Είναι 16.00, ένας ήλιος λαμπρός και ζεστός μπαίνει από την μοναδική μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου! Το σπιτάκι μου είναι μικρό άλλα όμορφο-ζεστό και φιλόξενο! Ακούω ραδιόφωνο online.
Από εδώ, από τον καινούριο μου μικρόκοσμο βλέπω το παρελθόν αλλά και το παράλληλο παρόν μου (αυτό που άφησα πίσω στην πατρίδα) από μια απόσταση ασφαλείας. Είναι παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω κάνει μια νέα αρχή, έχω δουλειά μόνιμη, καινούρια «ταυτότητα», νέες παρέες, καινούρια οδό. Όλα αυτά είναι τις περισσότερες μέρες τόσο, μα τόσο ελπιδοφόρα! Οδηγούν όμως και αρκετές στιγμές σε μια ενδοσκόπηση…και όταν κοιτάζω μέσα μου, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Βλέπω ένα καινούριο «εγώ», έναν νέο άνθρωπο, στο κατώφλι των 30 που αν και κάποιες στιγμές ίσως αποπροσανατολίζεται και πέφτει, άλλες στιγμές (περισσότερες ευτυχώς) σηκώνεται, πατάει κάτω ολόκληρο το πέλμα των ποδιών του και συνεχίζει. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις μια νέα αρχή, ιδίως αν έχεις στο εντωμεταξύ συρθεί στα πατώματα…είναι δύσκολο, γιατί πάντα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν, είτε έχεις αρρωστήσει, είτε όχι. Πιστεύω πως είναι άξιοι θαυμασμού όσοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση, να δεχτούν κάτι καινούριο σαν να ήταν από χθες δικό τους (και είμαι μια από αυτούς). Ναι, θέλει και τρόπο μα και κόπο να αφήσεις το παρελθόν εκεί που ανήκει…στο «χθες». Μου πήρε πολύ χρόνο να μάθω να ξεχωρίζω το παρελθόν από το μέλλον και για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμα μαθαίνω. Θέλει προσπάθεια να αναθεωρήσεις και να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με όλους, να ξαναβρείς τη θέση σου στη ζωή γενικά αλλά και συγκεκριμένα εκείνη στις ζωές των άλλων. Η συνήθεια δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, και η συνήθεια είναι που μας επηρεάζει και μας κρατά δέσμιους μιας κατάστασης συνεχώς. Αλλά πως θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για κάποια χρόνια…δεν ανήκουμε στους θεούς μα ούτε μας βρίσκουμε ανάμεσα σε υπερ-ήρωες. Άρα δεδομένης της κατάστασης…καλά πάμε ;-)
Από εδώ, από τον καινούριο μου μικρόκοσμο βλέπω το παρελθόν αλλά και το παράλληλο παρόν μου (αυτό που άφησα πίσω στην πατρίδα) από μια απόσταση ασφαλείας. Είναι παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω κάνει μια νέα αρχή, έχω δουλειά μόνιμη, καινούρια «ταυτότητα», νέες παρέες, καινούρια οδό. Όλα αυτά είναι τις περισσότερες μέρες τόσο, μα τόσο ελπιδοφόρα! Οδηγούν όμως και αρκετές στιγμές σε μια ενδοσκόπηση…και όταν κοιτάζω μέσα μου, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Βλέπω ένα καινούριο «εγώ», έναν νέο άνθρωπο, στο κατώφλι των 30 που αν και κάποιες στιγμές ίσως αποπροσανατολίζεται και πέφτει, άλλες στιγμές (περισσότερες ευτυχώς) σηκώνεται, πατάει κάτω ολόκληρο το πέλμα των ποδιών του και συνεχίζει. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις μια νέα αρχή, ιδίως αν έχεις στο εντωμεταξύ συρθεί στα πατώματα…είναι δύσκολο, γιατί πάντα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν, είτε έχεις αρρωστήσει, είτε όχι. Πιστεύω πως είναι άξιοι θαυμασμού όσοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση, να δεχτούν κάτι καινούριο σαν να ήταν από χθες δικό τους (και είμαι μια από αυτούς). Ναι, θέλει και τρόπο μα και κόπο να αφήσεις το παρελθόν εκεί που ανήκει…στο «χθες». Μου πήρε πολύ χρόνο να μάθω να ξεχωρίζω το παρελθόν από το μέλλον και για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμα μαθαίνω. Θέλει προσπάθεια να αναθεωρήσεις και να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με όλους, να ξαναβρείς τη θέση σου στη ζωή γενικά αλλά και συγκεκριμένα εκείνη στις ζωές των άλλων. Η συνήθεια δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, και η συνήθεια είναι που μας επηρεάζει και μας κρατά δέσμιους μιας κατάστασης συνεχώς. Αλλά πως θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για κάποια χρόνια…δεν ανήκουμε στους θεούς μα ούτε μας βρίσκουμε ανάμεσα σε υπερ-ήρωες. Άρα δεδομένης της κατάστασης…καλά πάμε ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου