Σήμερα είναι μια άλλη μέρα

μπορεί να βρέχει και να κοιτάζω τη νησιώτικη βροχή απο το παράθυρό μου αλλά είμαι πολυ ήρεμη....

Φιλοξενώ τη μητέρα μου απο την προηγούμενη Κυριακή....πηγαίνουμε βόλτες και περνάμε χρόνο εκτός σπιτιού χαζεύοντας τόσες ομορφιές....

Θέλω να ευχαριστήσω την averfoula που μου άνοιξε τα μάτια με 2-3 σειρές στην προηγούμενη ανάρτησή της.

Τελικά ΖΩ! Και τελικά, αυτή είναι η ουσίααααα.
όλα συνοψίζονται σε 3 γράμματα "Ζ-Ω-Η" και εγώ που γράφω, και εσύ που διαβάζεις, είμαστε εδώ, ζωντανοί! Η ζωή μας έδωσε την ευκαιρία, εκεί που μας στέρησε για λίγο το χαμόγελο, έπειτα μας έκλεισε το μάτι ;-) Αυτό το νεύμα δεν πρέπει να το ξεπερνάμε έτσι απλά....για όσο και αν κρατήσει η τσακπινιά αυτή της ζωής, πρέπει να τη λάβουμε υπόψη μας ;-)

Χθες βρέθηκα με τους εδώ φίλους μου, αποδεχόμενη την πρόταση για φαγοπότι στο σπίτι μιας φίλης. Χάρηκα, γέλασα, ήπιαμε τα κρασιά μας, φάγαμε, η μαμά μου ενθουσιάστηκε με την παρέα!
Η ζωή είναι απλή σκέφτηκα, πρέπει να ξανα-αποκτήσω την χαμένη εμπιστοσύνη μου προς τους ανθρώπους, να ξανα-πιστεψω σε αυτούς και να αφαιθώ στο τώρα, στη μαγεία της στιγμής, στο χαμόγελο της παρέας, στο αφθόρμητο κάλεσμα, στο πηγαίο ενδιαφέρον. Ναι, υπάρχει!

Τελικά τα πράγματα είναι απλά....δε θα έπρεπε να μπλέκομαι σε συναισθηματισμούς, να τρέχω να ενώσω το παρελθόν με το παρόν, να ζητάω πράγματα απο τους ανθρώπους πάνω απο τις δυνατότητές τους, να τους θυμώνω αλλά και να καταλαβαίνω ότι τους αγαπώ. Αυτά με φθήρουν χρόνια τώρα....και να πεις πως κάτι βελτιώθηκε....σιγά! Δε θα έπρεπε λοιπον να περνώ απο όλα αυτά τα σκαμπανευάσματα! μόνο κακό μου κάνουν! Οι καλές στιγμές του παρελθόντος μείνανε εκεί για πάντα, δεν υπάρχει επανάληψη, μόνο η αλπίδα για επόμενες όμορφες στιγμές και στο μέλλον.
έχετε μεγάλο δίκιο οι περισσότεροι με τα σχόλια που μου αφήνετε! Εγώ πρέπει να χαίρομαι με όσα έχω, τώρα, τη στιγμή που σας γράφω, και όχι με όσα θα ήθελα να έχω....τι να κάνουμε, η ζωή αλλάζει, η ζωή ΣΕ αλλάζει....θα ήθελα αλλιώς την περίοδο της αποθεραπείας μου, ΝΑΙ! έχω μεγάλη ψυχική κούραση αλλά πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να δω τα θετικά, αυτό που μου προσφέρεται τώρα και όχι τι θα μπορούσα να έχω......γιατί μπορεί να πάω για τα πολλά και να χάσω και την ομορφιά των λίγων....πρέπει να απελευθερώσω τον εαυτό μου απο τα δεσμά του παρελθόντος. Και αφού εδώ που είμαι, είμαι καλά και νιώθω ακόμη πιο ζωντανή, γιατί να το μιζεριάζω(δεν συμβαίνει συχνά το νταούνιασμα αλλά συμβαίνει...);;;
Χθες ανέφερα στη μαμά μου το πρώτο βράδυ στην κλινική μετά το χειρουργείο που κοιμήθηκε πλάι μου σε μια καρέκλα, τις θεραπείες, και πραγματικά, δεν μπορώ να το πιστέψω σήμερα, Φεβρουάριο του 2011, πως εκείνες οι στιγμές είναι κομμάτι της ζωής μου. Τα ξέχασα; Τα απώθησα; Λίγο απο όλα έγινε. Είναι μαγικο που ο ανθρώπινος νους κρατά πάνω-πάνω τις καλές στιγμές....Όσο περνάνε οι μέρες βλέπω λοιπόν όλο και πιο καθαρά πως το θέμα "ΚΑΡΚΙΝΟΣ" δρομολογείται στη ζωή μου και πάει καλά. Αν εξαιρέσω τις ώρες που κατα καιρούς περνάω στις εξετάσεις υγείας μου και τις μεγάλες ουλές στο στήθος, κατα τα άλλα ζω μια νορμάλ ζωή. Έφτασα λοιπόν στο εξής περίεργο σημείο, να έχω "λύσει" το θέμα ΚΑΡΚΙΝΟΣ (με μικρά και σχετικά σκαμπανευάσματα βεβαίως...αυτά δεν λείπουν ποτέ) αλλά να με απασχολούν "οι άνθρωποι". Ε, θα το λύσω και αυτό και θα ηρεμήσω :-P

φιλάκια πολλά!

Σας χαρίζω μια πρόωρη άνοιξη σε μπουκέτο Ανεμόνων που μάζεψε η μαμά μου απο την εξπχή και φέραμε στο σπίτι!