To τούνελ και η έξοδος...

Όπως υπάρχουν και πορεύονται αρμονικά (σχεδόν) μέσα μας, οι καλές με τις κακές σκέψεις, δεν μπορεί, σκέφτηκα σήμερα, θα υπάρχει μαζί με το τουνελ και η έξοδος!

Στην αρχή το τουνελ είναι πολύ σκοτεινό, μακρύ και ατελείωτο, κάθε βήμα όμως σε αυτό, τελικά αν το σκεφτούμε, έχει πολλές πιθανότητες να μας φέρει στην έξοδο. Άρα τι μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε την δική μας έξοδο και να αφήσουμε το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε;;;
Κανόνας νούμερο 1 : δεν μένουμε ποτέ ακίνητοι! Κινούμαστε λοιπόν, αναπνέουμε αργά αλλά σταθερά και παραμένουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ακόμη και μέσα στο τουνελ…σπάμε μόνοι μας τα ρεκορ και τις έρευνες, δημιουργούμε ζωή και κάτω από το έδαφος. Δημιουργούμε έναν καινούριο άνθρωπο, που μπορει να μην ήταν επιλογή του όλο αυτό το σκοτάδι και το τουνελ, αλλά είπε πως «εγώ δεν θα πεθάνω εδώ, δε θα σβήσω και θα μαραζώσω στο υγρό και στενάχωρο τούνελ, θα κάνω ότι μπορώ για να βρω την έξοδο». Μπορεί να μην βρούμε ολόκληρη την έξοδο, μπορεί να φτάσουμε στη χαραμάδα…μόλις όμως βρούμε έστω και αυτό το άνοιγμα, η ανακούφιση θα είναι τεράστια!
Η ζωή δεν επαναλαμβάνεται. Η ζωή είτε με τα λίγα, είτε με τα πολλά (μα ποιος ορίζει το ένα και ποιος το άλλο;) είναι πολύτιμη και πρεπει να «αξιολογείται» σφαιρικά…
Ψαξτε για την εσωτερική σας έξοδο, αυτό κάνω από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα…πέφτω, σηκώνομαι, τελικά όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο απλά από όλα όσα σκεφτόμαστε και βιώνουμε. Πρέπει, πρέπει, πρέπει, να σπάσουμε τα δεσμά της αρρώστιας, να ξεφύγουμε από τα καρφιά που μας κρατούν στο έδαφος, να ξεπεράσουμε κάθε «απώλεια» από το κοινωνικό μας περιβάλλον, κάθε μικρή πληγή να σβήσει.
Ο ρεαλισμός μου, μου λέει πως είναι ένας ζόρικος δρόμος το «από δω και πέρα» και χρειάζεται καθημερινή δουλειά, αλλά μπορεί όλο αυτό να υλοποιηθεί. Να θυμάστε πάντως πως θέλει κότσια να ηρεμήσεις, θέλει τόσα κότσια όσα εκείνα με τα οποία αγωνίστηκες κατά του καρκίνου. Θέλει «δουλειά» και επιμονή για να το ξεπεράσεις. Φυσικά όλα έρχονται με τον καιρό, πρώτα από όλα πέφτεις στη μάχη για να σώσεις το σώμα σου, και έπειτα αρχίζεις την προσπάθεια no2 για την ψυχή. Δυστυχώς τα μαγικά ραβδιά εκλείψανε και σε μια σύντομη ζωή, καλούμαστε εμείς οι ίδιοι, δίχως μαγικά να σώσουμε τον εαυτό μας. Στο παραμύθι του σύγχρονου ανθρώπου δεν υπάρχουν τελικά πρίγκιπες με μαγικά φιλιά ούτε βασίλησες με υπερ-δυνάμεις, όσο και αν ψάχνουμε γι αυτούς, έξω θα πέφτουμε και είναι ωραίο να ξέρεις την αλήθεια, σε ξελαφρώνει…Ξελαφρώνεις γιατί δεν περιμένεις κάτι από τους άλλους, και αυτό είναι λυτρωτικό. Ζυγιάζεις τις δυνάμεις σου και ότι μπορείς κάνεις, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, για χρόνια, ΓΙΑ ΣΕΝΑ!