όλο και πιο πολλές

μαζευόμαστε σε αυτό το blog...

απο τη μια σιγουρα δυστυχώς, απο την άλλη όμως λες...αφού μας βρήκε η αρρώστια καλύτερα μαζί παρά μόνες. Καλύτερα στο "φως" παρά στο "σκοτάδι"!

Για όλες εσάς τις φίλες, "καινούριες ή παλιές" σας χαρίζω μια φωτό...είναι η SweetDcember του 2010,δεξιά και πάντα με καλλιτεχνικές ανησυχίες...είμαι εγώ, στο καράβι, τέλη Σεπτέμβρη, αφού επισκέφτηκα τον γιατρό μου...βγήκα στον δρόμο του γυρισμού για το νησάκι μου! Φυσικά και δεν ξεχνώ ποτέ το χόμπυ μου, τις φωτογραφίες.
Εκείνο το ταξίδι μου έχει μείνει αξέχαστο...δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, χάζευα τον ουρανό. Κάποια στιγμή φωτογράφισα το ηλιοβασίλεμα, κάποια στιγμή έβρεξε και βρέθηκα να χαζεύω την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν άφησα το κατάστρωμα, συνέχισα να φωτογραφίζω...τα μακριά μου μαλλιά ανέμιζαν. Ήμουν μόνη με τη θάλασσα και έβλεπα ένα νησί να πλησιάζει. Εκείνη η στιγμή ήταν απο τις ωραιότερες της ζωής μου, εκείνη η μοναξιά με έκανε ακόμη πιο δυνατή.
Ήμουν εγώ, ο εαυτός μου, δίχως κανέναν άλλον!
Ήμουν εγώ και πάλι εγώ!
Χωρίς δεκανίκια, ΕΓΩ!
Απολάμβανα δίχως δεύτερη σκέψη το τοπίο και ένιωθα την φρεσκάδα της θάλασσας να με αγκαλιάζει. Βροχή και θάλασσα γινόταν ένα και εγώ αισθανόμουν πολύ τυχερή, αισθανόμουν πως πραγματοποιήθηκε μια επιθυμία μου...όσο έκανα τις χμθ επιθυμούσα να βγώ στη βροχή χωρίς ομπρέλα, να γίνω μούσκεμα χωρίς να σκέφτομαι αν θα κρυώσω, να μην με νιοάζει αν θα ανεβάσω πυρετό, να αρρωστήσω και γω σαν όλους τους άλλους, να αρρωστήσω σαν να μην έκανα χμθ, σαν να μην μετρούσα ένα-ένα τα λευκά μου!
Να μαι λοιπόν στο καράβι, μια με ήλιο, μια με βροχή, εκεί στο ανοιχτό πέλαγος, με μακρύ μαλλί και αδυνατισμένη να απαθανατίζω το σώμα μου καθώς καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο...