Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…