16/12/2007 >HAPPY BIRTHDAY!<

Σαν σήμερα γεννήθηκε αυτό το BLOG!
με το ακόλουθο πρώτο ποστ:

"Σήμερα ξεκινώ το Blog "Sweet December" για να μοιραστώ μαζί σας μια νέα πραγματικότητα. Μια καινούργια καθημερινότητα για μένα, ένα κομμάτι της ζωής μου τόσο δικό μου όσο και ξένο.
Λίγα χρόνια πριν τα 30 μου κεράκια, και μόλις 15 μέρες πριν τα φετινά μου γενέθλια, ντύθηκα τη ρόμπα του χειρουργείου και πέρασα τις πόρτες του έχοντας έναν όγκο στον δεξί μου μαστό. Έπεσα θύμα της "μικρής μου ηλικίας", της αδιαφορίας, και της αισιοδοξίας μου ότι δεν θα ήταν τίποτα. Ο όγκος αφαιρέθηκε και πήρε μαζί του στα "άχρηστα" και τον δεξί μαστό μου συν 19 λεμφαδένες. Ξύπνησα μουδιασμένη, χωρίς να μπορώ να κουνώ καλά το χέρι μου, ξέροντας ότι δεν θα ξαναδώ τον μαστό μου, τη θέση του θα 'παιρνε μια μεγάλη ουλή.
Όλα αυτά έγιναν σε 10 μέρες απο τότε που εντοπίστηκε το πρόβλημα. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι βγαίνοντας απο την κλινική το σώμα μου δεν θα είναι πια το ίδιο. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Αποφάσισα ότι θα ζήσω σε ένα σώμα που απλά θα μοιάζει με το παλιό μου και κάποια στιγμή θα γίνει και η αποκατάσταση.
Την Τρίτη 18/12 έχω ραντεβού για την πρώτη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη πόσες θα κάνω. Άκουσα επίσης πολλά για τις παρενέργειες που φέρνει αυτή η θεραπεία. Σφίγγω τα δόντια και χωρίς να αισθάνομαι φόβο ή πόνο, χωρίς καθόλου αισθήματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, τελείως flat όπως και το ένα μου στήθος, περιμένω την Τρίτη. Μακάρι να μην ερχόταν η μέρα, αλλά τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι η μόνη που δεν κερδίζεται."

Έτσι ακριβώς ξεκίνησε το Sweet December όπου κατέγραψα ολόκληρη την περιπέτεια υγείας μου και συνεχίζω. Δύσκολες μέρες, δύσκολες νύχτες και εσείς εδώ, μαζί μου, να δίνετε το παρόν αφήνοντας σχόλια τις περισσότερες φορές στις αναρτήσεις μου! Γράφοντας πάντα με ειλικρίνεια έκανα μια κατάθεση ψυχής, που όπως έγραψα τις προάλλες ήταν ριψοκίνδυνη για το κοινό που γνωρίζει ποιά κρύβεται πίσω απο το SD...

Σήμερα έχει γενέθλια το Sweet December και την Παρασκευή έχω εγώ! Είναι απίστευτο το πώς περνάει ο καιρός, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Είναι επίσης απίστευτο πως το μυαλό μπαίνει σε άλλη τροχιά, πως αλλάζει ακόμη και ο τρόπος γραφής.

Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα; Δυο λέξεις : «πάρα πολλά».
Πως είμαι σήμερα;
Είμαι σαφώς καλύτερα.

Τότε μιλούσα για μαστεκτομή, τώρα μιλάω για αποκατάσταση. Τότε παιδευόμουν με τις θεραπείες και τώρα ηρέμησα.

Τότε…τότε δεν ήξερα, τότε φοβόμουν, τώρα ξέρω…Τώρα πηγαίνω στο γυμναστήριο και τρέχω 20km τη βδομάδα, τότε το χέρι μου πονούσε. Ήμουν ένα τρομαγμένο παιδί που η ζωή του τα έφερε ανάποδα και δεν ήξερα από πού να πιαστώ μα ούτε και πώς να συνεχίσω να ζω. Τώρα βλέπω πως η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική γιατί αξιολογείς άλλα πράγματα!

Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από εδώ που είμαι, στο σπίτι μου και στην οθόνη του υπολογιστή μου, μπορώ τουλάχιστον να σας πω, πως ο χρόνος είναι γιατρός και είμαι η ζωντανή απόδειξη! Πως ναι, τα πράγματα κάποια στιγμή αν δεν διορθώνονται ακριβώς, πηγαίνουν σίγουρα καλύτερα! Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι όσοι και όσες ταλαιπωρήστε τώρα, θα ζήσετε στο μέλλον καλύτερες στιγμές. Όταν τα μαλλάκια σας θα βγούν, όταν τα πριξήματα θα φύγουν, τα νύχια θα ξαναφυτρώσουν και θα χωρέσετε στα παλιά σας ρουχαλάκια θα δείτε πως όλα περνούν.

Θέλει βέβαια θάρρος. γενναιότητα και τόλμη. Τόλμη προς την ίδια τη ζωή. Αποφασιστικότητα ότι θα νικήσεις!Και αγάπη μα και πίστη στον εαυτό σου! Στη μάχη θα ριχτείς θες δεν θες και θα ελπίζεις σε καλύτερες ημέρες. Ο εχθρός πάντα θα παραφυλά για να σου ρίξει το ηθικό αλλά εσύ, εκεί, πρέπει να πεισμώσεις και να πεις πως θα ριζώσεις εδώ. Θα παλέψεις όσο καλύτερα μπορείς. Ναι, είναι δύσκολα, θα παλέψεις με τον εαυτό σου αλλά και με τους άλλους, θα σπάσουν τα νεύρα σου, θα φτάσεις στα όριά σου, θα πιάσεις πάτο, θα νιώσεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάς, η γεύση στο στόμα σου θα είναι πικρή, τα φάρμακα πολλά, οι παρενέργειες αρκετές, το σώμα θα αλλάζει συνεχώς, στο κεφάλι σου θα γυρίζουν αμέτρητες σκέψεις και πολλά "γιατί", θα απογοητευτείς, θα πληγωθείς απ’τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους γιατί θα ζητήσεις και μπορεί να μην πάρεις, θα νιώσεις πως δεν είναι ο Καρκίνος που σε ρίχνει αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σε καταρακώνουν, θα θυμώσεις, θα αγαπήσεις όμως και θα νιώσεις εξάρτηση απο κάποιους, θα χάσεις ανθρώπους ενώ θα εδραιώσεις άλλους....και....κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, όταν θα έχουν τελειώσει οι θεραπείες, κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι αφήνεις τον πάτο και παίρνεις το δρόμο για την επιφάνεια της θάλασσας. Ανεβαίνοντας και ανοίγοντας τα μάτια, αψηφώντας την αλμύρα, θα δεις τις πρώτες ηλιακτίδες. Αυτές είναι που θα σε κάνουν να χτυπήσεις πιο γρήγορα τα πόδια σου, να κουνήσεις και τα χέρια και να βγεις στην επιφάνεια, να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο και να χαρείς ολόκληρο το τοπίο.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω! Στη ζωή μου έχω κατακτήσει πολλες κορυφές, και πριν την αρρώστια, το Sweet December έχει όμως μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι το κρυφό μου καμάρι! Είναι μια απόδειξη πως η νέα γενιά έχει κάτι να πει, πως το ιντερνετ μας φέρνει πιο κοντά και μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας. Ήταν μια ιδέα ολότελα δική μου, μια ιδεά που υλοποιήθηκε και άγγιξε πολλές καρδιές, μια ιδέα και ένα όνομα που έδωσε κουράγιο σε πολύ κόσμο και έκανε την Ελλάδα μια γειτονιά και τον κόσμο μια παρέα. Και να θυμάστε πως όσο σας βοήθησα εγώ(απο ότι λέτε), άλλο τόσο με βοηθήσατε και εσείς. Άλλωστε αυτή ήταν η ιδεα: να γράφω, να γράφω, να γράφω για να εξωτερικεύω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που με πνίγανε!

Θέλω να ξέρετε ότι ο κάθε ένας απο εσάς που άφησε σχόλιο έχει μια ξεχωριστή θέση σε τούτη την παρέα. Δεν είμαστε οι "καρκινοπαθείς", είμαστε άνθρωποι με οντότητα, άποψη και προσωπικότητα. Είμαστε όλοι μαζί, και ο καθένας ξεχωριστά ,νικητές στη μαχη του καρκίνου. Νικητές που στο πλευρό μας στάθηκαν και άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, απλά και μόνο γιατί τους άγγιξε το δικό μας! Πολλά "ευχαριστώ" και σε αυτούς! Βοηθάει πάντα η άποψη κάποιου που δεν βρίσκεται στη δίνη του προβλήματος! Όλοι μαζί, γίνατε οι συνοδοιπόροι μου, που πάντα με "ωθείτε" στο να γράφω, να γράφω και να μην τα παρατήσω!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΕΣ ΑΓΓΑΛΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!