Rewind...

Ε ρε και η ζωή να «μαζευόταν» όπως εκείνες οι βιντεοκασέτες με τις οποίες μεγάλωσε και η δική μου γενιά. Φαντάζεσαι να πατούσαμε pause και μετά rewind και να ανατρέχαμε στις ευχάριστες αναμνήσεις μόνο, και να τις παγώναμε; Να βλέπαμε τις ωραίες μας στιγμές να τυλίγονται η μια πάνω στην άλλη, ασφαλής, αποτυπωμένες σε καφέ σκούρη ταινία. Κανείς να μην μπορεί να μας τις διαγράψει και όσο περισσότερο γύριζε το βίντεο προς τα πίσω, τόσο περισσότερες και οι όμορφες στιγμές.

Αυτός ο μήνας είναι (μάλλον τυχαία) μήνας περισυλλογής. Θες λίγο ο καιρός (κρύος και βροχερός), θες λίγο η Αθήνα και τα νέα της Χίου; Πνευματικά (mentally) είμαι πολύ περίεργα…είμαι στο παντού και στο πουθενά. Δε δουλεύω και ψάχνω τρόπο να γεμίσω το χρόνο μου. Μα οι περισσότεροι μοιάζουν τόσο busy...Αποφεύγω συστηματικά τη μοναξιά με ενδεχομένως ένα μικρό φόβο μήπως με ωθήσει στη μοναχικότητα. Δεν βρίσκω κάτι να με εκφράζει (αυτή και αν είναι μεταβατική περίοδος). Όλοι και όλα σκορπίσανε. Ναι, έχουμε ανάγκη να νοιώθουμε «σημαντικοί άλλοι» για τους ανθρώπους που νοιαζόμαστε. Μήπως να πάω στη Χίο; Μου ρχεται να πάρω το αυτοκίνητό μου και να βγω στο πουθενά. Να οδηγώ, να οδηγώ και να χαζεύω ώρες ατέλειωτες τη λευκή διαχωριστική γραμμή του δρόμου μέχρι να κουραστώ.
Από την άλλη νιώθω και μια τρελή νιρβάνα. Ναι,είμαι πολύ πιο ήρεμη και τα περισσότερα πράγματα δεν με ενοχλούν τόσο. Πάει το «εγώ» που με όλους και όλα «φιτιλιάζοταν». Έχω καταλαγιάσει. Η ψυχολόγος μου, μου είπε ότι δεν μιλάω με την ίδια «ένταση» όπως παλιά. Που πάω από δω και πέρα; Δεν ξέρω, μα μήπως ξέρει και κανείς να μου πει; Η δοκιμασία μου ήταν μεγάλη, κουράστηκα, ανέβηκα, κατέβηκα βουνά, διέσχισα ερήμους, ήπια νερό, σκονίστηκα, έπεσα, σηκώθηκα και τελικά είδα τον ουρανό καταγάλανο, με θαρραλέο βλέμμα…
Η ψυχολόγος μου, μου είπε για την κατάστασή μου πως είναι φυσιολογική, πως βγήκα από ένα μεγάλο τούνελ, πως είμαι καλά και πως σύντομα θα βρω και άλλα πράγματα να με γεμίζουν. Τώρα λέει, είναι σαν να έχω ένα πηγάδι που έχει στερέψει. Και τι να το κάνεις το πηγάδι αν δεν έχει νερό; Σου στερεί αυτό που θες! Διψάς, θες να δροσιστείς αλλά σκύβεις και δε βλέπεις τίποτα, και αν φωνάξεις το μόνο που θα ακούσεις θα είναι ο αντίλαλος της φωνής σου. Το απόλυτο τέλμα; Ίσως…
ίσως μοιάζω με ένα άδειο μπουκάλι. Τα μπουκάλια όμως γεμίζουν με ότι λογίς υγρό θες, ακόμη και με άμμο. Και αν δεν τα γεμίσεις, μπορείς πολύ απλά να ακουμπήσεις το κάτω χείλος σου στο στόμιό τους και με τη δύναμη του αέρα που γεμίζει τα πνευμόνια σου, να φυσίξεις και να βγάλεις μια νότα.
Αυτή η νότα, ήχος από ένα άδειο και ασήμαντο αντικείμενο, μπορεί να είναι η αρχή για μια καινούρια μελωδία.