Είναι κάποιες μέρες, πέρα απο τις νύχτες

που το μυαλό σου κάπου θα τρέξει, κάπου στο παρελθόν θα σκαλώσει, όπως μια πολύχρωμη εσάρπα σε κλαδί.

Κάνει ζέστη, πολλή και εγώ στη θάλασσα δεν πήγα, ξάπλωσα, απο το πρωί στο πόδι...δεν κοιμάμαι πολύ τα μεσημέρια, κάπου 5-10 λεπτά αλλά χαλαρώνω. Μέσα στη μεσημεριανή αυπνία πήρα στα χέρια μου το κινητό και είπα να σβήσω κάποια μνμ γιατί κατά καιρούς μαζεύονται πολλά.

Πηγαίνοντας απο το σήμερα, μέχρι και στον Απρίλιο του 2009, βρήκα πολλά και διαφορετικά sms απο φίλους. Sms αστεία, sms για ραντεβού, sms ενδιαφέροντος (πάντα τα κρατάμε αυτά) sms συγγνώμης (και αυτά συλλεγονται...) sms απο παλιούς και νέους φίλους, sms με συναίσθημα και αγάπη. Βρήκα και sms της Κατερίνας κάπου στον Απρίλιου του 2009, όταν έμπαινα χειρουργείο για τους διατατήρες...Η katerina μου έγραψε "σε είδα απόψε στον ύπνο μου, είχες έρθει στην Κρήτη, ήσουν πολύ χαρούμενη, είχες τελειώσει με όλα, τα μαλλιά σου είχαν μακρύνει και η πλαστική σου ήταν τέλεια, καλή επιτυχία για το χειρουργείο, η σκέψη μου μαζί σου".
Δεν ξέρω τι υπάρχει μετά απο εδώ, όμως βούρκωσα όταν διάβασα το μήνυμα. Το κρατάω σαν φυλαχτό και τα λόγια της ηχούν στα αφτιά μου όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ναι, τα μαλλιά μου μακρύνανε, ναι έχω σχεδόν τελειώσει, και ναι, η αποκατάσταση πήγε μέχρι στιγμής μια χαρά! Πολύ θα ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου με την katerina, αυτή θα καταλάβαινε, αυτή θα εκτιμούσε την πορεία, τους φόβους, τις αγωνίες μου, το βλέμμα της θα άγγιζε με αγάπη το αποτέλεσμα, θα το γιορτάζαμε! Αντί γι αυτό, έχω πλεον μια τελευταία ανάμνηση απο το συνομήλικό μου εκείνο κορίτσι, στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, το τελευταίο βράδυ των διακοπών μου, τον Μάιο του 2009, 2 ώρες πριν σαλπάρει το καράβι, τρώγαμε παρέα. Η katerina έκανε χμθ τότε αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε αν δεν το ήξερε. Τι θα της είχα πει τότε αν ήξερα πως είναι η τελευταία φορά που θα την έβλεπα; Τι λες σε έναν άνθρωπο που τον ξέρεις λίγο αλλά έχει αγγίξει την καρδιά σου; Πως νοιώθεις αν ξέρεις πως δεν θα τον ξανα δεις; Έχει δίκιο τελικά ο Μαρκέζ...να εκτιμούμε κάθε μας στιγμή σε αυτή τη ζωή δίχως να περιμένουμε "την επόμενη φορά", να δίνουμε στους άλλους όσα έχουμε να τους δώσουμε, οι διάφορες δόσεις είναι τελικά άχρηστες, ποιός μας λέει πως θα ξαναιδωθούμε; Σίγουρα θα είχα καθυστερήσει την επιστροφή μου για να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο με έναν γενναίο άνθρωπο που έμεινε για πάντα στην καρδιά μου, αυτή και η φίλη της η sugar. Θα σας θυμάμαι κορίτσια, όσο και αν είστε μακριά, όσο και αν ανοίξατε τα φτερά σας και φτάσατε στον ουρανό. Χθες στη θάλασσα, χάζευα τα σύννεφα, μπορεί και να είστε κάπου ανάμεσα!