Απόψε έπεσα να κοιμηθώ αλλά αν και νύσταζα ο ύπνος έφυγε. Σκέφτηκα να σηκωθώ να γράψω κάποιες γραμμές μήπως και ο ύπνος ξανάρθει ή μήπως και ελαφρύνω λίγο το μυαλό μου.
Η μέρα μου πέρασε βαρετά, αποφεύγω τις πολλές μετακινήσεις και ναι, μετά από αυτό που έπαθα φοβάμαι και τις πολλές κινήσεις παρόλο που ο γιατρός δεν μου έβαλε περιορισμούς. Αλλά πώς να «ξανοιχτώ» μετά από το τελευταίο χειρουργείο, όσο και αν ήταν μίνι.
Άνοιξα τα μάτια μου απόψε κατά τις 2.00, καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι. Με κλειστά παντζούρια αυτό που έβλεπα ήταν ίσα ίσα οι γραμμές και τα σχήματα των επίπλων μου. Ο δρόμος έξω ήταν ήσυχος, το σπίτι επίσης. Κάποτε είχα διαβάσει ένα καταπληκτικό ποίημα, πάνε 10 χρόνια από τότε αλλά το θυμάμαι ακόμη. Μιλούσε για την μοναξιά. Κάθε στροφή ξεκινούσε «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά του…», «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά της…» και κάθε φορά περιέγραφε μια κατάσταση που και μοναξιά δήλωνε αλλά και είχε και τα θετικά της. Από τις αγαπημένες μου στροφές είναι: «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά αυτού που ξυπνάει σε ένα σπίτι ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται και ακούει τις ανάσες τους». Το έχετε νοιώσει; Να ξυπνάτε σε ένα σπίτι βράδυ, να ξέρετε ότι είναι γεμάτο από ανάσες αλλά να είστε μόνοι; Σε αυτή τη στροφή, ένα βήμα παραπέρα και με τα μάτια της ψυχής, μπορεί ο κεθένας να δει πως περιτριγυρίζεται από πολλούς αλλά τελικά πόσο μόνος μπορεί να είναι. Ίσως αυτό το «περιτριγυρίζεται» να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η μοναξιά του να έχεις ανθρώπους αλλά να «κοιμούνται».
Απόψε το βράδυ καθώς έκλαψα, μέσα στο δωμάτιό μου, χωρίς να ανοίξω τα φώτα ανακουφίστηκα. Ναι, έχουμε και εμείς οι ήρωες του διαδικτύου τις αδυναμίες μας. Έκλαψα με έναν περίεργο τρόπο, καθισμένη στο κρεβάτι και με το χαρτομάντιλο στα μάτια, λες και δεν ήθελα κανένα δάκρυ να περάσει από τα μάτια στα μάγουλα. Έτσι, βουβά. Γιατί έκλαψα; Μάλλον για πολλά…ένοιωσα μια περίεργη μοναξιά ενώ έχω ανθρώπους να με αγαπάνε. Αυτό είναι που με ζορίζει πιο πολύ η μοναξιά, η έλλειψη ενδιαφέροντος, οι απουσίες. Αν αυτά δεν υπήρχαν νομίζω δεν θα έβλεπα τόσο καθαρά την κατάστασή μου τώρα και δεν θα θλιβόμουν απόψε που σκέφτηκα "τι πέρασα πάλι". Αλλά οι απουσίες και το «άδειο» μυαλό σε κάνουν να βλέπεις και πράγματα που δεν έβλεπες 2 χρόνια τώρα…φυσικά και έκλαψα και από την κούραση. Όλα μετράνε συσωρευτικά. Αλλά θέλω πάντα να είμαι δίκαιη με τους ανθρώπους γύρω μου, είτε αυτοί ανήκουν σε συγγενείς είτε σε φίλους. Να είμαι δίκαιη και προς τις δικές τους ανάγκες.
Σκέφτηκα απόψε πως θα ήταν αν δεν είχα αρρωστήσει πριν δυο χρόνια. Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω…τολμώ να πω θα ήταν καλύτερα αλλά τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό που συνέβη. Έχει γίνει τόσο κομμάτι του εαυτού μου και ναι, με έχει αλλάξει…χωρίς ακόμη να ξέρω πως και προς τα πού. Κάτι μέσα μου ακόμη παλεύει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Ξέρετε πως κάνω; Κάνω μάλλον σαν ένα κοριτσάκι που τελειώνει την έκτη δημοτικού, που χαίρεται που μεγαλώνει, που ενθουσιάζεται με το καινούριο σχολείο που θα πάει, αλλά φοβάται το Γυμνάσιο και δε θέλει να αφήσει την παιδικότητά της, την ενεμελιά, και να μπει στο χώρο των μεγάλων. Γιατί και εγω τελικά, αυτό έπαθα, μπήκα στα μεγάλα βάσανα από μικρή και καμιά φορά, όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη βλέπω ένα άτομο που δε θυμίζει πολλά από εκείνη την κοπέλα των ανέμελων καλοκαιριών. Μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί όλα αυτά να είναι παιχνίδια του μυαλού μου. Μπορεί να αλλάζω και εγώ το "χρώμα" μου αναλόγως την ψυχολογική μου διάθεση…γιατί, δεν μπορώ να είμαι αχάριστη, πλέον μοιάζω πολύ στο κορίτσι του 2007. Στο κορίτσι που άφησα πίσω!
Η μέρα μου πέρασε βαρετά, αποφεύγω τις πολλές μετακινήσεις και ναι, μετά από αυτό που έπαθα φοβάμαι και τις πολλές κινήσεις παρόλο που ο γιατρός δεν μου έβαλε περιορισμούς. Αλλά πώς να «ξανοιχτώ» μετά από το τελευταίο χειρουργείο, όσο και αν ήταν μίνι.
Άνοιξα τα μάτια μου απόψε κατά τις 2.00, καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι. Με κλειστά παντζούρια αυτό που έβλεπα ήταν ίσα ίσα οι γραμμές και τα σχήματα των επίπλων μου. Ο δρόμος έξω ήταν ήσυχος, το σπίτι επίσης. Κάποτε είχα διαβάσει ένα καταπληκτικό ποίημα, πάνε 10 χρόνια από τότε αλλά το θυμάμαι ακόμη. Μιλούσε για την μοναξιά. Κάθε στροφή ξεκινούσε «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά του…», «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά της…» και κάθε φορά περιέγραφε μια κατάσταση που και μοναξιά δήλωνε αλλά και είχε και τα θετικά της. Από τις αγαπημένες μου στροφές είναι: «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά αυτού που ξυπνάει σε ένα σπίτι ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται και ακούει τις ανάσες τους». Το έχετε νοιώσει; Να ξυπνάτε σε ένα σπίτι βράδυ, να ξέρετε ότι είναι γεμάτο από ανάσες αλλά να είστε μόνοι; Σε αυτή τη στροφή, ένα βήμα παραπέρα και με τα μάτια της ψυχής, μπορεί ο κεθένας να δει πως περιτριγυρίζεται από πολλούς αλλά τελικά πόσο μόνος μπορεί να είναι. Ίσως αυτό το «περιτριγυρίζεται» να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η μοναξιά του να έχεις ανθρώπους αλλά να «κοιμούνται».
Απόψε το βράδυ καθώς έκλαψα, μέσα στο δωμάτιό μου, χωρίς να ανοίξω τα φώτα ανακουφίστηκα. Ναι, έχουμε και εμείς οι ήρωες του διαδικτύου τις αδυναμίες μας. Έκλαψα με έναν περίεργο τρόπο, καθισμένη στο κρεβάτι και με το χαρτομάντιλο στα μάτια, λες και δεν ήθελα κανένα δάκρυ να περάσει από τα μάτια στα μάγουλα. Έτσι, βουβά. Γιατί έκλαψα; Μάλλον για πολλά…ένοιωσα μια περίεργη μοναξιά ενώ έχω ανθρώπους να με αγαπάνε. Αυτό είναι που με ζορίζει πιο πολύ η μοναξιά, η έλλειψη ενδιαφέροντος, οι απουσίες. Αν αυτά δεν υπήρχαν νομίζω δεν θα έβλεπα τόσο καθαρά την κατάστασή μου τώρα και δεν θα θλιβόμουν απόψε που σκέφτηκα "τι πέρασα πάλι". Αλλά οι απουσίες και το «άδειο» μυαλό σε κάνουν να βλέπεις και πράγματα που δεν έβλεπες 2 χρόνια τώρα…φυσικά και έκλαψα και από την κούραση. Όλα μετράνε συσωρευτικά. Αλλά θέλω πάντα να είμαι δίκαιη με τους ανθρώπους γύρω μου, είτε αυτοί ανήκουν σε συγγενείς είτε σε φίλους. Να είμαι δίκαιη και προς τις δικές τους ανάγκες.
Σκέφτηκα απόψε πως θα ήταν αν δεν είχα αρρωστήσει πριν δυο χρόνια. Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω…τολμώ να πω θα ήταν καλύτερα αλλά τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό που συνέβη. Έχει γίνει τόσο κομμάτι του εαυτού μου και ναι, με έχει αλλάξει…χωρίς ακόμη να ξέρω πως και προς τα πού. Κάτι μέσα μου ακόμη παλεύει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Ξέρετε πως κάνω; Κάνω μάλλον σαν ένα κοριτσάκι που τελειώνει την έκτη δημοτικού, που χαίρεται που μεγαλώνει, που ενθουσιάζεται με το καινούριο σχολείο που θα πάει, αλλά φοβάται το Γυμνάσιο και δε θέλει να αφήσει την παιδικότητά της, την ενεμελιά, και να μπει στο χώρο των μεγάλων. Γιατί και εγω τελικά, αυτό έπαθα, μπήκα στα μεγάλα βάσανα από μικρή και καμιά φορά, όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη βλέπω ένα άτομο που δε θυμίζει πολλά από εκείνη την κοπέλα των ανέμελων καλοκαιριών. Μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί όλα αυτά να είναι παιχνίδια του μυαλού μου. Μπορεί να αλλάζω και εγώ το "χρώμα" μου αναλόγως την ψυχολογική μου διάθεση…γιατί, δεν μπορώ να είμαι αχάριστη, πλέον μοιάζω πολύ στο κορίτσι του 2007. Στο κορίτσι που άφησα πίσω!
2 σχόλια:
Τι 30 Οκτωβρίου είναι αυτό?
πας καλά?
κατα λάθος... :-(
Δημοσίευση σχολίου