μια στιγμή ησυχίας....
Καλό ΜΗΝΑ! Με βαριά Βαριά ατμόσφαιρα!
Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη μετά τις γιορτές περίοδο…είμαι «κάπως». Πρέπει να το φιλοσοφήσω καλύτερα το όλο θέμα, να σκεφτώ πως είμαι καλά και να βλέπω ως εκεί και τίποτα παρα πάνω. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;
Σκέφτομαι τώρα τελευταία πως δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από όλα αυτά. Από την αγονία, από την αίσθηση που έχουμε κάθε που θα ακούμε τη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ κάπου σε κάποια παρέα, στη δουλειά….
πρόσφατα παρατήρησα για μια ακόμη φορά τον κυνισμό με τον οποίο οι συνάδελφοί μου αναφέρονται στον καρκίνο. Το ξέρετε το στυλάκι, σαν κάτι μακριά από αυτούς και δε βαριέσαι. Σήμερα αυτό με νευρίασε στη δουλειά και μου έβαλε και έναν κόμπο στο στομάχι.
Γενικότερα, πέρασαν 3 χρόνια…είναι αρκετά σε συνδυασμό με ένα νέο περιβάλλον για να τραβήξεις ένα «Χ»;;;μπορεί και «Ναι», μπορεί και «Όχι», δεν έχω απάντηση σε αυτό. Τοποθετείται κάπου μέσα μας η όλη ιστορία και από πάνω της όλες οι καλές στιγμές; Ποιος ξέρει;
Ένας καρκινοπαθής κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό πως θα δυσκολευτεί να νιώσει την ηρεμία που ένιωθε κάποτε. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Τα στοιχήματα τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας εδώ, φίλοι μου, και μετά με τους άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, να το θυμάστε. Θυμός, εκρήξεις, μισος-αγάπη για εμάς τους ίδιους πρώτα. Γιατί;;;
σε μια σύντομη ζωή, δεν αξίζει να φθειρόμαστε και να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Έλα όμως που την ώρα που το κάνουμε, δεν το καταλαβαίνουμε….είναι σαν μέσα μας για λίγο, να μπαίνει ένας άλλος άνθρωπος, να μας κυριεύει και να ξεχνάμε τον παλιό μας εαυτό…κάπως έτσι…ή ακριβώς έτσι.
Παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αντοχής, προδοσίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και παρέας. Αδιέξοδα, λύσεις και προβλήματα, προβλήματα και λύσεις. Όλα πορεύονται ταίρι-ταίρι….
Καλό ΜΗΝΑ! Με βαριά Βαριά ατμόσφαιρα!
Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη μετά τις γιορτές περίοδο…είμαι «κάπως». Πρέπει να το φιλοσοφήσω καλύτερα το όλο θέμα, να σκεφτώ πως είμαι καλά και να βλέπω ως εκεί και τίποτα παρα πάνω. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;
Σκέφτομαι τώρα τελευταία πως δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από όλα αυτά. Από την αγονία, από την αίσθηση που έχουμε κάθε που θα ακούμε τη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ κάπου σε κάποια παρέα, στη δουλειά….
πρόσφατα παρατήρησα για μια ακόμη φορά τον κυνισμό με τον οποίο οι συνάδελφοί μου αναφέρονται στον καρκίνο. Το ξέρετε το στυλάκι, σαν κάτι μακριά από αυτούς και δε βαριέσαι. Σήμερα αυτό με νευρίασε στη δουλειά και μου έβαλε και έναν κόμπο στο στομάχι.
Γενικότερα, πέρασαν 3 χρόνια…είναι αρκετά σε συνδυασμό με ένα νέο περιβάλλον για να τραβήξεις ένα «Χ»;;;μπορεί και «Ναι», μπορεί και «Όχι», δεν έχω απάντηση σε αυτό. Τοποθετείται κάπου μέσα μας η όλη ιστορία και από πάνω της όλες οι καλές στιγμές; Ποιος ξέρει;
Ένας καρκινοπαθής κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό πως θα δυσκολευτεί να νιώσει την ηρεμία που ένιωθε κάποτε. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Τα στοιχήματα τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας εδώ, φίλοι μου, και μετά με τους άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, να το θυμάστε. Θυμός, εκρήξεις, μισος-αγάπη για εμάς τους ίδιους πρώτα. Γιατί;;;
σε μια σύντομη ζωή, δεν αξίζει να φθειρόμαστε και να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Έλα όμως που την ώρα που το κάνουμε, δεν το καταλαβαίνουμε….είναι σαν μέσα μας για λίγο, να μπαίνει ένας άλλος άνθρωπος, να μας κυριεύει και να ξεχνάμε τον παλιό μας εαυτό…κάπως έτσι…ή ακριβώς έτσι.
Παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αντοχής, προδοσίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και παρέας. Αδιέξοδα, λύσεις και προβλήματα, προβλήματα και λύσεις. Όλα πορεύονται ταίρι-ταίρι….
7 σχόλια:
Έχεις απόλυτο δίκιο, γλυκιά μου.
Το αντιμετωπίζω κι εγώ στο χώρο της δουλειάς μου, αυτόν τον κυνισμό, την απαξίωση, το με βλέπουν που έχω νοσήσει. Αλλά νικήσαμε τον καρκίνο, δεν θα παλέψουμε να νικήσουμε τα ανώριμα μυαλά αυτών των ανθρώπων;
Είναι δύσκολο τη σημερινή ημέρα να βρεις ανθρωπιά, κατανόηση, συμπαράσταση...
Εύχομαι πάντως να βρίσκονται δίπλα σου πάντα άνθρωποι που σε αγαπούν....
πολλά φιλιά
καλησπέρα, εγώ είμαι πάλι. Χαίρομαι που σε βρίσκω πάλι εδώ. Λες και διαβάζω τον εαυτό μου...Στα 26 μου, τον Νοέμβριο του 2006 έκανα το πρώτο μου χειρουργείο (τεταρτεκτομή αρ. μαστου...της καρδιάς). Μετά ακολούθησαν τα γνωστά...Spa (χημειθεραπείες), Solarium (ακτίνες) και φυσικά τα Μπότοξ (Zoladex, Faslodex, λίγο Herceptin κτλ έτσι για να γουστάρουμε). Όλα καλά κι όλα ωραία, μέχρι που στον ίδιο μαστό το καλοκαίρι ξαναψηλάφισα (μόνη μου πάλι το βρήκα) ένα ογκίδιο...Είχα επισκέψεις πάλι. Αποφασίσαμε για μαστεκτομή, που νομίζω ότι έπρεπε να επιμείνει ο γιατρος από το πρώτο χειρουργείο, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας είπε να σώσουμε ότι σώζεται. Σήμερα, έχω κάνει ήδη 3 Spa. Η ψυχολογία είναι ό,τι να ΄ναι, αλλά τουλάχιστον δεν μοιρολογώ πάνω από 1 λεπτό. Προσπαθώ να κρατάω δυνάμεις γιατί το προγραμματάκι μετά τα Spa δεν το γνωρίζω ακριβώς. Ο ογκολόγος μάλλον θέλει να μου κάνει έκπληξη!!! Το σίγουρο είναι ότι έχω ακόμα ένα χειρουργείο για να βγάλω τον διατατήρα (τον απαίσιο!). Έχω σαν παράδειγμα την μαμά μου, που πέρσι έκανε το ίδιο αλλά στον δεξί μαστό. Κοροιδευόμαστε μεταξύ μας ότι τουλάχιστον μαζί κάνουμε ένα φυσιολογικό στήθος. Πριν από λίγες μέρες έκανε και εκείνη την αποκατάστασή της και είναι σε φάση ανάρρωσης. Προσπαθώ να μη το πολυσκέφτομαι, ότι δεν θα ξημερώσει ποτέ για μένα μια ανέμελη μέρα, όπως πριν αρρωστήσω. Θέλω να πιστέυω ότι για κάποιο λόγω με επέλεξε ο θεός να το περάσω αυτό. Ναι ρε γαμώτο, θέλω να αισθάνομαι η εκλεκτή Του. Αν και φοβάμαι τον θάνατο, εδώ και 3 χρόνια έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με το ρόλο του quest star. Ποιός μας είπε ότι θα ζήσουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα; Γι' αυτό προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω κάτι δημιουργικό. Τουλάχιστον να ξέρω ότι δεν παρέδωσα τα όπλα. Ε, όσο για τα όνειρα που μάλλον δεν θα πραγματοποιηθούν....ε τι να κάνουμε τώρα. Εγώ ήθελα, αυτά όμως όχι...ίσως σε κάποια άλλη ζωή. Συγγνώμη για την φλυαρία...απλά κάνει κρύο, έξω βρέχει και ήθελα λίγη παρέα με το καφεδάκι μου. Sweet September μου και όσοι άλλοι παλεύετε...το κεφάλι ψηλά. Δεν μπορεί! Πάντα μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο...έτσι λένε τουλάχιστον...κι εγώ τους πιστέυω! Φιλιά σε όλους....Σιροπιαστή, η φλύαρη!
Είδα τις αντιδράσεις του κόσμου στην ασθένεια από το πώς αντιδρούσαν στη μαμά μου. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι πολύ απλά δεν πρέπει καν να μας ενδιαφέρουν οι γνώμες των άλλων. Τους γράφεις και το διασκεδάζεις με το να είσαι καλά και αισιόδοξος! Δεν υπάρχει χειρότερο να τους κάνεις από το να βλέπουν ότι είσαι καλά και το παλεύεις.
Η ίδια είμαι φορέας του γονιδίου BRCA-1, και έκανα πέρυσι προφυλακτική μαστεκτομή και αποκατάσταση όταν βρήκα 3 ύποπτα ογκίδια. Έκανα ανά 6μηνο υπέρηχο μαστού, και ενώ στον προηγούμενο ήμουν ok, στο επόμενο υπέρηχο είχα εμφανίσει 3 ογκίδια. Και αυτό με προβλημάτισε.. Έτσι αποφάσισα την προφυλακτική μαστεκτομή, για την οποία μας είχε ενημερώσει ως επιλογή ο ογκολόγος της μαμάς μου, αλλά για να την κάνω μετά τα 40.
Αυτό που σκέφτηκα και την έκανα στα 32 μου, είναι ότι την κάνω τώρα, γιατί κάθε φορά που θα εμφάνιζα κάτι θα έπρεπε να κάνω χειρουργείο αφαίρεσης λόγω του γονιδίου, για να μην γίνει μετάλλαξη.
Πριν πάρω ωστόσο την τελική απόφαση έκανα έρευνα αγοράς, Αθήνα και Θεσ/νικη, και επισκέφτηκα ογκολόγους, χειρούργους. Οι περισσότεροι μου είπαν να μην το κάνω επειδή λέει είναι πολύ επιθετικό μέτρο, και επειδή έκανα 6μηνους υπερήχους ως ελέγχους, αν ακόμη εμφάνιζα θα το έβρισκα νωρίς.
Τους είπα ότι ο καρκίνος επίσης είναι μια πολύ επιθετική ασθένεια, και στην επίθεση πας με επίθεση. Δεν θα καθόμουν να δω πότε θα γίνει η μετάλλαξη σε κάποιο ογκίδιο που μπορεί να εμφάνιζα πάλι. Προτιμούσα να κάνω μια μεγάλη και δραστική επέμβαση παρά να νιώθω το στήθος μου ωρολογιακή βόμβα.
Πέρυσι έγινε η προφυλακτική μαστεκτομή με την 1η φάση αποκατάστασης με διατατήρες, και φέτος θα κάνω την 2η φάση αποκατάστασης που θα μπουν τα ενθέματα και θηλές.
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, είναι γιατί μπορεί να υπάρχουν και άλλες κοπέλες με γονίδιο και ψάχνονται, όπως πέρυσι το έψαχνα και εγώ αν το έχει κάνει άλλη προφυλακτικά;
Το σχόλιο της Siropiastis μου έφερε στο μυαλό την περυσινή μου αναζήτηση στους γιατρούς
Θέλω να πω ότι ο κάθε ένας έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέει.. Η απόφαση είναι σε εμάς, στον ασθενή που αποφασίζουμε για το σώμα μας, τη ζωή μας. Πρέπει πρώτα εμείς να δούμε τι θέλουμε και τι θα μας κοστίσει περισσότερο.
Εμένα προσωπικά θα μου κόστιζε περισσότερο να κάνω τα γνωστά spa, όπως τα λέει & η Siropiasti, παρά να κάνω μόνο την προφυλακτική μαστεκτομή. Όπως είπα και στους γιατρούς "αν νοσήσω και το βρω ακόμη και νωρίς όπως λέτε, πάλι θα πάρω το πακέτο μαστεκτομή + χμθ, προτιμώ λοιπόν το κουτί 1 με την μαστεκτομή μόνο."
Στην απόφαση μου αυτή βρήκα πολλές αντιδράσεις από γνωστούς, συγγενείς, φίλες. Στάθηκαν όμως δίπλα μου οι γονείς μου..
Η περιπέτεια με τον καρκίνο είναι κάτι που πάντα μένει μέσα σου.Βλέπω & τη μαμά μου ότι έχει αλλάξει από τότε. Δώσατε μια απίστευτη μάχη και βγήκατε νικήτριες! Αν κάποιος δεν έχει βιώσει στην οικογένεια του την ασθένεια δεν ξέρει τι είναι, και ίσως για αυτό να τα το αντιμετωπίζουν με κυνισμό.
Η πραγματική νίκη με το καρκίνο νομίζω θα είναι όταν θα αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε για την ασθένεια και για αυτούς που παλεύουν με την ασθένεια.
Να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε, κανείς δεν υπέγραψε συμβόλαιο ότι θα ζήσει για πάντα, ούτε το πώς θα ζήσει..
Πολλά φιλιά σε όλους όσους δίνουν μάχη με την ασθένεια, και σε όσους νίκησαν την ασθένεια και παλεύουν με τους ανθρώπους.. :)
BRCA-1
Αγαπημένη μου sweet december,
είσαι αγαπημένη γιατί εδώ και 1,5 χρόνο σε διαβάζω κ σε αναζητώ κάθε μέρα, αλλά και γιατί σε θαυμάζω και παίρνω δύναμη και κουράγιο από εσένα... Έζησα μια περιπέτεια με τη μητέρα μου και ακόμα προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε...περισσότερο ψυχολογικά παρά σωματικά τελικά!
Το δικό μου σχόλιο σε αυτό το post σου είναι ότι οι άνθρωποι, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν με απαξίωση και κυνισμό πολλά θέματα ...όχι μόνο θέματα υγείας! Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που απλά δεν πρέπει να μας επηρεάζει σε τέτοιες περιπτώσεις... προσωπικά έχω εισπράξει πολλή απαξίωση από συναδέλφους λόγω των κιλών μου, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ κανείς τους να με ρωτήσει γιατί? Κάθε φορά όμως που με κοιτούν ξέρω... και πολλές φορές τους έχω ακούσει κιόλας.
Προχώρα μπροστά και μην σταματάς σε αυτά που δεν αξίζουν!!!
Πάντα θα σε θαυμάζω....
Το ιδιο ακριβως αντιμετωπίζω στη δουλεια μου!!!!
Γενικως δεν μπαινω στη διαδικασια να τους μιλησω...γιατι δεν θα καταλαβουν.
Δυστυχως η βλακεια η αγενεια και η ανωριμοτητα ειναι ανικητες δυναμεις.
κ2
Όλα τα σχόλια προσωπικά με ενίσχυσαν!!!
Ευχαριστώ όλες...
Η Sweet December μας δίνει τη δυνατότητα μέσα από αυτό το μπλογκ να παίρνουμε δύναμη, να νιώθουμε συμπαραστάτες και πολλά ακόμη και για αυτό την ευχαριστώ πολύ πολύ.
Πάντα εύχομαι και ας μην τη γνωρίζω προσωπικά και είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά!!!!
πολλά πολλά φιλιά
για όλες
κορίτσια μου έτσι είναι!μόνο εμείς και όσοι άλλοι υποφέραμε ξέραμε τι θέμα είναι ο καρκίνος..."όχι πάντως απλό"...Να είστε καλά, χαίρομαι που σας χάρισα έναν "τόπο" για να ανταλλάσετε απόψεις!
φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου