Αν δεν υπήρχε...

Θα είχαμε σίγουρα μια ανέμελη ζωή. Θα περνούσαμε ξέγνοιαστες μέρες και θα αναλωνόμασταν στα μικρά και ασήμαντα, καθημερινά. Οι λέξεις χημειοθεραπεία και νοσοκομείο θα μας ήταν ξένες. Η λέξη «καρκίνος» θα αφορούσε άλλους. Δεν θα «στήναμε αυτί» για κάθε νέο φάρμακο που μας ανακοινώνουν στις ειδήσεις.
Όμως η πραγματικότητα για εμάς, που μας ενώνει η αρρώστια είναι άλλη…η λέξη καρκίνος μας αφορά…η μνήμη μας έχει κάπου θάψει άπειρες εικόνες νοσοκομείου, άλλες τόσες πληροφορίες για φάρμακα και τηλέφωνα γιατρών. Ναι, η ζωή μας θα ήταν αλλιώς, αλλά τελικά, ποια ζωή ξέρουμε και ορίζουμε;
Είναι τρελό, είναι πέρα για πέρα περίεργο αλλά δεν ξέρω άλλη ζωή πέρα από αυτή. Ο καρκίνος ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για μένα (τότε δεν το καταλάβαινα) και από το να προσπαθώ να τον απωθήσω, διάλεξα να τον κάνω «δικό» μου. Έτσι, η προ Sweet December εποχή, δεν υπάρχει έντονα στο μυαλό μου. Μην παρεξηγήσετε τα όσα γράφω, δεν κόλλησα την ταμπέλα της άρρωστης και ξέχασα πως ζούσα πριν τον Καρκίνο, μια χαρά θυμάμαι αρκετά από μαθητικά χρόνια, φοιτητική ζωή κτλπ. Όταν όμως είδα πως η ζωή περνάει και τρέχει και μπορεί να μας φέρει τις χειρότερες ανατροπές, σαν να ξεκόλλησα από το παρελθόν, γιατί πια έχω την προσμονή και την λαχτάρα του μέλλοντος. Ο καρκίνος μου έφερε τα πάνω κάτω…ο καρκίνος επίσης με άλλαξε και πιστέψτε με, δεν μπορώ να εθελοτυφλώ μπροστά σε αυτή την αλλαγή. Είχα μια επιλογή, να αγαπήσω τον εαυτό μου, αυτό που έγινα μέσα από μια τεράστια περιπέτεια υγείας. Και τα κατάφερα! Αγάπησα τον εαυτό μου, είτε με την μαστεκτομή, είτε με τις 2 σιλικόνες, πότε με 7 κιλά συν από τις χμθ και πρήξιμο σούσκας, πότε με το δεξί μου χέρι να υπολειτουργεί. Δεν έχω άλλο ευατό να αγαπήσω πέρα από αυτόν…δεν έχω άλλο σώμα για να στεγάσω την ψυχή μου πέρα από αυτό. Πόσο να το κριτικάρω; Για ποιο λόγο να το «βαθμολογώ»; Δεν είναι το σώμα της διπλανής, μα ούτε και η ψυχή της φίλης που δεν ταλαιπωρήθηκε στη ζωή. Είναι το δικό μου, που πέρασε τόσα πολλά! Έτσι είμαι επιεικής, και έμαθα να βλέπω με στοργική ματιά τα όποια ελαττώματά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν δεν είχα αρρωστήσει, γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να ζω σε άλλους ρυθμούς! Μην μπερδεύεστε, δεν είμαι από εκείνους που λένε «ο Καρκίνος μου άλλαξε τη ζωή, τώρα ζω καλύτερα» αλλά από εκείνους που μάθανε να κουβαλάνε ένα «Κ» κεφαλαίο και το εντάξανε στην καθημερινότητά τους. Ούτε πάλι μπορώ να πω πως ζω με τη σκιά της αρρώστιας κάθε μέρα…ότι είμαι όμως σήμερα (καλό, στραβό ή ανάποδο) ε, εννοείται πως ο καρκίνος έβαλε, όχι λιθαράκι μα κοτρόνα. Τι να κάνουμε; Στη ζωή είναι όλα τύχη. Όμως καλό είναι και εμείς να μην το βάζουμε κάτω! Ο καρκίνος μου έφερε κοντά μου όλους εσάς, και μια αίσθηση πληρότητας κάθε που απαντάτε στα γραπτά μου. Ποιος ξέρει; Μπορεί όταν μεγαλώσω, να γίνω συγγραφέας και να σας κλείσω όλους σας σε ένα μεγάλο βιβλίο, το βιβλίο της ζωής μου!