Καλησπέρα!

Σαν σήμερα δυο χρόνια πριν ξεκίνησε μια ιστορία, η δική μου. Είχε δράκους, μάχες, καλούς και κακούς, απογοητεύσεις, χαμόγελα, δάκρυα, χαρά, ικανοποίηση, ήττα, νίκη και τόσα άλλα συναισθήματα και λέξεις που θα πάρουν πολλές παραγράφους. Ήταν Νοέμβρης, σαν σήμερα της Παναγίας ( ήταν τότε Τετάρτη ) γύρισα από τη σάουνα στο σπίτι αργά και καθώς συζητούσα με τη μάνα μου, της λέω, «για πιάσε εδώ, πιάνω κάτι». Η μάνα μου όχι απλώς τρόμαξε…δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Κάτι μέσα της, της είπε «τώρα μπαίνουμε σε μπελάδες». Εγώ πάλι παρέμενα στον κόσμο μου, βλέποντας τον ένα γιατρό μετά τον άλλο, πότε παρέα και με τους δυο γονείς, πότε παρέα με τη μάνα μου. Ταρακουνήθηκα για πρώτη φορά όταν ένας γιατρός μου είπε κάθετα «ο μαστός θα αφαιρεθεί». Εκεί ήταν που ένα δάκρυ κύλησε αλλά μπροστά στη μάνα μου, δεν ήθελα να δείξω κάτι παραπάνω. Όμως μετά, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, σε όλη τη διαδρομή οδηγούσα και έσταζαν τα μάτια μου. Κάτι που μου συνέβη πρώτη φορά, στα αφτιά μου ηχούσε η φράση του γιατρού «και να εύχεσαι αυτό, να μην έχει εξαπλωθεί στο σώμα σου». Ποιο «αυτό»;;; Ως τότε ούτε περνούσε από το μυαλό μου η λέξη καρκίνος. Μετά από εκείνο τον γιατρό, πήρα τον δρόμο για την Αθήνα και δεν έχω ξαναλυπηθεί τους γονείς μου περισσότερο τη μέρα που είδαμε τον χειρούργο μου. Από κει και έπειτα, η ιστορία μου (συνοπτικά) περιέχει : δεξιά μαστεκτομή, χημειοθεραπείες οκτώ, ακτινοθεραπείες 24, ορμονοθεραπεία, 18 Herceptin, αποκατάσταση. Είδα το σώμα μου να αλλάζει αμέτρητες φορές, μια με την εγχείρηση, μια με τις παρενέργειες των χμθ. Πρήστηκα, ευτυχώς όταν ξεκίνησα ήμουν μόλις 54 κιλά οπότε τα εφτά κιλά της «αρρώστιας» δεν φανήκανε υπερβολικά πάνω μου. Ωστόσο ναι, το σώμα μου πρήστηκε μετά τις χμθ σε σημείο που δεν μου κάνανε τα ρούχα και καταλάβαινα ότι δεν είναι τα κιλά αλλά το πρήξιμο. Μπήκαν καινούριες λέξεις στο λεξιλόγιό μου, ιατρικές ορολογίες, ιατρικές εξετάσεις. βρήκαμε καινούριο θέμα να ασχολούμαστε οικογενειακώς αλλά και με τις φίλες μου η συζήτηση γύριζε εκεί γύρω αρκετά.

Με τα κορίτσια μεγαλώσαμε, αν όχι σε μια νύχτα, σίγουρα μέσα σε 7 μήνες. Οι φίλες μου έγιναν μάρτυρες όλης της διαδικασίας και του πανικού που έζησα. Το σοκ διαδέχτηκε την αλήθεια και τη συνειδητοποίηση πως πάσχω από καρκίνο του μαστού. Δύσκολο να το καταλάβω πρώτα εγώ, σε τόσο μικρή ηλικία –μόλις 27- αλλά και όσοι το άκουγαν. Έχω αναφέρει πολλές φορές τα δυο αρχικά «Σ» και «Ν». Αυτές ήταν τότε οι φίλες μου και περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί, ιδίως με τη «Σ». Η «Ν», το έχω ξανα αναφέρει εδώ, έκοψε επαφή μαζί μου, τον Αύγουστο του 2008, μετά τις ακτινοθεραπείες. Σίγουρα η ζωή την πήγε αλλού, σε άλλη πόλη και με έναν αρραβωνιαστικό αλλά αυτό δεν μου είναι δικαιολογία. Οι άνθρωποι όμως που δεν ανοίγουν τελικώς την καρδιά τους, να πούνε τι δεν μπορούν, τι τους ενόχλησε κτλπ σε βάθος χρόνου βγαίνουν οι χαμένοι, εξαφανίζονται και δημιουργούν ένα κενό, το οποίο ο άλλος δεν το καταλαβαίνει. Στενοχωρήθηκα πολύ τότε με τη «Ν», μου ήταν τραγική η «αποχώρησή» της από τη ζωή μου, σε μια περίοδο που είχα ανάγκη έστω τα τηλέφωνα…και που η «Σ» είχε φτάσει στην άκρη της Ελλάδας, σε νησί, για δουλειά. Το κατάλαβε άραγε ποτέ η «Ν»; Ποτέ δεν θα μάθω, όμως όταν οι φίλοι σε πληγώνουν, δυσκολεύεσαι πολύ να τους ξαναβάλεις στη ζωή σου, γιατί μάλλον θυμάσαι τη γεύση της «εγκατάλειψης» και κάτι από το μυαλό, και κάτι από το σώμα ακόμη, απωθεί το συγκεκριμένο πρόσωπο. Σήμερα, μου τηλεφωνεί στην γιορτή μου, στα γενέθλιά μου, Χριστούγεννα και Πάσχα, και στα μεγάλα κέφια, όταν είναι στην πόλη μου…Το γυαλί όμως δεν ξανακολλά, όσο και αν αποδέχομαι καμιά φορά την πρότασή της για καφέ και βρισκόμαστε τετ α τετ, το άλλοτε γνώριμο πρόσωπό της φαντάζει τόσο ξένο...
Σκεπτόμενη όλη την παραπάνω πορεία δεν θα κλείσω πεσιμιστικά. Θα κλείσω γράφοντας πως σίγουρα, μια περιπέτεια υγείας έχει πολλά περισσότερα από τις κλινικές και τα διαδικαστικά. Έχει μια μικρή ή μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου, με τους ανθρώπους που σε πλαισιώνουν, έχει υποσυνείδητες εσωτερικές αλλαγές, έχει ουσιαστικές αποχωρήσεις και απώλειες και αναπόφευκτα η ψυχολογία του ασθενούς εξαρτάται από όλα αυτά.
Αν αφήσω το «χθες» και έρθω στο σήμερα, θα σας πω ότι από εκείνη την νύχτα του Νοέμβρη του 2007 (που η μάνα μου λέει "Η Παναγία σε φώτισε και μου το έδειξες" ) μπορεί να πέρασα δια πυρός και σιδήρου αλλά… περα από το ότι έζησα και πήρα την υγεία μου πίσω και μπορώ και μοιράζομαι την εμπειρία μου με όλους εσάς…τώρα πια, ξέρω! Ξέρω με τι έχω να κάνω και το πολεμώ. Έχετε σκεφτεί πόσο τραγική είναι η άγνοια; Να μην ξέρεις τι έχεις; Τυχερή λοιπόν μέσα στην όλη ατυχία μου, γιατί και το διέγνωσα και δεν ήταν πολύ αργά (παρόλο που το έπιανα μήνες)…τυχερή νοιώθω σήμερα, που είμαι στη ζωή, και ας είναι και μέσα από τόση ταλαιπωρία! Και θα βγώ απόψε και θα γιορτάσω την τύχη μου με όσους έχουν μείνει στο πλευρό μου!
φιλιά!