Βράδυ Πέμπτης...

Σας γράφω απόψε ακούγοντας τη βροχή. Είναι ωραία αίσθηση. Αλήθεια τι κάνουν συνήθως οι άνθρωποι όταν βρέχει; Εγώ το βρήκα σαν μια ακόμη αφορμή για να στρωθώ στον υπολογιστή, ιδίως τέτοια ώρα που το σπίτι ηρεμεί. Η βροχή ήρθε ξαφνικά, τίποτα κατά τη διάρκεια της μέρας δεν έδειχνε πως το βράδυ θα είναι ψυχρό και υγρό.
Πήγα το απόγευμα στη «Σ» για καφέ. Είχαμε να κάτσουμε να τα πούμε από τη Δευτέρα, όπου η πρόταση της δουλειάς μου για μακριά βάραινε και τις δυο μας. Εκείνη τη μέρα φυσικά και μπόρεσα να μπω στη θέση της, γιατί θα είχε παρόμοια συναισθήματα με εκείνα που είχα εγώ, όταν έφυγε εκείνη πέρσι. Ήταν δύσκολες οι ώρες της Δευτέρας (εγώ δυσκολεύτηκα και τις επόμενες μέρες…). Ίσως τέτοιες στιγμές να καταλαβαίνεις παρόλα τα όσα έχουν συμβεί κατά καιρούς, ποιους ανθρώπους θες δίπλα σου. Η «Σ» μου είπε «βασικά όλοι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές, κοιτάζουμε την πάρτη μας. Στεναχωριέμαι για σένα που θα είσαι μακριά και πως θα τα περνάς εκεί αλλά λυπάμαι και εμένα που γύρισα από μακριά για να μείνω τελικά εδώ, μόνη». Και έχει δίκιο, όσο και αν σκεφτόμαστε τους άλλους, φυσικά και όλοι σκεφτόμαστε το «εγώ».
Σήμερα ήμασταν κάπως κακόκεφες στον καφέ (ή έστω πεσμένες…). Καθώς έφευγα με το αυτοκίνητο, μάλωσα τον εαυτό μου για αυτό μου το «πέσιμο». Είναι δυνατόν εγώ που πέρασα τόσα, να έχω την πολυτέλεια να είμαι κακόκεφη; Γιατί; Επειδή είναι φθινόπωρο; Επειδή περνάω μια μεταβατική περίοδο; Μα πέρασα μήνες ολόκληρους που το μείζον θέμα μου ήταν να τελειώσω με τις θεραπείες και να επανέλθω στη ζωή και έλεγα και ξαναέλεγα πως «δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να είμαι καλά και να ξεμπερδεύω». Είδατε πως είμαστε εγωιστές; Γιατί πολύ απλά τα θέλουμε όλα. Το είχα ξαναγράψει πως αυτό που λέει ο λαός «πάνω από όλα υγεία» είναι σοφό. Όταν χάνεις την υγεία σου, τότε παρατάς τα πάντα γύρω σου και δίνεις εκεί τη βαρύτητα, παλεύεις με όσα μέσα έχεις και μπορείς. Όταν όμως γίνεις καλά, αρχίζεις και ξεχνάς, αρχίζεις και ζητάς, και ψάχνεις και…και…και…
Τα πράγματα είναι απλά τελικά. Είναι πολύ ανθρώπινο να ξεχνάς το «βουνό» που πέρασες και να χάνεσαι στα μικρά, θέλω όμως να είμαι ευγνώμων για το τώρα. Έτσι πάντα επαναφέρω τον εαυτό μου. Εγώ κέρδισα τη ζωή, γιατί να μιζεριάζω για ασήμαντα πράγματα; Συνήθως σκέφτομαι θετικά και πιστεύω πως αυτό είναι μια καλή συνήθεια. Νιώθω πως έχω θετική αύρα…και δε σας το κρύβω, πέρα από το ότι είμαι αισιόδοξη γενικά, και ιδίως μετά την αναποδιά αυτή (λέω δεν μπορεί, κάτι καλό θα κάτσει) νομίζω ότι με τα συν και τα πλην του χαρακτήρα μου όλο και κάτι φέρνω στις ζωές των άλλων. Και αυτό από μόνο του, είναι γόνιμο, ελπιδοφόρο, γεμάτο ζωή. Ακόμα και η σχέση που έχω με εσάς, ακόμη και οι γραμμές των mails που έχω ανταλλάξει με τόσες γυναίκες είναι ενέργεια, είναι πηγή ζωής. Ξέρετε κάτι; Η ζωή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο περνάει. Το αυριανό βράδυ δεν θα είναι σαν το αποψινό, θα είναι διαφορετικό γιατί πολύ απλά θα είναι Παρασκευή βράδυ. Αν σκεφτούμε πόσοι μας κάνανε σήμερα να χάσουμε το χαμόγελό μας, πόσες καταστάσεις μας εκνεύρισαν, αν κάνουμε ένα μινι απολογισμο ξέρετε τι θα πούμε; Σίγουρα πως μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη μέρα, και μέρα χωρίς αγάπη (όπως την εννοεί, τη βιώνει και τη δείχνει ο καθένας) πάλι χαμένη είναι…Είναι προτιμότερο μια θετική στάση σε οτιδήποτε έρχεται, παρά μια πεσιμιστική. Και επειδή θα μπορούσα να γράφω απόψε με τις ώρες και άλλα πολλά, σας αφήνω εδώ. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα…!