καρουσέλ

Χθες ο δρόμος με έβγαλε κάπου επετειακά. Το θέμα είναι όμως πως δεν το καταλαβαίνεις μέχρι που φτάνεις εκεί, και ενώ δεν το θες, θυμάσαι!
Πήγα Θεσσαλονίκη, σε ένα εμπορικό κέντρο. Είχα πάει εκεί φρεσκοχειρουργημένη, το 2007 στις 27/12. με είχε πάει η «Σ» καλή της ώρα, λέγοντας, «πάμε μια βόλτα αλλά για να μην κρυώσεις πάμε σε –κλειστη αγορά-». Ναι η «Σ» με φρόντιζε τότε πολύ. Θυμήθηκα πως σε εκείνη τη βόλτα φορούσα το επίθεμα με το σφουγγαράκι που δεν ήταν καθόλου πρακτικό. Το χέρι μου επίσης είχε πρηστεί και πονούσε, και είχα ήδη μια χμθ στο κεφάλι μου. Σίγουρα ήμουν under shock και δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί…είχα όμως τη διάθεση να σταθώ απέναντι από το καρουσέλ και να βγάλω μια φωτογραφία την οποία μέχρι σήμερα κουβαλώ στο κινητό μου…

Χθες στάθηκα πάλι, μετά από δυο χρόνια μπροστά από το ίδιο καρουσέλ. Μα να το ξαναβρώ εκεί; Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν...αρκετά όμως γυρίζουν 180 μοίρες...Δεν μπόρεσα να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκεφτεί το «τότε» και να το συγκρίνει με το «τώρα». Σίγουρα δεν έχω την παρέα που είχα τότε(στην ίδια"ποσότητα"), και αλλάξανε πάρα πολλά ως τώρα. Τώρα ο δρόμος που περπατώ είναι ο δρόμος της ωριμότητας. Τώρα δεν έχω κενό στον δεξί μου μαστό, παρα μόνο κάπου μέσα στο μυαλό (ή μάλλον εδώ λένε στην καρδιά;). Τώρα πια ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και ξέρω τι θα πει «δυο σχήματα». Τώρα δεν φοβάμαι, τώρα νιώθω δυνατή και σίγουρη για πολλά.

Δεν αντιστάθηκα και ξαναέβγαλα μια φωτό, για να έχω, και το «πριν» (επάνω) μα και το «μετά» -φέτος (κάτω).