Χθες το βράδυ

Είδα την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, «Πρωταγωνιστές». Μια εκπομπή που θεωρώ πως ξεχωρίζει στην ελληνική tv των ημερών μας. Ξεχωρίζει για τον τρόπο με τον οποίο καταπιάνεται με τα θέματά της (χώρια που τα θέματά της είναι πάντα ενδιαφέροντα και πρωτότυπα).
Χθες η εκπομπή είχε θέμα τα άτομα με μειωμένη όραση. Παρακολούθησα αρκετά πορτρέτα ατόμων με δυσκολία στην όραση, κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει τελείως αυτή τους την αίσθηση. Με συγκίνησε ιδιαίτερα μια κοπέλα στα 30. Η κοπέλα αυτή έβλεπε ως τα 26 της, ως τότε είχε μια ζωή όπως όλοι, είχε τελειώσει τις σπουδές της, είχε πάει στην Αγγλία και ξαφνικά, μετά από πολλούς πονοκεφάλους, ένας όγκος στον εγκέφαλο της στέρησε εφόρου ζωής τον κόσμο όπως τον ήξερε ως τότε και πέρασε στο απόλυτο σκοτάδι.

Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον δικό μου Καρκίνο. Σκέφτηκα πως παρόλη την αισιοδοξία μου, υπάρχει κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ. Υπάρχει το «πριν» και το «μετά» για πάντα από τη στιγμή που κάποιος νοσεί. Σκέφτηκα πολύ απλά πως και εγώ ήμουν κάποτε 27 χρονών, είχα και εγώ γυρίσει απο την Αγγλία, είχα πολλά όνειρα, είχα βρει δουλειά, είχα φίλους, ήμουν ανέμελη όσο ποτέ, και αντιμετώπιζα τη ζωή διαφορετικά. Θυμήθηκα πως ένα βράδυ κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα, μετά την επίσκεψη στον γιατρό ξύπνησα καρκινοπαθής. Έτσι απλά, χωρίς καμία προειδοποίηση και στο pick της ζωής μου, εκεί που είχα κατακτήσει πολλά και πήγαινα για ακόμη περισσότερα. Εκεί που είχα όλα τα στάνταρτς βρέθηκα στο μηδέν και στην αρχή.
Ξέρετε τι κόπος είναι να ξεκινάς στα 27 σου τη μάχη με τον καρκίνο, και μετά, στα 28 να ξανα πιάνεις τη ζωή, να ξεκινάς απο την αρχή; Πρέπει πρώτα να βρεις την όρεξη να ξανα αρχίσεις, να ξανα εκτιμήσεις της ζωή, να βρεις καινούριες ισσοροπίες, να ψάξεις τους ανθρώπους, να συγχωρέσεις, να πιστέψεις στον εαυτό σου, μα μιλήσεις μαζί του, να τον αγαπήσεις απο την αρχή, να θυμηθείς ποιός ήσουν και γιατί σε αγάπησαν, να καθαρίσεις το βλέμα σου απο τα δάκρυα, να σταθείς στα δυο σου πόδια με όσο κουράγιο έχεις...ξέρετε...χρειάζεται δύναμη για να βγει να διασκεδάσει μια πονεμένη ψυχή, γιατί ούτε η διασκέδαση όταν πονάς, είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει λοιπόν πολύ κόπο μα και χρόνο και κάκα τα ψέματα, ποιός να το καταλάβει αυτό απο τους γύρω μας; Ούτε η ίδια η μάνα μας!
Ευτυχώς ο καρκίνος ο δικός μου, δεν μου στέρησε βασικές λειτουργίες και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνώ…ωστόσο, δεν ξέρω τελικά αν θα μπορέσω ποτέ στο μέλλον να με δω ως υγιή (αν και υγιής είμαι…και με αποδείξεις). Κάτι όμως με κάνει συχνά και νοιώθω διαφορετική από τους υπόλοιπους τριγύρω…το έχετε νοιώσει εσείς που αρρωστήσατε;;;