Μια άλλη πρωτομαγιά

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ήταν πολλή όμορφη αυτή η Πρωτομαγιά! Μετά απο δυο Πρωτομαγιές (η μια με έβρισκε στον δρόμο για την Αθήνα και τις ακτινοθεραπείες, η άλλη με τους διατατήρες) φέτος είμαι με τις σιλικόνες και το μόνο που μου λείπει είναι 2 θηλές. Όχι δεν έχω αυταπάτες, δεν είμαι εμφανισιακά όπως ήμουν πριν 2 χρόνια, είναι όμως η ψυχολογία μου καλύτερη μετά απο την ταιράστια ταλαιπωρία μου και αυτό μετράει. Οι πληγές στο σώμα καλυτερεύουν, μπορεί κάποτε να γίνουν και δυο λευκές γραμμούλες, τι γίνεται όμως με τις χαρακιές εκείνες της ψυχής; Επουλώνονται ποτέ;
Αν δεν επουλώνονται τελείως ένα έχω να σας πω...αρχίζουν και γιατρεύονται και καλυτερεύουν όταν βρεις κάποια παρηγοριά. Ναι ξέρω, λέω και λέμε πως δεν θέλουμε να μας λυπούνται αλλά άλλο η λύπη και άλλο η παρηγοριά, άλλη η αγκαλιά και τα λόγια αγάπης και ενδιαφέροντος. Άλλο οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται για το πως περνάς τις καθημερινές σου και αν τα Σαββατοκύριακά σου είναι όμορφα. Και τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά κακά τα ψέματα. Έχουμε ανάγκη απο έμπρακτο ενδιαφέρον, απο τηλέφωνα, απο μηνύματα, απο μια βόλτα που θα μας αποφορτίσει και θα μας βγάλει απο την μοναξιά μας! Όχι δεν σημαίνει πως θέλουμε να μας νταντεύουν ή να μας "χαιδεύουν τα αφτια" κάποιοι μπερδεύονται. Εμείς, όπως όλοι, ί(σως εμείς λίγο παραπάνω) θέλουμε και μια εξτρα αγκαλιά, ένα τηλέφωνο παραπάνω. Δεν κοστίζει και μας κάνει τόσο καλό.

Τελικά κατάλαβα σήμερα πως η καλύτερη σβήστρα σε κάποια κακή ανάμνηση είναι μια καλή παρέα. Σκεφτείτε όταν θέλατε να ξεπεράσετε μια κατάσταση, όχι απαραίτητα μια αρρώστια, έναν χωρισμό ας πούμε...μια καλή παρέα δεν ψάξατε; Αυτή δεν σας έκανε να γελάσετε; Με αυτή δεν βγήκατε στον ήλιο; Έτσι ξανα γελάσατε, με τη δύναμη της παρέας, με τη ζωντάνια των ανθρώπων που είχατε δίπλα σας. Έτσι και εγώ, αντλώ ενέργεια απο όλους όσους μου δίνουν το χέρι τους.

Πέρασα τη σημερινή μέρα στο βουνό, με πολλή μουσική, πάρα πολύ φαί, καλή παρέα, φωνές, γέλια και κρασί. Κάναμε και μια πορεία στο δάσος για να δούμε έναν καταρράκτη. Η φύση ήταν μια κούκλα, φόρεσα κοντομάνικο και βούτηξα τα πόδια μου στο ποταμάκι σηκώνοντας τα μπατζάκια μου. Κάποτε τα νύχια των ποδιών μου είχαν πέσει απο τα φάρμακα των θεραπειών, φέτος τα βάφω κόκκινα! Τότε δεν το πίστευα ότι θα ρθει αυτή η στιγμή, (ο vpmech σωστά μου τα λεγε) τώρα όμως το βλέπω μπροστά μου! Αφου γεμίσαμε με βουνίσιες εικόνες κατέβηκα με τη "Β" στη θάλασσα, σε ένα beach bar όπου η ενέργεια του κόσμου είναι πάντα μοναδική. Διασκεδάσαμε ώσπου ο ήλιος αποχαιρέτησε εκείνη την αμμουδιά. Ήταν ωραία, μικρές στιγμές ευτυχίας...