Οι Κυριακές...

ερχονται πάντα στην ώρα τους…χωρούν χουζούρι μα και βόλτα. Εγώ ενδίδω και στα δύο…

είναι ωραία να βγαίνεις στον ήλιο. Σήμερα πήγα στη θάλασσα και αν δεν φυσούσε θα έμπαινα σε φοβερό πειρασμό να φορέσω το μαγιό μου...

Πλησιάζει καλοκαιράκι! Κάποτε είχα γράψει πως κάποιες ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα καλοκαίρια

«Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι. Είναι σύντομες αλλά έντονες. Έχουν το δυνατό φως του ήλιου που μπορεί να σε καίει για το υπόλοιπο του χρόνου. Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Θυμίζουν παγωτό χωνάκι που δυο χτυπημένα γόνατα βολτάρουν στην πλατεία. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι, τα βότσαλα που δε ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά. Άλλοτε γίνονται δεντράκια που στέκουν δίπλα δίπλα αλλά δε φτάνουν να δώσουν τα χέρια. Είναι οι άνθρωποι ψαράκια που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο. Ψαράκια που μπορείς να χαζεύεις δίχως μάσκα ξεκουράζοντας το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν αλλάξουν πορεία…»

Το είχα γράψει το καλοκαίρι του 2007, κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, λίγους μήνες πριν αρρωστήσω. Σήμερα μου φάινεται πολύ προφυτικό αυτό που έγραψα τότε...Σήμερα που είναι Κυριακή, κοροιδεύω τον εαυτό μου όπως εδώ και μήνες και δεν μετρώ απώλειες, δεν μετρώ αλλαγές σε συμπεριφορές, κουβέντες, λόγια...δεν μετρώ απουσίες και τηλέφωνα που δεν γίνανε ποτέ, δε μετρώ σπασμένες υποσχέσεις. Αν ο λαός λέει "μην τάξεις σε παιδί και" εγώ συμπληρώνω "και σε κάποιον με εύθραυστη ψυχολογία". Αλήθεια, πόσοι απο τους γύρω μας ξέρουν ακριβώς τι περάσαμε με την περιπέτειά μας και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ακόμη επάνω μας...ποιές είναι οι πληγές στην ψυχή μας;
Όπως το είχα προβλέψει λοιπόν...Μόνο που τότε δεν ήξερα πως μέχρι σήμερα, απο εκείνες τις διακοπές θα είχα παλέψει με τον Καρκίνο αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό και τους γύρω μου. Θα είχα σοκαριστεί, θα είχα ταλαιπωρηθεί και χάσει άπειρες φορές την ψυχραιμία μου, θα είχα πέσει στα πατώματα να χτυπιέμαι για την ατυχία της αρρώστιας μου (γιατί αυτά δεν ξεπερνιούνται απλά επειδή δείχνεις καλά) αλλά και για τις συμπεριφορές των άλλων. Δεν είχα τότε υπολογίσει πως θα ανοιγόμουνα σε λίγους, πως θα δενόμουνα με αυτούς και τον μικρόκοσμό μας, πως θα δενότανε και εκείνοι με εμένα μα τελικά οι δρόμοι μας θα χώριζαν. Θα χώριζαν έτσι απλά, χωρίς εξήγηση μα και δίχως παρεξήγηση...έτσι απλά όπως αμβλύνονται όλες οι σχέσεις όταν παύεις να μαθαίνεις νέα του άλλου, όταν παύεις να τηλεφωνείς. Όταν βγαίνει κάποιος απο την καθημερινότητά σου, τόσο απλά μεγαλώνει η απόσταση.
Δεν είναι αστείο; Στο μεγάλο πρόβλημα είμασταν ενωμένες, στην "χαρά" το διαλύσαμε! Τώρα θα έπρεπε να χαιρόμαστε τη νίκη, να απολαμβάνουμε ευχάριστες στιγμές, να βολτάρουμε, γιατί το αξίζουμε μετά απο τόση πίεση! Να νιώθουμε το δέσιμο στο βλέμα...γιατί πιστεύω πως η αγάπη υπάρχει, αλλά κάποιος την εμποδίζει να βγει. Και αν η αγάπη δεν εκφράζεται, κινδυνεύει να χαθεί για πάντα!
Ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά τελικά η ζωή, έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Ακόμα και το περσι με το φέτος έχει τεράστια διαφορά, πόσο μάλλον το "πριν 3 χρόνια". Αν πέρσι, για να μικρύνει η απόσταση χρειαζόταν αεροπλάνο, εγώ έμπαινα, φέτος τι γίνεται με τις αποστάσεις ενώ ζεις "στην ίδια πόλη"; Τελικά δεν φταίει τίποτε άλλο παρά μόνο η ίδια μου η αγάπη και το καλοπροαίρετο ενδιαφέρον μου σε μια εποχή που οι αυθεντικοί άνθρωποι σπανίζουν και οι περισσότεροι αδιαφορούν για το καλό μας. Μάλλον αυτό έφταιξε...και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απο το να σου αρνιούνται την αγάπη και το ενδιαφέρον που έχεις να δώσεις. Εκεί, χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να το ξεπεράσεις, γιατί hello, μόλις έπεσες απο τα σύννεφα!

Ας είναι...η καρδιά μου έχει συρθεί τόσο πολύ που δεν έχει κουράγια ούτε για hard feelings...σε μια ζωή που κάθε ηλιοβασίλεμα τη μικραίνει και μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος μας, ας είναι όλοι καλά. Και όπως έλεγε η γιαγιά μου "ας είναι όλου του κόσμου τα παιδιά καλά, και τελευταία τα δικά μου!".

καλή βδομάδα!