eat,pray,love

Ότι και να έγινε με τον Χριστό, όποιος και να ήταν, όποτε και να ήρθε, ακόμη και αν η αλήθεια μπλέκει και παντρεύεται φανερά με μύθους, παραδόσεις και ιστορίες που ανέθρεψαν ατέλειωτες γενεές, διδασκόμαστε πολλά από τη ζωή και τον θάνατό του!
Δεν έχω εκφράσει ποτέ ξεκάθαρα τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις από εδώ όμως ανεξάρτητα από το ότι έχει ο καθένας μας μέσα στην καρδιά του για τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, εγώ θα υπογραμμίσω πως μας «διδάσκει» την υπομονή, την προσμονή και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον! Δείχνει τον θάνατο σε όλο του το μεγαλείο, τη μαυρίλα του πένθους και την απώλεια, μα στεφανώνει όλα αυτά με την Άνοιξη, και έναν λαμπρό ουράνιο ήλιο.
Ο θάνατος δεν είναι παιχνίδι…όπως δεν παίζουμε με τη ζωή, έτσι σκεφτόμαστε διπλάσια τον θάνατο. Το έχω ξαναπεί, ο θάνατος και η μοναξιά πιστεύω πως είναι οι δυο μάστιγες των ανθρώπων, αν απαλλασσόμασταν και από τις 2 θα βιώναμε μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη ζωή. Έτσι όμως είναι πλασμένος ο κόσμος μας, συμπληρώνεται πάντα από την μοναξιά και τον θάνατο!
Προσπαθώ να έχω μάτια και καρδιά ανοιχτή. Παρόλο που κάνω προσπάθειες για να τινάξω τον συναισθηματισμό από πάνω μου θέλω να παρατείνω την πίστη μου στους ανθρώπους, μέχρι εκεί που όταν δεν παίρνεις το αναμενόμενο να μην σε πονά! Και είμαι σε πολύ καλό δρόμο, και καμαρώνω μέσα μου γι αυτό. Φέτος αποφάσισα να μην ακολουθήσω την οικογένεια στο νησί όπου περνάμε πάσχα και καλοκαίρια και να μείνω στην γενέτηρά μου! Νιώθω πως θα μου κάνει καλό να μείνω δίχως τους γονείς στο σπίτι, εξάλλου όλο τον χρόνο λείπω. Θέλω να δω τους εδώ φίλους μου (τις περσινές παρέες) και να χαλαρώσω.
Σήμερα συνάντησα μια φίλη από τα παλιά, τυχαία. Το μάτι μου έπεσε στο κομποσκοίνι που φορούσε και όταν της είπα «τι ωραίο!», αυτή αμέσως το έβγαλε από το χέρι της και το πέρασε στο δικό μου. Δεν έχει ξανακάνει ποτέ κανείς άνθρωπος πριν κάτι τέτοιο για μένα και είχα να την δω 2 χρόνια. Δεν ξέρει τίποτα για την περιπέτειά μου, «παρ’το» μου είπε, «φόρα το να σε προστατεύει, να είσαι πάντα καλά!». Και εγώ το δέχτηκα μετα χαράς, και χαμογέλασα στην Μεγάλη Παρασκευή που μου επιφύλασσε τέτοια έκπληξη!

Σκέφτομαι πολλές φορές πως η ζωή είναι απλή αλλά εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια εμμονή στο να την περιπλέκουμε, πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με όσα έχουμε. Ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, μα αυτός που χαίρεται με όσα έχει, και πιστέψτε με, είναι τεράστιο προτέρημα να είναι κανείς ολιγαρκής.
Έχω το ποδήλατό μου στην είσοδο της οικοδομής. Είναι πάρα πολλές οι φορές που εκεί που σκίζω με φόρα τους αιθέρες κάνοντας τις ορθοπεταλιές μου σας σκέφτομαι. Φαντάζομαι πως με βλέπετε, και πως παίρνετε δύναμη και εσείς, με κοιτάτε και λέτε: «κοίτα το κορίτσι, είναι μια χαρά, έχει το ποδήλατό της και κάνει βόλτα, δες πόσο χαρούμενη είναι! Μπράβο σου κορίτσι, φίλη μας! κέρδισες ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και ας κουράστηκες! Μπράβο σου! Μετά από όλα αυτά στάθηκες στα πόδια σου! Μήτε αρρώστια, μήτε άνθρωπος δεν στάθηκαν δυνατοί να σβήσουν το πάθος σου για ζωή, για γέλια, για τις φωνές της παρέας. Μπράβο σου! Η ζωή περιμένει!».
Φιλιά σε όλους! Καλή Ανάσταση!Προσευχηθείτε σε ότι σας γεμίζει με ελπίδα, φάτε λιχουδιές και αφού χορτάσει το πνεύμα μα και το στομάχι σας, αγαπήστε και τροφοδοτήστε την καρδιά σας με το καλύτερο "φάρμακο"!

Πίσω εδώ και μέρες...ΓΑΝΤΙ λεμφοιδήματος

γειά σας φίλοι μου! ξερω πως σας έλειψα, είναι περίεργο αλλά ξέρω ότι συμβαίνει. Περίεργο γιατί δεν με έχετε δει ποτέ, δεν με έχετε αγγίξει ποτέ, όμως ξέρετε πως υπάρχω και γεμίζω αυτόν τον χώρο με σκέψεις και συναισθήματα που βρίσκουν αποδέκτες όλους εσάς. Δεν σας ξέρω, κι όμως υπάρχετε και ζεσταίνετε και την δική μου καρδιά!

Γύρισα στη βάση μου απο την Αθήνα. Το χέρι μου πήγε πολύ καλά, ξεπρίστηκε 1,5 εκατοστό αλλά τώρα θέλει την συντήρησή του και είμαι με επίδεσμο τα βράδια και με το "γάντι" έξω.

Θα πρότεινα στις γυναίκες που έχουν αφαιρέσει και αυτές λεμφαδένες να μην αμελήσουν το χεράκι τους γιατί το πρήξιμο όσο αθώο και να φαίνεται, κάποια στιγμή παγιώνεται και μας κάνει τη ζωή δύσκολη...και απο άποψη αισθητικής αλλά και σε σχέση με τα ρούχα.

Ψάξτε για ένα γάντι το οποίο ξεκινά απο τη μέση της παλάμης (με τον αντίχειρα μέσα) και ανεβαίνει στη μασχάλη. Χρώματος καφε-μπεζ. Αυτό απο όσα ξέρω κρατάει το πρήξιμο σταθερό...καλό είναι να συμβουλευτείτε τον γιατρό που σας παρακολουθεί βέβαια!

φιλάκια

Φεύγω για Αθήνα αύριο...

για μασάζ αυτή τη φορά...απο τα πιο ανώδυνα της όλης περιπέτειας! Πρέπει να περιποιηθώ το χέρι μου το χειρουργημένο...Ελπίζω να έχω πρόσβαση στο ιντερνετ για νέες σκέψεις απο την πρωτεύουσα και πολλές καινούριες semi-καλοκαιρινές φωτό!

φιλιά σε όλους σας και καλή μας εβδομάδα!

Και οι μέρες μεγάλωσαν...!

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την αλλαγή της ώρας! Νιώθω πως απολαμβάνω περισσότερο το Αιγαίο! Ο ήλιος λούζει καθημερινά τούτο το μικρό νησιώτικο σπιτάκι, το καταφύγιο της καινούριας μου ζωής! Όλοι μου οι εδώ φίλοι μένουν τριγύρω. Οι αποστάσεις είναι μικρές και οι καρδιές μας πιο κοντά!
Σήμερα άνοιξα τη βαλίτσα μου. Την Παρασκευή φεύγω. Έναρξη διακοπών με εβδομαδιαία στάση στην Αθήνα για λεμφικό μασάζ στο χειρουργημένο μου χεράκι! Είναι αστείο αλλά πλέον επιθυμώ και την Αθήνα. Είχα κάποιους φίλους εκεί, απέκτησα και άλλους και έχω φυσικά και πολλούς SweetDecemberistes εκεί! Μπορεί να μην βρισκόμαστε μα νιώθω τη ζεστασιά σας! Κάποια στιγμή ίσως κανονίσουμε κάποια συνάντηση από κοντά!
Προς το παρόν πακετάρω…και κάθε που πακετάρω και φεύγω από δω, είμαι και ένας άλλος άνθρωπος, μια νέα ψυχολογία. Πάλεψα πολλά, πέρασα άπειρες ώρες, τόσο με νέα παρέα, όσο και μόνη μου. Ζύγιασα τα μονοπάτια της ζωής μου διαφορετικά, είδα τους συνοδοιπόρους μου με άλλο μάτι. Πίστεψα στον εαυτό μου, πάτησα στα πόδια μου και ετοιμάστηκα για πολλά νέα ταξίδια! Θέλει αρετή και τόλμη κάθε νέο μονοπάτι, ιδίως όταν το στοιχειώνει ένα περίεργο και δύσκολο παρελθόν. Αλλά όλα είναι για τους ανθρώπους, τόσο τα δυσάρεστα όσο και τα ευχάριστα, they go hand in hand! Ας ελπίσουμε πως μένουν πάντα τα ευχάριστα σε αυτόν τον σωρό αναμνήσεων…θα φανεί στο άμεσο μέλλον φαντάζομαι. Όμως επειδή το μέλλον μας δεν το ορίζει κανείς, τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου πως δεν πρόκειται πια να κάνω πίσω στα «θέλω» μου μα ούτε και να μιζεριάζω τις όποιες μέρες μου απομένουν σε τούτη τη ζωή. Αποφάσισα να ευχαριστιέμαι την κάθε μέρα. Μην νομίζετε, δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά, μάλλον υποσυνείδητα δουλεύουν όλα αυτά…και εκεί που κοιμάσαι, ΞΥΠΝΑΣ μα συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Η ΑΝΟΙΞΗ σου μεγεθύνει τα σχέδια και σου ξυπνάει μια όρεξη για ζωή, μοναδική!

ήταν σαν ψέμα...

κι όμως! Την 1η Απριλίου του 2008 ήταν που έκανα την τελευταία μου χμθ! Σαν ψέμα, μα τόσο αληθινό, συμπλήρωνα τότε τις 8 θεραπείες μου! Έτσι μου τα έφερε η ζωή, έτσι ήτανε να γίνει! Μόλις επέστρεψα απο την Αθήνα, την επόμενη μέρα πέθανε ο παππούς μου! και αυτό έτσι ήτανε γραφτό (για να μην στεναχωρηθώ...σκέφτηκα...)

Φέτος έφτασα αισίως το 2011 και cancer free...έτσι είναι η ζωή...εκεί που σε κλοτσά, εκεί αρχίζεις πάλι να ελπίζεις...και εγώ...μέσα απο εκείνες τις στάχτες (των αραιωμένων μαλλιών, των πεσμένων νυχιών, της έλειψης βλεφαρίδων+μαστού, της πρισμένης κοιλιάς+προσώπου) ξαναγεννήθηκα!

Έτσι όπως με "κλώτσησε" η ζωή έτσι και εγώ την κλώτσησα πίσω! Και τα κατάφερα! Να είμαι ΕΔΩ και να μιλάμε τώρα, να κανουμε παρέα! Δεν φοβάμαι πια! Μεγάλωσα και είμαι 30! Δυνατή, υγειής και με γεμάτη ψυχή! Προσπαθώ να διώξω το ΤΕΡΑΣ, να αφήσω πίσω μου τον Καρκίνο. Είναι στιγμές που όλα μοιάζουν ψέμα, που αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα έζησα ή απλώς τα φαντάστηκα. Είναι όμως και άλλες στιγμές που μου είναι όλα πολύ οικεία, δεύτερη μου φύση.

Η αλήθεια φίλοι μου είναι πως όλα όσα έζησα απο το 2007 ως σήμερα είναι κομμάτι της ζωής μου και όπως είπε και η γλυκήτατη "Κ" (νέα μου φίλη εδώ) πρέπει να ενσωματώσω τον καρκίνο στη ζωή μου και να μην το βιώνω ως ένα αποκομμένο κομμάτι του παρελθόντος μα σαν μια ολότητα. Σαν την συνέχεια της ζωής μου! Να πάψω να σκέφτομαι με "πριν" και "μετά".

Βγήκα και περπάτησα σήμερα! Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε ένα τραγικό ΛΑΘΟΣ! Δεν κάνουμε τίποτα για εμάς τους ίδιους αλλά φροντίζουμε να δώσουμε ετα ΠΑΝΤΑ στους άλλους! Αυτή είναι η τεράστια ανασφάλειά μας! Να δώσουμε τα πάντα αλλού, για να μείνει ο άλλος για ΠΑΝΤΑ μαζί μας! Τι κάνουμε για εμάς;;;

Προσέφερα στον εαυτό μου μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια δίπλα στη θάλασσα. Τέντωσα τις αισθήσεις μου! Δεν έχω ξανανιώσει περισσότερο την αίσθηση της θάλασσας στην μύτη μου, το άγγιγμα του αέρα στα μαλλιά μου, την αίσθηση ελευθερίας στο βήμα μου! Έκλεισα τα μάτια...ΟΝΕΙΡΕΥΤHΚΑ. Άνοιξα τα μάτια και χαμογέλασα στον εαυτό μου! Ναι, τα κατάφερα! Κατάφερα να ξεκινήσω μια νέα ζωή απο το τίποτα! Χαμογέλασα στην νέα μου ζωή...στο λουλούδι που δεν υπήρχε πριν, μα τώρα άνθισε. Πίστεψα πολύ σε μια δεύτερη ευκαιρία, έδωσα το χέρι μου στους ανθρώπους! Τα αφτιά μου τώρα γεμίζουν απο τις φωνές των φίλων που φωνάζουν ΕΚΔΡΟΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ! Τα γέλια τους δεν τα ξεχνώ! Ένιωσα ξανα ζεστασιά στην καρδιά μου!Να η ευλογία! Νέοι φίλοι, νέα ζωή...

Άκουσα πρόσφατα πως η ζωή είναι οι αναμνήσεις και τίποτε άλλο...Ας βεβαιωθούμε πως κρατήσαμε τις καλύτερες για συντροφιά για τα επόμενα χρόνια!

κλείνω με το λουλουδάκι που σας έλεγα! Ανοίξτε την καρδιά σας στη φύση! Δεν φαντάζεστε τι μπορεί να σας φέρει! Δείτε με άλλα μάτια. Θέλει κόπο και υπομονή μα σταδιακά θα ξεκινήσετε κάτι άλλο, που παρόλα τα συν και πλην, θα είναι η ΖΩΗ σας και θα την αγαπήσετε όπως ποτέ πριν!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Σκέφτηκα πως οι περισσότεροι απο εμάς

Αν αυτό δεν είναι Άνοιξη, τότε

ποιά είναι η Άνοιξη;;;;
Φαγητό με τη "Β" δίπλα στη θάλασσα. Ο γύρος του νησιού, το γέλιο του φίλου, η αγάπη της παρέας, η ζεστασιά της φωνής στις βραδινές κουβέντες!Η "ώρα της γης" με κεράκια στο μπαλκόνι, στην πιο εαρινή νύχτα!
Περάσαμε υπέροχα! να σαι καλά "Β" που έφτασες ως εδώ μόνο για λίγα 24ωρα και γέμισες το σπίτι....

έρχεται παρέα!

Σήμερα φτάνει στο νησί μια καλή φίλη! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί επιτέλους θα δει την ομορφιά που βλέπω εδώ και της περιγράφω!

Κλείνω εδώ γιατί βιάζομαι να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω!

φιλιά πολλά! Καλό τριήμεροοοοοοοοοο!

Σήμερα Σάββατο πέρασα απο εδώ

για να σας αφήσω μια ανθισμένη αμυγδαλιά!

την βρήκα τυχαία, στον δρόμο, με φόντο το βουνό, μου φάνηκε κάτι πολύ ξεχωριστό.
όπως όλα τα όμορφα που προσπερνάμε καθημερινά, έτσι και αυτό το όμορφο δεντράκι σίγουρα πολλοί το είδαν μα λίγοι το πρόσεξαν.

Ανοίξτε τα μάτια της ψυχής, η ομορφιά είναι μέσα μας και φωτίζει το γύρω σκηνικό για εμάς. Σε όποιο μέρος και αν βρεθούμε, αν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά, δεν πρόκειται να χαρούμε. Μέσα μας έχουμε και το "καλό" και το "κακό" και τη "χαρά" και τη "λύπη".

Η Άνοιξη δεν αργεί, αφήστε την ψυχή σας να πετάξει. Ονειρευτείτε νέες καταστάσεις, ένα μέλλον problem free!

πολλά φιλιά σε όλους

εδώ έχει έναν ήλιο "αλήτη" που σε τραβάει απ'το κρεβάτι και σε πρωτρέπει να ντυθείς γρήγορα, να βάλεις την καλή σου διάθεση, να μην ξεχάσεις τα γυαλιά ηλίου και να βγεις έξω με κατεύθυνση τη θάλασσα, εκει, με θέα στα ανοιχτά, να δεις τον ήλιο να χρυσίζει τα γαλάζια νερά και τα ψαράκια να χαίρονται την αρμονία!

Χάθηκα λίγο γιατί με ταλαιπωρεί ένα κρύωμα, είμαι όμως σε καλό δρόμο για να το ξεπεράσω.
Σήμερα παρακολούθησα ένα βιωματικό εργαστήρι θεάτρου, ξέρετε, από αυτά που ο «δάσκαλος»-σκηνοθέτης-θεατράνθρωπος σου δίνει διάφορα «παραγγέλματα» και προτροπές για το τι να κάνεις, πώς να τοποθετηθείς στο χρόνο κτλπ. Ήμασταν κάπου 20 άτομα, είχε το γούστο του. Η τελευταία «άσκηση» για «καληνύχτα» ήταν να ξαπλώσουμε κάτω, ανάσκελα, με τα χέρια μας παράλληλα στο σώμα και τις παλάμες μας να ακουμπούν τη μοκέτα κάτω. Μας ζητήθηκε να φέρουμε στις παλάμες μας την αίσθηση της υγρής άμμου. Η μουσική ήταν χαλαρωτική και το σκοτάδι της αίθουσας ενίσχυσε την προσπάθειά μου, δεν μου πήρε πάνω από κάποια δευτερόλεπτα για να νιώσω στις άκρες τον δαχτύλων μου το καλοκαίρι.

Σήμερα, τυχαία και απρόσμενα, σε έναν άσχετο χώρο, σε αυτή την παραπάνω στιγμή, τρία χρόνια από το χειρουργείο και την συνάντηση με τον καρκίνο, αναρωτήθηκα, που πήγε εκείνο το κορίτσι του καλοκαιριού 2007; Τι απέγινε εκείνη η ξένοιαστη κοπέλα; Σήμερα, έτσι στα ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως έχω τρία χρόνια τώρα συμφιλιωθεί (χωρίς να το ξέρω καν) με την απώλεια. Τι έχασα; Έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό, τον εαυτό μου όπως τον όριζα ως τότε. Τι βρήκα; Στην αρχή η καινούρια εικόνα μου έμοιαζε με έναν σπασμένο καθρέφτη, η νέα πραγματικότητα είχε έρθει σε κομμάτια, μα που ήμουν ΕΓΩ; Σαν τους σπασμένους καθρέφτες, κάπου με έβλεπα θολή, κάπου παραμορφωμένη, κάπου γνώριμη και φτου και από την αρχή. Βρήκα κάτι καινούριο και έπρεπε να συντονιστώ σε νέα συχνότητα. Καινούριο σώμα, άλλη ψυχολογία, νέα καθημερινότητα (για την περίοδο της θεραπείας).
Έτσι δεν γίνεται πάντα με τις απώλειες κάθε είδους;;; Στην αρχή είναι το σοκ, έπειτα έρχεται η συνειδητοποίηση, μετά μαζεύεσαι, γίνεσαι κουβάρι, κάποια στιγμή όμως η ίδια η ζωή, σε βγάζει από το σκοτάδι σου και σου φωτίζει ένα δρόμο και εσύ ξαφνικά βρίσκεις δύναμη και σηκώνεσαι και περπατάς τον δρόμο που σου φέγγει η ζωή. Δεν ξεχνάς τι βίωσες, επειδή περπατάς, απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος. Εσύ πάντα θυμάσαι, αλλά η ζωή σου κλείνει πάντα το μάτι, γιατί είναι μεγάλος αλήτης ο ήλιος που μπαίνει από τα παντζούρια, φωνάζει ΖΩΗ με όλη την ένταση των ακτίνων του! Και εσύ σηκώνεσαι τελικά, αν και κάνεις τον ζόρικο στην αρχή, υποκύπτεις με την δεύτερη ματιά και βγαίνεις στους δρόμους.
Το κορίτσι που έχασα, ΕΜΕΝΑ το αποχαιρέτησα δίχως να το καταλάβω το βράδυ πριν το χειρουργείο. Νόμιζα πως το είχα μαζί μου περισσότερο καιρό, αλλά απόψε πιστεύω πως έπεσα έξω.
Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει γράφοντας τις παραπάνω γραμμές, δε βαριέσαι, ποτέ δεν θρήνησα για εκείνο το κορίτσι. Το καλοκαίρι του 2007, ήταν το τελευταίο της. Ξέρω, θα μου πείτε πως γράφω βλακείες, αφού είμαι εδώ και είμαι καλά, ολοζώντανη συνεχίζω τη ζωή μου. Κι όμως, όσες περάσατε από τον δύσκολο δρόμο του καρκίνου πιστεύω θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Θα συμφωνήσετε και για το πριν και για το μετά.

Χρόνια πολλά ΓΥΝΑΙΚΕΣ

για όλες εμάς που καθε μέρα κάνομε τον αγώνα μας για ένα καλύτερο, δικό μας αύριο...

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ! ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!

μια σύγχρονη γυναίκα παρακάτω μιλάει ανοικτά για τον Καρκίνο της...έχουν περάσει 5 χρόνια απο τον όγκο της στο στήθος και είναι ΚΑΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Κάιλη Μινόγκ!

Απόκριες τέλος

κρίμα που πέρασαν οι γιορτινές μέρες....ευτυχώς όμως πέρασαν ευχάριστα ;-)

ευχαριστώ τους φίλους μου εδώ (και ας μην το ξέρουν) για τις όμορφες στιγμές, για το μασκάρεμα, για τους χορούς και τα ξενύχτια, ήταν ότι χρειαζόμουν

καλό υπόλοιπο εβδομάδας!

Οι Κυριακές...

Μυρίζουν εκδρομή, ακόμη και αν έξω βρέχει και εσύ δεν πρόκειται να πας πουθενά!
Ευλογημένη μέρα….κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, είτε στο μέλλον είτε στο παρελθόν. Βλέπεις τον εαυτό σου να χαλαρώνει σε ένα βουνό, να πίνει καφέ πλάι στη θάλασσα! Αναμνήσεις μα και ευχές για τις μέρες που θα ρθουν

Κυριακή, η πρώτη αυτού του Μάρτη! Σήμερα δεν έχει χουζούρι, θα τρέξω να εκμεταλλευτώ τη μέρα!

Φορτώνω το αμάξι με φίλους, μουσική…και φεύγω….ΕΦΥΓΑ! Είναι μια εικόνα απο το παρελθόν, με πρόσωπα όμως του παρόντος και γιατί όχι...και του μέλλοντος!

φιλιά!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Καλό μήνα, είπαμε;;;;

εμ δεν είπαμε! Και οι μέρες περνούν....

φταίνε οι "σειρήνες", το λέω πάντα...μα αυτή δεν είναι η δουλειά τους σκέφτομαι μετά;;;Να μας αποσπούν την προσοχή, να μας μαγεύουν με τις φωνές τους, να το βάρος απο την ψυχούλα μας και να μας κάνουν να γελάμε λες και δεν υπάρχει αύριο!

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

με βρίσκει φέτος η Άνοιξη σε μια παρατεταμένη εφηβία, να χάνομαι με τις παρέες σε βόλτες, εξόδους και εκδρομές! Τι όμορφα εκεί έξω!

καλό μας μήνα! καλή Άνοιξη για όλους!

Είμαι καλύτερα

χαίρομαι κάθε μέρα σε τουτο τον τόπο, κάθε Κυριακή που ξεκινά!

Χαίρομαι τη θάλασσα, τον γαλάζιο ουρανό, τους γλάρους καθώς πλησιάζουν την ακτή...Πολλές φορές στο λιμάνι ταίζω τα ψαράκια και τα περιστέρια πριν τον απογευματινό μου περίπατο! Είναι όμορφα...είναι όμορφα όχι γιατί έχει φυσικές ομορφιές μόνο, είναι όμορφα γιατί βλέπω αυτόν τον τόπο με τα μάτια της ψυχής μου! Είναι το μικρό-μεγάλο μου καταφύγιο!

Αγκάλιασα αυτόν τον τόπο και με αγκάλιασε και αυτός!

Βρήκα εδώ καινούριους φίλους που τους κέρδισα και με κέρδισαν! Βρέθηκα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που το λέει η καρδιά τους και διασκεδάζουν! Λυπάμαι όταν σκέφτομαι πως περσι περνούσα μίζερα. Γιατί;;;Ποιός ο λόγος;;;Μήπως η ζωή επαναλαμβάνεται;;;ΌΧΙ! Κανείς δεν μας φέρνει πίσω τον χρόνο που χάνουμε...άρα καλό είναι όσο περνάει ο καιρός να γινόμαστε σοφότεροι σε αυτό το κομμάτι...Φέτος είμαι πιο ανάλαφρη (τις περισσότερες μέρες)...είναι η αλλαγή που μίλησε μέσα μου! Είναι η μεγάλη έξοδος που πραγματοποίησα! Πιστεύω πως αν του χρόνου επιστρέψω στον τόπο μου θα διαχειριστώ καλύτερα κάποιες καταστάσεις...

Σήμερα χόρεψα....και είναι καιρός τωρα, που όπου γάμος και χαρά είμαστε πρώτοι. Πήγα σε τοπικά αποκριάτικα έθημα και για πότε με την παρέα μου βρεθήκαμε σε παραδοσιακούς νησιώτικους χορούς δεν το πήραμε χαμπάρι...
Τελικά τι μένει απο τη ζωή;;;Τι είναι αυτά που ο άνθρωπος αναπολεί όταν το κουβάρι του μικραίνει;;;Δυο-τρεις καλές στιγμές, έναν καλό λόγο, δυο-τρεις ανθρώπους που άλλαξαν την πορεία του, κάποια μικρά, αστεία περιστατικά που γίνονται μνήμες πολύτημες, με τον χρόνο μερικά ηλιοβασιλέματα, κάποια απογεύματα στη θάλασσα, μικρες-μεγάλες εκδρομές, μερικές ανάσες πεύκου και την ηρεμία τους!

καλό βράδυ!

To τούνελ και η έξοδος...

Όπως υπάρχουν και πορεύονται αρμονικά (σχεδόν) μέσα μας, οι καλές με τις κακές σκέψεις, δεν μπορεί, σκέφτηκα σήμερα, θα υπάρχει μαζί με το τουνελ και η έξοδος!

Στην αρχή το τουνελ είναι πολύ σκοτεινό, μακρύ και ατελείωτο, κάθε βήμα όμως σε αυτό, τελικά αν το σκεφτούμε, έχει πολλές πιθανότητες να μας φέρει στην έξοδο. Άρα τι μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε την δική μας έξοδο και να αφήσουμε το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε;;;
Κανόνας νούμερο 1 : δεν μένουμε ποτέ ακίνητοι! Κινούμαστε λοιπόν, αναπνέουμε αργά αλλά σταθερά και παραμένουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ακόμη και μέσα στο τουνελ…σπάμε μόνοι μας τα ρεκορ και τις έρευνες, δημιουργούμε ζωή και κάτω από το έδαφος. Δημιουργούμε έναν καινούριο άνθρωπο, που μπορει να μην ήταν επιλογή του όλο αυτό το σκοτάδι και το τουνελ, αλλά είπε πως «εγώ δεν θα πεθάνω εδώ, δε θα σβήσω και θα μαραζώσω στο υγρό και στενάχωρο τούνελ, θα κάνω ότι μπορώ για να βρω την έξοδο». Μπορεί να μην βρούμε ολόκληρη την έξοδο, μπορεί να φτάσουμε στη χαραμάδα…μόλις όμως βρούμε έστω και αυτό το άνοιγμα, η ανακούφιση θα είναι τεράστια!
Η ζωή δεν επαναλαμβάνεται. Η ζωή είτε με τα λίγα, είτε με τα πολλά (μα ποιος ορίζει το ένα και ποιος το άλλο;) είναι πολύτιμη και πρεπει να «αξιολογείται» σφαιρικά…
Ψαξτε για την εσωτερική σας έξοδο, αυτό κάνω από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα…πέφτω, σηκώνομαι, τελικά όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο απλά από όλα όσα σκεφτόμαστε και βιώνουμε. Πρέπει, πρέπει, πρέπει, να σπάσουμε τα δεσμά της αρρώστιας, να ξεφύγουμε από τα καρφιά που μας κρατούν στο έδαφος, να ξεπεράσουμε κάθε «απώλεια» από το κοινωνικό μας περιβάλλον, κάθε μικρή πληγή να σβήσει.
Ο ρεαλισμός μου, μου λέει πως είναι ένας ζόρικος δρόμος το «από δω και πέρα» και χρειάζεται καθημερινή δουλειά, αλλά μπορεί όλο αυτό να υλοποιηθεί. Να θυμάστε πάντως πως θέλει κότσια να ηρεμήσεις, θέλει τόσα κότσια όσα εκείνα με τα οποία αγωνίστηκες κατά του καρκίνου. Θέλει «δουλειά» και επιμονή για να το ξεπεράσεις. Φυσικά όλα έρχονται με τον καιρό, πρώτα από όλα πέφτεις στη μάχη για να σώσεις το σώμα σου, και έπειτα αρχίζεις την προσπάθεια no2 για την ψυχή. Δυστυχώς τα μαγικά ραβδιά εκλείψανε και σε μια σύντομη ζωή, καλούμαστε εμείς οι ίδιοι, δίχως μαγικά να σώσουμε τον εαυτό μας. Στο παραμύθι του σύγχρονου ανθρώπου δεν υπάρχουν τελικά πρίγκιπες με μαγικά φιλιά ούτε βασίλησες με υπερ-δυνάμεις, όσο και αν ψάχνουμε γι αυτούς, έξω θα πέφτουμε και είναι ωραίο να ξέρεις την αλήθεια, σε ξελαφρώνει…Ξελαφρώνεις γιατί δεν περιμένεις κάτι από τους άλλους, και αυτό είναι λυτρωτικό. Ζυγιάζεις τις δυνάμεις σου και ότι μπορείς κάνεις, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, για χρόνια, ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα

μπορεί να βρέχει και να κοιτάζω τη νησιώτικη βροχή απο το παράθυρό μου αλλά είμαι πολυ ήρεμη....

Φιλοξενώ τη μητέρα μου απο την προηγούμενη Κυριακή....πηγαίνουμε βόλτες και περνάμε χρόνο εκτός σπιτιού χαζεύοντας τόσες ομορφιές....

Θέλω να ευχαριστήσω την averfoula που μου άνοιξε τα μάτια με 2-3 σειρές στην προηγούμενη ανάρτησή της.

Τελικά ΖΩ! Και τελικά, αυτή είναι η ουσίααααα.
όλα συνοψίζονται σε 3 γράμματα "Ζ-Ω-Η" και εγώ που γράφω, και εσύ που διαβάζεις, είμαστε εδώ, ζωντανοί! Η ζωή μας έδωσε την ευκαιρία, εκεί που μας στέρησε για λίγο το χαμόγελο, έπειτα μας έκλεισε το μάτι ;-) Αυτό το νεύμα δεν πρέπει να το ξεπερνάμε έτσι απλά....για όσο και αν κρατήσει η τσακπινιά αυτή της ζωής, πρέπει να τη λάβουμε υπόψη μας ;-)

Χθες βρέθηκα με τους εδώ φίλους μου, αποδεχόμενη την πρόταση για φαγοπότι στο σπίτι μιας φίλης. Χάρηκα, γέλασα, ήπιαμε τα κρασιά μας, φάγαμε, η μαμά μου ενθουσιάστηκε με την παρέα!
Η ζωή είναι απλή σκέφτηκα, πρέπει να ξανα-αποκτήσω την χαμένη εμπιστοσύνη μου προς τους ανθρώπους, να ξανα-πιστεψω σε αυτούς και να αφαιθώ στο τώρα, στη μαγεία της στιγμής, στο χαμόγελο της παρέας, στο αφθόρμητο κάλεσμα, στο πηγαίο ενδιαφέρον. Ναι, υπάρχει!

Τελικά τα πράγματα είναι απλά....δε θα έπρεπε να μπλέκομαι σε συναισθηματισμούς, να τρέχω να ενώσω το παρελθόν με το παρόν, να ζητάω πράγματα απο τους ανθρώπους πάνω απο τις δυνατότητές τους, να τους θυμώνω αλλά και να καταλαβαίνω ότι τους αγαπώ. Αυτά με φθήρουν χρόνια τώρα....και να πεις πως κάτι βελτιώθηκε....σιγά! Δε θα έπρεπε λοιπον να περνώ απο όλα αυτά τα σκαμπανευάσματα! μόνο κακό μου κάνουν! Οι καλές στιγμές του παρελθόντος μείνανε εκεί για πάντα, δεν υπάρχει επανάληψη, μόνο η αλπίδα για επόμενες όμορφες στιγμές και στο μέλλον.
έχετε μεγάλο δίκιο οι περισσότεροι με τα σχόλια που μου αφήνετε! Εγώ πρέπει να χαίρομαι με όσα έχω, τώρα, τη στιγμή που σας γράφω, και όχι με όσα θα ήθελα να έχω....τι να κάνουμε, η ζωή αλλάζει, η ζωή ΣΕ αλλάζει....θα ήθελα αλλιώς την περίοδο της αποθεραπείας μου, ΝΑΙ! έχω μεγάλη ψυχική κούραση αλλά πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να δω τα θετικά, αυτό που μου προσφέρεται τώρα και όχι τι θα μπορούσα να έχω......γιατί μπορεί να πάω για τα πολλά και να χάσω και την ομορφιά των λίγων....πρέπει να απελευθερώσω τον εαυτό μου απο τα δεσμά του παρελθόντος. Και αφού εδώ που είμαι, είμαι καλά και νιώθω ακόμη πιο ζωντανή, γιατί να το μιζεριάζω(δεν συμβαίνει συχνά το νταούνιασμα αλλά συμβαίνει...);;;
Χθες ανέφερα στη μαμά μου το πρώτο βράδυ στην κλινική μετά το χειρουργείο που κοιμήθηκε πλάι μου σε μια καρέκλα, τις θεραπείες, και πραγματικά, δεν μπορώ να το πιστέψω σήμερα, Φεβρουάριο του 2011, πως εκείνες οι στιγμές είναι κομμάτι της ζωής μου. Τα ξέχασα; Τα απώθησα; Λίγο απο όλα έγινε. Είναι μαγικο που ο ανθρώπινος νους κρατά πάνω-πάνω τις καλές στιγμές....Όσο περνάνε οι μέρες βλέπω λοιπόν όλο και πιο καθαρά πως το θέμα "ΚΑΡΚΙΝΟΣ" δρομολογείται στη ζωή μου και πάει καλά. Αν εξαιρέσω τις ώρες που κατα καιρούς περνάω στις εξετάσεις υγείας μου και τις μεγάλες ουλές στο στήθος, κατα τα άλλα ζω μια νορμάλ ζωή. Έφτασα λοιπόν στο εξής περίεργο σημείο, να έχω "λύσει" το θέμα ΚΑΡΚΙΝΟΣ (με μικρά και σχετικά σκαμπανευάσματα βεβαίως...αυτά δεν λείπουν ποτέ) αλλά να με απασχολούν "οι άνθρωποι". Ε, θα το λύσω και αυτό και θα ηρεμήσω :-P

φιλάκια πολλά!

Σας χαρίζω μια πρόωρη άνοιξη σε μπουκέτο Ανεμόνων που μάζεψε η μαμά μου απο την εξπχή και φέραμε στο σπίτι!

χαθηκα λίγο

γιατι εχω φιλοξενούμενους...

θα επανέλθω!

κάποια φίλη έγραψε σε κομεντ πως δεν μπορεί να χειριστεί τόσο καλά το blog, αν θέλετε, σας έχω πει να μου στέλνετε mail ,


breastblog@yahoo.gr



και αν δείτε πως αργώ να απαντήσω μην απογοητευθείτε, πάντα τα διαβάζω και πάντα απαντώ ;-)

φιλιά, σύντομα νέα και φωτοζζζ!

Ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και άλλες ιστορίες

Εδώ είμαστε πάλι…για αλήθειες, πολλές αλήθειες! Από τότε
εξάλλου που βούτηξα στην αρρώστια, είναι σαν να έπεσα μέσα στο καζάνι με τον ορό της αλήθειας…Μα γιατί;;;Μήπως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να λέμε ψέματα και να κρύβουμε μέσα μας την αλήθεια;;;Από την άλλη, τα ψέματα και η διπλωματία δεν είναι δυο συστατικά που τελικά «ομορφαίνουν» την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Είναι ή δεν είναι και αυτό μια αλήθεια;;;Ο άνθρωπος που δεν έχει διπλωματία, σταδιακά γίνεται κουραστικός, αλλά εγώ από την άλλη βαρέθηκα τις δηθενιές!
Τέλος πάντων…Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, για την ακρίβεια άπειρα, είναι η ίδια η ζωή και ίσως και εγώ τα παρα σκέφτομαι πολλές φορές ενώ η συνταγή μιας καθημερινότητας ενός ατόμου στα 30 μάλλον είναι απλή.
Από τότε που γύρισα από τις διακοπές των Χριστουγέννων, στο νησί-καταφύγιό μου, είμαι πολύ προβληματισμένη για διάφορα ζητήματα που μου γεμίζουν το μυαλό, πότε σαν κάτι συγκεκριμένο, πότε σαν σκόρπιες σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά. Που είμαι, που πάω και τι θέλω από τη ζωή ας πούμε, ποιους έχω δίπλα μου και αν έχω κάποιους ανθρώπους ως αναφορά και σταθερά στη ζωή μου, ας ξαναπούμε. Είχα πάντα την αίσθηση (και πριν αρρωστήσω) πως τα πράγματα που πάλεψα κανείς δεν θα μου τα πάρει. Πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, πως θα είναι ειλικρινείς και καλοί μαζί σου για μια ζωή, πως έναν άντρα τον χάνεις, μια καλή φίλη, ποτέ. Ξέχασα σε αυτά τα μόττο μου όμως να υπολογίσω τον παράγοντα «άνθρωπος», πως οι άνθρωποι δεν είναι σουπερ-ήρωες, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου στα δύσκολα μπορεί να κουραστούν, πως τελικά, έχουν καιρό τώρα ανοίξει τα φτερά για αλλού και εσύ απλά δεν το έβλεπες τόσο διάστημα. Ακόμα δυσκολεύομαι να δω το καλό, πρόσφατο παρελθόν με χαμόγελο του τύπου «τι ωραία που περνούσαμε τότε που κάναμε παρέα και τρέχαμε στις θάλασσες και στα μπαράκια». Δυσκολεύομαι γιατί με πληγώνει που αυτό δεν επαναλαμβάνεται. Κάποιες μέρες το μυαλό μου κολλάει και εκνευρίζομαι που πάλι, για μια ακόμη φορά, ακόμη και για τους φίλους που θεωρούσα δεδομένους, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, βαρέθηκα όλες αυτές τις «ενάρξεις». Μα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παγιώσει τον κύκλο του και να νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτόν;;; Θυμώνω με την ζωή που από την μια μου φύλαγε την αρρώστια και από την άλλη κοσμοιστορικές αλλαγές στον κοινωνικό μου περίγυρο. Διπλή κοροϊδία λοιπόν της μοίρας. Βέβαια, σε όλα αυτά, υπάρχει ένα καλό. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε βάζουν ένα λιθαράκι, αφήνουν ένα ψιχουλάκι στο δρόμο μας και εγώ θα έπρεπε να νιώθω τυχερή που το κινητό μου ξανα χτυπάει από φίλους και μάλιστα από καινούριους φίλους! Και χαίρομαι όντως που έκανα ένα νέο κύκλο γνωριμιών και συναναστροφών και η αλήθεια ειναι πως έφεραν μια φρεσκάδα στη ζωή μου όλα αυτά τα πρόσωπα, με τα χαμόγελά τους και τη ζωντάνια τους. Αλλά αμέσως σκέφτομαι πως και αυτούς του χρόνου δεν θα τους έχω…πλάι μου, όσο και αν μου αρέσει η συντροφιά τους, και ούτε θα μπορέσω να επιστρέψω στους παλιούς μου φίλους με τον τρόπο που θα ήθελα. Γενικά, οι φίλοι, όταν δεν είσαι σε σχέση είναι το συναισθηματικό σου στήριγμα. Θα ενδιαφερθούν, θα σε βοηθήσουν, θα πας μια βόλτα, θα μιλήσετε…όποιος λέει το αντίθετο για μένα ψεύδεται, γιατί το επόμενο βήμα κάποιου που μένει ξεκρέμαστος από σχέση, είναι να γυρίσει στους φίλους του για παρηγοριά.
Τέλος πάντων (ξανά), η αρρώστια με έκανε να εξαρτώμαι από κάποια άτομα όχι μόνο για την περίθαλψη και την ψυχολογική μου στήριξη, αλλά και συναισθηματικά, ιδίως στα άτομα που ανοίχτηκα τότε ως προς την περιπέτειά μου. Από εκεί, ξεκινά και μπλέκεται το πράγμα και εντείνεται το μπλέξιμο όταν προσπαθώ έστω και τώρα, έστω και από εδώ να σώσω οτιδήποτε και αν σώζεται. Κάπου εκεί αποκτώ μια ανασφάλεια, κάπου εκεί αναρωτιέμαι για τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων, για την μετατόπιση του ενδιαφέροντος, για το ότι κάποτε (ιδίως την περίοδο της αρρώστιας) ήμουν πρώτη σ τη λίστα και τώρα είμαι κάπου στα αζήτητα. Κάπου εκεί σκέφτομαι τι έχω κάνει εγώ για κάποιους ανθρώπους και τι έχουν κάνει αυτοί για μένα, τι κάνουν όμως τώρα;;; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγανε πως τους έχω φέρει γούρι στη ζωή. Οι ίδιοι τώρα προσπερνούν γιατί τρέχουν να προλάβουν άλλες προτεραιότητες. Δεν φταίνε εκείνοι για τις υποσχέσεις τις τότε (στη φουρτούνα ήμουν, αν δεν μου χρύσωναν το χάπι…πως αλλιώς;), δεν φταίω όμως ούτε και εγώ που εκ των υστέρων έπεσα σε ένα κενό και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι τόσο σημαντική για τους φίλους μου, όσο ήμουν παλιά. Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία, δεν είμαστε πια τα κοριτσάκια των 26, όλες με ένα ποτό στο χέρι και στην ίδια φάση. Νιώθω πως πίσω, στην πόλη μου μάλλον δεν με περιμένει τίποτα. Πήρα μια πρώτη γεύση τα Χριστούγεννα. Με θλίβει το ότι εγώ πάντα περίμενα τους φίλους μου με ανοιχτές αγκάλες. Του επιθυμούσα, τους αφιέρωνα χρόνο, τους έδειχνα πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Παιδικό;;; Ναι, πολύ, πάρα πολύ, αλλά από τη φάση που βγήκα, συμπεριφέρομαι σαν μια έφηβη, νιώθω πως τώρα ξανα βγήκα στη ζωή. Και ποιος να το καταλάβει αυτό;;;Χθες σκέφτηκα πως θα ήθελα πολύ να βρω μια κοπέλα της ηλικίας μου και ομοιοπαθούσα για να κάνουμε παρέα και να καταλαβαίνουμε η μια την άλλη. Δεν έχω κάποιον να με ακούσει αυτή την περίοδο και αυτό με πνίγει. Αν δεν είχα το μλογκ δεν ξέρω πως θα τα είχα βγάλει πέρα! Νιώθω πως θέλω κάπου να ακουμπήσω, μα αυτό το κάπου δεν το βρίσκω γιατί όλοι μου ξεγλιστρούν. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω και να πω πως αν δεν είχα 2 μεγάλες ουλές και αν δεν μου έλειπαν 2 θηλές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς γιατί το ίδιο μου το σώμα, δεν θα μου θύμιζε την περιπέτειά μου. Θέλω να πω, πως όποια μάχη και αν έδωσα και κέρδισα, θα μένει πάντα κάτι, κάτι στον πάτο που θα με πικραίνει μια ζωή, κάτι σαν μια βαθειά πληγή που δύσκολα κάποιος θα την επουλώσει. Αυτό το κάψιμο που αφήνει η φωτιά από την οποία πέρασες και στέφθηκες νικητής, κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν έχει περάσει από την ίδια φωτιά. Μια πίκρα θα μένει πάντα για τις στιγμές που στερήθηκες, για τα χρόνια που έχασες, μια ανασφάλεια του αρρώστου που δεν ξεπερνιέται, ένα μπέρδεμα για το ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα. Τίποτα δεν είναι απλό εδώ, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Με παρακολουθείτε καιρό και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μου. Θα έχετε προσέξει πως κάτι μέσα μου προχωρά και προσπερνά τα δύσβατα μονοπάτια στα οποία με έριξε η ζωή και μάλιστα πολλές φορές συμφιλιώνεται με τον καρκίνο. Κάτι μέσα μου όμως σκαλώνει αρκετές φορές σε ένα κλαδί καθώς περπατά σε εκείνα τα μονοπάτια, και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση απεγκλωβισμού για να συνεχίσει την πορεία του μέσα στο δάσος προς το ξέφωτο, μονάχα κοιτάζει πίσω και λέει «αυτό θα ήθελα, να γύριζα πίσω σε όσα ονομάζω home». Μήπως είναι η «σχιζοφρένεια» των καρκινοπαθών;;; ποιος ξέρει να μας πει;;;

Εξέλιξη, παρόν και μέλλον και άλλοι «τεχνικοί όροι»

Σήμερα Κυριακή, εδώ είμαστε και πάλι. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη μέρα. Είναι μια μέρα που μυρίζει άνοιξη! Ο νους μου ταξιδεύει ήδη σε παραλίες και στις πιο γαλάζιες θάλασσες. Ε, δε θέλω και πολύ, το νησί έτσι και αλλιώς ξυπνά τέτοιες εικόνες!
Τι θα πει «παρόν», τι θα πει «μέλλον»; Έβλεπα μια ταινία (δεν ήταν κάτι το φοβερό) είχε όμως μια ωραία ατάκα : «Στους ανθρώπους υπάρχουν 2 πλευρές, το καλό και το κακό, υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε και να αγαπήσουμε και τις 2 πλευρές ενός ανθρώπου». Πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε πρώτα αυτές τις 2 πλευρές σε εμάς! Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά τι σημασία έχει να εναντιωνόμαστε απέναντι σε ένα κάπως κακό παρελθόν; Αφου τελικά ότι έγινε έγινε και δεν αλλαζει. Τι σημασία έχει να κολλάμε εκεί. Αν το κάνουμε, κανείς δεν χάνει πέρα από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να σκήψουμε στο δύσκολο παρελθόν μας με αγάπη, όπως θα κάναμε για κάποιον άλλον. Όχι με μιζέρια και πόνο αλλά με φροντίδα. Πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν. Κάποτε, στη δίνη των θεραπειών, είχα πει πως ένιωθα πως όλα μου τα βήματα, ότι είχα δει και είχα κάνει ως τα 27 μου χρόνια ήταν για να με φέρει ως εδώ, ως το κατώφλι της αρρώστιας. Σαν να ήταν μια αποστολή που δεν μπορούσα να την αποφύγω. Τώρα όμως, στο παρόν, έχω αποστρατευτεί. Σαν να πήρα σύνταξη μετά από εκείνη την άσχημη αποστολή. Τι μου έμεινε;;; σίγουρα πολύ ταλαιπωρία, σίγουρα μια περίεργη ψυχολογία αλλά δίχως αμφιβολία, και μια εμπειρία ζωής. Έζησα σε μικρή ηλικία τόσα, όσα οι άλλοι δεν θα ζήσουν ποτε, και ας φτάσουν τα 100. δεν υπονοώ πως η αρρώστια ήταν το «σχολείο» μου, ήταν όμως μια «σπουδή» στη ζωή, στους ανθρώπους, στους χαρακτήρες τους, στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Αν σε όλα υπάρχουν 2 όψεις, τότε, ναι, δέχομαι πως η μια, η κάπως «καλή» όψη του συγκεκριμένου νομίσματος, είναι η δύναμή μου! Είναι η ζωή που φύσιξε μέσα μου, είναι ότι πια, μετά από όλα αυτά, είμαι εδώ και τα βρίσκω (σταδιακά) με τον εαυτό μου. Κέρδισα τη μάχη, όχι μόνο με τον καρκίνο (καμιά φορά αυτό είναι και τύχη, απλά σαν περιστατικό πας καλά…) θεωρώ πιο σημαντική, τη μάχη που κέρδισα με τον εαυτό μου. Χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, όμως δεθήκαμε ξανά. Τώρα πια, δεν αποφεύγω να μένω μόνη, γιατί απλά, όταν μένω μόνη, έχω ωραίους μονολόγους με το μέσα μου. Τρέχω δίπλα στη θάλασσα για 3 χιλιόμετρα χωρίς σταματημό, ακούω τη μουσική που μου αρέσει και χαζεύω το γαλάζιο του ουρανού με μια αισιοδοξία. Πλημμυρίζω από χαρά, χωρίς να μου συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, απλά και μόνο λοιπόν, επειδή είμαι καλά, πατάω στα πόδια μου και χαίρομαι τη στιγμή. Έμαθα να καλομαθαίνω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που φοβότανε! Και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τους φόβους σου, αλλιώς, μένεις για πάντα τη σκιά! Ναι, δε λέω, έχω πολλά που με κουράζουν, κυρίως από τους ανθρώπους τριγύρω αλλά εχω μάθει να τα προσπερνώ. Ναι, δεν το αρνούμαι, έχω σκαμπανεβάσματα, αλλα και αυτά τα προσπερνώ, ιδίως όταν ξημερώνει μια τόσο όμορφη μέρα όπως η σημερινή. Δεν αφήνω κανένα συναίσθημα να επιρρεάζει για μεγάλο διάστημα αυτή μου την παραμονή εδώ. Ήταν ότι καλύτερο το να βρεθώ σε έναν ξένο τόπο, τόσο μακρυά από το σπίτι μου, το είχα ανάγκη. Και πιστέψτε με, τρια χρόνια πριν, τότε στο κρεββάτι της χμθ δεν μπορούσα να γράψω κανένα σενάριο για το τρία χρόνια μετά. Η ζωή τελικά με αποζημίωσε όταν με είδε να κόβω ταχύτητα, να περιορίζω τη φαντασία μου και να κάνω υπομονή για να δω το μέλλον τι θα φέρει. Ίσως είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος όπου θα σε φροντίσουν όταν εσύ θα το αφήσεις στο χέρι τους. Ίσως είναι η θεά τύχη…ίσως…ίσως…ποιος ξέρει;;; αλλά γιατί να σπάμε το κεφάλι μας για να βούμε μια απάντηση σε όλα τα ίσως;;;Ας απολαύσουμε τη στιγμή, ας αφήσουμε το σπίτι και ας τρέξουμε να βρούμε τις ακτίνες του ήλιου. Ο ήλιος βγαίνει πιο συχνά από το ουράνιο τόξο, όμως εμείς, εκεί, περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας, ψάχνοντας την άκρη και τον θησαυρό μιας ψευδαίσθησης που στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος ο ήλιος. Δείτε τον ήλιο, είναι πάντα εκεί κάθε μέρα, γι αυτό δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το κεφάλι…εκτιμήστε τον, δείτε τον με άλλα μάτια!

((ένα απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που αποθανάτισα πριν χρόνια, ενός αξέχαστου καλοκαιριού που θα παντρεύει πάντα το χθες με το σήμερα!))

ένας καρκινοπαθής...δε βρίσκει

μια στιγμή ησυχίας....

Καλό ΜΗΝΑ! Με βαριά Βαριά ατμόσφαιρα!
Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη μετά τις γιορτές περίοδο…είμαι «κάπως». Πρέπει να το φιλοσοφήσω καλύτερα το όλο θέμα, να σκεφτώ πως είμαι καλά και να βλέπω ως εκεί και τίποτα παρα πάνω. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;
Σκέφτομαι τώρα τελευταία πως δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από όλα αυτά. Από την αγονία, από την αίσθηση που έχουμε κάθε που θα ακούμε τη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ κάπου σε κάποια παρέα, στη δουλειά….
πρόσφατα παρατήρησα για μια ακόμη φορά τον κυνισμό με τον οποίο οι συνάδελφοί μου αναφέρονται στον καρκίνο. Το ξέρετε το στυλάκι, σαν κάτι μακριά από αυτούς και δε βαριέσαι. Σήμερα αυτό με νευρίασε στη δουλειά και μου έβαλε και έναν κόμπο στο στομάχι.
Γενικότερα, πέρασαν 3 χρόνια…είναι αρκετά σε συνδυασμό με ένα νέο περιβάλλον για να τραβήξεις ένα «Χ»;;;μπορεί και «Ναι», μπορεί και «Όχι», δεν έχω απάντηση σε αυτό. Τοποθετείται κάπου μέσα μας η όλη ιστορία και από πάνω της όλες οι καλές στιγμές; Ποιος ξέρει;
Ένας καρκινοπαθής κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό πως θα δυσκολευτεί να νιώσει την ηρεμία που ένιωθε κάποτε. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Τα στοιχήματα τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας εδώ, φίλοι μου, και μετά με τους άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, να το θυμάστε. Θυμός, εκρήξεις, μισος-αγάπη για εμάς τους ίδιους πρώτα. Γιατί;;;
σε μια σύντομη ζωή, δεν αξίζει να φθειρόμαστε και να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Έλα όμως που την ώρα που το κάνουμε, δεν το καταλαβαίνουμε….είναι σαν μέσα μας για λίγο, να μπαίνει ένας άλλος άνθρωπος, να μας κυριεύει και να ξεχνάμε τον παλιό μας εαυτό…κάπως έτσι…ή ακριβώς έτσι.
Παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αντοχής, προδοσίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και παρέας. Αδιέξοδα, λύσεις και προβλήματα, προβλήματα και λύσεις. Όλα πορεύονται ταίρι-ταίρι….