Σήμερα Κυριακή, εδώ είμαστε και πάλι. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη μέρα. Είναι μια μέρα που μυρίζει άνοιξη! Ο νους μου ταξιδεύει ήδη σε παραλίες και στις πιο γαλάζιες θάλασσες. Ε, δε θέλω και πολύ, το νησί έτσι και αλλιώς ξυπνά τέτοιες εικόνες!
Τι θα πει «παρόν», τι θα πει «μέλλον»; Έβλεπα μια ταινία (δεν ήταν κάτι το φοβερό) είχε όμως μια ωραία ατάκα : «Στους ανθρώπους υπάρχουν 2 πλευρές, το καλό και το κακό, υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε και να αγαπήσουμε και τις 2 πλευρές ενός ανθρώπου». Πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε πρώτα αυτές τις 2 πλευρές σε εμάς! Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά τι σημασία έχει να εναντιωνόμαστε απέναντι σε ένα κάπως κακό παρελθόν; Αφου τελικά ότι έγινε έγινε και δεν αλλαζει. Τι σημασία έχει να κολλάμε εκεί. Αν το κάνουμε, κανείς δεν χάνει πέρα από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να σκήψουμε στο δύσκολο παρελθόν μας με αγάπη, όπως θα κάναμε για κάποιον άλλον. Όχι με μιζέρια και πόνο αλλά με φροντίδα. Πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν. Κάποτε, στη δίνη των θεραπειών, είχα πει πως ένιωθα πως όλα μου τα βήματα, ότι είχα δει και είχα κάνει ως τα 27 μου χρόνια ήταν για να με φέρει ως εδώ, ως το κατώφλι της αρρώστιας. Σαν να ήταν μια αποστολή που δεν μπορούσα να την αποφύγω. Τώρα όμως, στο παρόν, έχω αποστρατευτεί. Σαν να πήρα σύνταξη μετά από εκείνη την άσχημη αποστολή. Τι μου έμεινε;;; σίγουρα πολύ ταλαιπωρία, σίγουρα μια περίεργη ψυχολογία αλλά δίχως αμφιβολία, και μια εμπειρία ζωής. Έζησα σε μικρή ηλικία τόσα, όσα οι άλλοι δεν θα ζήσουν ποτε, και ας φτάσουν τα 100. δεν υπονοώ πως η αρρώστια ήταν το «σχολείο» μου, ήταν όμως μια «σπουδή» στη ζωή, στους ανθρώπους, στους χαρακτήρες τους, στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Αν σε όλα υπάρχουν 2 όψεις, τότε, ναι, δέχομαι πως η μια, η κάπως «καλή» όψη του συγκεκριμένου νομίσματος, είναι η δύναμή μου! Είναι η ζωή που φύσιξε μέσα μου, είναι ότι πια, μετά από όλα αυτά, είμαι εδώ και τα βρίσκω (σταδιακά) με τον εαυτό μου. Κέρδισα τη μάχη, όχι μόνο με τον καρκίνο (καμιά φορά αυτό είναι και τύχη, απλά σαν περιστατικό πας καλά…) θεωρώ πιο σημαντική, τη μάχη που κέρδισα με τον εαυτό μου. Χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, όμως δεθήκαμε ξανά. Τώρα πια, δεν αποφεύγω να μένω μόνη, γιατί απλά, όταν μένω μόνη, έχω ωραίους μονολόγους με το μέσα μου. Τρέχω δίπλα στη θάλασσα για 3 χιλιόμετρα χωρίς σταματημό, ακούω τη μουσική που μου αρέσει και χαζεύω το γαλάζιο του ουρανού με μια αισιοδοξία. Πλημμυρίζω από χαρά, χωρίς να μου συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, απλά και μόνο λοιπόν, επειδή είμαι καλά, πατάω στα πόδια μου και χαίρομαι τη στιγμή. Έμαθα να καλομαθαίνω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που φοβότανε! Και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τους φόβους σου, αλλιώς, μένεις για πάντα τη σκιά! Ναι, δε λέω, έχω πολλά που με κουράζουν, κυρίως από τους ανθρώπους τριγύρω αλλά εχω μάθει να τα προσπερνώ. Ναι, δεν το αρνούμαι, έχω σκαμπανεβάσματα, αλλα και αυτά τα προσπερνώ, ιδίως όταν ξημερώνει μια τόσο όμορφη μέρα όπ
ως η σημερινή. Δεν αφήνω κανένα συναίσθημα να επιρρεάζει για μεγάλο διάστημα αυτή μου την παραμονή εδώ. Ήταν ότι καλύτερο το να βρεθώ σε έναν ξένο τόπο, τόσο μακρυά από το σπίτι μου, το είχα ανάγκη. Και πιστέψτε με, τρια χρόνια πριν, τότε στο κρεββάτι της χμθ δεν μπορούσα να γράψω κανένα σενάριο για το τρία χρόνια μετά. Η ζωή τελικά με αποζημίωσε όταν με είδε να κόβω ταχύτητα, να περιορίζω τη φαντασία μου και να κάνω υπομονή για να δω το μέλλον τι θα φέρει. Ίσως είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος όπου θα σε φροντίσουν όταν εσύ θα το αφήσεις στο χέρι τους. Ίσως είναι η θεά τύχη…ίσως…ίσως…ποιος ξέρει;;; αλλά γιατί να σπάμε το κεφάλι μας για να βούμε μια απάντηση σε όλα τα ίσως;;;Ας απολαύσουμε τη στιγμή, ας αφήσουμε το σπίτι και ας τρέξουμε να βρούμε τις ακτίνες του ήλιου. Ο ήλιος βγαίνει πιο συχνά από το ουράνιο τόξο, όμως εμείς, εκεί, περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας, ψάχνοντας την άκρη και τον θησαυρό μιας ψευδαίσθησης που στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος ο ήλιος. Δείτε τον ήλιο, είναι πάντα εκεί κάθε μέρα, γι αυτό δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το κεφάλι…εκτιμήστε τον, δείτε τον με άλλα μάτια!
((ένα απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που αποθανάτισα πριν χρόνια, ενός αξέχαστου καλοκαιριού που θα παντρεύει πάντα το χθες με το σήμερα!))
Τι θα πει «παρόν», τι θα πει «μέλλον»; Έβλεπα μια ταινία (δεν ήταν κάτι το φοβερό) είχε όμως μια ωραία ατάκα : «Στους ανθρώπους υπάρχουν 2 πλευρές, το καλό και το κακό, υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε και να αγαπήσουμε και τις 2 πλευρές ενός ανθρώπου». Πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε πρώτα αυτές τις 2 πλευρές σε εμάς! Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά τι σημασία έχει να εναντιωνόμαστε απέναντι σε ένα κάπως κακό παρελθόν; Αφου τελικά ότι έγινε έγινε και δεν αλλαζει. Τι σημασία έχει να κολλάμε εκεί. Αν το κάνουμε, κανείς δεν χάνει πέρα από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να σκήψουμε στο δύσκολο παρελθόν μας με αγάπη, όπως θα κάναμε για κάποιον άλλον. Όχι με μιζέρια και πόνο αλλά με φροντίδα. Πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν. Κάποτε, στη δίνη των θεραπειών, είχα πει πως ένιωθα πως όλα μου τα βήματα, ότι είχα δει και είχα κάνει ως τα 27 μου χρόνια ήταν για να με φέρει ως εδώ, ως το κατώφλι της αρρώστιας. Σαν να ήταν μια αποστολή που δεν μπορούσα να την αποφύγω. Τώρα όμως, στο παρόν, έχω αποστρατευτεί. Σαν να πήρα σύνταξη μετά από εκείνη την άσχημη αποστολή. Τι μου έμεινε;;; σίγουρα πολύ ταλαιπωρία, σίγουρα μια περίεργη ψυχολογία αλλά δίχως αμφιβολία, και μια εμπειρία ζωής. Έζησα σε μικρή ηλικία τόσα, όσα οι άλλοι δεν θα ζήσουν ποτε, και ας φτάσουν τα 100. δεν υπονοώ πως η αρρώστια ήταν το «σχολείο» μου, ήταν όμως μια «σπουδή» στη ζωή, στους ανθρώπους, στους χαρακτήρες τους, στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Αν σε όλα υπάρχουν 2 όψεις, τότε, ναι, δέχομαι πως η μια, η κάπως «καλή» όψη του συγκεκριμένου νομίσματος, είναι η δύναμή μου! Είναι η ζωή που φύσιξε μέσα μου, είναι ότι πια, μετά από όλα αυτά, είμαι εδώ και τα βρίσκω (σταδιακά) με τον εαυτό μου. Κέρδισα τη μάχη, όχι μόνο με τον καρκίνο (καμιά φορά αυτό είναι και τύχη, απλά σαν περιστατικό πας καλά…) θεωρώ πιο σημαντική, τη μάχη που κέρδισα με τον εαυτό μου. Χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, όμως δεθήκαμε ξανά. Τώρα πια, δεν αποφεύγω να μένω μόνη, γιατί απλά, όταν μένω μόνη, έχω ωραίους μονολόγους με το μέσα μου. Τρέχω δίπλα στη θάλασσα για 3 χιλιόμετρα χωρίς σταματημό, ακούω τη μουσική που μου αρέσει και χαζεύω το γαλάζιο του ουρανού με μια αισιοδοξία. Πλημμυρίζω από χαρά, χωρίς να μου συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, απλά και μόνο λοιπόν, επειδή είμαι καλά, πατάω στα πόδια μου και χαίρομαι τη στιγμή. Έμαθα να καλομαθαίνω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που φοβότανε! Και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τους φόβους σου, αλλιώς, μένεις για πάντα τη σκιά! Ναι, δε λέω, έχω πολλά που με κουράζουν, κυρίως από τους ανθρώπους τριγύρω αλλά εχω μάθει να τα προσπερνώ. Ναι, δεν το αρνούμαι, έχω σκαμπανεβάσματα, αλλα και αυτά τα προσπερνώ, ιδίως όταν ξημερώνει μια τόσο όμορφη μέρα όπ
ως η σημερινή. Δεν αφήνω κανένα συναίσθημα να επιρρεάζει για μεγάλο διάστημα αυτή μου την παραμονή εδώ. Ήταν ότι καλύτερο το να βρεθώ σε έναν ξένο τόπο, τόσο μακρυά από το σπίτι μου, το είχα ανάγκη. Και πιστέψτε με, τρια χρόνια πριν, τότε στο κρεββάτι της χμθ δεν μπορούσα να γράψω κανένα σενάριο για το τρία χρόνια μετά. Η ζωή τελικά με αποζημίωσε όταν με είδε να κόβω ταχύτητα, να περιορίζω τη φαντασία μου και να κάνω υπομονή για να δω το μέλλον τι θα φέρει. Ίσως είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος όπου θα σε φροντίσουν όταν εσύ θα το αφήσεις στο χέρι τους. Ίσως είναι η θεά τύχη…ίσως…ίσως…ποιος ξέρει;;; αλλά γιατί να σπάμε το κεφάλι μας για να βούμε μια απάντηση σε όλα τα ίσως;;;Ας απολαύσουμε τη στιγμή, ας αφήσουμε το σπίτι και ας τρέξουμε να βρούμε τις ακτίνες του ήλιου. Ο ήλιος βγαίνει πιο συχνά από το ουράνιο τόξο, όμως εμείς, εκεί, περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας, ψάχνοντας την άκρη και τον θησαυρό μιας ψευδαίσθησης που στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος ο ήλιος. Δείτε τον ήλιο, είναι πάντα εκεί κάθε μέρα, γι αυτό δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το κεφάλι…εκτιμήστε τον, δείτε τον με άλλα μάτια!((ένα απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που αποθανάτισα πριν χρόνια, ενός αξέχαστου καλοκαιριού που θα παντρεύει πάντα το χθες με το σήμερα!))
2 σχόλια:
Πανέμορφο ηλιοβασίλεμα όντως. Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και να χαίρεσαι τη ζωή!
για roadartist
να σαι καλά dear!να έχεις και εσύ τα πιο πολύχρωμα και όμορφα ηλιοβασιλέματα!
φιλάκια πολλά!
Δημοσίευση σχολίου