Θα σας δροσίσω...

με υπέροχες φωτό που έβγαλα σήμερα, Κυριακή, στον Μυλοπόταμο του Πηλίου!Επέστρεψα κατά τις 23.00. 'Ηταν πολύ όμορφα! Ήταν μια εκδρομή που ήθελα να κάνω κάποια χρόνια τώρα. Τελευταία φορά είχα πάει τον Σεπτέμβρη του 2006 με τη "Σ" και τη "Ν", μα πως περνά ο καιρός!Απο τότε μεσωλάβησε τρελλό κολλητιλίκι με τα κορίτσια, ορεινές εκδρομές, παραμονές Πρωτοχρονιάς μαζί, μπάνια, βουνά, βόλτες , 3.5 χειρουργεία δικά μου και μια αρρώστια που για ένα χρόνο τη μοιράσαμε στα τρία...όσο μπορύσε δλδ η καθεμιά τους, μέσα στην δική της καθημερινότητα.
Ξανά λοιπόν στο Πήλιο...μια σημαδιακή εκδρομή που είχε και το καλοκαίρι του 2008 προγραμματιστεί αλλά δεν έγινε. Δεν ξέρω αν μπορώ με λέξεις να περιγράψω το "σημαδιακή" εκδρομή ή σημαντικό μέρος, αλλά ναι, υπάρχουν μέρη στα οποία θα ήθελα να επιστρέψω μετά την περιπέτειά μου, μέρη στα οποία έχω ξαναπάει. Όταν περνώ απο ένα τέτοιο μέρος, νοιώθω ζωντανή! Σαν να λέω στον εαυτό μου "κοίτα τα κατάφερες! Ξανάρθες και είσαι καλά". Είναι μια περίεργη αίσθηση βέβαια, κάθε που χτυπά κανείς την πόρτα του παρελθόντος! Είναι όμως και αυτό κομμάτι της θεραπείας, να γυρίζεις πίσω αλλά να έχεις περάσει τόσα απο τότε. Είναι σαν να ξεπερνάς τους φόβους σου σταδιακά. Βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος αλλά με άλλες σκέψεις, με άλλες σκοτούρες, με άλλο ενθουσιασμό και με άλλη παρέα. Φυσικά και θυμήθηκα εκεί τις φίλες μου, και με ένα σύντομο φλασάκι μνήμης σκέφτηκα αστραπιαία τους λόγους για τους οποίους η καθε μια τους απουσιάζει απο αυτή την εκδρομή. Βέβαια η αλήθεια είναι πως το κομμάτι της "Ν" εχει κλείσει εδώ και καιρό, γιατί τελικά όταν παύει να σε στεναχωρεί η συμπεριφορά κάποιου, παύει και να ενδιαφέρεσαι πολύ γι αυτόν τον άνθρωπο και εκεί βρίσκεις την αρχη του τέλους μαζί και με την ησυχία σου. Και είναι καλή η ησυχία, γλιτώνεις την πάλη με τον εαυτό σου, με τα "θέλω" και τα "πρέπει" των άλλων μα και τα δικά σου.
Ήταν όμορφη η εκδρομή και ελπιδοφόρα! Η φύση στα καλύτερά της, απογευματινό και πρωινό μπάνιο, η θάλασσα μας υποδέχονταν εγκάρδια κάθε φορά. Πράσινα και γαλάζια νερά, γίναμε και εμείς τουρίστες εκείνου του τόπου, ανάμεσα στο ευδιάθετο πλήθος, κολυμπούσαμε πότε στα βαθειά και πότε στα ρηχά και ο χρόνος ήταν σαν να είχε σταματήσει. Μάρτυρες ενός φυσικού κάλλους απερίγραπτου, πότε απο ψηλά μέσα απ'το αμάξι μου, πότε στο επίπεδο της θάλασσας, το Πήλιο φιλόξενο, με λίγους επισκέπτες, λίγο πριν τη μεγάλη κοσμοσυρροή των πιο καλοκαιρινών μηνών. Με τρεις πέτρες (ονοματισμένες ήδη για ποιον η κάθε μια) στην τσέπη (τι ωραιότερο απο ένα-φυσικό souvenir-)πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Κατεβαίνοντας τις πλαγιές και μπαίνοντας σε τσιμεντένιο τοπίο, έδωσα πάλι την υπόσχεση πως θα επιστρέψω...!

Υ.Γ η τελευταία αυτή φωτό είναι αφιερωμένη σε μια φίλη η οποία σε εκείνο το μπαράκι έζησε μια μικρή στιγμή ευτυχίας(;) αν την δει θα καταλάβει το hint της υπόθεσης!