Όπως θα δείτε, τα νύχια μου παραμένουν κόκκινα και φωνάζουν καλοκαίρι! Είναι και αυτά απο μόνα τους μια "νίκη", ένα δικό μου comeback, αν σκεφτώ πως το καλοκαίρι του 2008, 3 μήνες μετα τη λήξη των χμθ, είχαν αρχίσει να πέφτουν. Κάποια απο αυτά βγήκαν στραβά, λοξά και γενικά τα λίμαρω καιρό τώρα και αρκετά, απο πάνω για να τους πάρω αυτό το "σαγρέ" που είχαν και να τα δυναμώσω. Τα είπαμε αυτά, εμείς που συναντήσαμε τον Καρκίνο, τα ξανα αποκτήσαμε όλα απο την αρχή, όλα επάνω μας μα και όλα γύρω μας....
Σήμερα περάσαμε όλη τη μέρα στην παραλία και επιστρέψαμε κατά τις 23.00 αφού φάγαμε του σκασμού σε ψαροταβέρνα, με σκοπό να κάνουμε και νυχτερινή έξοδο! Και βγήκαμε και το βράδυ...
Σήμερα πήγα την καινούρια παρέα στην παραλία που αράζαμε με τη "Σ" και τη "Ν" το καλοκαίρι του 2007. Τα κορίτσια λείπουν σήμερα, Σάββατο 12/6/2010 απο την παρέα μας σκέφτηκα κάποια στιγμή. Αρραβώνες, γάμοι, σύντροφοι και μια μανία για να "προχωρήσει η ζωή" (λες και εγώ τους κρατάω πίσω ή λες και εγώ δεν προχωρώ τη ζωή μου επειδή δεν γκομενιάζομαι) μας έκαναν "φαινομενικά" διαφορετικές (γιατί στην ουσία, ο σκοπός μας είναι κοινός, μια καλή καθημερινότητα) και μας απομάκρυναν. Οι σχέσεις μας διαμορφώθηκαν αλλιώς, αλλάξανε οι κώδικες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος, μπήκε και η ετικέτα "30" στη μέση. Και αν κάποιος δεν αισθάνεται 30; Και αν κάποιος αισθάνεται πως τώρα αρχίζει, πως αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του γιατί τώρα ξέφυγε του Καρκίνου; Και αν κάποιος αισθάνεται 30 αλλά πολύ θα θελε να είναι στην παρέα, γιατί τότε πνίγει αυτή του την επιθυμία; Για τα κλισέ και για την προσωπική αποκατάσταση; Για την κοινωνία; Γιατί δεν ακούμε την καρδιά και ακολουθούμε "νόμους"; Γιατί χάνουμε τον αυθορμητισμό μας;
Είναι η ζωή μικρή για να συγκρατείς κάτι που η καρδιά φωνάζει, δεν αξίζει για κανέναν να κάνουμε εκπτώσεις στα "θέλω" μας. Οι άλλοι πόσες εκπτώσεις κάνουν στα δικά τους "θέλω" για εμάς;;;
Μου φάνηκε συγκινητικό το τοπίο για μια στιγμή. Μπορεί να σύρθηκα σε μια δύσκολη διαδικασία, να πέρασα άσχημα με τις χμθ, να έχω πολλά "θέματα" με τον εαυτό μου και τους γύρω μου, να ισσορόπησα σε τεντωμένο σκοινί, να ήταν το 2007 το τελευταίο μου ανέμελο καλοκαίρι, μπορεί να γύρισα σε αυτήν την πλαζ με δυο σιλικόνες σήμερα αλλά ρε π%@&*! είμαι ΕΔΩ! Πότε μόνη, πότε με παρέα τα Σαββατοκύριακα που περνούν, είμαι εδώ! Είμαι ζωντανή! Και αυτή είναι η αλήθεια!
Σήμερα πήγα την καινούρια παρέα στην παραλία που αράζαμε με τη "Σ" και τη "Ν" το καλοκαίρι του 2007. Τα κορίτσια λείπουν σήμερα, Σάββατο 12/6/2010 απο την παρέα μας σκέφτηκα κάποια στιγμή. Αρραβώνες, γάμοι, σύντροφοι και μια μανία για να "προχωρήσει η ζωή" (λες και εγώ τους κρατάω πίσω ή λες και εγώ δεν προχωρώ τη ζωή μου επειδή δεν γκομενιάζομαι) μας έκαναν "φαινομενικά" διαφορετικές (γιατί στην ουσία, ο σκοπός μας είναι κοινός, μια καλή καθημερινότητα) και μας απομάκρυναν. Οι σχέσεις μας διαμορφώθηκαν αλλιώς, αλλάξανε οι κώδικες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος, μπήκε και η ετικέτα "30" στη μέση. Και αν κάποιος δεν αισθάνεται 30; Και αν κάποιος αισθάνεται πως τώρα αρχίζει, πως αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του γιατί τώρα ξέφυγε του Καρκίνου; Και αν κάποιος αισθάνεται 30 αλλά πολύ θα θελε να είναι στην παρέα, γιατί τότε πνίγει αυτή του την επιθυμία; Για τα κλισέ και για την προσωπική αποκατάσταση; Για την κοινωνία; Γιατί δεν ακούμε την καρδιά και ακολουθούμε "νόμους"; Γιατί χάνουμε τον αυθορμητισμό μας;
Είναι η ζωή μικρή για να συγκρατείς κάτι που η καρδιά φωνάζει, δεν αξίζει για κανέναν να κάνουμε εκπτώσεις στα "θέλω" μας. Οι άλλοι πόσες εκπτώσεις κάνουν στα δικά τους "θέλω" για εμάς;;;
Μου φάνηκε συγκινητικό το τοπίο για μια στιγμή. Μπορεί να σύρθηκα σε μια δύσκολη διαδικασία, να πέρασα άσχημα με τις χμθ, να έχω πολλά "θέματα" με τον εαυτό μου και τους γύρω μου, να ισσορόπησα σε τεντωμένο σκοινί, να ήταν το 2007 το τελευταίο μου ανέμελο καλοκαίρι, μπορεί να γύρισα σε αυτήν την πλαζ με δυο σιλικόνες σήμερα αλλά ρε π%@&*! είμαι ΕΔΩ! Πότε μόνη, πότε με παρέα τα Σαββατοκύριακα που περνούν, είμαι εδώ! Είμαι ζωντανή! Και αυτή είναι η αλήθεια!
3 σχόλια:
Δεν ξέρω αν εχω καταλαβει τι εχει γινει με τις φιλες σου, αλλά αυτο που νομιζω οτι αυτο που βιώνεις θα το ενιωθες ισως και χωρις να εχεις ασθενησει. Ειμαι 32 χρονών, και δεν εχω σκεφτει καθολου γαμους, παιδια κτλ..Η ετικετα των 30 ειναι κατι που μας βαζουν οι αλλοι. Και δεν εχω καταλαβει γιατι δηλαδη στα 30 πρεπει να "προχωρησω στην ζωή". Δηλαδη προχωρω σημαινει αναγκαστικα παντευομαι? Το "ξεκαθαρισμα" (επιτρεψε μου την εκφραση) στις παρεες και στις φιλιες γινεται λιγο πριν τα 30 συνηθως. Υπαρχουν οι κοπελες που θελουν να παντρευτουν και να κανουν παιδια κτλ..Και εστιαζονται σε αυτο. Ο στοχος ειναι αυτος. Και εχω παρατηρησει οτι ασυνειδητα (θελω να πιστευω) προσπαθουν να κανουν παρεα με αντιστοιχων προσδοκιων γυναικες. Στα 28 μου, μια κολητη μου ξαφνικα "αλλαξε" γιατι βρηκε γκομενο και ηθελε να το πανε σοβαρα. Εγω επειδη ημουν ανεκαθεν κατα της δεσμευσης (οκ..δικο μου κολημα ομως) δεν ταιριαζε στην ολη εικονα της μαλλον..δεν ξερω..Εκεινο τον καιρο ημουν και ελευθερη απο σχεση. Επελεγε να κανει παρεα με ζευγαρια μονο που ειχα παρεμφερη ενδιαφεροντα (ποτε με το καλο εσεις; ο αρραβωνας που θα γινει;) Δεν την κρινω. Πραγματικά..Ειμαστε διαφορετικοι, και οσο μεγαλωνουμε αλλαζουν και αυτοι που ταιριαζουμε..αλλαζουν τα ενδιαφεροντα. Θελω να πω, μην κανεις τον διαχωρισμός "εμείς" - ασθενείς και "¨αυτοι" γιατι αδικεις τον εαυτο σου. Δεν ειναι για αυτο που απομακρυνθηκαν οι φιλες σου, αλλα επειδη εχουν σκεφτονται και θελουν να ζησουν διαφορετικά απο οτι εσυ. Και νομιζω οτι εσυ εισαι διαφορετικη οχι λογω του καρκινου, αλλα λογω ιδιοσυγκρασιας. Ισως να ετυχε συγκεριακά η ηλικια με την ασθενεια, αλλα νομιζω οτι αυτομε τις φιλες σου θα το βιωνες ετσι και αλλιως εφοσον σκεφτονται με γνωμονα "ο γκομενος πανω απο ολα".
Ο αυθορμητισμός, οτι κυνηγας τα θελω σου, οτι δεν παραδιδεσαι αλλα πολεμας φαινεται και απο οτι εχεις κανει αυτο το blog. Στα δυσκολα βρηκες τροπο να παλέψεις, δεν παραιτηθηκες, και μαλιστα εδωσες και δινεις ελπιδα και δυναμη και σε αλλους που παλευουν με την ασθενεια.
Στην παραλια και παντου, ειτε εισαι με παρεα, ειτε εισαι "μονη" δεν εισαι μονη σου. Ειναι μαζι σου ολος ο κοσμος που σε διαβάζει..
Και το πιο σημαντικο ειναι οτι εισαι καλα! Και μου αρεσουν πολυ οι φωτο σου με τα κοκκινα νυχια! Νομιζω οτι ειναι απο τις πιο αισιοδοξες φωτο για αυτους που παλευουν με την ασθενεια και εχουν τις παρενεργειες απο τις χμθ.
Γιαυτο συνεχισε!
Μια εικονα ισον 1000 λέξεις!
Πολλα φιλια και καλές βουτιές!
(εγω ψάχνω μαγιο που να μην φαινονται πολυ οι βαλβιδες μου. γιατι επειδη ειμαι αδυνατη επανω κανουν μπαμ)
BRCA1
Κάθε φορά που σε επισκέπτομαι κλαίω, διαβάζω, κλαίω,ξαναδιαβάζω, ξανακλαίω και το συναίσθημα αυτό δεν είναι λύπης. Πονάω για τις ετικέτες που οι άνθρωποι τείνουν να βάζουν στον εαυτό τους και στους άλλους. Τι θα πει τριαντάρησα πια; Τι θα πει ασθένησα; Τίποτα! Όσοι σκέφτονται την ηλικία τους ή την ηλικία των γύρω τους, δεν ξέρουν να ζουν και να εκτιμούν τη ζωή και τα πράγματα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει να σηκώνεσαι το πρωί, να κοιτάς τον καθρέφτη και να λες: "είμαι θεά", να νιώθεις ότι είσαι όμορφη και ζωντανή, να ξεκινάς τη μέρα σου σκεπτόμενη ότι έχεις μια ακόμα ευκαιρία να κάνεις κάτι, ότι η ζωή σου χρωστάει κάτι ακόμα κι εσύ οφείλεις να το αρπάξεις, να το μυρίσεις, να το νιώσεις, να το ζήσεις. Το 30 δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αριθμός που δεν αντιστοιχεί ούτε στον χαρακτήρα μας, ουτε στη ωριμότητα μας, ούτε στην προσωπικότητας μας, ούτε στο είναι μας. Είναι ένας μόνο αριθμός. Όσο για τις αρρώστιες, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και αυτές γιατί έτσι είναι η ζωή. Δεν πρέπει ποτέ να νιώθουμε σα να προκειται για το τέλος της ζωής μας. Πρέπει να τις βλέπουμε σαν ευκαιρία για αποτίμηση της ζωής μας, για επανασχεδιασμό και αναδιοργάνωση της. Η θέληση για ζωή είναι η κινητήρια δύναμη μας. Οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα της προσαρμογής στις καταστάσεις. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Να ευχαριστούμε για το δώρο της ζωής και να ξεκινάμε κάτω από ένα νέο πρίσμα την επόμενη μέρα της ζωής μας. Μαθαίνουμε να ζούμε με τα καινούργια δεδομένα και βλέπουμε προς το παράθυρο της ζωής από μια άλλη οπτική γωνία. Μην σκέφτεσαι τι έχεις χάσει, σκέψου πόσα πράγματα κέρδισες και πόσα σε περιμένουν ακόμα. Είσαι δυνατή, μπορείς να κάνεις πολλά από αυτά που θες. Μην περιορίζεσαι και μην καταπιέζεσαι από την ηλικία και την ασθένεια.
Την ηλικια μου την ξέχασα κι όταν οι άλλοι φροντίζουν να μου τη θυμίσουν τους λέω απλά πως αφού δεν φαίνεται για ποιο λόγο να την θυμάμαι; Όσο για την ασθένεια μου, όποια κι αν είναι αυτή, φροντίζω να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι αφού καταφέρνω και σηκώνομαι και κάνω όσα κάνω, αφού μπορώ και δουλεύω, αφού ακόμα δεν έχει καταφέρει να μου δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα δεν αξίζει να τη σκέφτομαι. Μόνο όταν κουράζομαι και πονάω, μια φίλη με ρωτάει μήπως είναι από αυτό και τότε σκέφτομαι ότι πρέπει λίγο να χαλαρώσω και να δώσω την ευκαιρία στον εαυτο μου να ξεκουραστεί. Μόνο όταν έρχεται η στιγμή στο εξάμηνο για τις εξετάςεις, σκέφτομαι μήπως έχει αλλάξει τίποτα, και τότε τρέμω γιατί σκέφτομαι εκείνο το βλάκα το γιατρό που μου είπε κάποια φορά ότι αφού δεν θεραπεύεται γιατί θέλω να ξέρω που βρίσκομαι, αφού θα το έχω για μια ζωή γιατί να κάνω την εξέταση, και τότε πεισμώνω και λέω στον εαυτό μου ότι ναι μπορεί να το έχω για όλη μου τη ζωή, μπορεί τους καλοκαιρινούς μήνες να είναι πιο έντονο το πρόβλημα, αλλά δεν θα το βάλω κάτω και οσο περνάει από το χέρι μου δεν θα το αφήσω να με κυβερνήσει, ούτε θα το αφήσω να με ελέγξει, θα κάνω ότι μπορώ για να μην εξελιχθεί, θα ζήσω τη ζωή μου και θα πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Μπορείς κι εσύ, κι άσε τους άλλους να κουρεύονται, αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει καθημερινός αγώνας για ζωή και καθημερινή νίκη.
Έχεις ωραία δάχτυλα και πολύ ωραία κόκκινα νύχια. Απόλαυσε τα. Απόλαυσε και το καλοκαίρι. Καλά μπάνια.
για BRCA1
γεία σου "σοφλη" μου φίλη!Είσαι το δικό μου ζωντανό παράδειγμα για το ότι η πρόληψη σώζει ζωές!Σε θαυμάζω καιρό τώρα!Να μας γράφεις, να σε διαβάζουν και άλλα κορίτσια εδώ, να παίρνουν μαθήματα απο τα δικά σου τα πατήματα!Χαίρομαι που μου λες πως δεν φταίει η αρρώστια αν και ένα μικρό ρολάκι παίζει ;-) και εγώ δεν μπορώ τις ετικέτες και γενικά βγήκα κουρασμένη απο πολλά!
καλες βουτιές και σε σένα, που σύντομα θα βρεις το τέλειο μαγιώ!Δε σε φοβάμαι!Εγώ βολεύτηκα πολύ με στράπλες μαγιώ, μια χαρά έκρυβε και τις βαλβίδες και όλα, μη ξεχνάμε πως και γω, περσι καλοκαίρι με βαλβίδες την έβγαλα ;-)
φιλάκιααααα!
για DENI
δεν ξέρω απο τι πάσχεις, μα έχεις σίγουρα τη "γλώσσα" ενός μαχητή!Συνέχισε,πότε σκοντάφτουμε, πότε τρέχουμε, πότε περπατάμε, μα είμαστε εδώ,ζούμε και κινούμαστε, αυτό έχει σημασία!
φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου