καλώς και τον Δεκέμβρη!

Καλό μας μήνα!!! Εδώ δεν έχετε παράπονο, δεν χάνουμε καμία μα καμία ευκαιρία για ευχές!!!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ! Γλυκός; Πικρός; Ευχάριστος; Δυσάρεστος; Κρύος ή Ζεστός, η μοίρα τα έφερε έτσι στη ζωή μου που ο μήνας αυτός, και μήνας γενεθλίων μου είναι, και μήνας αρκετών «επετείων» και αναμνήσεων αλλά και μέρος του ονόματος αυτού του blog.
Το όνομα Sweet December, «έπαιξε» με την όλη περιπέτεια της υγείας μου ---ιδίως αυτό το Sweet--- και προσπάθησε (και μάλλον τα κατάφερε) να εξευμενίσει τον «κακό» εκείνο Δεκέμβρη….Αλλά όπως είπε και η «Σ» προχθές αναφερόμενη σε κάτι προσκλητήρια γάμου «δεν υπάρχει παρθενογέννηση» και έτσι δεν είναι κακό να πούμε ότι το Sweet December, μου ρθε σαν όνομα από το «Sweet November» καθότι είμαι κλασική σινεφίλ…(Κιάνου Ριβς και Σαρλίζ Θερόν, η τελευταία είναι άρρωστη…)!
Στην αρχή δεν το ήξερε κανείς φίλος-συγγενής ή γνωστός, είχα παρέα μόνο όσους με έβρισκαν τυχαία…και δεν ήταν και λίγοι. Κάποια στιγμή όμως (δε θυμάμαι μετά από πόσους μήνες) άρχισα να το δίνω και σε γνωστούς και φίλους, και πλέον και η μάνα μου ξέρει ότι είμαι η Sweet December, δε διαβάζει όμως (ελπίζω). Βέβαια, το να σε διαβάζουν άτομα που σε ξέρουν ενέχει πάντα κινδύνους…κάτι μπορεί να περιγράψεις, κάτι να εκφράσεις, άλλο να εννοείς και να παρερμηνευτούν πολλά γιατί πάνω από όλα, στο Sweet December ότι γράφεται, δυστυχώς, πηγάζει κατά πολύ από την ψυχολογία του «συγγραφέα» τη συγκεκριμένη στιγμή και αυτό μπορεί να είναι πολύ puzzling για τα άτομα που εμπλέκονται στα διάφορα ποστς πολλές φορές. Και φυσικά η ψυχολογία κάνει κύκλους, και το τι θα γράψω μια νύχτα μόνη μου στην ησυχία του σπιτιού είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα αισθάνομαι και θα γράψω το επόμενο πρωί…!

Κάπως έτσι, πότε με γλύκα, πότε με πίκρα αλλά πάντα με βαθειά αγάπη προς όλα τα άτομα που με στήριξαν και είναι ακόμη εδώ δίπλα μου και θέλουν να λέγονται φίλοι μου, ή συγγενείς από καρδιάς, φτάσαμε ως εδώ. Και αν κάτι βγήκε τελικά από αυτό το ταξίδι και την ταλαιπωρία της αρρώστιας, είναι σίγουρα μια-δυο σχέσεις που δυνάμωσαν από τις πολλές φουρτούνες και τις θεωρώ πλέον σχέσεις ζωής (τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ και ελπίζω να είναι το ίδιο και για την απέναντι πλευρά), πολλές γνωριμίες από αυτήν εδώ την οθόνη με όλους εσάς, σχέσεις φιλίας με ορισμένους από το ιατρικό μου team, και ναι, αυτό εδώ το blog. Μια «σελιδούλα» που ξεκίνησε δειλά δειλά και που κάπως, κάπου μίλησε στις καρδιές σας!

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα! Στις 3/12/2009 έχω την «επέτειο» της μαστεκτομής μου. Αν σκεφτώ από τότε μέχρι σήμερα τι έχω κάνει, τι έχω δει, που έχω πάει, τι έχω αποκτήσει, να είστε βέβαιοι πως η λίστα θα είναι μεγάλη. Έτσι είναι η ζωή, εκεί που νομίζεις πως δεν έχεις κάνει τίποτα, όταν τα βάζεις κάτω και τα μετράς, βγαίνουν ένα σωρό πράγματα που δεν αργούν να σε κάνουν να αισθανθείς γεμάτος και περήφανος για τον εαυτό σου! Γιατί τα περισσότερα πράγματα κάθε μέρα τα θεωρούμε δεδομένα…και βαρετά…και κουραστικά, όταν όμως συγκρίνουμε τη ζωή με τον θάνατο, θα δούμε πως ο θάνατος, σαν μια κατάσταση πολύ τελειωτική είναι η παύση και είναι το τίποτα. Αντίθετα με τη ζωή, μπορεί να μην πάμε όλοι στο «πολύ» αντί για το «τίποτα», αλλά πάμε στο «κάτι», και αυτό το κάτι αξίζει. Όταν σκέφτομαι καμιά φορά πως η ζωή μου θα μπορούσε να είχε σταματήσει το 2007, και να ήμουν για πολλούς ανθρώπους μια ανάμνηση ή μια φωτογραφία σε κάποιο δωμάτιο, τότε παίρνω μια βαθειά ανάσα και κοιτάζοντας τον ουρανό λέω στον εαυτό μου πως θα έχανα πολλά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον είναι αυτό που λένε «η ζωή είναι ωραία»….!