Η ιστορία μου

πάει ημερολογιακά 3 χρόνια πίσω(2007)...στην ουσία όμως είναι 2 γεμάτα χρόνια!

ευτυχώς μέχρι τώρα είμαι καλά (με τον καρκίνο ποτέ δεν ξέρεις) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καλές, πέρα απο την οστεοπενία που μου άφησαν κουσούρι τα τόσα φάρμακα! Έχω να κάνω ενέσιμη θεραπεία απο τον Μάρτη περσι (2009). Τότε έκανα το Herceptin και ήταν επι 18 φορές. Όλες μου οι θεραπείες ήταν επι πολλά χιλιόμετρα και πολλά ταξίδια...Στην αρχή όλα αυτά ήταν βουνό, όμως όποιος έχει σκοπό να επιστρέψει στη ζωή, όπως ανέβει το βουνό, έτσι θα το κατέβει. Στην περίπτωσή μας όμως τόσο η ανηφόρα, όσο και η κατηφόρα θέλει προσπάθεια. Όμως ο χρόνος όλα τα φέρνει, όπως έφερε την αρχή, έτσι έφερε και το τέλος, και όπως ήρθαν το χειρουργείο και η μαστεκτομή τον Δεκέμβρη του 2007, έτσι ήρθε και η τελευταία χμθ 01/04/2008, έτσι ήρθε και η 25η ακτινοθεραπεία στις 09/06/2008, έτσι γέμισα εκείνο τον χρόνο ένα ολόκληρο ημερολόγιο του 2008 με εξετάσεις, θεραπείες, ημερομηνίες, αριθμούς και υπολογισμούς! Και να μαι, εδώ, και το καλοκαίρι του 2010. Ξεπρισμένη μετά απο 2 καλοκαίρια "φούσκα" και με τις σιλικόνες στο στήθος, σήμερα η λέξη "μαστεκτομή" είναι σίγουρα πιο μακρυνή. Ένας μεγάλος κύκλος και μια αξιοσέβαστη αποχή απο τη ζωή (έστω τη ζωή όπως την ήξερα) πάει προς τη Δύση...Απο το 2007 χόρτασα νοσοκομεία, κλινικές, γιατρούς, νοσοκόμες, ιατρικά μηχανήματα, τσιμπήματα και φλέβες σπασμένες. Ακόμη κοιτώ το αριστερό μου χέρι και βλέπω τις τρυπούλες απο τις "πεταλούδες". Οι χμθ μου είχανε κάψει τις περισσότερες φλέβες του αριστερού χεριού μου, οι τελευταίες θεραπείες γινόταν μόνο απο τον καρπό και κάτω...αναγκαστικά...Εγώ που δεν μπορούσα ούτε εμβόλιο, τρυπήθηκα άπειρες φορές, και ένοιωσα τις βελόνες όχι μόνο στο χέρι, αλλά βαθειά στην καρδιά("μαθαίνει η αρκούδα και χωρεύει" θα έλεγε ο παππούς). Έμαθα να κάνω υπομονή, να με τρυπάνε 3 φορές στα 5 λεπτά και όσο και να βούρκωνα να λέω στη νοσοκόμα "δεν πειράζει, όχι δεν με πονάτε". Αυτή είναι κάπως επιγραμματικά η μέχρι τώρα πορεία που ενώ σας τη γράφω και ενώ είναι δικά μου, και ο πόνος, και το τσίμπημα, και η αγωνία και η κάθε εξέταση...σαν να σας περιγράφω τη ζωή ενός άλλου...Έτσι είναι ο χρόνος...τελικά τα άσχημα τα αφήνει πίσω, χέρι χέρι με τα παιχνίδια του μυαλού φτιάχνουν ένα δικό τους παρελθόν όπου οι κακές στιγμές ξεθορίζουν σαν ένας εφιάλτης...
Το φετινό, καλοκαίρι του 2010, είμαι για ακόμη μια φορά ένας άλλος άνθρωπος. Ένα άλλο κορμί που θυμίζει κάτι απο καλοκαίρι 2007 αλλά έχει σίγουρα την ωριμότητα των χρόνων που φύγανε και τα νεύρα που μου άφησε η όλη ιστορία. Έχω και δυο τύπων σημάδια, εκείνα που φαίνονται και αυτά που πλέον γίνανε η σκιά μου. Πιστεύω όμως ακόμη το ίδιο που πίστευα όταν πρωτοέγραψα εδώ! Οι άνθρωποι είναι θηρία, και κρύβουν μέσα τους τεράστια δύναμη, αρκεί να την ανακαλύψουν! Συναναστρέφομαι τελευταία καινούρια άτομα που αν τους έλεγα την ιστορία μου θα γούρλωναν το μάτι και σίγουρα δεν θα με πίστευαν με τίποτα. Και είναι αλήθεια, πέρασα όλα αυτά και αν με δείτε δεν θα καταλάβετε τίποτα, θα περάσω δίπλα σας σαν μια συνηθισμένη κοπέλα. Μπορεί το βλέμμα μου να είναι πιο μελαγχολικό απο ποτέ, αλλά να είστε σίγουροι πως κάτι έχω κλέψει απο την χρυσή πεταλούδα που φοράω στον λαιμό, κάτι απο την λάμψη της και τον συμβολισμό της... και εμείς τα κορίτσια της χμθ βγήκαμε απο το κουκούλι μας, και ως άλλες πεταλουδίτσες έχουμε πολλές ελπίδες να πετάξουμε ψηλά!