Απόψε δεν κοιμήθηκα καθόλου..... :-(
γράφω 5.42 το πρωί και στις 7.00 πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά...
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει τελευταία, κάπου βράδυ παρά βράδυ δεν μπορώ να κλείσω μάτι...μέσα στην αϋπνία μου τα περισσότερα βράδια μελαγχολώ συντροφιά με μια περίεργη μοναξιά.
Εδώ και κάποιους μήνες έχω την αίσθηση πως έχασα έναν άνθρωπο, πως η ζωή μου άλλαξε εξαιτίας αυτής της απώλειας. Και δυστυχώς δεν είμαι των αλλαγών... σύντομα μαθαίνω σε μια ρουτίνα και δεν μου αρέσει να βγαίνω απο αυτη. Μπορεί να ακούγεται παιδικό αλλά θέλω ανθρώπους δίπλα μου. Πέρασα άπειρους μήνες παλεύοντας στα νοσοκομεία, ήθελα αυτή την περίοδο κάτι άλλο. Δεν αντέχω οι κοντινοί μου άνθρωποι, αυτοί που ορίζω εγώ ως κοντινοί, να κρατάνε αποστάσεις, ιδίως όταν εγώ δεν έχω αλλάξει στάση απέναντί τους. Αλλά δεν μπορώ και να επιβάλω συμπεριφορές, αν και πολύ θα ήθελα μια επιβεβαίωση. Μάλλον την τελευταία τριετία έγινα ανασφαλής, θέλω οι άνθρωποι να μου δείχνουν το ενδιαφέρον τους.
Καλό ξημέρωμα είναι πολλά τα ζητήματα για 6.00 το πρωί!
γράφω 5.42 το πρωί και στις 7.00 πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά...
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει τελευταία, κάπου βράδυ παρά βράδυ δεν μπορώ να κλείσω μάτι...μέσα στην αϋπνία μου τα περισσότερα βράδια μελαγχολώ συντροφιά με μια περίεργη μοναξιά.
Εδώ και κάποιους μήνες έχω την αίσθηση πως έχασα έναν άνθρωπο, πως η ζωή μου άλλαξε εξαιτίας αυτής της απώλειας. Και δυστυχώς δεν είμαι των αλλαγών... σύντομα μαθαίνω σε μια ρουτίνα και δεν μου αρέσει να βγαίνω απο αυτη. Μπορεί να ακούγεται παιδικό αλλά θέλω ανθρώπους δίπλα μου. Πέρασα άπειρους μήνες παλεύοντας στα νοσοκομεία, ήθελα αυτή την περίοδο κάτι άλλο. Δεν αντέχω οι κοντινοί μου άνθρωποι, αυτοί που ορίζω εγώ ως κοντινοί, να κρατάνε αποστάσεις, ιδίως όταν εγώ δεν έχω αλλάξει στάση απέναντί τους. Αλλά δεν μπορώ και να επιβάλω συμπεριφορές, αν και πολύ θα ήθελα μια επιβεβαίωση. Μάλλον την τελευταία τριετία έγινα ανασφαλής, θέλω οι άνθρωποι να μου δείχνουν το ενδιαφέρον τους.
Καλό ξημέρωμα είναι πολλά τα ζητήματα για 6.00 το πρωί!
4 σχόλια:
δεν είναι τίποτα καλή μου,η πανσέληνος φταίει.φιλάκια πολλά.
Γλυκιέ μου Δεκέμβρη, χτες όλο το απόγευμα έκλαιγα για την απώλεια ενός ανθρώπου, που δε γνώριζα προσωπικά, αλλά αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας μου εδώ και 18 χρόνια. Σήμερα έκλαιγα από μια πολύ μεγάλη χαρά που πήρα όταν η μαμά ενός 33χρονου παιδιού με ειδικές ικανότητες μου είπε πως ο γιος της με αγαπάει πάρα πολύ, πως είμαι η καλύτερη του φίλη και συνειδητοποίησα ότι η αγάπη υπάρχει σε μέρη που δε φανταζόμαστε και φανερώνεται οταν δεν το περιμένουμε.
Τι σε απασχολεί πάλι κορίτσι μου;
Έχω την εντύπωση πως όλο στα ίδια γυρνάς. Άλλαξε σελίδα. Σίγουρα υπάρχουν γύρω σου και άτομα που έχουν πολύ περισσότερα να δώσουν.
Σόρυ για το θάρρος, αλλά δεν κάνεις καλό στον εαυτό σου με το να στεναχωριέσαι.
Φιλάκια
για φουρτουνιασμενη ψυχη
ίσως φταίνε τα φεγγάρια λοιπόν!:-P
για DENI
έχεις δίκιο...άσε που ο θάνατος είναι σκληρή απώλεια! Η πιο σκληρή φυσικά...λυπάμαι γι αυτό που έζησες αλλά τι αισιόδοξο μνμ μας αφήνεις εδώ!Ναι, η αγάπη μπορεί και είναι παντού!φιλιά!
για sundy
Φυσικά και δεν κάνω καλό στον εαυτό μου!Ειμαι καλή με όλους τους άλλους αλλά τον εαυτό μου πάρα μα πάρα πολλές φορές τον ταλαιπωρώ. Τελικά φίλοι μου οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στον πυρήνα τους!Αυτό βλέπω και για μένα, παρόλο που ανέβηκα και κατέβηκα τόσο δύσβατο βουνό ασχολούμαι και με τα λοφάκια γύρω μου, αλλά έτσι δεν κάνουμε όλοι; Δεν στεκόμαστε μόνο στο βουνό-αρρώστια, ενδιαφερόμαστε και για τους άλλους και για τα άλλα γύρω-γύρω, λοφίσκους και λιβάδια :-)είναι δυστυχώς στη φύση μας!
Δημοσίευση σχολίου