Σήμερα

δεν ήταν μόνο το φεγγάρι μοναδικό...

δεν ήταν μόνο η βροχή που μας έπιασε στον γυρισμό απο τη θάλασσα...

δεν ήταν μόνο η δυνατή μουσική που ακούγαμε στο αυτοκίνητο...

δεν ήταν τα λαμπερά φώτα που μας καλούσαν σαν μαγνήτες στο λιμάνι...

δεν ήταν ούτε το σκοτάδι, ούτε το φως...

δεν ήταν μόνο η γαλάζια θάλασσα...

δεν ήταν τα δυο πανέμορφα κοχύλια που έβγαλα με τη μάσκα μου απο τον βυθό...

δεν ήταν η τέλεια θάλασσα...

δεν ήταν το κολύμπι της μιας ώρας, λες και ξαναγύριζα στα παλιά, τότε που η μαμά μου δεν μπορούσε να με βγάλει απο τη θάλασσα...

όχι, δεν ήταν μόνο αυτά...ήταν όλα αυτά...

σούρουπο στη θάλασσα με την παρέα...με την αλμύρα να σου ψήνει ευχάριστα τα χείλη, με τα μαλλιά βρεγμένα, με την κουβέντα να ανάβει, με το μυαλό στο μέλλον για μια ακόμη εκδρομή, σχέδια για το μέλλον...το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου και ας μην το ξέρει...!

στην επιστροφή, μέσα στις νότες και τους στίχους με αυξημένο το volume για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα τόσο, μα τόσο τυχερή...καλοκαίρι, θάλασσα, φίλοι...τι άλλο; Αυτό το υπέροχο νησί μου χαρίστηκε για μια ακόμη αρχή, κάπου εκεί στο τέλος, εκεί κάπου ήρθε η αρχή...και αφού ήρθε η αρχή, ε, τότε έχουμε στο χέρι το μισό της επιτυχίας...έκλεισα τα μάτια στον ήχο της δυνατής μουσικής, άνοιξα το παράθυρο, ο αέρας ανέμισε μέσα στην νύχτα τα μαλλιά μου και η βροχή παντρεύτηκε με την αλμύρα...γλυκό και αλμυρό νερό, έτσι δεν είναι η ζωή; Εκεί που σου φέρνει την πίκρα φροντίζει να σου δώσει και την γλύκα...
σας χαρίζω τα κοχύλιαααααααα!