εκει καπου στη Μονμαρτη, ανεβαινοντας στο υψωμα για να μπω στο εσωτερικο της Sacre Coeur, εκει ψηλα, εφυγα απο το γκρουπ, εβαλα το mp3 στα αφτια και τι αλλο θα μπορουσα να ακουσω παρα το "Je ne regrette rien" απο το σπουργιτακι του Γαλλικου πενταγραμμου την παγκοσμιας φημης Edith Piaf...Εκει φτανοντας, κοιταξα κατω το Παρισι, σκεφτηκα ενα κειμενο του Ronald Barthes για την αισθηση που εχεις οταν βλεπεις μια πολη απο ψηλα και τη χαρτογραφεις (ειναι παρομοια με αυτη που εχεις οταν κατεχεις ενα λογοτεχνικο κειμενο καλα), κοιταξα και ξανακοιταξα προς την μεγαλη πολη...πηρα μια ανασα εκλεισα τα ματια για να κρατησω την εικονα και σκεφτηκα πως απο δω μπορω να πεταξω οτι με βαραινει. Ας το αφησω εδω, στο Παρισι, ειπα στον εαυτο μου, και ας συνεχισω τη μερα αλλα και τη ζωη μου απο εδω και περα!
Απολαυστε το δυνατο τραγουδι αυτο...λεει : "δεν μετανιωνω για τιποτα, ουτε για τα καλα, ουτε για τα ασχημα..." "πληρωσα"! ολα οσα εζησα με κανανε αυτο που ειμαι, δεν ξερω ποια ζωη ζω, μα ουτε και ποια ειμαι εκριβως, νοιωθω ομως οπως ειχα διαβασει καποτε πως "υπαρχει ενα φως που χρειαζεται να ανατειλει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου