μερικές μέρες!

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της περσινής χρονιάς.
Πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου που άφησα να φθείρομαι με καθημερινές χαζομάρες. Πόση ζωή χαράμισα! Ώρες και μέρες πολλές με σκέψεις ανούσιες, επιμένοντας γύρω από τα ίδια πρόσωπα και θέματα, ψάχνοντας για εκπληρώσεις υποσχέσεων, για πράξεις που θα ακολουθούσαν τα λόγια. Αγώνας, άγονος! Σκέφτομαι πως η ζωή δεν λέει ποτέ τον τελευταίο της λόγο, όσο αναπνέουμε…και η ζωή μου χρωστούσε τη φετινή χρονιά, μακριά από όλους και όλα όσα με πλήγωσαν και εκείνα που μου θύμιζαν την αρρώστια. Πέρσι ήμουν αρκετά μόνη και ας ζούσα στην πόλη μου. Φέτος ζω χλμ μακριά από τον τόπο μου…και όμως… δεν είμαι ποτέ μόνη. Έκανα μια καινούρια αρχή, και πιστέψτε με, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια. Φέτος άνοιξα και πάλι τα φτερά μου, έσπασα τα δεσμά. Το μυαλό μου απορρίπτει όλους εκείνους που με έκαναν να αισθανθώ μόνη στο παρελθόν. Κάπου εδώ σταματώ να δικαιολογώ τις συμπεριφορές των άλλων. Όχι, δεν γίνομαι αυστηρός κριτής των γύρω, απλά βαρέθηκα…προχωρώ. Κάπου εδώ παύω να νιώθω «θύμα», παύω να κλαίγομαι και κοιτάζω πως θα ομορφύνω την καθημερινότητά μου. Οι άνθρωποι δεν θα συμπεριφερθούν ποτέ όπως εσύ θες, πρέπει να ξυπνήσεις από το όνειρο. Δεν θα καταλάβει κανείς το ζόρι που τράβηξες, την αγωνία, το ξενύχτι, τη στεναχώρια μέσα στην περιπέτειά σου. Στο τέλος της γραφής, αντι να σε ανακουφίσουν θα προσθέσουν μεγαλύτερο βάρος στους ώμους σου γιατί απλά θα σε απογοητεύσουν. Μην το πάρεις (το βάρος), πες «ευχαριστώ», και απλά προσπέρασε, άσε τους αδύναμους πίσω, τους ανώριμους συγχώρεσε και φύγε. Κάνε τα δικά σου, βάλε μπροστά τα «θέλω» σου και όρμα! Μην κάνεις πίσω για κανέναν, δεν αξίζει. Θες να βγείς, θες να τρέξεις, να ξενυχτήσεις, να νιώσεις πως είσαι νέος και μπορείς, πως άφησες το κρεβάτι του νοσοκομείου και είσαι δυνατός και γερός; Μη χάνεις στιγμή, και μην δικαιολογήσαι σε κανέναν επειδή αυτοί απλά νομίζουν πως παλιμπαιδίζεις! Τζάμπα σκορπίζεις τα λόγια σου, σε ακούν μα δεν σε καταλαβαίνουν, άστους να φράσουν τον δικό τους δρόμο, να μπαίνουν σε καλούπια και κράτα το προσωπικό σου μονοπάτι ολάνοιχτο! Καβάλα τη ζωή, γραπώσου από πάνω της σαν να ήταν το τελευταίο άλογο, λευκό, δυνατό, καμαρωτό σε καλεί να το τιθασεύσεις, είναι το τελευταίο σου μέσο για να φτάσεις στην κορυφή του βουνού! Και εσύ θες πάρα πολύ να φτάσεις στην κορυφή, γιατί εκεί ψηλά ξέρεις πως έχει την ομορφότερη θέα! Ξέρεις επίσης πως σαν φτάσεις «ψηλά» θα σε χωρίζουν πολλά μέτρα (ατελείωτα χιλιόμετρα) από τα προβλήματα! Κάντο και μην ακούς κανένα! Το αξίζεις ως εδώ που έφτασες, δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο, αξίζεις μόνο τα καλύτερα!
Προχωρώ, πότε ανέμελα, πότε με κάποιες έννοιες. Δεν ξέρω προς τα πού προχωρώ μα ούτε και με ποιους ακριβώς, αλλά προχωρώ, πότε μπερδεμένη, πότε ξεκάθαρη. Το ταξίδι δεν είχε πάντα σημασία; Αυτό δεν μας μάθανε; Κάπου πάω και εγώ, κάπου θα φτάσω κάποια στιγμή, το σίγουρο είναι πως βλέπω μπροστά, και απολαμβάνω την «διαδρομή»!