ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλες εμάς, στις μικρές-μεγάλες ηρωίδες που καθημερινά αγωνιζόμαστε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, όσο ένας άνδρας! Είναι γνωστό ότι μια γυναίκα, σε έναν επαγγελματικό χώρο θέλει τον διπλάσιο χρόνο απο ότι ένας άνδρας για να καθιερωθεί, και να αναγνωριστεί. Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας κρατά ακόμη τα κολλήματά της στο παρεθόν.
Μια τέτοια μέρα, ας θυμηθούμε όχι μόνο να διασκεδάσουμε(γιατί τελικά αυτό βλέπω να γίνεται στην εποχή μας) αλλά να τιμήσουμε (νοερά έστω) εκείνες τις ράπτριες της Νέας Υόρκης που βγήκαν έξω στους δρόμους, μια τετοια μέρα του 1857 για να ζητήσουν μείωση του ωραρίου τους, ένα προνόμιο που χαίρονταν οι άνδρες εκείνης της εποχής και παράλληλα να θήξουν θέματα ισότητας των 2 φύλων. Μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα! Είχαν όμως μπει τα πρώτα σποράκια για την αφύπνηση του "αδύνατου φύλου" παγκοσμίως. Εχετε όμως δει, πιο δυνατό άνθρωπο απο μια γυναίκα;;;; Ας τις χαρακτηρίσουμε λοιπόν, με νεότερη ετικέτα ως το "ωραίο φύλο" και ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες, όπου το εμπόριο λευκής σάρκας θα εξασθενίσει, όπου και στις τριτοκοσμικές χώρες η γυναίκα θα έχει άποψη και στο ότι θα έρθουν καλύτερα χρόνια για όλους τους ανθρώπους.
Για όλες τις γυναίκες, για τις μικρές, για τις μεγάλες, για τις μάνες, για τις γιαγιάδες, για τις θείες, για όσες έχουν να πουν πολλά, για εκείνες που παραμένουν σιωπηλές, για όσες επέζησαν, για όσες χάθηκαν, για εκείνες που αρρώστησαν μα και για τις υγιείς, για όσες ξενύχτησαν όταν είχαμε πυρετό, για όσες μας τηλεφωνούν για να ακούσουν απλά απο την φωνή μας ότι είμαστε καλά, για τις φίλες, για τις συγγενείς, για τις δασκάλες, για τα κορίτσια στον φούρνο, για όλα τα θηλικά του κόσμου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Ανέμακτα και όσο γίνεται ανέμελα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου