Γύρισα χθες

Το βράδυ αργά. Περιττό να σας πω τι κούραση είχα…δεν περιγράφεται. Σχεδόν σε όλο το ταξίδι κοιμόμουν. Χθες είδα τον χειρούργο μου και αυτός με τη σειρά του είδε τις εξετάσεις μου και είπε πως είναι καλές. Αξονική πνευμόνων και εγκεφάλου έκανα στην Αθήνα και έδειξαν οκ. Χαπάκια για ασβέστιο θα παίρνω αρκετούς μήνες αλλά αυτό δεν είναι φυσικά τίποτα! Αυτή τη φορά περάσαμε ωραία με τον γιατρό. Έχει πλάκα αυτή η τελευταία φράση αλλά ο χειρούργος μου με εξέπληξε χθες αποκαλύπτοντάς μου πως διαβάζει το blog μου και μάλιστα μου έδωσε πολλά εύγε! Έτσι αποκαλύφτηκε η ανθρώπινη πλευρά ενός ατόμου που μπαινοβγαίνει καθημερινά στα χειρουργεία και κρατά νυστέρι...και ήταν ωραία αίσθηση. το διαφορετικό πρίσμα με το οποίο τον είδα! Παρόλο που δεν έχει χρόνο παρακολουθεί με ενδιαφέρον το Sweet December, κατι που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου για έναν τόσο πολυάσχολο άνθρωπο.

Οι εξετάσεις είπαμε πως ήταν καλές και πραγματικά δεν το πιστεύω πως πέρασε ένα ακόμη check up! Κουράστηκα φέτος με τις εξετάσεις! Σε αρκετές πήγα μόνη, κάτι που είχε και υπερ και κατά. Νοιώθω πως ανέβηκα το βουνό και τώρα το κατεβαίνω…Αργά και σταθερά. Μου βγαίνει η ένταση των ημερών...
Είμαι φυσικά χαρούμενη που πέρασαν όλα και μάλιστα με «επιτυχία». Φεύγοντας από την κλινική χθες, κοιτούσα τον ήλιο κατάματα. Δεν έκαιγε, είναι ο ήλιος του Νοέμβρη, και ήταν και απόγευμα. Κάτι μέσα μου γέμισε με μια τεράστια αισιοδοξία. Αλήθεια, τι είναι αυτό που γεμίζει μέσα μας είτε με χαρά είτε με λύπη; Είμαστε σίγουρα οι πιο πολύπλοκες μηχανές! Καθώς πλησιάζει η «επέτειος», σκέφτηκα ότι από τότε μέχρι σήμερα κέρδισα δυο χρόνια ζωής, σκέφτηκα ότι ευτυχώς που υπάρχουν και οι χειρούργοι, και οι γιατροί και μπορούμε και γλιτώνουμε από διάφορα… ήταν η πρώτη φορά που είδα την άλλη όψη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσα να γλιτώσω το να αρρωστήσω (ήταν να γίνει) αλλά τουλάχιστον έτυχα καλής ιατρικής περίθαλψης και μπορώ πια να στέκομαι στα πόδια μου και σιγα σιγά να αφήνω πίσω μου εκείνο τον «μαύρο» Νοέμβρη. Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι ο ίδιος άνθρωπος ή διαφορετικός αλλά και μόνο που βλέπω τους γύρω μου να έχουν αλλάξει τόσο πολύ και χωρίς αρρώστια στην καμπούρα τους, λέω πως και εγώ θα έχω αλλάξει (δεν μπορεί).
Πήρα το δρόμο του γυρισμού χωρίς να νοιώθω πως με περιμένει πίσω κάποιος. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, αν το έχετε νοιώσει θα συμφωνήσετε μαζί μου. Τελικά ποιος περιμένει ποιόν σε αυτό το ατελείωτο παιχνίδι αλλαγής «σημαντικών άλλων»; Ποιός αγαπάει και κυρίως με τι τρόπο; Ποιος είναι ο νόμος της ζυγαριάς στον κόσμο των συναισθημάτων; Κερδίζει άραγε ο πιο «βαρύς»; Μήπως είμαστε όλοι μόνοι στο τώρα, στο μέλλον, στο «ναι» και στο «όχι»; Και όσοι νικήσαμε ακόμη και την μοναξιά τι είμαστε; Σκέφτηκα πως πριν δυο χρόνια, δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι μου και πιο πολύ στις φίλες μου! Να βρεθούμε, να γελάσουμε, να τριγυρίσουμε και να ξεχάσουμε κάθε αρρώστια, κλινική και κακό! Ίσως αυτή την αποφόρτιση να την έχασα πια. Τι έχει αλλάξει δυο χρόνια μετά; Ποιος κίνησε τα νήματα και έστρεψε τα χαρτιά; Τελικά κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι να μου αλλάξουν τις προσδοκίες και να μειώσουν τον ενθουσιασμό μου; Μπορεί, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, γιατί η ζωή κάνει συχνά πισωγυρίσματα! Προσαρμόζομαι όμως αν και καθυστερημένα στις διάφορες αλλαγές.