Η ζωή μου πριν 10 χρόνια (περίπου)

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το blog απο την πρώτη του ανάρτηση μερικές μέρες τώρα.

Είναι απίστευτο πως ξέχασα τα περισσότερα. Πραγματικά ξέχασα τόσα πολλά. Θυμάμαι βέβαια κι άλλα τόσα. Είναι φοβερή η αίσθηση πάντως να διαβάζεις πως εκείνη τη μέρα, το 2007 είχες πιεί καφέ με τη "Ν" ενώ η "Σ" είχε έρθει σπίτι σου για ταινία και ξάπλα. 

Περνάνε τα χρόνια, περνάνε....και οι πληγές επουλώνονται.  

Χθες είδα ένα έντονο όνειρο. Ήμουν σε ένα νησί, στο νησί ήταν και η "Σ" με το παιδί της αλλά μηνών, πιο μικρό απο όσο είναι τώρα. Η "Σ" πάλευε να τηγανίσει κάτι ωμά κρέατα κι εγώ αποφάσισα να πάω μόνη στη θάλασσα και πήγα. Μπήκα να κολυμπήσω, όμως δεν μπορούσα να βγώ προσπάθησα αλλά τίποτα ενώ δεν είχε ιδαίτερα πολύ κύμα, όμως είχε βράχια. Όμως η λογική πρυτάνευσε και κολύμπησα κατά μήκος της ακτής (όχι δεν ήμουν αχγωμένη) και ρώτησα κάποιους άλλους λουώμενους εκεί που δεν είχε βράχια, αν, αν βγω απο τη δική τους πλευρά μπορώ μετά να πάω στα πράγματά μου, στην ακτή, απο εκεί που είχα βουτήξει. Εκείνοι είπαν ναι, κι έτσι βγήκα απο την αμμουδιά.

Σκέφτηκα ότι μια ερμηνεία των παραπάνω είναι πως πάντα τη σκαπουλάρω, πως βρίσκεται η λύση πάντα. Απο την άλλη ας μην προκαλώ και την τύχη μου με όσα γράφω απόψε. Πάντως ίδρωσα πάρα πολύ στον ύπνο μου, αν και δεν είχα άγχος μέσα στο όνειρο.

Όπως και να χει, είναι περίεργο το συναίσθημα να περνάει το παρελθόν απο μπροστά σου καθώς διαβάζεις τι έγινε παλιά. Διάφορα συναισθήματα έχουν ξεχαστεί, πραγματικά. Ο σωματικός πόνος, ο πόνος στο μυαλό, ο πόνος της μοναξιάς, της απουσίας, της ασυνεννοησίας, όλα...μα όλα... Μα ειναι δυνατόν;;; Κι όμως... τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Σίγουρα θυμάμαι πολλά περιστατικά. Θυμάμαι χρώματα, χώρους, ανθρώπους αλλά είναι και πολλά πάρα πολλά που τα έχω ξεχάσει. Έτσι είναι φαίνεται στη ζωή, ότι σε ζορίζει σε ζορίζει τόσο που φτάνεις στο μηδέν μετά, και το καταχωνιάζεις εκει που δεν παίρνει άλλο. Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με τους ίδιους ανθρωπους γύρω σου αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου. έτσι. μόνο έτσι... δεν υπάρχει άλλη εξήγηση λοιπόν... τα πνίγεις. Οχι τον πρώτο χρόνο ούτε τον δεύτερο. Ως εκεί μετράς τους μήνες και τις μέρες και θυμάσαι, θυμάσαι συνέχεια, και κρατάς στο μυαλό σου ημερομηνίες. Και αυτό κάνεις και για πέντε χρόνια ακόμη. Νομίζω πως μετά την πενταετία αρχίζεις και ξεχνάς...Και καλά κάνεις γιατί δύσκολα ζεις με όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής σου. Ευτυχώς υπερτερούν οι καλές στιγμές και κάπου σώζεσαι, όσο άσχημα κι αν σου φέρθηκε η ζωή. Φανταστείτε να καταγράφατε επι 10 χρόνια την καθημερινότητά σας ή την κάθε εβδομάδα σας. Συναισθήματα κι ανθρώπους και να τα διαβάζατε κάποια στιγμή. Θα ανακαλύπτατε το ίδιο με εμένα αυτές τις μέρες, πως τα άσχημα τα αφήσατε πίσω.

Αυτές τις μέρες που πάω πίσω στον προσωπικό μου χρόνο, πιστέψτε με, πραγματικα, έχω πάρει τέτοια απόσταση απο όλα που τα διαβάζω σαν να ήμουν μια απο εσάς, ως απλή αναγνώστρια. Φοβερό αυτό με το μυαλό... αλλά συμβαίνει και δεν υπερβάλω. Και καλώς μου συνέβει όπως γράφω και πιο πάνω.

Όλα βέβαια αυτά με τις αναδρομές συμβαίνουν γιατί βρίσκομαι σε μια αναζήτηση σε σχέση με το blog, σκέφτομαι να το κάνω ή να γίνει ταινία...Δεν ξέρω πως σας φαίνεται σαν ιδέα. Άλλοι το κάνανε βιβλίο στο παρελθόν (κι αυτό βεβαίως το σκέφτηκα). θα δω... το ψάχνω πάντως...Θα με ενδιέφερε να δείξω στον κόσμος πως πήγε η όλη ιστορία, να το δείξω με εικόνες :-)

Σας φιλώ. "Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά" έτσι δεν λέει το άσμα;;; Όμως νιώθεις και ευγνώμων, γιατί παρόλα όσα πέρασες είσαι καλα και είσα εδώ. Επίσης, όσο δύσκολα κι αν ήταν κάποιοι άνθρωποι μείνανε πλάι σου για πάντα. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, ότι κι αν γίναμε, ότι κι αν γίνει στο μέλλον. Είναι μικρές νίκες όλα όσα γίνανε 10 χρόνια πριν κι όλα όσα κατάφερα να κάνω αλλά και να κάνουν και οι άλλοι γύρω μου.

Δέκα χρόνια πριν ρε φίλε. Παιδιά είμασταν 27 χρονών, ελεύθεροι όλοι, χωρίς μωρά δικά τους. Υγιείς όλοι, με όνειρα, χαρούμενοι, carefree, cool και light. Ψοφούσαμε για παρέα, για έξω, για εμάς, για το εμείς κι εμείς. Σχέδια, γέλια, φωνές, βλακείες και σοβαρές κουβέντες. Κι έτσι η ζωή πέρασε...και η ζωή συνεχίζεται.

Σας φιλώ! μου δώσατε τόσο κουράγιο και τόση ενέργεια, απο την πρώτη εβδομάδα -όπως διαβάζω- αυτού του blog!