3 Δεκέμβρη συν 1 = 4/12/2009

Πέρασε λοιπόν έτσι επίσημα και η χθεσινή επέτειος. Δεν μπορώ να κρύψω ότι χθες το απόγευμα με έπιασε κάτι, κάτι σαν μοναξιά, κάτι σαν ένας λυγμός που έγινε δάκρυ. Αλλά νομίζω είναι η μοναξιά του κάθε σχοινοβάτη (όπως εμείς). Είναι η μοναξιά μιας επετείου που σημαίνει πολλά για εμάς, αλλά που τελικά δεν θα μάθουμε ποτέ (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλάνε) τι σημαίνει για τους άλλους! Χθες πήγα στη δουλειά, και μπορεί να έγραψα την ημερομηνία 3/12/2009 κάπου 10 φορές. Έπαιξα μια χαρά τον ρόλο μου, κανείς εκεί δεν γνωρίζει για τον αγώνα που έδωσα κάποια χρόνια πριν. Ήθελα να βγω έξω, έστω για μια βόλτα με το αυτοκίνητο αλλά δεν έκατσε. Φυσικά μάλλον δεν έχουν τόση σημασία οι ημερομηνίες, βόλτα πήγα σήμερα, αλλά μερικές φορές το μυαλό κολλάει, και θέλει να βγει εκτός, να κάνει κάτι για να ξεχαστεί, να δει έναν άνθρωπο και να ανακουφιστεί. Πήγα τελικά στο γυμναστήριο χθες και χάρηκα απο μόνη μου τελικά για τον εαυτό μου γιατί πια είμαι σαφώς καλύτερα, και μια χαρά fit.

Anyway, -που λέω που και που-. Σήμερα ήταν μια άλλη μέρα. O καιρός καλός και πήγαμε με τη «Σ» μια βόλτα με το αυτοκίνητο, φάγαμε σπίτι της και πήγαμε στην αγορά ,και μετά για μια μπύρα. Μπορώ να πω πως είμαι ευγνώμων για τα όσα ζω σήμερα και πως καταφέρνω κατά 70% να διώχνω τις άσχημες-πεσιμιστικές σκέψεις.Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο από άλλες, το μόνο σίγουρο. Χθες, δεν ξέρω γιατί, αλλά φρόντισα να μιλήσω με όλες τις φίλες μου έστω και απο τηλεφώνου, η κάθε μια, όλο και κάποιο λιθαράκι έβαλε σε όσα πέρασα στο παρελθόν αλλά και πιο πρόσφατα!
Καλό βράδυ!