Πίσω στα λημέρια μου!

Γύρισα πίσω πολύ κουρασμένη…
Ο καιρός εδώ χάλασε σήμερα και αυτό προσθέτει αρκετά στην κούρασή μου. Άφησα την Αθήνα με ήλιο και ζέστη και εδώ βιώνω πτώση θερμοκρασίας και αέρα…
Ωστόσο πήγα για καφέ γιατί η φωνή μιας φίλης από τα παλιά ήταν από τηλεφώνου πολύ ξεσηκωτική. Ένα πέρασμα αργότερα από ένα άλλο καφέ για να πω ένα γεια σε μια παρέα που είχα να δω μέρες (λόγω της απουσίας μου) ήταν και αυτό αναζωογονητικό! Πήγα στο γυμναστήριο το απόγευμα (even good habits die hard…) και το βράδυ ανέσυρα απίστευτα πολλές αναμνήσεις καθώς πήγα σε live ενός γνωστού τραγουδιστή. Γνωστός και αγαπημένος ερμήνευσε μοναδικά τα τραγούδια του και με ταξίδεψε στο παρελθόν. Στα γυμνασιακά και λυκειακά μου χρόνια, στις «παλιές αγάπες», σε όλα εκείνα τα πρόσωπα που είναι πια απόντα, σε μια ζωή πιο ανέμελη από αυτή που ζω τώρα, σε μια ηλικία που ο καρκίνος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μου.
Τα χρόνια περάσανε…και ακόμη περνάνε. Ευτυχώς πλέον δεν θλίβομαι όταν πάω σε κάποιο live. Πριν δυο χρόνια δεν μπορούσα με τίποτα να κρατήσω τα δάκρυά μου αν πήγαινα σε κάποια συναυλία. Όλα τα τραγούδια πετυχαίνανε και από μια ευαίσθητη χορδή μου. Μπορεί απόψε απλά να βούρκωσα αλλά ήταν για άλλο λόγο…ίσως ήταν από την συγκίνηση πως τελικά, όπως πριν χρόνια, έτσι και τώρα ακούω τα ίδια τραγούδια, και είμαι ζωντανή και είμαι ανάμεσά σας! Έζησα ως εδώ!