράψιμο, για ταξίδια, η κοινωνικότητά μου, η ενασχόλησή μου με το σινεμά, η μανία μου με τις ταινίες, η προίκα μου με τις σπουδές, όλα μα όλα αυτά, με έφτασαν εδώ που είμαι, 35 επιτυχώς. 

Δεν ξέρω τι παραμονεύει στη γωνία, όμως έμαθα σταδιακά να μη ζω με το φόβο της "γωνίας". Έμαθα να ζω απλά, δίχως φόβο, λες και δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Δεν είναι εύκολο, αλλά το πετυχαίνεις κι αυτό κάποια στιγμή, αν το βάλεις στόχο και σκοπό. Φυσικά και πολλές φορές λυγίζεις και φοβάσαι...όμως μετά απο λίγο έρχεσαι και πάλι στα ίσια σου. Προσπαθησα να δω τη ζωή απλά, δίχως μεγαλοεπίβολα σχέδια, προσπαθησα να έχω μια καλή(όπως ορίζω εγώ) καθημερινότητα, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Απλά! Προσπάθησα επίσης να σκέφτομαι πως εγώ, είμαι τόσο εφήμερη σε τούτο τον κόσμο, όσο είναι όλοι. Κάποιος δυστυχώς τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτό, ενώ εσείς συνεχίζετε και διαβάζετε ακόμη όσα γράφω. Θέλω να πω, όσοι είστε "καρκινάκια" βγάλτε απο το μυαλό σας το θάνατο, ή βγάλτε τη στεναχώρια της ατυχίας, γιατί αυτή τη στιγμή είστε πιο τυχεροί απο το παραπάνω θύμα δυστυχήματος. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, βάλτε στην εβδομάδα σας κάτι που σας ευχαριστεί. Σκεφτείτε 2-3 πράγματα που θα θέλατε να κάνετε το 2016, οι μικροί στόχοι όταν κατακτηθούν θα σας κάνουν να νιώσετε τόσο όμορφα!

Κλείνω εδώ τις μικρές συμβουλές μου. Το χω αυτό, μπορεί μάνα να μη γίνω ποτέ, αλλά σας θεωρώ όλους (αν όχι παιδιά...) αδέρφια! 

Να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Πρόσφατα με αγάπησα πολύ, είμαι αυτή που είμαι, με αυτό το παρελθόν, με τούτο το παρόν, θα ζήσω με όλο το φορτίο μου και με την ελπίδα. Τίποτα δεν μπορώ να σβήσω. Προσπαθώ όλη την πορεία μου να τη μετατρέψω σε κάτι θετικό...Αποδέχτηκα τα πάντα!!!!

Καλό βράδυ! Με το καλό το 2016

Αυτό το άρθρο με ενέπντευσε απόψε! Η ποιότητα μένει

Χρόνια Πολλά!

Χρόνια πολλά!

Όπου κι αν είστε σήμερα, απο όποια γωνιά της γης με διαβάζετε, σας εύχομαι Χρόνια Πολλά!

Είναι πολύ όμορφο που οι Έλληνες κάθε που έχουν γενέθλια, ονομαστική εορτή, ή Χριστούγεννα, ή Πάσχα, εύχονται ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Αν σταματήσεις και το σκεφτείς, θα δεις πως αν έχεις ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αν σε περιμένουν πολλές ημέρες σε τούτη τη γή, έχεις και την ευκαιρία σου να κάνεις και ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΛΛΑ, να ψάξεις για ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΛΑ, να απλώσεις  τα χέρια σου σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ, να αγγίξεις τις ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ. 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ λοιπόν, ΖΩΗ ΠΟΛΛΗ μπολικες στιγμές τις οποίες ο καθένας μας οφείλει να αξιολογεί και να αξιοποιεί, γι αυτόν πρώτα απο όλα και μετά για όλους τους άλλους!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους εσάς, με όσο περισσότερο χαμόγελο μπορείτε. Όχι οι καιροί δεν είναι εύκολοι, ναι οι αυθεντικότητα των σχέσεων και η καλή καθημερινότητα είναι μια συνεχής πάλη. Η ζωή δεν είναι δεδομένη, πόσο μάλλον η "καλή ζωή".

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με αγάπη, Γιατί στο τέλος, η αγάπη μένει, την αγάπη αποζητάς, την αγάπη λαχταράς, την αγάπη θυμάσαι και νοσταλγείς. Την αγάπη και τον ήχο μιας φωνής που χαμογελά απο το τηλέφωνο. ΑΓΑΠΗ ΠΟΛΛΗ, αγάπη λες και αύριο θα αφανιστεί η γη. Η αγάπη είναι τζάμπα, η αγκαλιά επίσης!Αφήστε στην άκρη τα κουτιά κι αγκαλιαστείτε. Χαρίστε χρόνο στα αγαπημένα σας πρόσωπα χωρίς να σκέφτεστε ότι υπάρχει αύριο. Σταματείστε τον χρόνο απόψε, με μια καλή κουβέντα, με ένα ποτήρι κρασί και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Μείνετε ως αργά στο κρεβάτι παρέα, βλέποντας το ταβάνι, κι αδειάζοντας το νου. Παρασυρθείτε απο το ζεστό πάπλωμα κι αφήστε όλα τα πρέπει έξω απο το σπίτι. 

Μικρές χαρές και χάρες, τοσοδά μικρές στιγμές είναι η ζωή. Φέτος, προχθές άδειασα συναισθηματικά. Σαν ηρωίδα video game που της "φάγανε" τη συναισθηματική "μπαταρία", low battery, κανονικά. Όμως και πάλι, το παλεύω και το αντιμετωπίζω ως κάτι στιγμιαίο, ως κάτι προσωρινό. Και πάλι, δίνω όσο μπορώ άφεση σε όλα εκείνα τα πρόσωπα στα οποία επένδυσα και επενδύω συναισθηματικά. Έμαθα πως η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη, έμαθα πως η καρδιά μπορεί να χτυπά σε ένα ρυθμό αλλά οι πράξεις σε έναν άλλο. Έμαθα πολλά για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τις καρδιές που χτυπάνε μέσα μας. Όλο αυτό το ταξίδι της ζωής μου ως εδώ ήταν δυνατό, φυσικά και θα άφηνε πάνω μου αρκετή σοφία και περίσσια οριμώτητα. Δύο όπλα τα οποία κάποιοι τα αποκτούν μόνο στα 70...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ εξακολουθώ και πιστεύω στις ευχαριστες σκέψεις, και φτιάχνω απο το τίποτα του ευατού μου, το ΚΑΤΙ. 

Να είστε όλοι καλά, να πιστεύετε στη ζωή και τις ευχάριστες ανατροπές που φέρνει. Να αγαπάτε! Είναι κινητήριως δύναμη!!! Και να πιστεύετε σε μια καλύτερη ζωή, να κάνετε όνειρα. Όλοι αξίζουμε να δούμε όμορφα όνειρα και μερικά απο αυτά να πραγματοποιούνται! 

ΚΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!

Να τη!

Να και η 18η Δεκέμβρη!

Σήμερα! Γενέθλια!

Έφτασα αισίως στα 35. Καθόλου εύκολα βέβαια να φτάσω εδώ και το ξέρετε! Σήμερα όμως τα έφτασα και τα έκλεισα. Και είμαι φουλ 35 έτη σε αυτή τη γη, σε αυτή τη χώρα με μικρά κενά (τα λεγόμενα ταξίδια αλλά και τα 3 χρόνια που έζησα στο εξωτερικό).

Εδώ λοιπόν! Στα χρόνια μου απο τα 27 ως σήμερα τα περισσότερα τα γνωρίζετε. Μπήκα/βγήκα στα νοσοκομεία, έκανα φίλους, γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, πήγα εκδρομές, ταξίδεψα, ξεκίνησα μια καινούρια σχολή, έγραψα πολλά posts εδώ. Γνώρισα πολλούς απο εσάς. Δούλεψα...Έχασα τα κιλά, ξανα έγινα (σχεδόν) όπως πριν. Και συνεχίζω.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο με περσι, έτσι δεν λένε ή μάλλον "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πέρσι λοιπόν, λίγο πριν τα περσινά γενέθλια έκανα και ένα ακόμη χειρουργείο, στην κλινική όπου γεννήθηκα (τι φοβερές συμπτώσεις!) και ναι λοιπόν, εκεί που η φύση (;) ή η μαμά κι ο μπαμπάς φρόντισαν να ξεκινήσουν όλα και είδα το φως σε αυτή τη χώρα, απο εκεί για δεύτερη φορά στη ζωή μου έπαιρνα εξιτήριο αλλά αυτή τη φορά έχοντας αφαιρέσει τα απαραίτητα οργανάκια για να γίνω κι εγώ κάποια στιγμή μάνα.

Σήμερα λοιπόν, στα 35 δηλώνω single, καρκινοπαθής με 2 περιστατικά στην πλάτη μου,  αλλά ξέρετε μια μεγαλη αλήθεια; Φέτος δηλώνω ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Ελεύθερη απο οποιοδήποτε στρες του να παντρευτώ, αποδεσμευμένη απο οποιαδήποτε ηλικία και νούμερο που υπαγορεύει το "να βιαστώ να βρω κάποιον για να κάνω ένα παιδί μέχρι να πεθάνουν τα αυγουλάκια μου".

Μη γελάτε εκεί έξω, οι single φίλες μου γι αυτό "ψοφάνε" να βρούνε κάποιον. Οι παντρεμένες φίλες μου, χάρη στα παιδιά συνεχίζουν. ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ. Είναι στο μυαλό των περισσοτερων 30 plus. Όταν ξέρεις λοιπόν απο πριν πως παιδάκια γιοκ, τότε λες οκ...δεν πιέζω τον χρόνο για τίποτα, δεν μπλέκομαι σε ιστορίες απλά για να αποκτήσω ένα παιδί και γι αυτό δεν προβληματίζομαι. Περιμένω αν η τύχη τα φέρει όπως τα θέλω να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που να με εκφράζει πραγματικά, να είμαι μαζί του για έναν μόνο βωμό "να είμαι μαζί του" κι όχι στο βωμό ενός παιδιού....αυτό λοιπόν είναι ένα λιγότερο άγχος για εμένα. Δεν πιέζω το χρόνο και δεν στρεσάρομαι για το μέλλον. Το μέλλον θα δείξει, αυτό δεν δείχνει πάντα; Τόσα χρόνια για όλους μας.

Δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα μάταια στη ζωή. ΟΧΙ, στη ζωή δεν είναι τίποτε μάταιο. Αν τα δεις μάταια χάθηκες, τότε εγκαταλείπεις τον αγώνα για ζωή. Όλα μετράνε στη ζωή, είναι ζωή το πάθος με το οποίο δουλεύεις, ταξιδεύεις, μαθαίνεις, φροντίζεις ή αγαπάς τους άλλους. Η ένταση ενός καυγά, ακόμη κι αυτή είναι ζωή, είναι συναίσθημα προς τον άλλον, είναι ανάγκη να κρατήσεις μια σχέση!!!

Ο καρκίνος με ότι έφερε κι ότι μου πήρε, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Όσο κι αν πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρήνα τους, τελικά όσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω πως μια τόσο δυνατή εμπειρία όσο η ζωή με τον καρκίνο, δεν μπορεί, κάτι σου αφήνει. Και προφανώς σου αφήνει πολλα, πολλά περισσότερα απο όσα νομίζεις ή αντιλαμβάνεσαι πως σου αφήνει. Δεν είσαι όπως πριν, αυτό δεν γίνεται.Είμαστε κάτι άλλο, κι όσοι μας αγαπάνε και όσοι ενδιαφέρονται για εμάς, θα μάθουν να μας αγαπούν κι έτσι. 

Έμαθα πολλά τα τελευταία χρόνια έχοντας αρρωστήσει, έμαθα για τον καρκίνο αλλά και για τους ανθρώπους. Πολλά, πάρα πολλά, που μπορείτε να τα δείτε αν ανατρέξετε στα posts. Θα διαλέξω ένα που γι απόψε έστω, στα γενέθλιά μου, μου φαίνεται το πιο σημαντικό. Προσπαθείστε να βάλετε την αγάπη στην καρδιά σας, ακόμη κι αν η ζωή σας έχει φερθεί άσχημα, ακόμη κι αν οι άνθρωποι σας έχουν πληγώσει, να ξέρετε πως μια θετική σκέψη, μια προσπάθεια για αγάπη και η καλοπροαίρετη συμπεριφορά είναι πάντα καλύτερες.

Κι αυτό δεν είναι κλισέ, αυτό θα είναι ότι καλύτερο για το μέσα σας, ότι καλύτερο πρώτα για εσάς και μετά για τους άλλους. Ένα ταλαιπωρημένο σώμα όπως το δικό μας, μια ευαίσθητη καρδούλα κάτω απο το κουρασμένο πρώην στήθος μας πιστέψτε με προτιμά την αγάπη.

ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΜΕ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ ΜΙΚΡΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Με ένα χαμόγελο, με μια ευχάριστη σκέψη με μια καλή πράξη.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

hohoho! και φέτος εδώ!

Χαιρετώ για 744ή φορά απο εδώ. Ναι....απο το 2007 ως σήμερα άφησα 744 (με τη σημερινή) αναρτήσεις απο καρδιάς, για όλους εσάς που περάσατε απο εδώ ψάχνοντας κάτι. 

Κάποιοι ήρθατε απο εδώ, ψάχνοντας με λέξη κλειδί τον καρκίνο, κάποιοι ζητούσατε απαντήσεις, κάποιοι αναρωτιώσασταν για τη ζωή, για την αρρώστια, για τη ζωή μετά την αρρώστια, κάποιοι άλλοι νιώσατε απλά μόνοι. Με κάποιο τρόπο με βρήκατε, με έναν λόγο σας βρήκα. 

Οι πιο παλαιοί θα θυμάστε λοιπόν πως σαν σήμερα, το 2007 άλλαξαν τα πράγματα για εμένα. Η 3η του Δεκέμβρη όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι στο μυαλό μου χαραγμένη, για όσα μου πήρε και για όσα μου έφερε. Για όλα!

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1980 και τον Δεκέμβρη του 2007 μετά απο ένα χειρουργείο, προφανώς ξανα γεννήθηκα. Ξύπνησα ένα άλλο σώμα, με ένα όγκο που μόλις είχα αφαιρέσει, με ένα μαστό που είχε φύγει κι αυτός. Πλέον έχω κολλήσει την έκφραση "Ας είναι". Ας είναι λοιπόν, στα 27 μου η ζωή μου έκρυβε μια αλλαγή στο σενάριο που είχα ως τότε στρώσει: νιάτα, εμφάνιση, δουλειά, βόλτες, εκδρομές, ξεγνοιασιά.

Πραγματικά, το καλοκαίρι του 2007 ήταν το πιο ξέγνοιαστο της ζωής μου. Ήταν το τελευταίο πριν τον καρκίνο, κι εμείς με τη "Σ" λες και το ξέραμε και δεν μαζευόμασταν με τίποτα. Ήταν όλα τέλεια, οι πιο όμορφες θάλασσες, οι πιο πράσινες πλαγιές και ο ήλιος λαμπερός πέρα απο κάθε προσδοκία. Τα μυαλά μας τόσο ξεκούραστα όσο ποτέ πλέον.

 Πάνε πολλά χρόνια απο εκείνο το καλοκαίρι . Μου φαίνεται σαν χθες όμως. Έτσι είμαι εγώ, τα καλά δεν τα ξεχνάω. πρίν κάποια χρόνια βέβαια, με ενοχλούσε το ότι ήταν τόσο καλό εκείνο το καλοκαίρι και δεν το επαναλάβαμε ποτέ. Με τα χρόνια έμαθα πως φυσικά και τίποτα τόσο όμορφο δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή. Επίσης έμαθα πως οι άνθωποι κινούνται κι αγαπούν πάντα με δικά τους σταθμά. Η αγάπη και το ενδιαφέρον δεν εκβιάζονται. Μπορεί να σε αγαπούν το ίδιο, όμως δεν θα έχουν τις ίδιες εκδηλώσεις αγάπης πάντα, δεν θα είσαι συνεχώς η προτεραιότητά τους. Οι δρόμοι, όσο κι αν πορεύτηκαν παράλληλα, κάποια στιγμή χωρίζουν. Ίσως έτσι να ήταν πάντα η ζωή, αλλά δεν το ήξερα πριν χρόνια, το έμαθα στην πορεία. Η "Σ" μια φορά είπε πως η ζωή είναι κύκλοι, κλείνει ένας, ανοίγει ένας άλλος. Η "Σ" γενικά (προσπαθεί;;) να είναι λιγότερο ρομαντική και συναισθηματική γύρω απο το θέμα. Η ζωή είναι αυτή, προχωράει κι εμείς κάθε μέρα τρέχουμε.

Ο καρκίνος η αλήθεια είναι σε πετάει σε μια τρελλή τροχιά, εκτός της ζωής που κάποτε όριζες ως καθημερινότητα. Σκεφτόμουν σήμερα στη δουλειά με τι στοικότητα έχασα τον πρώτο μαστό το 2007...έγινα σε μια μέρα Αμαζόνα και απορούσα σήμερα με τον εαυτό μου πως ακόμη κι αυτό, το δέχτηκα απλά και δίχως υστερίες. Σκεφτόμουν επίσης πως στα 27 είσαι ακόμη παιδί. Έχεις όνειρα, όπως και να το κάνεις, έχεις ηλικιακά το "2" μπροστά ακόμα, έχεις γυρίσει απο σπουδές και έχεις πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Βγάζεις χρήματα, κάνεις σχέδια για το μέλλον, χαίρεσαι με τον εαυτό σου και τη γαμάτη σου παρεα, βγαίνεις διασκεδάζεις, έχεις ενθουσιασμό για όλα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τίποτα, ούτε το έχεις καν σκεφτεί. Να όμως που για κάποιους ανθρώπους πάνε στραβά τα πράγματα.

Δεν κλαίγομαι. Όσοι με διαβάζετε χρόνια το ξέρετε. Έχω σταματήσει να ζω με το ΑΝ, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά το κατάφερα. δεν ήταν εύκολο, το μυαλό είναι άτιμο πράγμα. Παίρνει όσες στροφές θέλει. Ήταν πάρα πολλές φορές που έφτασα οριακά. Οι άνθρωποι γύρω σου σε φέρνουν στο λεγόμενο "Αμήν" γιατί εσύ θες εκείνο που θες, τη στιγμή που το θες, και το ζητάς και δεν το παίρνεις και εκνευρίζεσαι πρώτα με τον εαυτό σου που το ζήτησες και μετά με τους υπόλοιπους που δεν το κάνουν. Και το ξανα ζητάς, και το ψάχνεις συνέχεια στα βλέματα, στις συζητήσεις, στις αγκαλιές....

Κάνε μια παύση και σκέψου "εδώ έγκυες μένουν οι γυναίκες και οι ορμόνες τους όλο ζητάνε τα παραπάνω, για σκέψου να είσαι 27 χωρίς μαστό, και σε εμμηνόπαυση!".

Σίγουρα στα 8 χρόνια που κλείνω φέτος έχω δυσαρεστήσει κόσμο. Προφανώς θα έχω αδικήσει κάποιους επίσης. Όταν βάλλεσαι απο κάτι τόσο μεγάλο όσο ο καρκίνος, όσο ο θάνατος που ίσως έρθει άμεσα, δεν μπορείς να έχεις καθαρή κρίση. Όταν ξεπεράσεις τον κίνδυνο μπορείς και τα πας κάπως καλύτερα.

Σίγουρα στα 8 χρόνια έχω δυσαρεστηθεί κι απο αρκετούς.Οι σχέσεις φθείρονται έτσι κι αλλιώς, τώρα στα 35 το ξέρω, πόσο μάλλον όταν ο ένας έχει ή είχε καρκίνο. Πληγώθηκα, απο διάφορους, πληγώθηκα επίσης πολλές φορές και απο τους ίδιους.Κανείς δεν ήξερε και δεν ξέρει ακόμη πως να χειριστεί αυτή την κατάσταση. Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να μην πληγώνομαι άλλο. Έτσι απλά, σαν μια ηρωίδα βιβλίου, πήρα την ψυχολογία μου στα χέρια και είπα ένα άτυπο "STOP" σε όλα που με κάνανε κάποτε να δακρίζω, σε εκείνους τους ανθρώπους που παίζανε με τα νεύρα μου. Φτιάχνω πλέον εγώ τη μέρα μου, δεν ζητάω, γιατί με πλήγωνε το οτι δεν έπαιρνα. Χαλάρωσα, τα βρήκα περισσότερο με εμένα.

Ο καρκίνος σε αλλάζει, σε σκλυραίνει χωρίς εσύ να κάνεις κάτι, είναι κάτι βαθύτερο αυτό που ποτίζει στο δέρμα σου, όσο περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και νιώθεις νικητής, κάθε μέρα δυναμώνεις και περισσότερο. Νιώθεις πιο σοφή, κι αυτό δεν το λέω υπεροπτικά, κάτι όμως έχει γίνει που ούτε εσύ που αρρώστησες δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά ναι, είσαι πιο σοφή, πιο φιλοσοφημένη μάλλον, και δεν είναι ότι το επιδίωξες. Κάτι έχει αλλάξει.....

Το πιστεύω αυτό που διάβασα κάποτε, όσοι έχουν περάσει ξυστά απο το θάνατο γίνονται δυνατοί. Έτσι νιώθω πια. Έπιανα τον εαυτό μου να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα όταν ήμουν μόνη στο αμάξι. Να λέω αυτό που πιστεύω δίχως περιστροφές και ξέροντας πως ο απέναντι θα προτιμούσε το ψέμα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να μη σκάει για τετριμένα. Βρίσκω πως άλλαξα με τα χρόνια παράλληλα με την αρρώστια.

Ήμουν πάντα αισιόδοξη και εξακολουθώ να είμαι. Όταν τελείωσα τις χμθ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξανα πάθω καρκίνο. Όλοι οι γιατροί μου είχαν πει να μη στεναχωριέμαι, κι όσο μπορούσα αυτό έκανα. Όμως πέρσι πάλι ήρθε ο κακρίνος...και τι να του πεις; και τι να κάνεις; Και πάλι έπεσα εκείνο το βράδυ για ύπνο και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Τι νομίζεται ότι μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται όταν ο γιατρός του λέει πως για δεύτερη φορά έχει καρκίνο;

Τελικά κι αυτό το αντιμετώπησα με στοικότητα, μήπως είχα και κάποιον άλλο τρόπο να το αντιμετωπίσω; Όταν φτάνεις τόσο οριακά μέσα σου παραδίδεσαι. Νιώθεις πως κάποια πράγματα δεν είναι του χεριού σου. Ευτυχώς ο δεύτερος καρκίνος ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο κι έτσι σκαπούλαρα τις χμθ, το χειρότερο δηλαδή κομματι της αρρώστιας.

Κλείνοντας θα πω πως όσοι μου λέγανε πως θα βρω τις ομορφιές της ζωής και μετά τον καρκίνο, είχαν δίκιο. Εγώ τότε θύμωνα φυσικά, δεν ήξερα πως να ξανα βρω τη ζωή. Δεν ήξερα τι να κάνω μετά τις χημειοθεραπείες. Δεν ήξερα τίποτα. Ήμουν αισιόδοξη αλλά και πολύ μπερδεμένη. Σας το λέω λοιπόν και μη θυμώνετε, θα τελειώσετε με τα ιατρικά σας και η ζωή θα σας δείξει το δρόμο. Καλά θα τα πάτε. Θα μάθετε να ζείτε και "με" τον καρκίνο και μετά απο αυτόν. Θα αγκαλιάσετε και το νέο σας σώμα και τη νέα σας ζωή. Γιατί κατα βάθος θέλετε να ξανα δείτε τη θάλασσα, να ξανα πιείτε ένα γευστικό καφέ, να ξαπλώσετε στην άμμο,  να νιώσετε τον αέρα στα καινούρια σας μαλλιά, γιατί κατά βάθος ξέρετε πως η ζωή είναι ωραία, κι όσο τη σκαπουλάρουμε ας τη χαρούμε!!!!

Αγκαλιάστε το ποιοί είστε και μετά τον καρκίνο. Εγώ έναν άνθρωπο ξέρω πλέον, αυτόν που είμαι τώρα που σας γράφω. Το κοριτσάκι πριν τον καρκίνο (δυστυχώς) αρχίζω και το ξεχνάω. Που και που σε κάποιες φωτογραφίες του "πριν" μπορεί να βουρκώσω για εκείνο το κοριτσάκι που τότε δεν ήξερε. Εγώ όμως τώρα ξέρω. Το σώμα μου είναι αυτό που φροντίζω σήμερα, όχι εκείνο το πριν το 2007. Είμα καλά πλέον, ή σίγουρα καλύτερα απο ότι ήμουν πριν. Σίγουρα ζούσα καλά και πριν τον καρκίνο και μπορούσα και χωρίς αυτόν αλλά να που η ζωή είχε άλλα πλάνα. Κι έτσι αποφάσισα να δεχτώ την ιδέα πως ζω με τα νέα μου δεδομένα πλέον και κάνω ότι μπορώ για να ζω καλά με αυτά τα δεδομένα.

Θα θυμάμαι πάντα τέτοια μέρα πως απέκτησα πριν και μετά. ΝΑΙ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ, απλα θυμαμαι διαφορα, και σκέφτομαι λιγάκι τη ζωη μου. Τα 10 χρόνια cancerfree θέλω να τα γιορτάσω. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικές είναι αυτές οι ημερομηνίες για εμάς. Είναι όμως. Οι γύρω μας νομίζουν πως νταουνιαζόμαστε, όχι, είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα σε τέτοιες επετείους. Νιώθεις σίγουρα και τυχερός που είσαι ακόμη εδώ, που επέζησες κι είσαι καλά.

Εύχομαι όλοι να κλείσουμε και τα 10 χρόνια, και τα 20 και τα 30 και όλα τα χρόνια που μας απομένουν σε τούτη τη γη να είναι cancerfree!

Πριν μια εβδομάδα

Πήρα τα αποτελέσματα απο τις εξετάσεις μου!

Ευτυχώς όλα καλά! Οι εξετάσεις μου βγήκαν καλές, (πνεύμονας, συκώτι, κόκκαλα) μόνο το αίμα είναι κάπως... Δηλαδή πριν μια βδομάδα που τις έκανα είχα πεσμένα τα Λευκά. Είπα να επαναλάβω τις εξετάσεις αίματος, ετσι για ασφάλεια. Φυσικά μου έφυγε η μαγκιά όταν διάβασα online για μεταστάσεις κτλπ που ίσως να προδίδουν τα χαμηλά λευκά. Ο γιατρός μου είπε πως δεν ειναι κατι, οι τιμές που του είπα. Εξάλλου είχα και μπούκωμα εκείνη την περίοδο (αν και το μπούκωμα στα ανεβάζει) ίσως όμως είχα έτσι κι αλλιώς κάτι παροδικό που τα επηρέασε.Θα δείξει

Αυτά λοιπόν, πέρασε και αυτός ο επανέλεγχος, μέχρι τον επόμενο ηρεμία (ελπίζω)

Ζητώ συγγνώμη που δεν σας είπα νωρίτερα τα νέα μου και σας κράτησα σε αγωνία. Ευχαριστώ για τα e-mail, και τα μνμ στο facebook. OΛΑ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!

Πλέον κατά καιρούς η καθημερινότητά μου είναι αρκετά busy και δεν πρόλαβα να σας γράψω.... Σας είχα όμως όλους κατα νού. Αυτή εδώ τη γωνίτσα στο ιντερνετ δεν θα την ξεκινούσα αλλά και δεν θα τη συνέχιζα αν δεν ειχα ολους εσάς που με σκέφτεστε και σας σκέφτομαι <3 nbsp="" p="">
Θέλω επίσης να ευχηθώ ένα μεγάλο Χρόνια Πολλά στις Κατερίνες εκεί έξω, τις δικές μας Κατερίνες που νοσήσανε, και βρεθήκανε εδώ την παρέα μας απο την πολύ αρχή του blog.

Κατερίνα μου, Κ2 δεν σε ξεχνώ ποτέ! Φιλαράκια είμαστε, μαζί μας ήρθε κι ας μας χωρίζουνε μερικά ηλικιακά χρόνια! :-)

Να είστε όλες και όλοι καλά! Να είναι τα άγχη μας μικρά, και κάθε χρόνο να σχετίζονται λιγότερο με την υγεία μας!
fingers crossed! 

60 λεπτά "μέσα"

Καλησπέρα! πάνε μέρες αρκετές που δεν τα εχουμε πει εδώ.

Οι μέρες τρέχουν πολύ γρήγορα.

Απο τη μια σκεφτομαι θα έρθουν τα Χριστούγεννα, μινι διακοπές και φωτάκια, απο την άλλη

σκέφτομαι πως κάπως έτσι...απο Κυριακή σε Κυριακή, απο διακοπές σε διακοπές περνάει η ζωή...

το κουβάρι τυλίγεται, οι ρυτίδες πυκνώνουν.

Ναι, οι μέρες μου περνανε πολύ γρήγορα, με τη δουλειά, με τη σχολή, με τις υποχρεώσεις μου, με τους ανθρώπους που συναντώ και τους αφιερώνω χρόνο. Κάποτε οι μέρες μου κυλούσαν αργά, βρε μπας και οι πολλές δραστηριότητες και ασχολίες είναι που κάνουν τον χρόνο να τρέχει; Ποιός ξέρει να μας πει;  

Λοιπον... ως προς εμενα βιώνω μια περίεργη κατάσταση τελευταία. Απο τέλη Σεπτέμβρη έχει κοπεί η όρεξή μου και δεν λέει να ξανα έρθει. Υπήρχαν βράδια που σκέφτηκα μήπως έχω κάτι στα πνευμόνια, μήπως έχω κάτι στο συκώτι...Μα γιατί να μην έχω όρεξη; Αναρωτιόμουν κι αναρωτιέμαι. Σκέφτηκα να μη δώσω σημασία...απο την άλλη, κάτι μέσα μου με έτρωγε οπότε προγραμμάτισα τις εξετάσεις μου, το follow up, το check up μου πιο νωρίς. Έχω τύψεις μερικές φορές για το ότι κάνω καταχρήσεις. Ποτά (καλά όχι και το βόσπορο...) ξενύχτι (που πρέπει να κοιμόμαστε 8 ώρες) και τσιγάρο... τραγικό το τελευταίο ε;;; 

Κι όμως, τόσα χρόνια δεν σας το είπα αλλά απο το 2007 ως σήμερα θα έπρεπε να το είχα κόψει συνεχίζω όμως. Κάτι μέσα μου αυτοκαταστροφικό δεν μου λέει "κόψτο". 
Έτσι τόσο απλά... δεν ξέρω γιατί το κάνω... όχι βέβαια κάθε μέρα και όχι σε μεγάλες ποσότητες αλλά το κάνω. Και δεν ξερω γιατί το κάνω...Και γνώρισα κι άλλους καρκινοπαθείς που καπνίζουν, έτσι απλά κι αυτοί. 

Τέσπα, λίγο οι ενοχές μου, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, να μαι λοιπόν σήμερα στη Θεσσαλονίκη για εξετάσεις υγείας. Είπα να πάω Παρασκευή, να μη χάσω και το Σ/Κ. 
Σήμερα έσπασα ρεκόρ σας πληροφορώ, έκανα μαζί 3 μαγνητικές! Πέρασα 1 ώρα στο μηχάνημα. Γέλασα απο την πρώτη κιόλας εξέταση, με τον εαυτό μου που έβαλα φακούς επαφής για να βλέπω εκεί μέσα κι όταν ξεκίνησε η εξέταση και κατάλαβα πόσο κοντά στο πρόσωπό μου θα ήταν το επάνω εσωτερικό μέρος του μηχανήματος, καθώς έμπαινα ακόμη πιο βαθειά στο τέρας του μαγνήτη, γέλασα και προτίμησα να κλείσω τα μάτια. Ο ήχος δε του μηχανήματος είναι κυριολεκτικά σφυριά που χτυπάνε στο αυτί σου... τι μπορείς να κάνεις ή με τι μπορείς να απασχολήσεις τον εαυτό σου μέσα στο "τέρας" της τεχνολογίας που σε καταπίνει μια, μια σε φτύνει προς τα έξω και μια πάλι μέσα;;; Σκέψου, δυνάμωσε το μυαλό σου! Θυμήθηκα, συχνά το θυμάμαι αυτό όταν είμαι στον μαγνητικό τομογράφο, την πρώτη φορά έβερ 17 ετών που με εξέταζαν σε αυτό το θηρίο, το μόνο που με κράτησε ζωντανή ήταν κάποιες αναμνήσεις που είχα έντονες και με φανταχτερά χρώματα, απο το καλοκαίρι με τη "Σ". Όλο αυτές τιες εικόνες έφερνα στο μυαλό μου εκείνη την πρώτη φορά που όλοι λέγανε "τι έχει το παιδί"; εγώ εκεί στα μισοσκοτάδια του μαγνήτη σκεφτόμουν Ιόνιο και θάλασσες κι έλεγα "δεν μπορει ρε γμτ να πεθαίνω, αλλά ακόμη κι αν πεθαίνω, άξιζε εκείνο το καλοκαίρι που έπιανα τον όγκο αλλά έτρεχα στα νησιά και στις θάλασσες". Αυτό σκέφτηκα σήμερα και πάλι γέλασα... Μετά προσπαθησα να φτιάξω διάφορες εικόνες ακολουθώντας τους ήχους του μηχανήματος που αν τους δώσεις σημασία, είναι σαν να λένε κάτι κι όχι μόνο "μπιπ, ντονγξ, ντα ντα ντα" κάτι λέει ο επαναλαμβανόμενος ήχος, ότι θέλει το μυαλό σου. Εξήντα λεπτά έμεινα μέσα, προσωπικό ρεκόρ και σε ποιον να το πεις και να το καταλάβει αυτο;;; Μόνο αν βρεις τους ελάχιστους που το έχουν κάνει. Επίσης, η φωνή του operator του μηχανήματος, έστω μόνο αυτό το "πάρτε αναπνοή και κρατήστε" το "αναπνέεται κανονικά" είναι πραγματικά μια παρέα εκεί μέσα.....κι έτσι το παλεύεις. 

Οι υπολοιπες εξετασεις ηταν πιο ευκολες. Θώρακος και οστική πυκνώτητα. Νυστικη ήμουν βέβαια για τα MRI απο τισ 10 το πρωι ως τις 18.00 αλλά αντέχω. 

Περιμένω τα αποτελέσματα την Τρίτη, όμως η αίσθηση μου είναι πως τα πήγα καλά. Απλά ως να φτάσω την ημέρα της εξέτασης, δεν είχα μυαλό για πολλά πράγματα. Πραγματικά. σήμερα, δεν είχα όμως αγχος. Ίσως να έχω τη Δευτέρα, γιατί όπως έχει γίνει και παλιά, ένα χαρτί μόνο αρκεί, 2-3 προτάσεις και μπάμ! Έφυγες πάλι σε τροχιά γύρω απο τον καρκίνο. Με 2-3 φράσεις...! Έτσι είναι!

Αναμένω λοιπόν. Την Τρίτη θα φανεί αν συνεχίζουμε κανονικά ή αν θα βρούμε καμια λακούβα απο εκείνες τις μικρές...που μας βουλιάζουν, μας χαλάνε κάπως το σώμα (πως λέμε το αυτοκίνητο) αλλά τα καταφέρνουμε και ξελασπώνουμε...τουλάχιστον ως ώρας! Καλό βράδυ!